ပိုးသတ္ေဆး (ေရးသူ - မ်က္ရႈ)

(၁)

ညသည္ ၾကယ္ေရာင္၀ိုးတ၀ါးေအာက္တြင္ ခပ္လဲ့လဲ့ ေမွာင္လ်က္ရွိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆိတ္ျငိမ္မႈသာ သည္းသည္းၾကီး အုပ္စိုးေနဆဲ။ ေလတစ္ခ်က္ ေၾကြလိုက္တိုင္း ညေမႊးပန္းရနံ႔က ဘုရားကုန္း ေတာင္ဘက္ ေစာင္းတန္းအထိ ေ၀့ကာ ၀ဲကာ ကလူက်ီစယ္ေနသည္။ ထိုေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းတြင္ပင္ျဖစ္သည္။

“ခၽြင္”။

ထိုအသံသည္ လွေဘာ္အဖို႔ မဥၨဴတည္းဟူေသာ သာယာမႈကိုလည္းေကာင္း၊ သ၀နိယာ ဆိုအပ္ေသာ နာခ်င္ဖြယ္ရွိျခင္းကိုလည္းေကာင္း ျဖစ္ေပၚေစ၏။ ေလႏွင့္အတူ ေစတီထက္မွ လြင့္ပ်ံ႕လာတတ္ေသာ ဆည္းလည္းလိႈက္သံကို ၾကားရေလတိုင္း လွေဘာ္ခမ်ာ လြမ္းသလို၊ ေဆြးသလို၊ ၀မ္းနည္းသလိုလို လိႈက္ဖိုလိႈက္ဖို ျဖစ္ရေလသည္။ ယခုမူ ထိုဆည္းလည္းလိႈက္သံ တခၽြင္ခၽြင္ထက္ သာယာေသာအသံကုိ သူၾကားလိုေနေပသည္။ ထိုအသံသည္ သူ႕အတြက္ ပို၍ နား၀င္ပီယံျဖစ္၏။ အတိတ္ကို ေအာက္ေမ့တမ္းတျခင္းမ်ိဳး မျမည္ေစ။ လာလတၱံေသာ ကာလအတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အား အေရာင္ေတာက္ေစသည္။

“ခၽြင္”

အေၾကြေစ့ေလးကုိ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ လွေဘာ္ ေျမွာက္လိုက္ျပန္သည္။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ အေၾကြေစ့သည္ အရွိန္ျဖင့္ ေစာင္းတန္းေလွကားမ်ားတေလွ်ာက္ ေအာက္သို႔ လိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ထိုအခါမွ လွေဘာ္သည္ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာျဖစ္ၿပီး သူ႕အေၾကြေစ့ကို ေခါင္မိုးအေပါက္မွာ ျဖာက်လာေသာ ဆန္းစလ၏ အေရာင္ကုိ အားျပဳလ်က္ ေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ အလီလီ စမ္းတ၀ါး၀ါးရွာေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္မွာ မိနစ္မွ နာရီပိုင္းသို႔ ကူးေျပာင္းလာေသာ္လည္း သူ႕အေၾကြေစ့ကုိ မေတြ႕။ နတ္မ်ား ဖြက္ေလသလားဟု လွေဘာ္ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးရွာေတာ့သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ မနက္ မိုးေသာက္ခ်ိန္အထိသာ ေစာင့္ရံုရွိေတာ့သည္။ က်ပ္ေစ့တစ္ခုမွာ မည္မွ်အကြာအေ၀းအထိ၊ အဘယ္မွ်ေသာ အရွိန္ျဖင့္ လိမ့္ႏိုင္အံ့နည္း။ ေတြ႕မွာပါေလ ဟု မိမိကုိယ္ မိမိႏွစ္သိမ့္ရင္း လွေဘာ္ အားေလွ်ာ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ညေနေစာင္း ကတည္းက သည္အေၾကြေစ့ေလးေၾကာင့္ သူ၏ စိတ္ကူးတို႔ နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ် ဆန္းၾကယ္ခဲ့သည္။ သူ႕ဘ၀င္ေတြ ဘ၀ဂ္သို႔ တိုင္ခဲ့ရသည္။ ေဟာ.. ၾကည့္။ သူ႕ခံစားမႈတို႔ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာၾကာမခံလိုက္။ လွေဘာ္သည္ သူ႕ကုိယ္သူ အျပစ္တင္သည္။ တဖန္ အားတင္းရျပန္သည္။

“ဘယ့္ႏွယ္လို႔ မနက္အထိ ေစာင့္ရမွာတုန္း။ ငါ့အေၾကြေစ့က ႏွယ္ႏွယ္ရရမွ မဟုတ္တာ။ မေတာ္ တျခားသူေတြ ေတြ႕သြားၿပီး ေကာက္သြားမွ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕”။

သူသည္ တစ္ကုိယ္တည္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာရင္း ေဗဒင္ဆရာ ဘိုးဗရွိန္ႏွင့္ ပန္းသည္ ခင္ႏုတို႔၏ မ်က္ႏွာကုိ ကြက္ခနဲျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ ငါ၏ အေၾကြေစ့ ေပ်ာက္သြားသည့္အေၾကာင္း ဘိုးဗရွိန္တို႔ တစ္သိုက္ၾကားေသာ္ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ မနာလို၀န္တိုမႈ ေရာျပြမ္းလ်က္ သေရာ္ေမာ္ကား ျပဳေခ်ေတာ့မည္ဟု အထင္ေရာက္လ်က္ လွေဘာ္သည္ ေစတီရင္ျပင္ေပၚသို႔ တရွိန္ထိုး ေျပးတက္ၿပီး ဘုရားဖူးသူမ်ား မီးပူေဇာ္ထားသည့္အထဲမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ႏုိင္ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုအစ ငုတ္စိမ်ားကို လုိက္ရွာသည္။

ေစတီေတာ္၏ အေရွ႕ဘက္ အာရံုခံတန္ေဆာင္းတြင္ ထြန္းလင္းလ်က္ရွိေသာ ၆၀ ၀ပ္ မီးသီးလံုးႏွစ္လံုးမွ အပ ေစတီပုရ၀ဏ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိက်လ်က္။ ထို၀ါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္မွာ ပန္းခ်ီဦးေတာ္ခို၏ ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုပင္ ေတာက္ေတာက္ပပ လင္းႏုိင္ျခင္းငွာမစြမ္းသာ။ “ငါ့ကြာ… ဒီမီးေရာင္ကို ေတာင္ဘက္တန္ေဆာင္းဆီ ေရႊ႕လို႔ရရင္ ေရႊ႕လိုက္ခ်င္တယ္” သည္လို သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလထံမွ ဓာတ္မီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ မီးျခစ္ႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း သြားငွား၍ မသင့္ေတာ္ေလၿပီ။ သည္ညကို သူ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရပါလိမ့္။ ျမန္ျမန္မိုးလင္းရန္သာ ဆုေတာင္းေတာ့သည္။ သည္တစ္ည မအိပ္ဟု လွေဘာ္ အားတင္းလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႕အေၾကြေစ့ထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွမရွိ။ သူ႕ျပည္တန္ပတၱျမားကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ယူငင္ရန္ ခြင့္မျပဳႏိုင္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ငါက သာမေညာင္ညပုဂၢိဳလ္မွ မဟုတ္ေပဘဲ။ ကိုင္း ၾကည့္…။ ထင္ေပၚေတာ့ စင္ေတာ္က ေကာက္ေခ်ေတာ့မည္။ ငါ့အႏုပညာ မၾကာမီ ကမၻာေက်ာ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္သည့္ စိတ္ကူးႏွင့္ အရူးၾကီးရူးရေသာ သူ႕အေျခအေနကို သူကိုယ္တိုင္ မဆင္ျခင္မသံုးသပ္မိဘဲ အပ်ံသင္စ ငွက္ငယ္ ေလဟုန္စီးရန္ ၾကိဳးပမ္းသည့္ႏွယ္ အိပ္မက္ဒီေရ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာေနရျခင္းကိုပင္ သူေက်နပ္မိေလသည္။ ထိုအေၾကြေစ့သည္ သူ႕အႏုပညာကို ၾကြား၀င့္မည့္ နိမိတ္တည္း။

“သံသာေရ၊ သံသရာ၌။ သံသရႏၱာနံ၊ က်င္လည္ကုန္ေသာသူတုိ႔၏။ သဗၺဒုကၡ၀ိနာသေန၊ ခပ္သိမ္းေသာ ဆင္းရဲကုိ ေပ်ာက္တတ္ကုန္ထေသာ။ မာရေသနာ ပမေဒၵေန၊ ကိေလသာဟူေသာ မာရ္စစ္သည္ကုိ ႏွိပ္စက္တတ္ကုန္ထေသာ။ သတၱ၊ ခုနစ္ပါးကုန္ေသာ။ ေဗာဇၥ်ေဂၤ၊ အရဟတၱမဂ္၏ အဂၤါျဖစ္ကုန္ထေသာ။ ေယ ဣေမ ဓေမၼ၊ အၾကင္ တရားတို႔ကို။ ဗုဇၥ်ိတြာ၀၊ သိ၍သာလွ်င္။ သတၱာ၊ သတၱ၀ါတို႔သည္။ တိဘ၀ါ၊ သံုးပါးေသာ ဘ၀မွ။ မုတၱကာ၊ ကင္းလြတ္ကုန္၏” ကပၸိယဘဘေလးကမူ လွေဘာ္၏ ပရိေဒ၀ကို မသိေလသလား။ အစပထမေသာ္ လွေဘာ္သည္ ယင္းပရိတ္ရြက္သံကုိ အာရံုျပဳႏုိင္ရန္ ၾကိဳးပမ္းရွာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ၾကိဳးစားရင္းမွပင္ ရုတ္တရက္အလစ္၀င္လာေသာ မိႏၶတည္းဟူေသာ ငိုက္မ်ည္းျခင္းကို အေၾကြေစ့သံေယာဇဥ္ျဖင့္ ေ၀းကြာေရွာင္းေစလ်က္ လွေဘာ္တစ္ေယာက္ ငုတ္တိုင္ထိုင္လ်က္ႏွင့္ပင္ အရုဏ္တက္လိုက္ရေတာ့သည္။

(၂)

“လွေဘာ္ေရ… ဒီႏွစ္ ဘုရားပြဲေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ကိုယ့္ဇာတ္ပဲ ႏႊဲရေတာ့မွာပဲေဟ့။ ငါတို႔ေတာ့ မင္းပဲ အားကုိးရမွာ” ဘုရားပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴး ကုိစိန္သန္းက လွေဘာ္ကို ခပ္ေျမွာက္ေျမွာက္ေလး ဆိုလိုက္ရာ ဒါကိုပင္ မသိဟန္ေဆာင္လ်က္ ငါ မကယ္ ဒီပြဲ ျဖစ္ေခ်မရွိဟု ကိုယ့္ဘက္ကုိယ္သာ လွေဘာ္ ယက္ေတြးလိုက္ေတာ့သည္။

“ျဖစ္ရေစမယ္ေလ။ တျမန္ႏွစ္က မႏၱေလးက ပန္တ်ာေအာင္မ်ိဳးဇာတ္အဖြဲ႕လာေတာ့ ရြာဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း က်ဳပ္ကုိယ္တိုင္ စပ္ၿပီး စင္ေပၚတက္ဆိုခဲ့တာ မွတ္မိဦးမွာေပါ့ ကုိစိန္သန္းရယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုပညာသမားဆိုတာ ေသြးေတာင္းလာတဲ့အခါ တတ္သိပညာ မေနသာလို႔ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။ ေငြေရးေၾကးေရးက အဓိကမွ မဟုတ္ဘဲကိုး” လွေဘာ္ေလသံက ပီဘိ၀ါရင့္အႏုပညာသမားၾကီးႏွယ္။

သူသည္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကတည္းက အဆိုေတာ္ရူး ရူးခဲ့သည္။ ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားလွ်င္လည္း မေနႏိုင္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္သျဖင့္ ဖခင္ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ္လည္း မိခင္မုဆိုးမၾကီးက လွေဘာ္ဟဲ့ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မညွိဳးေစရ။ ဖူးဖူးမႈတ္ထား၏။ ေယာက်္ားေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ အသြင္သ႑န္ႏွင့္ မအပ္စပ္သည့္ႏွယ္။ သူ႕လက္ဖ၀ါးမ်ားက ႏုေထြးသြယ္ေပ်ာင္းေနသည္။ “ ဟဲ့.. ေဒြးၾကည္ နင့္သား လက္က သဘင္သည္လက္မ်ိဳးကြယ့္။ ၾကည့္ပါလား။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ သြယ္ေကာ့ေနတာပဲ။ အႏုပညာသုခုမနဲ႔ အက်ိဳးေပးမယ့္ဟန္ပဲဗ်ား” သူငယ္ငယ္က အိမ္ကိုလာၿပီး ေဗဒင္ၾကည့္ေပးသည့္ ဦးညိဳခင္၏ စကားကုိ စြဲေနေအာင္ မွတ္ထားသည္။

ရြာရွိ ဦးေနမိႏၵေက်ာင္းတြင္ အတြင္းေအာင္ျခင္း ေအာင္ျမင္ေသာ္ သားေယာက်္ားေလးမို႔ ယာထဲမွာ ႏြားႏွင့္ ဖက္ရုန္းမလားဟု မာတိမိခင္ ေဒြးၾကည္တစ္ေယာက္ လွေဘာ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေသးသည္။ ေ၀းစြ။ ေနာ ဧက ေနာ၊ န၀ ေဒြး အဌာရသ စတဲ့ အလီေလး ကေရာ္ကမယ္ ရြတ္တတ္တာက လြဲလို႔ ကိုယ္ေတာ္က ယခင္ ဆိုင္းေနာက္ထလိုက္ဖူးေသာ ဦးေသာင္းဟန္ဆီ ေျပးကာ ဆိုနည္း၊ ေျပာနည္း၊ တီးနည္း အတိုအထြာကို ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ သင္ယူသည္။ သင္ယူသည္ဆိုရာ၌ ဒါကုိ ဘယ္လို တီးဟဲ့၊ ဘယ္ပံု ဆိုဟဲ့ဟူ၍ ကုိယ္ဖိရင္ဖိ ညႊန္ျပျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဦးေသာင္းဟန္က တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ကုိ သူစိတ္ကူးတည့္သလို ေျပာျပျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ခမ်ာမွာလဲ အရြယ္ေထာက္လာ၍ စကားေျပာေဖာ္ရွာေနခိုက္ လွေဘာ္က လာၿပီး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တာကို သာယာေနေလသည္။ သို႔ေပမယ့္ လွေဘာ္ကေတာ့ ပညာရွာပမာ သူဖုန္းစားကဲ့သို႔ ရွိရာ၏။ ဦးေသာင္းဟန္က့ဲသို႔ ဟင္းေလးအိုးၾကီးထံမွ စံုစီနဖာဗဟုသုတမ်ား ၾကားခြင့္ရသည္မွာ ကံထူးရာ၏ဟု မွတ္ယူရွာသည္။

မိခင္ေဒြးၾကည္က “ဟဲ့ လွေဘာ္… နင္ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဆိုေတာ္ ထျဖစ္မလဲေတာ့ မသိဘူး။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ေတာ့ အရြယ္ရွိတုန္း ရုန္းဦးမွေပါ့” ဟု ဆိုေလတိုင္း “အိုဗ်ာ.. အေမ့ႏွယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာသည္ေတြဟာ ေငြအတြက္ ဘ၀ရဲ႕ အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို မကုန္ဆံုးခ်င္ဘူးဗ်” ဆိုသည့္ ဗီြဒီယိုဇာတ္ကားမ်ားထဲမွ မၾကာခဏ ၾကားရတတ္ေသာ ဇာတ္ဆန္ဆန္စကားမ်ိဳးျဖင့္ ဆင္ေျခတက္ေလသည္။ အေမအိုၾကီးမွာေတာ့ ရွိသည့္ ယာႏွစ္ကြက္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲ၌ ေခၽြးတဒီးဒီးက်ေအာင္ ပဲရိတ္၊ ေျပာင္းခ်ိဳး လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ လွေဘာ္ကေတာ့ ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္တဲ့အခါ.. ရြာလမ္းေဘးမွာ .. စာဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ေရခပ္ဆင္းလို႔လာ.. ဟု အေပါင္းအေဖာ္တစ္စုႏွင့္ က်ဴးရင့္ေနေခ်ေတာ့သည္။

လွေဘာ္မို႔ လူမစံုလိုက္ႏွင့္။ လူစံုသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဇာတ္ကုိဘယ္လို ပ်ိဳးရသည္၊ ဇာတ္ခလုတ္ကို မည္သို႔ ဆင္ရမည္၊ ဇာတ္တက္၊ ဇာတ္ထြတ္သို႔ ဘယ္လို ဆြဲရမည္၊ ဆိုင္းတီးရာတြင္ အေရာ္တီးက ဘယ္ပံု၊ ေတာက္တီးက ဘယ့္ႏွယ္ စသျဖင့္ သူကိုယ္တုိင္ မၾကံဳဖူးသလို သူ၀ါသနာပါရာ အဆိုႏွင့္လည္း မသက္ဆုိင္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ဦးေသာင္းဟန္ေက်းဇူးျဖင့္ ေလဖမ္းဒန္းစီးကာ စြယ္စံုရပညာရွင္အလား လူတြင္က်ယ္လုပ္တတ္ေသးသည္။ ရပ္ရြာကလည္း အေၾကာင္းသိေတြမို႔ ထူးၿပီး ေ၀ဖန္မေနေတာ့။ လွေဘာ္ေကၽြးသည့္ လက္ဖက္ေလးျမံွဳ႕လိုက္၊ ေျမပဲဆံေလး ၀ါးလိုက္ျဖင့္ တအင္းအင္း ေထာက္ခံျခင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္ၾက၏။

တစ္ခါသားမွာေတာ့ လွေဘာ္သည္ ရြာလူၾကီးဦးေဖတင္ အိမ္သို႔ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေပါက္ခ်လာကာ သူ ရြာအတြက္ ဂုဏ္ျပဳေတးသီခ်င္း စပ္ဆိုထားေၾကာင္း ဆိုင္းဆင့္ဗံုဆင့္ကာ ရြတ္ျပေတာ့သည္။ သူ႕သီခ်င္းက ရြာမွာ တာ၀တိ`ံသာနတ္ရြာအလား ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး စပါးေတာင္လိုပံုကာ ဆီကုိေရခ်ိဳး၊ ေဆးရိုးမီးလံႈႏိုင္သည့္အေၾကာင္း ဂုဏ္အင္ျပဖြဲ႕ဆိုထားသည္။ ဦးေဖတင္ကေတာ့ “လွေဘာ္တို႔ကေတာ့ မလုပ္လုိက္နဲ႔ေဟ့။ လုပ္လိုက္ရင္ အဆန္းခ်ည္းပဲ” ဟု ရြာ၏ မြဲျပာခါလီက်ေနေသာ အေျခအေနကို ရည္ညႊန္း၍ အေငၚတူးျခင္းကိုပင္ သူ႕အား ေထာပနာျပဳသည္အထင္ျဖင့္ လွေဘာ္ခမ်ာ ျပံဳးျဖီးျဖီးႏွင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ရွိေနေတာ့သည္။

“ဦးေဖတင္ရယ္.. လာမယ့္ဘုရားပြဲ ပန္တ်ာေအာင္မ်ိဳးဇာတ္မွာ က်ဳပ္ ဒီတစ္ပုဒ္ တက္ဆိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ရြာအေၾကာင္း စပ္ဆုိထားပဲ ဆိုသင့္တယ္မဟုတ္လား” ဦးေဖတင္က အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ ငူငူၾကီးလုပ္ေနေတာ့ တဆင့္တက္ေျပာသည္။

“ဒီလိုဗ်ာ… ဒီသီခ်င္းက ရြာအက်ိဳးျပဳျဖစ္ေနေတာ့ ရြာလည္း မ်က္ႏွာပန္းလွမယ္ဗ်ာ။ အဲ ေနာက္ၿပီး အေရးၾကီးတာက ဒီလို သီခ်င္းမ်ိဳးကုိ ဒီက ရြာသားကိုယ္တိုင္ စပ္ဆိုတယ္ဆိုတာကလည္း ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေနတာကိုး။” သည္တစ္ခါ လွေဘာ္စကားဆံုးေတာ့ ဦးေဖတင္ မေနႏိုင္ေတာ့။

“ငါလေခြးမွပဲကြာ။ မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရာ။ တို႔ေတာသူေတာင္သားေတြ မိုးေခါင္တာနဲ႔ပဲ အႏွံမေအာင္တာ ၾကာေပါ့။ ဇာတ္ငတ္လြန္းလို႔သာ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးစုၿပီး ေခၚရတာ မင္းအသိပဲ။ ဘုရားပြဲ မျဖစ္တာ ခုနစ္ႏွစ္ ခုနစ္မိုးရွိေရာဟာ။ ျမိဳ႕က ဇာတ္အဖြဲ႕က အထင္မၾကီးတဲ့အျပင္ အထင္ေသးၿပီး ပြဲပါ ပ်က္ေနမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္” တကယ္ဆို ဦးေဖတင္၏ စကားသည္ လွေဘာ္၏ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနေသာ အႏုပညာမာနကို ထိပါးလ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လွေဘာ္ သည္းခံလုိက္ပါသည္။ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလာမည့္ အႏုပညာသမားစစ္စစ္တို႔၏ ျဖတ္သန္းရာလမ္းေၾကာင္းသည္ အျမဲတေစ ေခ်ာေမြ႕မေနႏိုင္။ ေလာကဓံကုိ ခံႏိုင္အားရွိရမည္ မဟုတ္ေလာ။ မေအာင္ျမင္ေသးသခိုက္ အနစ္နာခံရမႈမ်ား၊ ေအာက္က်ိဳ႕မႈမ်ား ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ရမည္ဟု လွေဘာ္တစ္ေယာက္ အဆံုးစြန္ဆံုးအထိ ရူးသြပ္ပစ္လိုက္သည္။

ရြာဘုရားပြဲတြင္ သီခ်င္းမဆိုရသျဖင့္ တပိန္ပိန္တလိမ္လိမ္ျဖစ္ေနေသာ သားေမာင္လွ၏ျဖစ္အင္ကို မၾကည့္ရက္ရွာေသာ ေမြးမိခင္ၾကီးကပင္ ဦးေဖတင္ထံ ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ဆီတစ္ပံုး၊ ဖ်င္ၾကမ္းေစာင္ႏွစ္ထည္ လာဘ္သိပ္ထိုး၍ ပါရမီျဖည့္ေပးလိုက္မွပင္ ခမ်ာ စင္ေပၚတက္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ ရြာတြင္ ရုပ္ရည္အသင့္အတင့္ရွိၿပီး အသံလည္း နာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု ယူဆရေသာ ကာလသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အပ်ိဳေခ်ာ ႏွစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ငါးေယာက္အဖြဲ႕ကို အပ်ိဳေတာ္အကအၿပီးတြင္ ၀င္ဆိုေစ၏။ သူ႕သီခ်င္းမွာ သံစဥ္ေတးသြား၊ နရည္ စည္း၀ါး မွန္ေအာင္ စပ္ဆိုထားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္၍ ရြာလူၾကီးဦးေဖတင္ႏွင့္ ဆိုင္းေနာက္ထေဟာင္း ဦးေသာင္းဟန္တို႔အပါအ၀င္ အဆိုအတီးကို တီးမိေခါက္မိရွိေသာ လူၾကီးမ်ား ငါးခါတိတိ အစည္းအေ၀းထိုင္၍ လွေဘာ္၏ သီခ်င္းအား ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေရးသားၾက၏။ ေနာက္ဆံုး ေမာင္လွေဘာ္ေရးသားသည္ဆိုေသာ စာေၾကာင္းမွအပ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေရာ၊ စာသားပါ လံုးလံုးၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ ထန္းရည္အ၀တိုက္မည္ဟူေသာ သေဘာတူညီခ်က္ေၾကာင့္ လွေဘာ္စင္ေပၚသို႔ တက္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳက္နက္ ပြဲခင္းအေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္ရွိ ကိုစိန္သန္းတို႔ လူစုမွ “လွေဘာ္ကြ… ၾကိတ္လိုက္စမ္း.. ဒါ လွေဘာ္ကုိယ္တိုင္ ေရးတာကြ” ဟူ၍ သူ႕နာမည္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ၿပီး အားေပးေလရာ လွေဘာ္ .. လွေဘာ္ဆိုသည့္ အသံမ်ားမွာ ကြင္းလံုးညံေနေတာ့သည္။ အရူးဘံုေျမွာက္ေပးလိုက္သည့္ႏွယ္ လွေဘာ္ကေတာ့ ထိုေန႔မွစ၍ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ ေတြးရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူကမွန္းမသိ စၿပီး လွေဘာ္၏ အသံ၀ါ၀ါၾကီးကိုပင္ ဟသၤာတထြန္းရင္ႏွင့္ တေထရာတည္းဟူၿပီးသကာလ ပင့္ေကာ္ေပးလိုက္ရာ သူ႕ေ၀ဒနာပိုဆိုးေလေတာ့သည္။

လွေဘာ္ကုိယ္တိုင္ကလည္း “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမန္မာမႈကိုပဲ ျမတ္ႏိုးတာပါ။ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေတြ မၾကိဳက္ေပါင္ဗ်ာ။ ေက်းလက္သီခ်င္းေတြပဲ ညည္းရတာ အာေတြ႕ပါရဲ႕” ဟု ဂိုက္ခံ ဆိုတတ္ေသးသည္တမုံ႕။

”ပန္းေငြ႕ေ၀ေ၀.. လြမ္းေငြ႕ေ၀ေ၀.. ေတာင္ေငြ႕ေ၀ေ၀.. လြမ္းပံုေတာင္ေျမ” ဟသၤာတထြန္းရင္၏ ပံုေတာင္ေျမမွ လြမ္းမ်က္ရည္သီခ်င္း၊ ”မစိမ္းပင္ၾကီးရယ္.. ဗလိမ္းဗက်ံ သက္သက္ကယ္.. စိမ္းေတာ့မွာလား စိမ္းရုပ္လႊာ.. စိမ္းျမျမမွာ စိမ္းအခ်စ္နဲ႔ စိမ္းေမတၱာ.. စိမ္းမိုးေတြရြာ…” ဟသၤာတထြန္းရင္၏ မစိမ္းပင္၊ “အခ်စ္ရယ္.. မႈန္နံသာေလးလိုအျမဲ.. ပါးမွာကပ္လို႔ခၽြဲတဲ့.. အညာသမားေလး သနပ္ခါးႏွယ္.. အနားမွာ ႏွမ ခ်စ္ခ်င္ဘူးကြယ္.. အလွအပဆိုတာကလည္း ခဏခဏ ျမင္ရင္ရူးမယ္…” ဟသၤတထြန္းရင္၏ စကၠန္႕ေလးေတြ စိန္စီထားမယ္ သီခ်င္းေတြဆိုလွ်င္ အပီက်င့္ထားသည္။ နာမည္ကိုေတာင္ လွေဘာ္ရင္ဟု ရြာ့ေတာင္ဘက္ ထန္းေတာထဲတြင္ ကာလသတစ္သိုက္အား ၾကက္ေၾကာ္တစ္ကိုက္စီျဖင့္ အသိေပး၍ ေျပာင္းလိုက္ေလသည္။ နာမည္ကသာ ႏြဲ႕လ်ေနသည္မဟုတ္။ လူၾကည့္ေတာ့လည္း ကႏြဲ႕ကလ်။ က်ားက်ားလ်ားလ်ားမရွိ။ ထန္းေတာသည္ သူ႕အႏုပညာဗီဇ ထက္သန္ေရးအတြက္ ပ်ိဳးေထာင္ရာ ေအာင္ေျမျဖစ္ေသာ္လည္း သူကုိယ္တိုင္ ထန္းရည္ကို တစ္က်ိဳက္မွ်ပင္ မေမာ့ဖူး။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းဆိုသည္မွာ ေ၀းလာေ၀း။ စိတ္လည္းႏု၊ ကုိယ္လည္းႏု၊ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ႏုေစလိုေသာ အႏုပညာသမား လွေဘာ္ရင္ျဖစ္ေပသည္။

”ေမြး.. ေမြးေမေက်းဇူး.. ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ… ေ၀း.. တေျမဆီျခားလုိ႔.. ေ၀းကြာခဲ့ေပ.. သားခ်စ္တဲ့ ေမြးေမေမ.. သားခ်စ္တဲ့ေမြးေမေမ” ဟု အိမ္ေခါင္းထဲမွေန၍ အဆိုက်င့္ရင္း ေမြးေမေက်းဇူးဆပ္ေနေလရာ သူ႕အေမ ေဒြးၾကည္ကလည္း “ေသနာက်ရဲ႕… လက္ေၾကာကျဖင့္ မတင္းဘူး။ ဒင္းသီခ်င္းဆိုခေတြနဲ႔ ေဒြးၾကည္တို႔ ထမင္းေစ့ နံၾကားကပ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕” ဟု ေငါ့ေလသည္။ သီခ်င္းေလးတေအးေအးျဖင့္ အဆိုေတာ္ရူး ရူးေနသူကုိ မည္သည့္သမီးရွင္ကမွ သမက္မဖမ္းလိုၾကေခ်။ သည္လိုက်ေတာ့လည္း လွေဘာ္တို႔က ခပ္ကင္းကင္း။ ငါလို ေအာင္ျမင္မယ့္သူ ဒီလိုဇနပုဒ္က ဘယ္လံုမနဲ႔မွ မတန္ဟု သေဘာပိုက္သည္။ အဲ.. တစ္ေယာက္ေသာသူက လြဲလွ်င္ေပါ့။ သူက ျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ေမသီခင္ ေခၚ ၀ိုင္းစိန္မ။

၀ိုင္းစိန္ကလည္း ၀ိုင္းစိန္ပင္။ လွေဘာ္ဆိုလွ်င္ သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ နည္းနည္းမွ ေထာင့္မက်ိဳး။ လွေဘာ္က အစကေတာ့ ”ေမတၱာလိႈင္ေသာ တစ္ေန႔ကုိ ေမတၱာလိႈင္ေသာ တစ္ေန႔ကို ေတြ႕မ်ားေတြ႕ပါ့မလား.. ဆံုမွ ဆံုပါ့မလား.. အားငယ္စိုးထိတ္ေပြလီ” ဟု ႏြဲ႕ျပပါေသးသည္။ ဒါကုိ ၀ိုင္းစိန္က “ဖက္ခြက္စားမယ့္ အေကာင္ကမ်ား” ဟု ပက္လုိက္ရာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၿပီး ေဟ့.. နင္သိရေစမယ္ ၀ိုင္းစိန္.. လွေဘာ္ရင္တို႔ နာမည္ၾကီးအဆိုေတာ္ မျဖစ္ရင္ ဒီရြာကုိ ျပန္မလာဘူး ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ေလသည္။

ထိုအေတာအတြင္း လွေဘာ္ရင္တစ္ေယာက္ ဟသၤာတထြန္းရင္၏ “ျဖစ္ရေလ ၀ိုင္းစိန္” သီခ်င္း ရြာလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ဆိုျဖစ္ခဲ့သည္။

“ငါ့လို အႏွိမ္ခံပစၥည္းမဲ့တဲ့ ခ်က္ၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္မွ သတိမွရပါေလစ ၀ိုင္းစိန္ရယ္.. ေအးေလ.. မင္းရဲ႕ဘ၀ က်န္းမာပါေစ.. မင္းရဲ႕ဘ၀ ခ်မ္းသာပါေစ.. ရြာဦးေက်ာင္းက ျမေစတီမွာ ငါဆုေတာင္းပါတယ္ကြာ….”

သူက ေဆြးနင့္ၿပီး ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ တစ္ပိုဒ္ ထဆိုလိုက္ ရြာလယ္လမ္းမွ ေခြးတစ္အုပ္က အူသံေပးလိုက္ႏွင့္ အေတာ္ေအာင္ျမင္ၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ လွေဘာ္ရင္တစ္ေယာက္ ရြာမွ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။

(၃)

ယခုေတာ့ ဘ၀ေတြလည္း စံုခဲ့ၿပီ၊ အိပ္မက္ေတြလည္း အေရာင္ေဖ်ာ့ခဲ့ေလၿပီ။ ဟိုတုန္းက ပဲပြဲစား ခင္ေက်ာ္၏ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ စိန္ဖိုးေနာင္ဇာတ္ကို လိုက္ရတုန္းကေတာ့ လွေဘာ္မွာ မႏိုင္မနင္း အတၱ၀န္ၾကီး ထမ္းလို႔ေပါ့။ ဇာတ္ထဲ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းဖတ္ျဖစ္ရတာကိုေတာင္ သူ မျငီးျငဴခဲ့။ ေအာင္ျမင္သည့္ အႏုပညာသမားျဖစ္ရန္ ဘ၀စံုရမည္။ ေအာက္သက္ေက်ရမည္ဟူေသာ သူ႕သီအုိရီကုိသာ ယံုၾကည္ဆဲ။ သည္လိုႏွင့္ ဇာတ္ထဲတြင္ ပရိသတ္ေရွ႕ ထြက္ကာ သီခ်င္းဆိုရန္ မေျပာႏွင့္။ ေ၀ေလေလအခန္းမွာေတာင္ ပါခြင့္မရသည္ကုိပင္ သူ စိတ္ရွည္ဇြဲသန္ေနေသးသည္။

မိခင္ေဒြးၾကည္ ဆံုးေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူ႕ဘ၀မွာ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ ကင္းရၿပီေပါ့။ ရွိသည့္ ယာႏွစ္ကြက္ကုိ ေရာင္းခ်ကာ ျမိဳ႕တြင္ ေတးစီးရီးထုတ္ရန္ ၾကံေသးသည္။ သူ႔အသျပာ ပိစိေညွာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ဂီတေလာကတြင္ အဘယ္မွာ ေျခခ်စရာရွိအံ့နည္း။ ဇာတ္သက္ လက္တစ္ဖက္ပင္ မျပည့္ေသး ။ စိန္ဖိုးေနာင္ ဇာတ္ ဇာတ္ေခါင္းကြဲေလရာ လွေဘာ္မွာလည္း ရင္နာနာျဖင့္ သူ႕ဘ၀ကုိ စိတ္တုိင္းက် ရြက္လႊင့္ေတာ့သည္။ လွေဘာ္ရင္ဆိုေသာ အမည္မွာ ရြာထန္းေတာထဲတြင္သာ ပဲ့တင္သံ က်န္ခဲ့ေပသည္။ အဆံုးမေတာ့ လွေဘာ္သည္ လွေဘာ္ပင္ ျဖစ္ရျပန္ေခ်ေတာ့သည္။

ပံုေတာင္ ပံုညာေၾကာတေလွ်ာက္တြင္သာမက၊ ရွမ္းရိုးမတစ္ခြင္လံုး ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ဘီးလွိမ့္ေနေသာ ကုန္တင္ကားမ်ိဳးစံုတြင္ စပယ္ယာရာထူးျဖင့္ သူ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳသည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ ရြာဘုရားပြဲ၌ တစ္ခါမွ် သီခ်င္းဆိုခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အၾကံဳကိုသာ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ စားျမံဳ႕ျပန္စရာရွိေလေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ေျပးဟယ္၊ လႊားဟယ္စသည့္ ခါးခ်ိဳးလုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ိဳးကုိ ၀ါသနာမထံုသည့္အတိုင္း မည္သည့္ျမိဳ႕၊ ရြာေရာက္သည္ျဖစ္ေစ သူအဆိုေတာ္ ျဖစ္ႏုိင္ေရးကုိသာ စနည္းနာခဲ့ေလ၏။ သည္လိုႏွင့္ လွေဘာ္မွသည္ ဘိုးလွေဘာ္အရြယ္သို႔ တိုင္ခဲ့ေသာ္ ဇရာကလည္း ေထာင္းလာၿပီ။ ၉၆ ပါးေသာ ေ၀ဒနာမ်ား အလွည့္က်ႏွိပ္စက္မႈကိုလည္း ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံရေခ်ၿပီ။ ထိုအခါတြင္မွ ဦး၀ိမလ ေက်းဇူးျဖင့္ သည္ဇရပ္တြင္ ဘ၀ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ တေထာက္ခိုနားခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။

သည္အခ်ိန္တြင္ ၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းထားေသာ စည္း၀ါးတစ္စံုသာ သူ႕အဖို႔ ျမတ္ႏိုးရာရွိေတာ့သည္။

“ေဟ့.. စည္းနဲ႔၀ါးနဲ႔သာ တခၽြင္ခၽြင္သီခ်င္းလုပ္ဆိုေနရေပမယ့္ ငါ ဒြန္းစ႑ား မဟုတ္ဘူးကြ” ထိုသည္မွာ သူ႕မာန။ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ယခုအခ်ိန္အထိ မာန္မခ်ေသး။ ေစာင္းတန္းထဲတြင္ ေအးအတူ ပူအမွ် ဘ၀တူလူသားခ်င္းျဖစ္ေသာ ေဗဒင္ဆရာဘိုးဗရွိန္တို႔၊ ပန္းသည္ခင္ႏုတို႔ကို သူက တူသည္၊ တန္သည္ မထင္။

“လူ႕ေအာက္က်ရတာျခင္းအတူတူ ငါက သူမတူတဲ့ အႏုပညာသမား။ ခုေခတ္မွာ ေငြယားေလးရွိရံု၊ အေပါင္းအသင္း၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းရံုနဲ႔ ေအာင္ျမင္တတ္ၾကတာ ဘာဆန္းတုန္း။ တကယ့္ အႏုပညာသမားစစ္စစ္ေတြဟာ ေခ်ာင္ထိုးခံထားၾကရတာပဲ။ နာမည္ေက်ာ္တာ ဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ ကိုယ္တတ္တဲ့ အႏုပညာအားနဲ႔ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ႏုိင္ရင္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တာပဲ”

လွေဘာ္သည္ သူ၏ ရင္ဘတ္ၾကီးႏွင့္ ခံစားပစ္လိုက္ေသာ အႏုပညာဒႆနမ်ားျဖင့္  လူ႕မလိုင္ အထက္လႊာတို႔အား ထိုသို႔ မၾကာခဏ သေရာ္တတ္ေလသည္။

(၄)

“ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ… ကၾကီးအစ အ,အဆံုး စာလံုးေပါင္း သေဘာနားလည္… မိဘဆရာသမားမ်ားက သားအလွကုိ ပညာေပးတယ္.. ဘ၀ေရွ႕ေရး ေတြးပါသတဲ့ကြယ္.. ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္.. ငယ္ငယ္ေလးမို႔… ေျပးကာ လႊားကာ ရြာမွာ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္”။

လွေဘာ္သည္ “အေမနဲ႔ ရြာကိုလြမ္းတယ္” သီခ်င္း ဆိုရင္းႏွင့္ပင္ အသံတိမ္၀င္သြားသည္။ ယခုလို အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္ ေရာဂါမ်ိဳးစံုကို အံ့တုေနရခိုက္တြင္ ရြာရွိ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတို႔၏ ရင္ေငြ႕ကို လွေဘာ္လြမ္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေလၾကီးမိုးၾကီး ေျပာၿပီးခါမွ ေခါင္းငံု႔ျပန္လာရမည့္အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္လည္း ရြာသို႔ ျပန္မလွမ္းခ်င္ေတာ့ပါ။ သည္သီခ်င္းဆိုရတိုင္း သူ ရင္နင့္လွေပ၏။

“ယံုၾကည္ခ်က္ျမင့္မား.. အေမ့သားက.. ဘ၀အေၾကာင္းနားလည္ အတုအေယာင္လိုက္စား မိုက္မွားဖို႔ မရည္ရြယ္.. အေခ်ာအလွ မဒီကညာေတြ အစီအရီေပါေပမယ့္ သားသေဘာက ေက်ာင္းစာကုိခင္တြယ္… ေက်းဇူးရွင္.. အေမ့ထံသို႔ကြယ္.. ပညာစံုမွ ျပန္မယ္ အေမရယ္…”

“ဖ်တ္” သီခ်င္းထဲတြင္ စ်ာန္၀င္စားခိုက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ လင္းခနဲ၊ လက္ခနဲျဖစ္သြားေသာ မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ သူ လန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။ အလို.. ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ သူ႕ေရွ႕မွာ.. ကင္မရာတစ္လံုးစီႏွင့္ အနီးအေ၀း ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ မွတ္တမ္းတင္ေနေၾကာင္း လွေဘာ္ သိလိုက္ရသည္။ ပထမေသာ္ သူ႕မွာ ေၾကာင္တက္တက္။ ေနာက္မွ ငါ၏ စစ္မွန္ေသာ အႏုပညာကုိ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းျဖစ္ရာ၏ဟု ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်လ်က္ သီခ်င္းမ်ားကုိ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ မရပ္မနား စိတ္ပါလက္ပါ သီေၾကြးေတာ့သည္။ “မာယာတစ္သိန္းနဲ႔ ပန္းမမ”၊ “မိေႏြမ”၊ “ရင္ခြင္မဲ့သား”၊ ထို႔ေနာက္ “သတိရလ်က္ပါ ေမြးရပ္ေျမ” ကို ဆိုေနဆဲ အႏွီအေနာက္ကမၻာမွ လူသားႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႕ခြက္ထဲသို႔ အေၾကြေစ့တစ္ေစ့ ပစ္ခ်သြားေလသည္။

သူတုိ႔ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ပန္းသည္ခင္ႏုက အရင္ ေျပးလာသည္။

“ေတာ့္ကို ဒဂၤါးျပားၾကီး ဆုခ်သြားတာ ထင္တယ္ ကိုလွေဘာ္”။ ခင္ႏု ထင္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ထင္ေလာက္သည္။ ဒဂၤါးျပား ပတ္ပတ္လည္ ဘိုစာမ်ားျဖင့္ ေရးသားထားျပီး အလယ္၌ ဆံပင္ဂုတ္ေထာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၊ ေက်ာဘက္တြင္မူ ေခါင္းတြင္ အခၽြန္အတက္ ေခါင္းေဆာင္းၾကီး ေဆာင္းထားေသာ မိန္းမက ေရခဲမုန္႔ၾကီး ေျမွာက္လ်က္။

“ဟုတ္ပါ့မလား ခင္ႏုရာ။ ဒီမွာ “၀မ္း” တဲ့။ ေရးထားတယ္။ ဘိုစာ ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေပမယ့္ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီးေလာက္ေတာ့ ငါ သိပါတယ္ဟ”

“ဘယ့္ႏွယ့္မဟုတ္ရမွာလဲ ကိုလွေဘာ္ရဲ႕။ က်ဳပ္ ပန္းသြားယူေနတယ့္ ခင္မာဦးဆိုရင္ သူ႕လည္ပင္းမွာ ငါးက်ပ္သားေရႊဆြဲၾကိဳးၾကီးနဲ႔။ ဒီလိုပဲ အရုပ္ပါတဲ့ ဒဂၤါးျပားၾကီး ဆြဲထားတာ။ ေတာ္ေတာ့ ေကာ္တာပဲေတာ္”

ေဗဒင္ဆရာဘိုးဗရွိန္ကေတာ့ ခပ္ဆဆေလး မွတ္ခ်က္ေပးပါသည္။

“ေရႊဒဂၤါးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြယ္။ သူ႕ဒဂၤါးေစ့က အဲသေလာက္မွ မေျပာင္ေရာင္တာကို” ဘိုးဗရွိန္ ထိုသို႔ ခ်က္က်လက္က် တစ္ခြန္း၀င္ေတာလိုက္သည္ကုိပင္ လွေဘာ္က ငါ့အေပၚ မစၦရိယစိတ္ ၀င္ေခ်ၿပီဟု စိတ္ထဲမွ တစ္ထစ္ခ် သမုတ္လိုက္သည္။ ညေနေစာင္းမွ ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလထံသို႔ လာေရာက္ဦးခိုက္ေသာ ျမိဳ႕မွ တပည့္သာ၀ကတစ္ဦး ရွင္းျပမွပဲ ေျပလည္ေတာ့သည္။

“ မိန္းမပံု မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါ သူတို႔ အေမရိကန္ျပည္မွာ သမၼတျဖစ္ဖူးတဲ့ ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္တန္ရဲ႕ ပံုပါ။ ဒီဘက္က လက္ေျမွာက္ၿပီး မီးရွဴးတိုင္ကိုင္ထားတာက လစ္ဘာတီရုပ္ထုေပါ့။ ဘယ္ကလာ ေရခဲမုန္႔ေျမွာက္ထားရမွာလဲ။ ဒါ အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာတန္ အေၾကြေစ့ပါ”

“ေအးကြယ့္.. ေဒၚလာ ေဒၚလာနဲ႔ေတာ့ ၾကားဖူးတာၾကာပါၿပီ။ ခုမွပဲ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။ တစ္ေဒၚလာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္သတုန္း” ဦး၀ိမလ၏ အေမးကို “တစ္ေဒၚလာဆိုေတာ့ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရရင္ တစ္ေထာင္၀န္းက်င္နဲ႔ ညီမွာေပါ့ဘုရား” ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားသည္တြင္ အနားတြင္ ထုိင္ေနရေသာ လွေဘာ္ခမ်ာ အားေလ်ာ့သြားေတာ့သည္။

သူသည္ တစ္ညေနလံုး ေဒၚလာအေၾကြေစ့ကုိ လက္ျဖင့္ ဆရင္းႏွင့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေလရာ ေတြးေလ ေက်နပ္ေလျဖစ္ရျပန္သည္။ “ဒီေဒၚလာက်ပ္ေစ့ တစ္ေထာင္ပဲ တန္လဲ ဘာျပဳတုန္း။ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ႏွံစပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ေတာင္ ေဒၚလာေစ့ကုိ အရင္က မျမင္ဖူးဘူးတဲ့။ စိန္ဖိုးေနာင္ဇာတ္ ဒီေလာက္ နာမည္ၾကီးတာ။ သူ႕ဇာတ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသား လာၾကည့္ဖူးတုန္း။ ဘယ္မွာ ေဒၚလာေစ့ ဆုအခ်ခံရဖူးတုန္း” လွေဘာ္သည္ အေၾကြေစ့ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ၾကည့္မ၀ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ်သာ ေကာင္းစားဖူးသည္ဟုဆိုႏုိင္ေသာ ရြာဘုရားပြဲတြင္ သီခ်င္းတက္ဆိုစဥ္ ကေတာင္ ေဒၚလာေစ့မေျပာႏွင့္၊ က်ပ္ေစ့က်ပ္တန္မွ်ပင္ ဆုခ်မခံခဲ့ရဖူး။

“ကိုင္း ဘယ္သူေတြမ်ား တစ္ျပည္တစ္ရြာက လူေတြ လာၿပီး ခ်ီးေျမွာက္တာ ခံရဖူးလဲ။ ဂီတဆိုတာ လူမ်ိဳးဘာသာ တူစရာမလုိဘူး။ ခံစားတတ္တဲ့သူက ခံစားတတ္တာပဲ။ အစစ္အမွန္ကို ခ်ျပလိုက္ေတာ့.. ေဟာ ၾကည့္.. ပတၱျမားစစ္ရင္ ႏြံမနစ္ဘူးေလ” အေၾကြေစ့ကို တစ္ခ်က္နမ္းရံႈ႕လုိက္ျပန္သည္။ သူ႕ဓာတ္ပံုတို႔သည္ ထိုႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ အျခားကမၻာတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ရွိေပေတာ့မည္။ ထိုမွတဆင့္ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေသာင္းၾကားၿပီး သူ႕ကို လာေရာက္ေလ့လာေခ်ေတာ့မည္။ လွေဘာ္သည္ အေတြးႏွင့္ပင္ သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ခံစားပစ္လုိက္ေတာ့သည္။

(၅)

ထိုေန႔မွစ၍ လွေဘာ္ခမ်ာ သူ႕အေၾကြေစ့အတြက္ အျမဲတေစ ဥစၥာေျခာက္ရေတာ့သည္။ အေၾကြေစ့ရသည့္ ညက ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းတြင္ က်ေပ်ာက္ကတည္းက ပုိၿပီးသတိထားေတာ့သည္။ မနက္အရုဏ္က်င္းခ်ိန္တြင္ ေစာင္းတန္းေလွကားမွ ေခ်ာ္ၿပီး ေဘးရွိ ရြက္ေၾကြေျခာက္မ်ားၾကားတြင္ ေရာက္ေနေသာ အေၾကြေစ့ကို ျပန္ေတြ႕ေလမွ သူ႕မ်က္ႏွာ ရႊင္ပ်လာေတာ့သည္။ စားလည္း ဒီစိတ္၊ သြားလည္း ဒီစိတ္။ ပုဆိုးလိပ္ၾကားတြင္ ထည့္ထားေသာ အေၾကြေစ့ကုိ အားတိုင္း ထုတ္ၾကည့္သည္မွာ ဘယ္ႏွၾကိမ္၊ ဘယ္ႏွခါမွန္းပင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့။ အေၾကြေစ့ စရခါစကေတာ့ ဘိုးဗစိန္ႏွင့္ ခင္ႏုတို႔က အသစ္အဆန္းမို႔ လွေဘာ္ခမ်ာ ရူးေနရွာတာေနမွာပါေလဟု ေတြးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရက္မွ လ၊ လမွ ႏွစ္ ကူးလာေသာ္လည္း လွေဘာ္အမူအရာက မေျပာင္းလဲ။ သူေ၀ဒနာသည္း၍ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ပိုဆိုးသည္။

“အဖ်ားက အာဂႏၱဳအဖ်ားပါဗ်ာ။ ဆရာေတာ့္ဆီက အခိုးပြင့္ေဆး ေတာင္းေသာက္လဲ ျဖစ္တာပဲ။ က်ားပရုပ္ဆီကို နာနာသံုးတယ္ဗ်ာ၊ ေနလို႔မေကာင္းရင္ ၀မ္းသာႏႈတ္ပစ္လိုက္။ အပူအပုပ္ခ်ေဆးလဲ ဆရာေတာ့္ဆီက ေတာင္းလို႔ရေနတာပဲ” လွေဘာ္သည္ ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလ၏ ေက်ာင္းကို ေဆးဘဏ္တိုက္ဟု ထင္မွတ္ေလသည္။ အဂၤလိပ္ေဆးေသာက္ရန္၊ ေဆးခန္းသြားရန္ တိုက္တြန္းလွ်င္ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္သည္။ သူ႕ေရာဂါ ေ၀ဒနာအတြက္ အသျပာတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မကုန္လို။ ခင္ဗ်ား ေဒၚလွျပား ေရာင္းပစ္လိုက္ပါလားဟု သြားေျပာလွ်င္ ေရာဂါပိုဆိုးေလေတာ့သည္။

ဇရာပစၥယာ မရဏာ ဆိုသည့္အတိုင္း အရြယ္ကလည္း အို၊ အာဟာရမျပည့္၍ ၾကံဳလွီေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေ၀ဒနာကို ၾကာရွည္တြန္းလွန္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာသျဖင့္ ေဒၚလာက်ပ္ေစ့ ရၿပီး ၀ါႏွစ္ခါကၽြတ္လတ္ေသာ္ လွေဘာ္တစ္ေယာက္ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ အိုးစားကြဲေလေတာ့သည္။

ျမဴႏွင္းခပ္ပါးပါးက်လ်က္ရွိသည့္ ေဆာင္းမနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ လွေဘာ္၏ အတၱေဘာၾကီးက သူက်က္စားရာ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္း ေခ်ာင္က်က်တစ္ေနရာတြင္ ဆန္႔ဆန္႔ၾကီး လဲေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခဏအတြင္း ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလ၊ ကပၸိယ ဘဘေလးႏွင့္ ေက်ာင္းမွ ကုိရင္မ်ား၊ ေဗဒင္ဆရာဘိုးဗရွိန္ႏွင့္ ပန္းသည္ ခင္ႏုတို႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ေရာက္လာကာ အသုဘကမၼဌာန္းစီးျဖန္းၾကသည္။ ခင္ႏုက မိန္းမသားမုိ႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွိလွသည္။

“ဒါထက္ ဘိုးဗရွိန္ ကိုလွေဘာ္ရဲ႕ ေဒၚလွေစ့ေရာ ရွာေတြ႕ကဲ့လား”

“ေက်ာင္းအမရယ္.. ခင္ဗ်ား ေျပာတာျဖင့္ ေနာက္က်ေနၿပီ။ လွေဘာ္တို႔က ေသတာေတာင္ အေၾကြေစ့ကုိ သံေယာဇဥ္မျပတ္ဘူးဗ်။ တစ္ခါတည္း ပါးစပ္ထဲမွာ အံနဲ႔ အေသကိုက္ထားတာ”

တစ္ကုိယ္ရည္တစ္ကာယသမား လွေဘာ္တစ္ေယာက္ ေသပြဲ၀င္ရာတြင္ မည္ကဲ့သို႔  ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ တ၍ ငိုရပါမည္နည္းဟု အၾကံအိုက္ေနသည့္ ခင္ႏုမွာ ဘိုးဗရွိန္စကားဆံုးသည္ႏွင့္ အေၾကာင္းရွာလို႔ ရသြားေတာ့သည္။

“အမေလး.. ကုိလွေဘာ္ရဲ႕။ ေသတာေတာင္ က်ပ္ေစ့ၾကီး ခဲလို႔တဲ့။ သူ႕ဆုေတာ္ေငြကုိ ကူးတို႔ခအတြက္ ယူသြားတာေပါ့ေနာ္.. အမယ္မင္း… အႏုပညာသမားၾကီး.. သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ေဒၚလွေစ့ ကူးတို႔ခေၾကာင့္ အဆိုေတာ္ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းပါေစ.. ဟီး ဟီး ျဗီး”

ခင္ႏု၏ ငိုခ်င္းကိုသာ လွေဘာ္ၾကားပါက မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးကာ ေက်နပ္ေနေပေတာ့မည္။ ထို႔ထက္ ပိုၿပီး မည္သူကမွ ဂီတေလာက၊ အႏုပညာေလာကအတြက္ ယူက်ံဳးမရေလျခင္းဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ တမ္းတ မွန္းဆမေနၾကပါ။ အရူးတစ္ေယာက္ ထြက္သြားရံုမွ်ျဖင့္ ေလာကတစ္ခုလံုး မည္သို႔ ေျပာင္းလဲစရာ ရွိအံ့နည္း။

မ်က္ရႈ

ဇန္န၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၁

ဤေနရာမွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို