မွာတမ္းစာ

သစ္လြင္ေတာက္ပမႈမရွိေသာ ဤခႏၶာအခြံထဲ
၀ိညာဥ္တစ္ခုရိုက္သြင္းလိုက္ေသာအခါ
ငါသည္… ငါျဖစ္လာခဲ့၏….။

ျမစ္ေၾကာင္းေတြ၏ စီးဆင္းမႈကိုအားက်၏
ထိုျမစ္ေၾကာင္းေတြရဲ့နံေဘး ထိုင္ေဆြးေနေသာ
ေၾကြလုလု ကမ္းပါးေတြကိုၾကည့္ျပီး ကဗ်ာစပ္လို၏
လည္ပတ္ေနတဲ့ ေန-လ ေတြကိုၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂပြား၏
တနဂၤေႏြေန႔ေတြရဲ့ အေပါက္ၾကိဳအေပါက္ၾကားမွ
ေလာကၾကီးကို ေခါင္းျပဴၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစား၏...။

ရယူျခင္း-ေပးဆပ္ျခင္းတို႔ စီးခ်င္းထိုးရာဤလြင္ျပင္၌
ငါသည္… နတ္ေစာင္းတစ္လက္ကိုသာ တီးခတ္ေနလိုလွ၏
သို႔ေသာ္…ငါ့ဂီတကား ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ပါေခ်…….
ေပးဆပ္ျခင္း၏ ဖိနပ္ခတ္သံသည္
ငါ့ဂီတအား စည္း၀ါးမွန္မွန္လိုက္ေနဘိ၏
သို႔ေသာ္ ဂီတသည္ ဂီတအတြက္သာလွ်င္ျဖစ္ျခိမ့္မည္။



လက္နဲ႔လုပ္ေသာအမွန္တရားမ်ားအား
ငါသည္ တစ္ျခိဳက္မက္မက္စားေသာက္ခဲ့ရ၏
လက္ရန္းတန္းႏွစ္ခုအၾကား၌သာ
အမ်ားနည္းတူ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ရ၏
ေနာက္လူသည္ငါ၏ေျခရာကိုနင္း၍
ငါသည္လည္း ေရွ့ေျခရာကို မတၱဴကူးထားျခင္းသာျဖစ္သည္
(ဘုရားသည္ပင္ ဘုရား၏မိတၱဴျဖစ္ေျခသည္)။

အို…..အေဆြ……..
သင့္အား အကြ်ႏု္ပ္ ႏုတ္ဆက္သည္…….
အေသေစာသစ္တစ္ပင္လို႔ပင္ထင္ထင္
အကြ်ႏု္ပ္အတြက္ ၀မ္းမနည္းရစ္ပါေလႏွင့္…..။

ငါ၏နတ္ေစာင္းဂီတသည္
သင္တို႔စီးခ်င္းထိုးရာ ဤလြင္ျပင္မွ
ငါႏွင့္အတူ အျပီးအပိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ
ေပးဆပ္ျခင္း၏ ဖိနပ္ခတ္သံအား
ဂီတအျဖစ္ နားဆင္က်န္ရစ္ပါေလအေဆြ……။

ငါ၏ အရိုးတို႔ျဖင့္တပ္ဆင္ထားရာ ဤကုလားထိုင္ေပၚထိုင္လွ်က္
သင့္ခ်စ္သူအတြက္ သင္က ပန္းေတြသီေပးေနခ်ိန္၌
ငါ့အား ကရုဏာသက္ဖို႔မလိုပါေလအေဆြ……။

နတ္ေစာင္းဂီတကိုအန္ထုတ္ရာ မခမ္းနားသည့္ ငါ့ရင္ဘတ္အား
သင္၏ ညစာစားပြဲ၌
တူရိယာအျဖစ္ မတီးခတ္မိပါေစနဲ႔အေဆြ……။

ဥပါဒါန္ေလသင္တိုင္းေၾကာင့္
အရိုင္းလြင့္ လြင့္ခဲ့ရေသာ ငါ၏ ဤခႏၶာအခြံအား
ငါသည္…. ေနရာတက် ျပန္လည္အပ္ႏွံထားခဲ့ရဲ့……။

က်င့္၀တ္၊ က်မ္းစာ၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈႏွင့္
ဘ၀တခဏ၏ သက္ရွိသက္မဲ့တန္ဆာပလာမ်ား
ဒါေတြအားလံုး ေနရာတက် ျပန္ခ်ထားခဲ့ရဲ့…..။

ငါသိပ္ခ်စ္သည့္ ျမန္မာဖိနပ္တစ္စံုအား
ငါျမတ္ႏိုးသည့္ ေက်ာင္းကန္သာႏွင့္
ေစတီဆြဲလဲသံတို႔၏ မနီးမေ၀းေအးအရိပ္၌
ေနရာတက် ျမဳပ္ႏွံထားရစ္ခဲ့ရဲ့…….။

ေကာ္ပီကူးယူသြားခြင့္မရေသာ အမိႏိုင္ငံေတာ္အား
ငါ၏ အနမ္းတို႔ျဖင့္ ဆြတ္ပ်ံ႕ေစခဲ့ရဲ့………။

အို……အေဆြတို႔…….
သင္တို႔၏ေရွ့၌ ေနာက္ဆံုးမတ္တတ္ရပ္လွ်က္
ငါ၏ ႏုတ္ဆက္ေတးကိုစတင္တီးခတ္ခ်ိန္၌
ငါ့အား ေကာင္းရာသုဂတိလားေစရန္
သင္တို႔ ၀ိုင္းျပီး ဆုေတာင္းေပးရန္မလိုပါေလ……..
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္….
ထြက္သက္၏တခဏ၌ပင္ ၀င္သက္တစ္ခုသည္
ငါ့အား… အလံုးစံု မိတၱဴကူးယူထားျပီးျဖစ္ေပသည္ ။ ။

အရွင္ဗိႏၵဳ

Posted in: ၀၇။ ကဗ်ာ