မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားတဲ့ မဲေဆာက္

ထိုုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုုင္းက နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဟာ ျမန္မာႏိုုင္ငံက ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ အစိုုးရ အတုိက္အခံေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ လံုုး တာ၀န္ေက်ေက် လက္ခံ ခဲ့ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ မိခင္ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္ထြက္ခြာရာ ေနရာတခုုအျဖစ္ စတင္ ေျပာင္းလဲလာဟန္ ရိွပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုအတြင္း က်ေနာ္ မဲေဆာက္ကို သြားေရာက္လည္ပတ္တဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း က်ေနာ္ေမးေနၾက ေမးခြန္းတခု ရိွပါတယ္။ “ဘယ္သူေတြ ေရာက္လာေသးလဲ” ဒါဆိုုရင္ သူတိုု႔ က်ေနာ့္ကိုု လူသစ္ ေတြရဲ႕ နာမည္ ေတြကိုု ရြတ္ျပေလ့ ရွိပါတယ္။

ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ေတြကေတာ့ ပံုုမွန္အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွား သူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ၊ အတိုက္ အခံ သံဃာေတာ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ပါတတ္တဲ့အျပင္ တခါတရံဆို အဖမ္းခံရမွာ၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ထြက္ေျပးလာၾက တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြလည္း ပါလာတာကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အဲဒီ လူသစ္ေတြအားလံုုးကို လုိက္ေတြ႕ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္ အလံုအေလာက္ မရိွခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ မဲေဆာက္မွာေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ေရြ႕လ်ား သြားခဲ့ ပါၿပီ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့၊ က်ေနာ္ ေမးျဖစ္တဲ့ေမးခြန္းက“ဘယ္သူေတြ ျမန္မာျပည္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီလဲ”။

ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္သြားၾကတဲ့ အေရအတြက္က အလြန္နည္းပါေသးတယ္။ လြန္ေရာ တဒါဇင္၊ ႏွစ္ဒါဇင္ေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ ျပန္ သြားတဲ့လူေတြက မဲေဆာက္မွာ အေျခခ်ေနတဲ့ ျမန္မာႏုုိင္ငံသား လႈပ္ရွား တက္ႂကြြသူေတြ၊ တခ်ိဳ႕ဆို မဲေဆာက္အနီး ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ခိႈလံႈေနတဲ့ သူေတြ၊ မဲေဆာက္မွာ ခဏတျဖဳတ္ ယာယီ ခိုလံူသူေတြ စသျဖင့္ အမ်ိဳးစံု ပါတယ္။ မဲေဆာက္ဟာ အရင္ က သူ႔ဂုုဏ္ပုုဒ္ ျဖစ္တဲ့ “လက္ခံရာၿမိဳ႕” ကေန “ထြက္ခြာရာၿမိဳ႕” ဆိုတဲ့ ဂုုဏ္ပုဒ္အသစ္ ရိွေနတဲ့ ဟန္ပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုုင္ငံ တ၀န္း ဒီမုုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို စစ္အစိုုးရက အႂကြမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲခဲ့တဲ့ေနာက္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြ၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြြသူေတြဟာ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး မဲေဆာက္ ဟာ လႈပ္ရွားတက္ႂကြြသူေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြ၊ လက္နက္ကိုင္သူပုန္အဖြဲ႕၀င္ေတြ အျပင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား ေတြရဲ႕ နားခိုရာ တစ တစ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြအတြင္း က်ေနာ္မဲေဆာက္ကိုု ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ သြားေနရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက မဲေဆာက္မွာ အတိုက္အခံ ေတြရဲ႕ ႐ုံးေပါင္း ၄-၅ ဒါဇင္ေက်ာ္ ရိွခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လႈပ္ရွားတက္ႂကြြသူ အမ်ားအျပားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြဟာ ဒုကၡသည္ အျဖစ္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ သြားေရာက္အေျခခ်ေနထုုိင္ၾကတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႐ုံးအေရအတြက္လည္း နည္းပါး သြားခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး မဲေဆာက္ကို တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း ႏွစ္ေယာက္ ဒီႏွစ္ အေစာ ပိုင္းတုန္းက က်ေနာ့္ဆီ ဖုုန္းဆက္လာပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။

တေယာက္ ကေတာ့ မိသားစုကိုု ထိုင္းမွာပဲ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး စိတ္ခ်ရေလာက္ၿပီဆိုမွ ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ေခၚဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္။

အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ရိွတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက အိမ္ျပန္မယ္ဆိုု သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးလို႔ ယံုုၾကည္တဲ့အျပင္ အရင္က လိုုမ်ိဳး ခိုုးေၾကာင္ ခိုုး၀ွက္ ႏိုု္င္ငံေရး လုုပ္စရာမလိုဘဲ သူ႔ ႏိုုင္ငံေရး မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခြင့္ ရမယ္ လို႔ပါ သူက ယုံၾကည္ေနတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတင္းဆိုုးမၾကားရ ေသးပါဘူး။

မဲေဆာက္မွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ညစာ စားၾကရင္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က“ျမန္မာျပည္ကိုု ျပန္သြားၾကတဲ့လူက အနည္းအက်ဥ္း ေလာက္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ ေဘာ္ဒါေတြ နည္းလာၿပီး မဲေဆာက္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ေသြ႕လာသလိုမ်ိဳး ဒီရက္ပိုင္းမွာ ခံစားရ တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလည္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ေတြ႕တာနဲ႔ ေဟး မင္းဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲ ဒါပဲေမးၾကတယ္”လို႔ ေျပာျပတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လတ္တေလာျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ မဲေဆာက္မွာ ခုုိလံႈေနၾကသူေတြအတြက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ဆႏၵ ျပင္းျပေစခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ရာဇ၀တ္မႈ တစံုုတရာနဲ႔ စြဲခ်က္တင္ခံရတာမ်ိဳး မၾကားရေသးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြကို သတင္းပို႔ၿပီး ျပန္ေနၾကပံု ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မယ္ မျပန္ဘူးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ဟာ အတိုက္အခံ အသိုင္းအ၀ိုင္းအၾကား အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးေနရဆဲ အေၾကာင္း အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာသာမဟုုတ္ပါ၊ ထိုင္း ႏိုင္ငံေနရာအႏွံ႔အျပားနဲ႔ ကမၻာတ၀န္းလံုးက အတိုက္အခံေတြ ရွိတဲ့ ေန ရာတိုုင္းမွာပါ။

အေျခခံ ျငင္းခုုန္ခ်က္တခုကေတာ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံအတြင္း ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ က႑ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ မတ္လ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ တာ၀န္စယူတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အမည္ခံအရပ္သားအစိုးရ ေျဖရွင္းေပးသင့္တဲ့ ကိစၥရပ္ေပါင္းမ်ားစြာရိွတယ္လို႔ လႈံ႔ေဆာ္ေရးအဖြဲ႕ အမ်ားစုက ေျပာဆို ေနၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြ၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြက ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြ၊ လူ႔ အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆို တင္ျပမႈေတြဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ တရား၀င္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေနျပည္ေတာ္အစိုးရက ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ေပမယ့္ လက္ရိွ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ားစြာ ေထာင္ထဲမွာ ရိွေနတုုန္းပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမာက္ဘက္ဖ်ားမွာ ကခ်င္ျပည္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္နဲ႔ အစိုးရ တပ္ေတြ တိုက္ခုိက္ေနဆဲပါ။ အဲဒီ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ဒုကၡသည္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ထြက္ ေျပးခဲ့ရပါတယ္။

မႏွစ္တုုန္းက က်င္းပခဲ့တဲ့ စီးပြားေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္က ျပည္ပေရာက္အတိုက္အခံေတြကို အိမ္ျပန္လာႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚခဲ့ေပမယ့္လည္း အစိုးရအေနနဲ႔ကေတာ့ ကမၻာတလႊားမွာရိွေနတဲ့ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ထုတ္မေပးေသးပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုုင္မယ္ဆုိရင္ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လို လက္ခံႀကိဳဆိုမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တရား၀င္ လုုပ္ထံုုးလုုပ္နည္းေတြ ထုုတ္ျပန္ေၾကညာေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

မဲေဆာက္မွာရိွတုုန္း အတိုက္အခံေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ အားလံုုးမွာ တူညီတဲ့ တခ်က္ကေတာ့ ဂုုဏ္သိကၡာရိွရိွနဲ႔ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ သူတိုု႔အထဲက တေယာက္ကေတာ့ မဲေဆာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ေနလာတဲ့ ဦးလွဖူး ပါ။

“ဂုဏ္သိကၡာ ရိွရိွနဲ႔ အဘ ျပန္ခ်င္တယ္၊ ပြဲကမၿပီးေသးဘူး”လို႔ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ရိွေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုုင္ငံေရး လႈပ္ရွားတက္ႂကြြသူ ဦးလွဖူး က ေျပာပါတယ္။ “အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမရိွေသးပါဘူး”လို႔လည္း ဆုိပါတယ္။

၁၉၇၂ ခုုႏွစ္က ဦးလွဖူးဟာ ထိုုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဦးေန၀င္း စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဟာင္း ဦးႏု တည္ေထာင္တဲ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ပါတီမွာ ပါတီ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး သူဟာ မဲေဆာက္မွာ ပထမ ဆံုုး စတင္အေျခခ်တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြထဲက တဦးျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။

အတိုက္အခံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူနဲ႔ အျမင္တူၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရက တိုုင္းျပည္အတြင္း ပိုုမိုု ခိုုင္မာ တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတိုု႔ စိတ္ ေျပာင္းေကာင္း ေျပာင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ ျပည္ပ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေျခက်လာခဲ့ၿပီးမွ မိခင္တိုုင္းျပည္ကို ျပန္အေျခခ်ေရးဟာ မဲေဆာက္ ေနျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဦးလွဖူး ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ ဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ေဆြမရိွ  မ်ိဳး မရိွ၊ သူငယ္ခ်င္း မရိွ၊ အိမ္ မရိွ။ ဒါ့အျပင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏုိင္တဲ့ အေနအထားလည္း မရိွပါ။

အတိုုက္အခံအင္အားစုေတြ မဲေဆာက္မွာ မရိွေတာ့တဲ့ အထိ မဲေဆာက္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေသးစားေလးတခု အျဖစ္ ဆက္လက္ ရိွေနမယ္ဆိုတာ သံသယရိွစရာ မလိုုပါ။ လက္ရိွ အေျခအေနအရ မဲေဆာက္နဲ႔ အနီး၀န္းက်င္တ၀ိုက္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး၂ သိန္း ေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္ၿပီး အလုုပ္ရွာရ တာ ပိုခက္ခဲႏုိင္ပါတယ္။

မဲေဆာက္ဟာ ျမန္မာႏုုိင္ငံသားေတြ အတြက္ လာေရာက္တည္းခိုရာ ေနရာအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ တည္ရိွေနဦးမွာျဖစ္ ပါတယ္။ အတိုက္အခံေတြ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း အိမ္္ျပန္ေနၾကၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ မဲေဆာက္ဟာ ဦးသိန္းစိန္ ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ေရခ်ိန္ကို တိုုင္းတာစရာ တခု ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။  ။

Ref: ဧရာ၀တီ

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး