လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ ေလသည္.။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္သြားရသည္။
ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႕ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီးအမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ားအနည္းငယ္စီးၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္တစ္ ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႕က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္ကထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႕၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။
သေဘာၤစီးသူတို႕ သည္ ကုန္းပတ္သို႕ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညွိ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာေနသူေနရွိၾကကုန္၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႕ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းျမီးျခံဳ၍ရွိ၏။ ၄င္၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထိုကုလားမ သည္ ျဖဴစင္သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႕နည္းဟု အနီးသို႕ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ င္း၏ေယာကၤ်ားကုလားက...
“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာၾကီး၊ ဘယ္သြား မလို႕လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား-ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ” ဟုျမန္မာေရ လည္ပတ္ စြာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလရာ။
“ေအာ္-ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႕ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကားတက္ရဲ႕လား”
ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍ “တတ္လား၊မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ကြဲ႕၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး” ဟုေဖာ္ေရြစြာေျပာ၏။
မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဖက္သို႕လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ဆိုသည္ကား-
“ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႕လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြာမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”
“ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲရွိပါ ေသးတယ္။”
“ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က……”
“ကၽြန္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ရြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”“ဟင္-ကၽြန္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ” ဆို၍ မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။ ၂-ေယာက္သားစိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကၽြႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း-“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊…ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”
“ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႕ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္က ရုပ္တစက္ကမွမရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခုေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႕ေက်ာင္းကထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ (သူ႕ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာအဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေန ဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”
“ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္းစကားေျပာၾကားအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။
ဇာတ္ရင္းကိုလွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာ စပ္ၾကား တြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ငယ္ငယ္ ကေနၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တတြဲ၊ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊ သန္းညႊန္႔တို႕တစ္တြဲ အလြန္ ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆိုသလိုေနၾက၏။ ၄င္းေက်ာင္း ၆-တန္း တြင္ အတူေနၾက၏။
ကၽြႏု္ပ္တို႕လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ဖိုးေအးၾကီးတို႕အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦး မည္။ မယ္ျမမွာ ဥာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးၾကီးမွာကား မယ္ျမ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္-သြက္သ ေလာက္-ပါးသေလာက္၊ ဖိုးေအးၾကီးက- ဥာဏ္ထိုင္း၏။ ထံု၏။ ႏုံ၏။ သို႕ရာတြင္ အလြန္သေဘာေကာင္းရွာ၏။ မယ္ျမက ဖိုးေအးၾကီးကို သစ္တံုးဟု သေဘာထား ၏။ သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သားကဲ့သို႕ ခိုင္းေစ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ နားရြက္ ဆြဲျခင္း၊ ထုရုိက္ျခင္းကိုျပဳ၏။ အလြန္အႏိုင္ရ၏။ သို႕ရာတြင္ မုန္းသည္ကား မဟုတ္ေခ်။ မယ္ျမကစားစရာရွိလွ်င္ မိမိကနဲနဲယူ၍ ဖိုးေအးၾကီးကို သူမ်ား ေစာ္ကားလွ်င္ မယ္ျမက ၀င္၍ ခုခံ၏။ မယ္ျမမွာ ဖိုးေအးၾကီးအတြက္ မၾကာမၾကာ ဆရာဘုန္းၾကီးေရွ႕သို႕ ေရာက္ရ၏။
ဤသို႕ေနၾကရာ ၆-တန္းစာေမးပြဲျပီးသည္႕ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႕လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင္႕ ဖိုးေအးၾကီးတုိ႕ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ၇-တန္းဆရာျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ ၁၀-တန္း၊ ေနာက္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႕ ေရာက္ခဲ႔၏။ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ ကြဲၾကျပီးေနာက္ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ မယ္ျမကို ကုုလားမယားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ရၾကဳံရသည္မွာ အတန္ထူးဆန္း အံ့ၾသ ဖြယ္ေကာင္း၏။
“မယ္ျမရယ္၊ နင္ဘယ္အျဖစ္ေရာက္လာတာလဲ၊နင္ဟာေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႕ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးၾကီးေကာ”
“မင့္လူ ဖိုးေအးၾကီးလား၊ မင္းကလူဟုတ္ၾကီးထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ၾကီးေတာ႕သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႕ကိုမခ်စ္လို႕ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႕ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”
“နင္႕ကုလားကေကာ၊ဘယ္ေလာက္မ်ားလူစေကာင္းလို႕လဲဟဲ႕။”
(မခံခ်င္၍ေဒါသႏွင္႕ေမးသည္။) “ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႕ကုလားကေလ၊ ခိုဒါစူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည္႕၊ သူအရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာ ဘူးေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႕ နိဗၼာန္ဘက္က ႏြားသတ္ရုံကို သူေလလံ ဆြဲႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္ရုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္မမွတ္နဲ႕”
“ဟင္-ႏုိ႕နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”
“ဟာ-နင္ရူးသလားဟဲ႕၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ႕၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႕ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႕ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြေျပာျခင္လို႕ လား။ ေဟ့၊ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္းသင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႕။ တို႕က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ-ေသတဲ့အသားစားရင္ ေရာဂါျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုု သတ္စားမွသန္႕ရွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြမင္းတို႕ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”
“ဟာ-မယ္ျမ၊ နင္႕ဟာေတြ လြဲကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ”
ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍ “ေဟ႕-မင္းကငါ႕ကို တရား ေဟာမလို႕လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကိုေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႕ ရွင္းရွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႕ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့မသတ္ရဘူး၊ သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ျမိန္ျမိန္ၾကီး စားသလား၊ အလွဴအတန္းရွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကိုလာျပီး လက္တို႔တတ္ သလား။ ျပီးေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္ရုံအထိ လာေစာင့္ျပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာလဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ျပီးေတာ့ မင္းတို႕ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရား နဲ႕ျပည္႕စုံရင္၊ ၀တၱရားမလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႕အဖိုးတန္လို႕ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခုငါ့ေယာက္က်ားအဒူလျမစ္ဟာ ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႕ အခန္႕စားေမာင္ေရ့၊ ပုိက္ဆံရွွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႕မရခင္ကထဲက အင္မတန္ေဖာ္ေရြတယ္။ တို႕မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူကေတာင္ လာပုိ႕တယ္၊ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ”
“ဟဲ့-အဲဒါက ဒါနျပဳတာမဟုတ္ဘူးဟဲ႕၊ နင္႕ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ျပီး နင့္ကိုယူတာမဟုတ္လား”
“ဒါကေနာက္မွျဖစ္တာ၊ငါ႕ကိုမရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ရျပီးတဲ႕ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႕ရေတာ့တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညွဳိး၀ိုင္းထိုး ၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႕ငတ္ၾကေတာ႕ ကုလားဆီ ငါ႕ဆီကို ဒူးတုပ္လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႕ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည္႕၊ ငါ့မွာ ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႕ဆုိေတာ႕ ငါ့ကိုအရပ္က အခုမမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမတဲ႕၊ အဲဒါသာၾကည္႕ေတာ႕၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲဲ။ တ္ိို႕ရြာမွာအခု ကုလားေခတ္ထေနတယ္၊ ငါ႕ကိုအားက်ျပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴေနၾကတယ္။ တို႕သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႕ရတယ္။ သန္းညြန္႕က ဘုန္းၾကီးလူထြက္နဲ႕ရတယ္။ အခုသူတို႕က ၿမန္မာလင္ေတြကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႕ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ေမာင္ေရ႕ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ျပီလား။ မက်ေသးရင္ကုလားလို ၀တ္လာခဲ႕၊ မင္႕ကိုအရင္ကစခန္းၾကီးေနတဲ႕ ဟိုေကာင္မၾကီးရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အခုရေစ႕မယ္လာခဲ႕။ ငါအာမခံမယ္”
မယ္ျမ၊ နင္ရူးျပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင္႕ တုိ႕ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရ တယ္။ ဒီမွာၾကည္႕၊ ငါေျပာမယ္”
“ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႕ကေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႕လား၊ ၾကည္႕စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းကလာျပီး ေငြအားေၾကးအားနဲ႕ မင္းတို႕ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႕ရွိလို႕ မင္းတို႕လယ္လုပ္ဖို႕ အရင္းရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႕ ကုန္ကူးဖို႕ဆိုလို႕အရင္းအႏွီးရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူူးေတြ မင္းတို႕မသိဘူး လား”
“ေၾသာ္- သူတို႕ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား ၊ႏုိ႕-ေနပါဦး။ အခုတို႕နယ္က လယ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခုဘယ္သူ႕လက္ထဲေရာက္ကုန္ျပီလဲ”
“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္နည္းေသးတယ္၊ မင္းကကုလားကို အျပစ္တင္ျခင္လို႕လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကိုေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့မိတယ္၊ မင္းလည္းခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့-မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႕၊ ညံ့လို႕၊ အလုုပ္မလုုပ္လို႕၊ ေကာက္ခ်င္လိမ္ခ်င္လို႕၊ အေျမာ္အျမင္မရွိလို႕၊ ေခၽြတာျခင္းမရွိလို႕၊ ကိုယ့္ရွိတာ ထက္ၾကြားခ်င္လို႕ သိရဲ့လား၊လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႕သူမ်ား အေပၚ မွာ မတရားခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါသိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႕နယ္ကလယ္ေတြ ေျမေတြကုလားလက္ထဲကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ျပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည္႕-မင့္ျမန္မာေတြ၊ ေရွ႕ကို သာျပီးက်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႕ လယ္ငွားလုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကိုေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခေေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကိုကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလာက စိတ္နဲ႕မာန္နဲ႔ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မညေတြကဆဲတယ္။ ရုိက္ရုိက္လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါေကာင္းသလား။ ဒီလို မရုိးေျဖာင့္တဲ့သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေရွ႔ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲကလား။ အခုျမန္မာေတြ ဒီလိုညစ္လို႕ဆိုးလို႕ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႕ကို ေနာင္ဆိုလယ္ငွားမွာမဟုတ္ဘူး။ အခုငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြ ကို ေရြးျပီးငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။ ေရွ႔ကိုၾကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပမယ္ဦး။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလားအမ်ားအျပားေခၚျပီး ရြာတည္ေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးသလဲ မင္းၾကည့္ေတာ့။ ျပီးေတာ့ ။
အဒူလျမစ္တို႕ လူစုၾကံပံုက ကုလားေတြရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္းမယားခန္းေျမာက္ေအာင္ဆိုျပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလး ေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္းေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခုကုလားဇာတ္သြင္းျပီးျပီ။ အခုစစ္တေကာင္း မွာ အေတာ္ၾကာေနျပီးရင္ ဟိုအေနာက္မကာျမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာ ေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစျပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခၽြတ္ျပမယ္”
“မယ္ျမ နင့္ဟာလြန္ကုန္ျပ၊ ငါ-နင့္အျဖစ္ျမင္ရတာ အင္မတန္သနား တယ္။ ငါေျပာပါရေစဦးဟဲ့”
“ဘာ-မင္းကငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ဟုတ္လွေသး။ ငါကမင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႕ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႕ေမာရုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာလာျဖစ္တာေတြးမိတိုင္းရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူေပလို႕။ ႏို႔မဟုတ္ရင္အမယ္ေလးဟယ္။ ငါကလီဇာတုန္လွတယ္၊မေျပာခ်င္ပါဘူး။”
“ကိုင္း-မယ္ျမ၊ ငါလည္းဘာမွမေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္းေျပာတာပဲ။ ခုငါေျပာ လို႕လည္း ရမယ္မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလိုျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာလြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ ေန႕ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း-ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွလာဦးမယ္” ဟု ဆို၍ ကၽြႏ္ုပ္ထခဲ့၏။
ထိုေန႔ညေန ကၽြႏ္ုပ္ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႕၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား “ ေၾသာ္- ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႕ျပည္မွာ လာေနလို႔ျဖစ္ရတာ။ သူတို႕ကို အျပစ္တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ဒီလို စည္းမရွိကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္းလာေနတာ ဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရက ခြင့္ျပဳထားလို႕ပဲ။ ဒါျဖင့္ အစိုးရကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္ေနပါလား။ ေနဦး၊ ေနဦး ေတြးစရာ က်န္ေသးတယ္။ အစိုးရကို အျပစ္ တင္ဖို႕ မွ ဟုတ္ပါေလစ။ စစ္စစ္မေတာ့ တို႔လူမ်ဳိးဖ်င္းလို႔ပဲ။ “ဥစၥာရင္းလို ဥစၥာရင္းခဲ” ဆိုသလို ကိုယ္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မွ ရေတာ့ေပါ့။ ငါတို႕တစ္ေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေနခဲ့လို႕ အခုလို အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ တို႕လူေတြကို အျပစ္တင္သင့္တာပဲ။
ေနဦး ၊ တို႕လူေတြ ခဗ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။ အားကိုး စရာ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိရွာၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမိုသိကၽြမ္းတဲ့ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္သိျမင္တဲ့ လူေတြ ၀တၱရားပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္းပါ၀င္သင့္တယ္ထင္တယ္။ မိမိ သိကၽြမ္းသိျမင္သမွ်ကို တက္ႏိုင္သမွ် လူမ်ားနားလည္ေအာင္ျပဳလုပ္ဖို႕ရွိတယ္။ ငါျပဳသင့္သေလာက္မျပဳ ရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံလက္သည္အစစ္က ငါျဖစ္ေနပါေကာလား။
ကိုင္း-ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာမရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြ ကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကို႔ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသတစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႕။
“ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။
ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္အကင္းဆံုးျဖစ္၏။”
ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။
ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႕ ကပ္ခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႕ ကုလားလင္မယားေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ားေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌ “မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို၀င္ ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား” ဆို၍ ေပးခဲ့၏။
စစ္ေတြတြင္ ၇-ရက္ တစ္ပတ္မွ်ေနျပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႕ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေသာအခါ ၾကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။
တစ္ေန႕တြင္ မိန္းမစုတ္ခ်ာခ်ာတစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။
သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ စိုရႊမ္း၀ျဖိဳးေသာ အသားတို႕ မရွိျပီ၊ ပါးရုိးေပၚေအာင္ ပိန္ၾကဳံ႕ခဲ့ျပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလျပီ၊ ဆံပင္မ်ားေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ျဖစ္ကုန္ေလျပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိွဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာလုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလ တကား။
“ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ေျပာ သည္) ငါေတာ့ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကိုေရာက္လို႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႕မိဘေဆြမ်ဴိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႕ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႕လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လိုထားတယ္။ ငါ့ကိုေမာ္မၾကည့္၀ံ့ တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာ ငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ငါ့ကိုေျခနဲ႕ ေတာင္ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႕ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြးသတ္မယ္လို႕ၾကံတယ္။ ေနာက္ကိုယ္႕စိတ္ကိုယ္ခ်ဳပ္ျပီး ညအခါမွာ သူတို႕ေသတၱာကိုဖြင့္ျပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူျပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႕ ငါးရာအျပည္႕ မွာ ငါထြက္ေျပးျပီး သေဘၤာက ထမင္းခ်က္သမားကို ေငြေပးျပီးသေဘၤာေပးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႕ ေရာက္လာ တာပဲ”
“ေအး- နင့္လိုမိန္းမမိ်ဳး ၾကာၾကာလြဲမွားမေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာ လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္၊ တစ္သက္တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႕ရ တာေပါ့၊အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပ ေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”
မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လကုိးသီတင္းေနျပီး၍ မိမိ၏အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ်က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာ အရပ္တြင္ ေကာင္းစြာရင္းႏွီးစားေနႏိုင္ေၾက
ာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ပို႔လိုက္ပါ၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ၂-ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္သတင္းစာၾကီးတစ္ေစာင္၏ ေခါင္းၾကီးပိုင္း တြင္တြင္ ပါလာသည္ကား-
“ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႕ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ားေရာက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းၾကီးပ်ံမ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္တို႕ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွလပတ္ရည္ ကြမ္းေဆး လက္ဖက္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအျပီး၌ ၄င္းကုမၼာရီအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္စကားေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမ မ်ား အေရးၾကီးပံု မိမိမေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႕ကို ေျပာျပရာ၌ ပရိသတ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ၊၄င္းအသင္းက ယခုအခါ အနီးအနား ရပ္ရြာတို႕သို႕သြားေရာက္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစာင့္စည္းအပ္ေၾကာင္း လိုက္လံ ေဟာေျပာ ေနၾကေၾကာင္း။
ထို႕ျပင္မၾကာမီပင္ ၄င္းအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုျပီး လွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္ရုံကို ေလလံအျမင့္ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႕ေၾကာင္႕ ယခုလာမည္႕ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင္႕ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ပါေလသည္။
“အင္း-တို႕မယ္ျမၾကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္ လ်က္ သေဘာက် ၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူးတင္ကာ ျပံဳးလိုက္မိေလ၏။
ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူရုိးဖိုးေအးၾကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမကငယ္ႏိုင္ ျဖစ္သည္႕အတိုင္း ဖိုးေအးၾကီးကုိ နားရြက္ဆြဲေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေလျပီဟူသတည္း။
အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ခု(ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။
17:28
Unknown
Posted in: ၀၁။ အလုပ္သမားမ်ား သတင္း
