17:44
Unknown
 |
| (သရုပ္ေဖၚ ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း) |
ဟိုးအေဝးမွ တံုးႀကီးေခါက္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။ အေမ ႏိုးမည္စိုး၍ ေျခေဖာ့နင္းကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ၿပီးမွ ႏြားစာေရႏွင့္ ေအးေဆာင္ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ခါတိုင္း မ်က္ႏွာသစ္ေနက် ေရအိုးမွာ မီးဖိုထဲတြင္ရွိ၏။ ထိုေနရာသို႔ ေအးေဆာင္၏ အိပ္ရာေနရာမွ ထသြားလွ်င္ အသြားအျပန္ ဆယ္လွန္းခန္႔ေဝးသည္။ အိမ္တြင္ခင္းထားေသာ ဝါးၾကမ္းေတြက ေဆြးေနၿပီ။ အကြပ္ခပ္မ်ားမ်ားလည္း ျပဳတ္ေနၿပီ။ သည္အေျခအေနႏွင့္ ဆယ္လွမ္းလွမ္းလွ်င္ မည္မွ်ပင္ ေျခခ်ညင္သာျငား အေမႏိုးလိမ့္မည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေအးေဆာင္သည္ အိမ္ေပၚမွ အရ အမိဆင္း၏။ ႏြားစာခြက္ထဲ ထည့္ရန္ အသင့္ခပ္ထားေသာ ဘဲဥအိုးထဲမွ ေရျဖင့္မ်က္ႏွာသစ္ကာ ခါးမွပုဆိုးျဖင့္ မ်က္ႏွာသုတ္၏။ ေအးေဆာင္သည္ မ်က္ႏွာသုတ္လွ်က္ တန္းလန္းျဖင့္ပင္ ႏြားတင္းကုပ္အစပ္သို႔ ဝင္ခဲ့၏။ ခိုင္းႏြားႀကီး ႏွစ္ေကာင္သည္ ၿငိမ္သက္စြာရပ္၍ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနၾကသည္။ ႏြားေတြကို သူက မၾကည့္အား၊ ယာျပင္သို႔ အခ်ိန္မီေရာက္ရန္ စိတ္ေစာေနသည္။ လက္ခံေဒါင့္တိုင္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ လြယ္အိတ္ကို ျဖဳတ္၍လြယ္ကာ ထုတ္တန္းတြင္ ထိုးထားေသာ သံုးခြမွိန္းႏွင့္ တံစက္ၿမိတ္တြင္ ညွပ္ထားေသာ ဓားမတိုကို ယူ၍ တဲထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက်မွ ေခါင္းကို တံစက္ၿမိတ္ႏွင့္ ထိုးမိသည့္အတြက္ ေခါင္းမွာ အေဆာင္းအုပ္ မပါေသးပါလား သတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွမ္းဖက္စိမ္ထားေသာ အိုးဖက္သို႔ လွမ္းလိုက္သည္။ ႏွမ္းဖတ္စိမ္ေသာ ခေမာက္ကို အိုးျဖင္အုပ္ ၿမဲျဖစ္ေသာ္ျငား ယေန႔မူ မရွိ။ ထန္းပလတ္ ကပ္ျပားဖံုးထားသည့္အတြက္ ၾကမ္းျပင္တြင္ လွမ္းထားေသာ ပုဆိုးစုတ္ တထည္ကို ဆြဲယူခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေခါင္းေပါင္းလိုက္သည္။
အေရွ႕ဘက္ တံတိုင္းမည္းႀကီးတြင္ အာရုဏ္ရိပ္ အစင္းအစက္မ်ား ထင္စသာ ရွိေသး၏။ က်ီးကန္းမ်ားပင္ မႏိုးေသး။ သို႔ျဖစ္ျငား လႈပ္ရွားမိသည္ ဆိုရံုျဖင့္ ေအးေဆာင္ ေခွ်းျပန္လာ၏။ ဝိုးတဝါး ျမင္ကြင္အတိုင္း ေအးေဆာင္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းမို႔ ရြာျပင္သို႔ သြက္သြက္လွမ္းလာႏိုင္သည္။ ဖိုးအုပ္ေက်ာ္ ယာစပ္အေရာက္တြင္ လင္းေရာင္ေျပးလာၿပီး၊ လွည္းလမ္းကိုပင္ ေရးေရးျမင္ရၿပီ။ လြယ္အိတ္ထဲမွ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ထုတ္ကာ မီးညွိယင္း ေအးေဆာင္ ခ်ိန္ဆသည္။ ေတာင္ဖက္သြားရေကာင္းႏိုး၊ ေျမာက္ဖက္ သြားရေကာင္းႏိုး၊ မေန႔က သူလိုက္လံ ေလ့လာထားခဲ့ေသာ “ေပြးစံု႔” မ်ားကို ျပန္လည္ စီစစ္လိုက္သည္။ ေတာင္ဖက္တြင္ နံနက္ေပြး သံုးေကာင္ႏွင့္ မြန္းတည့္ေပြး ေလးေကာင္။ ေျမာက္ဖက္တြင္ နံနက္ေပြး ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ မြန္းတည့္ေမြး ႏွစ္ေကာင္သာ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေအးေဆာင္ သြားရမည့္လမ္းသည္ ေတာင္ဖက္ လမ္းခြဲျဖစ္ရမည္။ လူကလည္း ေတာင္ဖက္ လမ္းခြဲသို႔ ေျခလွမ္းျပင္မိ ၿပီးၿပီ။ သို႔တေစ ေျခတလွမ္းပင္ မလွမ္းရေသး၊ ေျခတဖက္ ၾကြခါစတြင္ပင္ ေအးေဆာင္၏ ေခါင္းထဲသို႔ ျမသြယ္ ဝင္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ တဆက္တည္းပင္ ျမသြယ္၏ စူေနေသာႏႈတ္ခမ္း၊ ခဲထားေသာမ်က္လံုးအစံုကို ျမင္လာေသာအခါ လက္ခနဲ႔ တခ်က္ၿပံဳးရင္း ေျမာက္ဘက္ လမ္းခြဲသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္ေလေတာ့၏။ ေပြးေကာင္ေရ နည္းေသာ္ျငား ေအးေဆာင္ ေျမာက္ဖက္ လမ္းခြဲကို ေရြးရျခင္းမွာ ျမသြယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျမသြယ္ မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းေနေသာေၾကာင့္ ဆိုက ပိုမွန္မည္။
မ်က္ႏွာမရ ေျခေက်ာက္ရ
“ဟား ငါ့လေခြးမွပဲကြာ” ျမသြယ္၏အေဖ ဦးသက္မွာ စကားတလံုးမွ မေျပာရေသးမီ အတိုင္းအထြာ အဆဲအေရးကေလးႏွင့္ ခ်ီရမွ ရင္ေခ်ာင္သူျဖစ္သည္။ အဆဲကေလး ေရွ႕က မခံရလွ်င္လည္း စကားမေျပာတတ္။ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အရီး” ဆဲၿပီဆိုလွ်င္ တခုခု ေျပာေတာ့မည္ကို သိလိုက္သျဖင့္ ေအးေဆာင္က လမ္းခင္းေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ “မိုးမရြာလို႔ ပဲပင္ေတြ ေသကုန္မလား၊ ရင္မေနရတာက တဖက္၊ ေပြးက တေမွာက္” ယာခင္းမ်ားသည္ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ယာမ်ားသည္ ရွားေစာင္းပင္မ်ားျဖင့္ အက်အန ျခံရံထားေစကာမူ၊ အခ်ိဳ႕ယာမ်ားမူ ဂ်ီ (ေခ်)စည္းသာသာ ဆူးခက္မ်ား ဝိုင္းအံုထားၾက၏။ ကိစၥရွိ၍ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စကားေျပာခ်င္လွ်င္ က်ယ္ဝန္းေသာ ယာခင္းႀကီးကို ျဖတ္သန္းရသည္ကပင္ တေမ့တေမာႀကီး၊ ယေန႔မူ ယာနီးခ်င္း ေအးေဆာင္ႏွင့္ ဦးသက္ကို မပင္ပန္းရဘဲ ယာခရိုးစပ္တြင္ ဆံုမိၾကျခင္းျဖစ္၏။
ေအးေဆာင္မွာ “ငါ့လေခြး” သံၾကားကတည္းက ဦးသက္မွန္းသိသည့္အတြက္ ေမာ့ၾကည့္ကာ အလိုက္သင့္ ေမးၿပီးေနာက္ ဦးသက္တို႔ ယာဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ေပြးစံု႔ေတြ။ ေပြးစံု႔ေတြသည္ ေအးေဆာင္တို႔ ယာခင္းထဲနည္းတူ ဦးသက္၏ ယာခင္းတြင္လည္း စီရီေန၏။
ေပြးသည္ ေျမေအာက္ရန္သူ ျဖစ္၏။
ယာခင္းအႏွံ႔ ေျမေအာက္လမ္းမ်ား ေဖာက္သည္။ စိုက္ပင္ ပ်ိဳးပင္ေတြ ေကာင္းသည္စိုကာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနစဥ္ အပင္မ်ားကို ေျမေအာက္သို႔ သယ္ယူသြား၏။ ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္ၿပီ သီးၿပီ ဆိုလွ်င္ သူေရာက္လာၿပီ။ အခင္းၾကားတြင္ ေပြးစံု႔ ေျမပံုေတြ ထိုးကာ အပင္ေတြကို ကိုက္ျဖတ္ယူငင္သြားေတာ့သည္။ ေပြးသည္ တစ္ေထာင္ တထြာ ေျမပဲ၊ ႏွစ္ေတာင္ သံုးေတာင္ ႏွမ္း၊ တစ္လန္ ႏွစ္လန္ ဂ်ံဳႏွင့္ ေျပာင္း မဆိုထားဘိ ႏွစ္ရွည္ စားပင္ႀကီးေတြကိုပါ သတ္ပစ္ႏိုင္စြမ္းသည္။
ေက်းငွက္တေသာေသာႏွင့္ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းလွေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ေရေသာက္ျမစ္ကို ေပြးစားၿပီဆိုလွ်င္ သံုးေလးရက္အတြင္း ညွိဳးေျခာက္ကာ အနိစၥသေဘာႏွင့္ ကိစၥေခ်ာရေတာ့သည္။
ယခု သည္ေပြးသည္ ဦးသက္၏ ေျမပဲခင္းကို ေမႊၿပီ။
တည လက္တဆုပ္ကို ကိုက္ခ်ီသြားသည္ထား၊ ပဲပင္လက္တဆုပ္သည္ မိုးမွန္ေလမွန္ပါက ေျမပဲ တခြဲထက္ မေအာက္။
တညကို ေျမပဲ တခြဲႏႈံး ဆံုးရႈံးပါက တစ္လ တယ္ငါးတင္း။ ယာသမား ရင္ထုရေခ်ၿပီ။
“က်ဳပ္ထဲမလဲ ေပြးစံုေတြ ေရာက္လာလို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာဗ်။ ဂိုင္းနဲ႔ ေထာင္ရေကာင္းမလားလို႔”
ေအးေဆာင္ ထရပ္သည္။ မီးေသေနေသာ သူ႔ေဆးလိပ္ကို အေခါင္းသိပ္လိုက္ကာ ဦးသက္ေဆးလိပ္မွ မီးကူးေနသည္။
“ဂိုင္းေထာင္တာ မဟန္ပါဘူးကြာ၊ ေပြးကို သြားသတိေပးသလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့”
ေပြးသည္ အရြယ္အားျဖင့္ လက္သီးႏွစ္ဆုပ္စာမွ်သာရွိျငား၊ မ်က္စိအျမင္အားမေကာင္းေသာ အေကာင္ျဖစ္ျငား ဥာဏ္မ်ားလွ၏။ ေပြးစံုေတြ ေတာင္ဘက္တြင္ျပၿပီး ေျမာက္ဘက္လာၿပီး ခိုလား ခိုေန၏။ အစံု႔ေတြ လိႈင္ေခါင္းေတြ ထင္ရွားျပၿပီးမွ လမ္းေဖ်ာက္ပစ္ကာ သီးခင္းအလယ္တြင္ ပုန္းေနတတ္၏။
သို႔ေၾကာင့္ ေပြးဥာဏ္မကူေစရန္ ဦးသက္က သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒါျဖင့္ အရီးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ဖက္ညွပ္ၿပီး လိုက္ရရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ႏွစ္ဖက္ညွပ္ရင္ ဒီေကာင္ ဘယ္ေျပးမလဲဗ်”
သို႔လွ်င္ ႏွစ္ဖက္ညွပ္ၿပီး “လိုက္”ပါ ေပြးကလည္း တစ္ေကာင္တည္းျဖစ္၊ လမ္းေၾကာင္းကလည္း တစ္ခုတည္းသာ ရွိပါမူက ေပြးသည္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕လာကာ ေျမေပၚသို႔ ေသြးရႈးေသြးတန္း ေျပးထြက္လာတတ္၏။
ထိုအခါ အျမင္အာရုံ ညံ့ဖ်င္းလွေသာ ေပြးမွာ “သမင္ခ်ိဳရွက္ - ေပြးတြင္းထြက္” ဆိုစကားအတိုင္း ေသရန္မွတပါး အျခားလမ္း မရွိေတာ့ေခ်။ ဤသေဘာကို ၄၊ ၅ ႏွစ္သားမွစၿပီး ေပြးလိုက္ခဲ့ေသာ ေအးေဆာင္သိသလို၊ ယာလုပ္သက္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးသက္လည္း သိ၏။
ဦးသက္လည္း ခ်က္ခ်င္း အေျဖမေပး။ ေအးေဆာင္တို႔ ခရိုးဘက္ “ကဲ” ၾကည့္လိုက္ေသး၏။
“ငါ့လေခြး မင့္ဘက္က ေပြးစံု႔က အေကာင္ငယ္ေလးပဲကြ”
“အဲဒါေၾကာင့္ ညွပ္လိုက္ရေအာင္ ေျပာတာေပါ့ အရီးရ၊ အရီးဘက္က ေပြးက အေဖနဲ႔ အေမ က်ဳပ္ဘက္က ေပြးက သားသမီး”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့”
ဦးသက္ သေဘာက်သြား၏။
သူတို႔သည္ လုပ္လက္စ အလုပ္မ်ားကို ခ်ကာ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပြးစတင္ ‘လိုက္’ ၾကေတာ့သည္။
ေပြးလိုက္သည္ ဆိုျခင္းမွာ ေပြးတြင္း လိႈက္ေခါင္းတေလွ်ာက္ တူးေဖၚျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ျဖင့္ ဦးသက္က သူ႔ပဲခင္းအလယ္မွ စတင္၍ တူးသလို ေအးေဆာင္လည္း ေပြးစံု႔ဆံုးရာ ရွားေစာင္းျမင္းနား ပင္နားမွ စတင္တူးေဖၚေလသည္။
ေအးေဆာင္စတင္တူးေသာ ေပြးစံု႔မွာ ေျမာက္ဖက္သို႔ ဆက္မသြားေခ်။ ထိုေပြးစံု႔၏ ေတာင္ဘက္တြင္မူ ဆယ္ကိုက္တြင္ ေပြးစံု႔တစ္ခုက်ေလာက္ ရွိေနေပသည္။
ေအးေဆာင္သည္ သံုးေလးခ်က္တူးၿပီးေနာက္ ေပြးစံု႔ သံုးေလးခု လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးသြား၏။ ေပြးစံု႔ေျမစာမ်ားကို ဖယ္ပစ္ကာ တအားတူးသည္။ တခ်က္တူးရံုျဖင့္ ေပြးတြင္းေပၚလာသည္။ ေခ်ာေမြ႔ေသာ လိႈင္ေခါင္းကေလး။
သည္လႈိင္ေခါင္းအတိုင္း ေျမာက္ဖက္သို႔လိုက္တူးသည္။ ေအးေဆာင္ေနာက္တြင္ ေျမစာမ်ား ျပန္႔ႀကဲေနေသာ တူးေျမာင္းကေလး ျဖစ္က်န္ခဲ့၏။
ေပြးသည္ အလြန္နားပါ၏။ ကိုက္ ႏွစ္ရာခန္႔ အကြာအေဝးမွ လာေနေသာ လူ႔ေျခသံကို ေကာင္းေကာင္းသိ၏။
သို႔လွ်င္ သိပင္သိျငား၊ သည္ေပြးစံု႔ရွင္ ေပြးမွာ ေပြးလားမေျမာက္ေသးေသာေပြး။ အဌာရႆပညာမ်ား မစံုေသး။ သို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ေပြးစံု႔ေအာက္တြင္ ၿငိမ္သက္ေနခ်င္ေနမည္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး တူးၿမဲ တူးေနေကာင္းေနမည္တြက္ကာ၊ ေျပးလမ္းပိတ္ရန္အတြက္ ေပြးစံု႔ သံုးေလးခုေက်ာ္မွ ေက်ာ္၍ လမ္းဖ်က္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ထေနာင္းပင္ ကိုင္းၾကားမွ ခ်ိဳးကူသံသည္ ဆြတ္ပ်ံဘြယ္ ျမဴးလြင့္လာ၏။ ေအးေဆာင္သည္ ေမာ့ၾကည့္၏။
ဆြမ္းခံ ဝင္ခ်ိန္ေလာက္ရွိၿပီ။
ေစာသည္ ေခၚႏိုင္ေသးေသာ အခ်ိန္ေပမယ့္ ေနက ပူလွသည္။ ေအးေဆာင္ တကိုယ္လံုးတြင္ ေရခ်ိဳးထားသည့္ႏွယ္ ေခၽြမ်ားရႊဲေနသည္။ ေရရွာေသာ ပ်ားမ်ားသည္ ေအးေဆာင္အေပၚနားၿပီး ေခၽြးေသာက္ၾက၏။ ေကာင္းေကာင္း ေသာက္သူလည္းရွိ၊ တုပ္သြားေသာ ပ်ားလည္းရွိ၏။
သို႔ေသာ္ ပ်ားကို ေအးေဆာင္ ဂရုမထားႏိုင္ေခ်။ ေပြးတြင္းကို မဲၿပီး တူး၏။ အိမ္မွ ထြက္လာကတည္း ဘာမွ် မစားခဲ့ရ။ ယာထဲသို႔လည္း အေမထမင္းပို႔ရန္ မမွာမိခဲ့။ ကိစၥၿပီး၍ အိမ္ျပန္ေရာက္မွသာ စားရမည္။
တစ္ဖာလံုခန္႔တူးမိေသာအခါ ေပြးလမ္းဆံုးသြား။ ေပြးမရွိေခ်။ ထိုအခါက်မွ ေအးေဆာင္ ေခၽြးသုတ္ရန္ သတိရသည္။ လက္တဖက္က တူးရင္းဆြဲလွ်က္၊ လက္တဖက္မွ ပုဆိုးျဖင့္ မ်က္ႏွာသုတ္လ်က္ ဆက္တူးမည့္ ေနရာသို႔ ေရႊ႕ခဲ့၏။
“ေအးေဆာင္ေရ အေရးထဲမွ အရာေပၚလာၿပီေဟ့၊ ငါ့လခြမ္း”
ဦးသက္ အသံလာရာသို႔ ေအးေဆာင္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ေမာလာသမွ် ပန္းလာသမွ်တို႔ ရုတ္ခ်ည္းကြယ္သြားသည္ ထင္၏။ ဦးသက္ေက်ာ္ဖက္တြင္ ရို႕ရို႕ကေလး ရပ္ေနေသာ ျမသြယ္ကို ျမင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။
“ဘာကိစၥတဲ့လဲ အရီး”
ျမသြယ္တို႔ သားအဖ အနီးသို႔ ေအးေဆာင္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
“ဆီကိစၥေပါ့ကြာ။ ကိုင့္ ငါ့ ထမင္းထုပ္ကိုေတာ့ မင္းပဲ ယူထားလိုက္ေတာ့ကြာ၊ ေပြးလဲ မင္းပဲ ဆက္လိုက္ လိုက္ေပါ့။ လံုမ ဟိုဘက္ ခရိုးစပ္မွာ အဘ ရွာထားတဲ့ ဂေဇာင္းခါးေတြ ရွိတယ္။ အဘသြားႏွင့္မယ္။”
ဦးသက္သည္ ျမသြယ္ကို တဆက္တည္း ေျပာအၿပီး၊ ခေမာက္ဆြဲကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဦးသက္ ေျခဆယ္လွမ္းခန္႔ လွမ္းမိခ်ိန္တြင္ ေအးေဆာင္က ဟီးကနဲ ရယ္လိုက္သည္။
“ဘာ ဟီး လဲ ေသနာႀကီး”
ပါးစပ္က ေသနာႀကီး ဆိုေသာ္ျငားလည္း ျမသြယ္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနသည္။ မ်က္လံုးကေလးေတြက ၾကည္ေနသည္။ ေအးေဆာင္ ျမတ္ႏိုးရေသာ အၿပံဳး။
“မေတြ႔ေသးဘူး ေဟာက္တာက အရင္ကိုးဟ”
ေအးေဆာင္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေျပာလိုက္လွ်င္ ျမသြယ္ သူ႔အေဖကို တခ်က္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ဦးသက္ကား တခ်က္မွ ျပန္ေစာင္းမၾကည့္။ ေတာနာနတ္ပင္မ်ား ဝဲယာ ညွပ္ထားေသာ လမ္းေကြ႔ထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္သြားၿပီ။
“ေတာ္နဲ႔ အဘနဲ႔ အခု ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”
“ေပြးလိုက္ေနၾကတာေလ၊ သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္”
“ေသနာႀကီး တင္စီးအံုး”
ျမသြယ္ လက္သီးဆုပ္ကေလးသည္ ေခၽြးရႊဲနစ္ေနေသာ ရင္အုပ္ေပၚသို႔ အုန္းကနဲ႔ မက်၊ ဖံုေပေနေသာ ေအးေဆာင္ လက္တြင္း ေရာက္သြားသည္။ ေအးေဆာင္သည္ ေပြးကိုသာ မိေအာင္ မဖမ္းႏိုင္ရွိမည္။ ျမသြယ္ကို ဖမ္းရာတြင္ က်င္လည္လွသည္။
ျမသြယ္၏ လက္သီးဆုပ္ကို ဖမ္းမိခ်ိန္တြင္ ေျမေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ျမသြယ္ပါလာလွ်င္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ သြင္းၿပီး ေခါင္းငံု႔ၿပီး ျဖစ္ေတာ့သည္။
တဆက္တည္းပင္ အုန္းကနဲ ထုရိုက္သံ ေပၚလာကာ ျမသြယ္ရုန္းထြက္သည္။ ရွက္မ်က္လံုးကေလး ဝံ့လိုက္သည္။
“သိပ္ရမ္းကားတာပဲ၊ အျမင္ကပ္တယ္”
“ခ်စ္တာကိုးဟ”
“ကိုင္း အေဖခိုင္းထားတာ ၿပီးေအာင္လုပ္”
ေနာက္တႀကိမ္ ေအးေဆာင္ မလႈပ္ရွားမီ ျမသြယ္ ထသြားေတာ့၏။ သူ႔အေဖ ထားပစ္ခဲ့သည္ဆိုေသာ ရွားေစာင္းပင္ကေလးမ်ားရွိသည့္ ဟိုဖက္ဖရိုးမွာ အေတာ္ေဝးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအးေဆာင္ တူရြင္းကို ျပန္ကုိင္သည္။
ခါးျဖတ္ထားေသာ ေနရာကို ဆက္တူးသည္။
ေအးေဆာင္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေပြးတြင္းသည္ ဦးသက္ယာထဲသို႔ ဆက္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ေပြးတြင္း မည္မွ် ရွည္လ်ားပါေစ ေအးေဆာင္ မေမာပါ၊ ျမသြယ္၏ ညိဳျပာညက္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ရႈစားလိုက္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။
နီရဲေသာျမအျပင္သည္ ေနရင့္သည္ႏွင့္အမွ် တိုးဆင့္၍ ပူလာ၏။ ၿငိမ္ေနခဲ့ေသာ ေလသည္ တညင္းညင္းတိုက္ခတ္စ ျပဳလာ၏။ သို႔ျဖစ္ျငား အပူ မေလ်ာ့ မသက္သာပါ။
ေပြးလမ္းေၾကာင္းသည္ ပဲခင္းထဲသို႔ ဝင္လာၿပီး။
ေအးေဆာင္ လက္တြန္႔မေနပါ။ သည္ေပြးကို မမိမခ်င္း သည္ပဲခင္း အႏွိပ္အစက္ ခံေနရမည္။ ေပြးကို အေရးမယူႏိုင္တိုင္း ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရႏွင့္ ေန႔တိုင္း ေဒါသျဖစ္ေနရမည္။
ေတာစပ္ဆီက ေတာၾကက္ဖ တြန္သံၾကားရ၏။ ေမာေနေသာ ေအးေဆာင္အား ေတာၾကက္ဖသည္ သာယာမႈ မေပးႏိုင္ပါ။ ျမသြယ္တို႔ ယာခရိုးနား ထေနာင္းပင္ထက္မွ ခ်ိဳးတစ္ေကာင္ ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္ကူျငား၊ ေအးေဆာင္ ပင္ပန္းလွသည္သာ။
“ေဟာေတာ့္ ကုန္ပါဘီ၊ ကုန္ပါဘီ”
ေျပာေျပာဆိုဆို အနားေရာက္လာေသာ ျမသြယ္အသံကေလး ၾကားရသည့္အခါတါင္ကား အေမာေရာ အပန္းပါ ေျပသြားၿပီး။
“ေတာ့္ကို အေဖ ဆဲေတာ့မွာ”
“ေယာကၡမႀကီးက မဆဲပါဘူးဟ၊ ေပြးလိုက္ရင္ ဒီလို တူးရမယ္ဆိုတာ သူသိၿပီးသားပါ”
“ေသနာက်”
ျမသြယ္ ဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ ၿပံဳးၿပီး ထေနာင္းရိပ္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ေအးေဆာင္အဖို႔ သည္ဆဲသံသည္ ပ်ားရည္ထက္ ခ်ိဳ၏။ ေငြဆည္းလည္း သံထက္လည္း သာ၏။
ေျမျပင္သည္ ျမင့္တတ္လာ၏။
ေပြးတြင္းကား ေမာ့တတ္မလာ။ စိုက္ဆင္းသြား၏။ ေအးေဆာင္မွာ ပိုၿပီး နက္နက္ထူးရရံုမက၊ ကုန္းဗဟိုတြင္ လိုဏ္ေခါင္း ခက္လက္ေတြ ျဖာေနေသာေၾကာင့္ အလိုက္ရ ခက္သြားသည္။ တခုတေလ ေရသာခိုၿပီး မတူးမိ၍ ေပြးခိုကပ္က်န္ခဲေသာ္ လူပင္ပန္းထားသမွ် ပစၥည္းအပ်က္ခံထားသမွ် “ေကာ” ပါေလေရာ။
ခက္လက္ေတြမွာ ေပြး မိသားစု ေနထိုင္ေသာေနရာျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနရာေဟာင္းသာျဖစ္သည္။ အစာေဟာင္းမ်ားမွာ လတ္လတ္ဆက္ဆက္ မဟုတ္ေပ။ ခက္လက္မ်ားကို ၿဖိဳၿပီးေနာက္ ဆက္လက္တူးျပန္ေလရာ တလန္သာသာ တူးမိၿပီးမွ လမ္းဆံုးေနသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ ေပြးစံု႔အပံု အတန္းမ်ားရွိေသာဘက္ႏွင့္ ညွိ၍ တူးရသည္။
မြန္းတည့္ေခ်ၿပီ။
ေျမႀကီး ပူျခစ္ေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ၾကည့္လွ်င္ တရွိန္ရွိန္ တတ္ေနသာ ေျမေငြ႔မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ျငား ေအးေဆာင္ မနား။
အလုပ္ကို ဇြဲႀကီးသူအျဖစ္ ဦးသက္ျမင္ေစခ်င္၍၊ အားကိုးထိုက္သူ အျဖစ္ ျမသြယ္ ျမင္ေစခ်င္၍ ျဖစ္သည္။
ေပြးတြင္းသည္ စိုက္ဆင္းရာမွ ျပန္ေမာ့လာသည္။ ေျမျပင္ေအာက္ တစ္ေတာင္ ေတာင္ထုပ္မွသြားေန၏။ ေအးေဆာင္ တူးရြင္းရိုး ထိုးသြင္းၿပီး မ သည္။ တူးသည္ထက္ လြယ္ေသာ နည္းပါေပ။
ေပြးစံု႔မ်ား ေရာေႏွာေနေသာ ေခ်းလံုး အရြယ္အစားမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေအးေဆာင္ ခန္႔မွန္းသည္။ ေပြးတြင္း အဆံုးတြင္ ေပြးႀကီး ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ေပြးကေလး အနည္းဆံုး တစ္ေကာင္ ရွိရမည္ဟု။
သို႔ေသာ္ ေအးေဆာင္ ကံဆိုး ရွာပါသည္။
မြန္းတိမ္း တနာရီခန္႔တြင္ ေပြးတြင္း လိႈင္ေခါင္းသည္ ထေနာင္းပင္ႀကီး အေရွ႕ဘက္ ရွားေစာင္းျပႆဒ္ စည္းရိုးဘက္သို႔ ထိုးဝင္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေအးေဆာင္ အားမေလ်ာ့ပါ။
ေပြးဟူသည္ ဥာဏ္အမ်ားသား။ သည္ကို အေယာင္ျပၿပီး ဟိုေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေၾကာင့္ ဆက္တူးရာ နဖူးကို ရွားေစာင္းျပႆဒ္ဆူးေတြ စူးေတာ့မွ တံ့ေတာ့သည္။
ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရၿပီ။
ရွားေစာင္း ျပႆဒ္ခ်ံဳေအာက္တြင္ တူးခ်င္လွ်င္ ခ်ံဳမ်ားကို ခုတ္ထြင္ရမည္။ အျမစ္ေတြကို တူးရမည္။ တစ္ခ်ံဳကို တေန႔ရွင္း၍ မၿပီး။
ေအးေဆာင္ လက္ေလ်ာ့သံျဖင့္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။
“ယုတ္မာတဲ့ ေပြးကြာ၊ အခုေန ေရတစည္ေလာက္ ေလာင္းလိုက္ရရင္ ေဘာေလာေပၚလာမွာ”
“ေတာ့္ပေထြး ေရတစည္က ဘယ္ကရမွာလဲ”
ေက်ာနားကပ္၍ ေျပာလိုက္ေသာ ျမသြယ္ကို လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္း စူေနသည္။
“ကိုင္း ေတာ္ဖ်က္ပစ္လိုက္တဲ့ ပဲပင္ေတြကို ျပန္ၾကည့္စမ္းပါအံုး”
မ်ားလွသည္။ လွည့္မၾကည္ပဲႏွင့္ မ်ားျပားမွန္း ေအးေဆာင္ သိသည္။
“ဒါကေတာ့ နင္တို႔ အက်ိဳးအတြက္” ေအးေဆာင္ စံုေစ့ေအာင္ မေျပာလိုက္ရ။ ေျခသလံုး ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ကေလး ေပၚေအာင္ ထဘီကို စြန္ေတာင္စြဲလွ်က္၊ ျမသြယ္ ေျခေစာင့္ထြက္သြားသည္ကို ေအးေဆာင္ စိတ္ထဲတြင္ မိမိရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္နင္းသြားသည္ခ်ည္း ထင္လိုက္မိေပ။။
မေက်ခ်မ္းေသာ စိတ္ျဖင့္
ထိုေန႔က ျမသြယ္ ထြက္သြားလွ်င္ ေပြးတြင္း ဆက္တူးႏိုင္ေသာလမ္းကို ေအးေဆာင္ ရွာေဖြေသးသည္။ ရွားေစာင္း ျပႆဒ္ျခံကို လွည့္ပတ္ တူးဆြၾကည့္ေသးသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ေတာ့မွ ထေနာင္းပင္ရိပ္ဝင္ကာ ဦးသက္ထားခဲ့ေသာ ထမင္းထုပ္ကို ေျဖသည္။ ထမင္းမွာ ပရြက္ဆိတ္ေတြႏွင့္ ရဲေနသည္။ သို႔တေစ ပရြက္ဆိတ္ေတြ ခဲေနကာမွ်ႏွင့္ ထမင္းထုပ္ကို ေအးေဆာင္ မပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ပရြတ္ဆိတ္ကို ဖယ္ရွားပစ္ကာ ဆီနစ္ေနေသာ အမဲေခါင္း ခ်ဥ္ဟင္းႏွင့္ ဗိုက္ကားေအာင္စားသည္။ စားေသာထမင္းလုပ္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ပရြက္ဆိတ္မ်ား ကိုက္သည့္အတြက္ ထမင္းလည္း စားၿပီးေရာ၊ ေအးေဆာင္ ႏႈတ္ခမ္းလည္း ေရာင္ကိုင္းေနပါေလေရာ။
လူလည္းပင္ပန္း ပါးစပ္လည္း ပါးရြတ္ဆိတ္ကိုက္၍ ေရာင္ရမ္းေနျငား ေအးေဆာင္ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာ။ ညေနေဆာင္းတြင္ ထေနာင္းရိပ္၌ အိပ္ေနေသာ ေအးေဆာင္ထံ ဦးသက္ ေရာက္လာသည္။ ေပြးမရဘဲ သူ႔ပဲခင္း ပ်က္ရမည္လားဟု တိုင္းထြာ၏။ ဆဲေရး၏။
ထိုေန႔မွ အစျပဳ၍ ျမသြယ္လည္း ေအးေဆာင္ကို ျမင္တိုင္း ႏႈတ္ခမ္းစူေနၿပီ။
သည္ေနေတာ့ ဟင္းစားအတြက္ ေပြးထိုးရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ လွမ္းလမ္းဆံု ေရာက္မွ ျမသြယ္ကို သတိရကာ ဦးသက္ယာရွိေသာဘက္သို႔ လမ္းေျပာင္းရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ေယာင္ယမ္း စမ္းမိသည္။ မိမိႏႈတ္ခမ္း အေရာင္ ေပ်ာက္ခဲ့သလို ျမသြယ္ႏႈတ္ခမ္းလည္း အစူေပ်ာက္ေစရန္ နည္းလမ္းကို ေအးေဆာင္ ေတြးသည္။ ေတြး၍ မရ။
ေတြးယင္း ေလွ်ာက္ယင္းႏွင့္ မည္းမည္း အုပ္အုပ္ အတန္းႀကီး တစ္ခုကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဘသန္းတင္တို႔ ယာေဘးနားက နာနတ္အုပ္ေပတည္း။
“ဟုတ္ၿပီ ဒီနားမွာ ေပြးတစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ မနက္ေပြး”
နံနက္ေပြးဟူသည္ နံနက္တြင္မွ စံု႔ေသာ ေပြးျဖစ္သည္။
စုံ႔သည္ ဆိုသည္မွာ ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ၿပီး ဥမင္ေဖါက္ေသာ ေျမစာမ်ားကို ေခါင္းႏွင့္ တြန္းၿပီး ေျမျပင္ေပၚသို႔ ထိုးတင္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ယမန္ေန႔က ႀကိဳတင္ေလ့လာၿပီး မွတ္သားထားေသာအခ်က္ ေခါင္းထဲ ဝင္လာလွ်င္ တံု႔ကနဲ ရပ္သည္။ ခဏၾကာမွ ေျခၾကြသည္ဆိုရံုမွ်သာ အသာၾကြ၍ ေရွ႕တိုးခဲ့သည္။
ေတြ႔ၿပီ၏ ေပြးစံု အေဟာင္းတစ္ခု။ ေနာက္တစ္ခု၏ ေနာက္ထပ္တစ္ခု။
ေျခလွမ္းကို အသံမထြက္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းကာ လွမ္းရသည့္ အတြက္ ေအးေဆာင္တကိုယ္လံုး ေခၽြးျပန္ေနသည္။ နာနတ္ရြက္ကို တုတ္ထိုးၿပီး ေအးေဆာင္မွတ္ထားခဲ့ေသာ အမွတ္အသားကို လွမ္းျမင္ရလွ်င္ ေအးေဆာင္ မွိန္းကို အသင့္ျပင္လိုက္သည္။ အသြားတေတာင္ေက်ာ္ရွည္ေသာ သံုးခြမိွန္းသည္ ေအးေဆာင္လက္ထဲတြင္ တုန္ေန၏။
အမွတ္အသား လုပ္ထားသည့္ နာနတ္ရြတ္ေအာက္၌ ေပြးစံု႕ရွိသည္။ ေပြးစံု႔ေဘးတြင္ ထိုင္၍ ေအးေဆာင္ အေမာေျဖလိုက္သည္။
အေမွာင္ရိပ္ လွ်င္ျမန္စြာ ပ်က္ျပယ္လာသည္။
ေအးေဆာင္ အေမာေျပစ။ ေခၽြးတိတ္စတြင္ ေပြးစံု႔ေျမမႈန္မ်ား လႈပ္ရွားလာသည္။ တျဖည္းျဖည္းၾကြတတ္လာသည္။ ေျမႀကီးထဲက ေပြးသည္ ေျမႀကိးမ်ားကို ေခါင္းျဖင့္တြန္းၿပီး တင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမမႈန္မ်ား လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ျမင့္တတ္မႈ ၿငိမ္သည္ႏွင့္ ေအးေဆာင္ မွိန္းသြားကို ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ မွိန္းရိုး ၿငိမ့္ကနဲ႔ လႈပ္ရွားသြားသည္။
“ဟာ မိၿပီကြ”
ေပြးသည္ တခ်က္သာ လႈပ္ရွားႏိုင္ကာ အသက္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ပြထေနေသာ ေပြးစံု႔ႀကီးကို လက္ျဖင့္ယက္ၿပီး ဖယ္လိုက္ေသာအခါ ေျမေပၚသို႔ ေခါင္းျပဴေနေသာ ေပြးကို ေတြ႔ရသည္။ မွိန္းသည္ ဂုတ္ဆက္၌ စူးဝင္ေန၏။
ပြဲဦးထြက္ ေကာင္းသည့္အတြက္ ေအးေဆာင္ ဝမ္းသာသြား၏။ ေပြးႀကီးတန္းလန္းႏွင့္ မွိန္းကိုထမ္းကာ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတြ႔ရေသာ ေပြးစံု႔မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ မြန္းတည့္ေပြးစံု႔ျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ နံနက္ေပြးတစ္ေကာင္ရွိေသာ ေနရာႏွင့္ေဝးေသာေၾကာင့္ ေအးေဆးစြာေဆးလိပ္ေသာက္မိသည္။
ေအးေဆာင္ ေပ်ာ္သည္ဆိုေသာအခါ ခ်ိဳးကေလးမ်ားကလည္း အလိုက္သိသည္။ မက်ည္းပင္ထက္မွ သာယာစြာ ကူးေပးၾကသည္။ ေဒါသႀကီးၿမဲျဖစ္ေသာ ခါသည္ပင္လွ်င္ သည္နံနက္တြင္ ကူသံသာပါဘိ။
ဦးသက္ ယာစပ္သို႔ ေအးေဆာင္ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ကို ရွားေစာင္းျပႆဒ္ေအာက္ ျမွားေခၚသြားၿပီး ဒုကၡေပးေသာ ေပြးမိသားစုကို မေက်မခ်မ္း၍ျဖစ္သည္။ ေပြးစံု႔ အသစ္မရွိ။
သံုးရက္လံုးလံုး သည္ေပြးမိသားစုသည္ မည္သည့္အရာကို စားေနသနည္း။ ရွားေစာင္းျမစ္ေတြကို စားရင္း ၿငိမ္ေနၾကဟန္တူသည္။
“ေနႏွင့္ၾကအံုးေပါ့ကြာ” ႀကံဳးဝါးကာ ေအးေဆာင္ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ နံနက္ေပြး တစ္စံုရွိေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
ထိုနံနက္ေပြးကို ေအးေဆာင္လြတ္သြားသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖင့္ ထိုးေသာ္ျငား ထိုေပြးကို မမိေခ်။ သို႔ျဖင့္ ခဏ တျဖဳတ္နားၿပီး မြန္းတည့္ ေပြးစံု႔မ်ား ရွိသည့္ဘက္သို႔ လွည့္ဝင္လာခ်ိန္ဝယ္ ရာသီဥတု ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲသြား၏။
မည္းခ်ိပ္တတ္လာေသာ မိုးသားမ်ား ၿငိမ့္ၿငိမ့္အိအိ တိုက္ခတ္လာေသာ မိုးသက္ေလကေလး။
ရာသီဥတာ မသာယာလွ်င္ ေပြးသည္ေအးျမေသာ သစ္ျမစ္ေအာက္၌ ခိုေနတတ္၏။ အခ်ိန္မွန္ စံု႔ခ်င္မွ စံု႔မည္။ ေပြးထိုးသူ တြက္ေျခလြဲတတ္သည္။
ပထမ မြန္းတည့္ေပြးသည္ ေအးေဆာင္ မေရာက္မွီပင္ အစံု႔ ႏွစ္စို႔ ထိုးသြားသည္။ ေအးေဆာင္ေမာသြားသည္။ ဒုတိယ တစ္ေကာင္ကိုမူ သူမိလိုက္သည္။
ယာဘက္သို႔ ေပြးႏွစ္ေကာင္ကို “ေပလက္” ေလွ်ာ္ျဖင့္ ေဖာက္သီကာဆြဲလွ်က္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ယာသမားတို႔ တမ္းတေသာမိုးႀကီး ရြာခ်ေလ၏။ တအုန္းအုန္း တေဝါေဝါျဖင့္ ေလေရာမိုးပါဆင္ကာ ေရအိုးႀကီး ေမွာက္ခ်သလို ရြာျခင္းျဖစ္သည္။
“ရြာစမ္းပါဟ၊ အမေလး ခ်ိဳလိုက္တာ”
မိုးေရထဲ၌ ေအးေဆာင္ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား၏။ ေျပးရင္း ပါးစပ္ဟကာ ေမာ့ထားလိုက္သည္။ ခ်ိဳလိုက္သည့္ မိုးေရ။ အရသာရွိသည့္ မိုးေရ။
ပပ္ၾကားအပ္မ်ား ႏူးကုန္၏။ ေစ့ကုန္သည္။ ေျခသြားလမ္းမ်ား လွည္းလမ္းေၾကာင္းမ်ားတြင္ ေရစီးေၾကာင္းျဖစ္လာၿပီး အျမဳပ္တေဖြးေဖြးႏွင့္ ေရမ်ားစီးဆင္းလာ၏။
“ေပြးသားအမိ သံုးေကာင္”
သည္အေၾကာင္းသူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္လာေသာအခါ ေအးေဆာင္ ေျခကုန္သုတ္ေျပးသည္။ ဝွက္ထားေသာ သံတူရြင္းကို ယူခဲ့ကာ ဦးသက္တို႔ ယာထဲေျပးသည္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွ ေရစီးေၾကာင္းကို ပိတ္သည္။ ရွားေစာင္းျပႆဒ္ခ်ံဳစပ္ ေပြးတြင္းအဝသို႔ သြယ္ယူသည္။ မိုးကား သဲႀကီး မဲႀကီး ေအာ္ခ်ေနသည္။
ေအးေဆာင္ ထေနာင္းရိပ္သို႔ ေျပးခဲ့သည္။ ေပြးတြဲႏွင့္ လြယ္အိပ္ကို ခ်ိတ္သည္။ ထိုအခါက်မွ ဦးသက္တို႔ သားအဖကို သတိျပဳမိသည္။
ဦးသက္ကမွ “ႏွစ္နပ္စာေတာ့ ဖူလံုျပန္ၿပီေပါ့ကြာ” ေျပာေဖၚ ရေသးေသာ္ျငား ျမသြယ္ကား စူေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ တဖက္လွည့္သြား၏။
နာလိုက္တာ။
ႏုနယ္သည့္ ႏွလံုးသားကို အဆိပ္ျပင္းေသာ က်ားလွ်ာဆူး စူးသည့္ႏွယ္ ေအးေဆာင္ရင္မွာ နာက်င္လိုက္ရတာ။
သို႔ေသာ္ ေအးေဆာင္ တခ်က္ ေတြခနဲ႔ ျဖစ္သြားရံုမွ အပ၊ ဦးသက္ေရွ႕တြင္ မည္သည့္စကားမွ မေျပာႏိုင္ေခ်။ သို႔ေၾကာင့္ ခရိုးရွိ ရွားေစာင္းျပႆဒ္ခ်ဳံသို႔ ျပန္ေျပးလာ၏။
မိုးကား မေလ်ာ့ေသး။
ေအးေဆာင္ လႊဲယူထားေသာ ေရစီေၾကာင္းသည္ ခ်ဳံေအာက္သို႔ အားႏွင့္ အင္ႏွင့္ စီးဝင္ေန၏။ ေရထဲတြင္ ပါလာေသာအမိႈက္မ်ားကို ေအးေဆာင္ ဖယ္ပစ္သည္။ ေရအီေနလွ်င္ မွိန္းျဖင့္ဆြေပးသည္။
မၾကာပါေခ်။
ေအးေဆာင္ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ ကိစၥ ျဖစ္ပြားလာ၏။
ယင္းမွာ ေပြးျဖစ္သည္။
လက္သီးဆုပ္သာသာ အရြယ္ရွိ ေပြးကေလးသည္ ႏွာေခါင္းေဖၚလ်က္ ေရေပၚသို႔ ေပါေလာႀကီး ေပၚလာ၏။ ေအးေဆာင္ ဝမ္းသာသည္မွာ ေျပာစရာ မရွိေတာ့။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သံုးပံု တစ္ပံု ျပည့္သြားေသာ္ျငား ေအးေဆာင္ မလႈပ္ရွားေသး။ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ၿပံဳးရင္း ေပြးငယ္ကို ၿပံဳးၾကည့္ေန၏။ ေပြးကေလး သည္ ေရစီးေၾကာင္း ေဘးမွ ကပ္လွ်က္ ေျမေပၚသို႔ တတ္လာကာ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေန၏။
ဤသို႔ ရွိေနဆဲတြင္ ေနာက္ထပ္ ေပြးႏွစ္ေကာင္ ေရေပၚသို႔ ေပၚလာၾကသည္။ ထေနာင္းေခါက္ေရာင္ အေမႊးမ်ား ရႊဲနစ္ေန၏။ သူတို႔သည္ ေရလြတ္ရာ ကုန္းေပၚသို႔ ေျပးတတ္သည္။ အေမႊးကို တခ်က္ ခါလိုက္ၿပီး ရွားေစာင္းျပႆဒ္ ဆူးခ်ံဳထဲ ေျပားဝင္လိုက္သည္။ ေအးေဆာင္၏ မွိန္းႀကီး ႏွစ္ႀကိမ္ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။
အသြားတစ္ေတာင္ခန္႔ရွည္ေသာ မွိန္းသြားတြင္ ေပြးႏွစ္ေကာင္ ထပ္လွ်က္ တံစို႔လွ်ိဳၿပီး ျဖစ္သြားေတာ့ေလ၏။ ေအးေဆာင္သည္ ေပြးငယ္ကိုမူ ထေနာင္းပင္ေအာက္သို႔ ေခၚလာ၏။
“အရီး ေဟာဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ပဲခင္းကို ဖ်က္တဲ့ေကာင္ေတြ”
“ေဟ ေကာင္းသေဟ့”
ဦးသက္သည္ တခ်က္ ၿပဳံးၾကည့္ၿပီး ပင္စည္အကြယ္တြင္ ကပ္ကာ ေဆးလိပ္မီးညွိေန၏။
“ဟုတ္ပါ့ေကာ သံုးေကာင္ေတာင္ပါကလား”
သာယာေသာအသံကေလးျဖင့္ သူ႔ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာေသာျမသြယ္အား ေအးေဆာင္ လွည့္မၾကည့္ မသိက်ိဳးက်င္ ျပဳေန၏။ ပဲခင္းကေလး အနည္းအပါးပ်က္သည္ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး မ်က္ႏွာပုပ္ေနေသာ မိန္းမ။ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ မေခၚ မေျပာ လုပ္ေနေသာမိန္းမ။
သို႔တေစ ေအးေဆာင္ ၾကာရွည္ တင္းမခံႏိုင္ပါ။
“ကိုရင္ ေအးေဆာင္က သိပ္ေတာ္တာပဲ ဒါေၾကာင့္”
စကားကို တပိုင္းတစျဖတ္ကာ ျမသြယ္ ညွဳိ႔မ်က္လံုးကေလး တခ်က္ ဝင့္လိုက္ေသာအခါ ေအးေဆာင္ သြားႀကီးေတြ ေဖၚ၍ ဟီးကနဲ႔ အသံထြက္လာရေတာ့၏။
ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း
(သမီးရီးစား ဝတၳဳမ်ား စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖၚျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ဤေနရာမွ တဆင့္ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို
0 comments:
Post a Comment