ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္ ျမန္မာျပည္

အေရွ ႔ေတာင္အာရွရဲ႕စပါးက်ီ
ဒါ …
တေခတ္တခါဆီက
သားတို႔ျမန္မာျပည္လား
ကေလးေတြအကုန္လံုး
ငါ့ကို တခ်ိန္လံုး ေမးၾကတယ္။

မဟုတ္လို႔မဆို
ဒါေတြအားလံုးၿပိဳလို႔
အခုဆိုယိုင္လဲ
ငါတို႔ၿပိဳင္လည္း
အေထာက္အကန္ မရ
ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မယ့္ ျမန္မာျပည္ပါကြယ္။


သန္းငါးဆယ္ေသာ ျမန္မာျပည္
မွန္းရမခက္ေသာ အခ်ိန္အခါဆီမွာ
ဘယ္ေရာက္ ဘယ္ေမွာက္
အလိုလို သမိုင္းေပ်ာက္ေတာ့မယ္။

ရဟန္းကိုသတ္
မိစၦာဖက္လို႔
သာသနာခၽြတ္ယြင္း
ကမၻာမွာ ကၽြန္တြင္းဆင္းရတယ္။

စာသင္ေက်ာင္းသား
ေဝဒနာမ်ားလို႔
လြယ္အိတ္ကိုစြန္႔
ႏႈတ္ကို တြန္႔ခဲ့ရေတာ့တယ္။

စစ္သည္ ငါးသိန္း
အခုသာထိန္းႏိုင္ေပမယ့္
ေနာင္လာမယ့္ ဆယ္ႏွစ္
အခြံႀကီးသာ က်န္ရစ္
မ်ဳိးဆက္အသစ္တခု
မင္းတို႔မျပဳစုႏိုင္
တရားမွ မခိုင္ပဲကြယ္။

ေက်းလက္ေဒသအပ်ဳိမ
လူလိုဘဝျဖစ္ဖို႔
အမိေျမကိုစြန္႔
အသိေတြကိုအေဖာ္ျပဳလို႔
မ်ဳိးဆက္ကိုရွာ
အဲဒါ
သူမ်ား ေျမမွာေလ။

ႏိုင္ငံ့ခြန္အား
တို႔လုပ္သားလည္း
ထမင္းမဝ
ခါးမလွ
ကုန္ထုတ္စြမ္းအား က်ခဲ့ၿပီ။

သမိုင္းကိုသိ
အမွားအမွန္ကိုမိတဲ့
တို႔ရဲ႕ဘိုးဘြား
သူတို႔အားလည္း
အကုန္လံုးပ်က္သုဥ္း
ဒီေခတ္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။

အလင္းတန္ေဆာင္
ကေလာင္ကိုင္မ်ားလည္း
ဟိုဒီဖိႏွိပ္
ဒီလိုအမိန္႔နဲ႔
ဉာဏ္ရိပ္ တိုးတိတ္ခဲ့ရၿပီ။

တို႔ရဲ႕ထမင္းရွင္၊ ေက်းလက္သခင္
ဦးႀကီးတို႔လည္း
မိုးေခါင္ ေရေျပာင္၊ ေခတ္အေမွာင္က်
ဒီလိုဘဝထဲ
သားသမီးေတြ ခြဲသြားၾကၿပီ။

ဘြဲ႔ရပညာတတ္
စာတကယ္မွတ္သလား
ကမၻာမွာ သူမ်ားေမးၾကၿပီ။

တိုင္းစြန္႔ျပည္စြန္႔
ဒီလူၫြန္႔ေတြ
ဘယ္အခါျပန္မတုန္း
ငါ တခ်ိန္လံုး စဥ္းစားတယ္။

“ထိုင္းမွာ ကေလး ေမြး
သူတို႔အခြင့္အေရး
ဘာေတြေပးသလဲ”
ငါ့ကိုေမးေနက်
ဘယ္လိုေျဖရပါ့။

“ေတာင္ေပၚသားလက္မွတ္
အေမာင္ေဆာင္ထားတသက္
ဒါ …
ေနာင္အတြက္စိတ္ေအး
ေမာင္တို႔ရင္ေသြးအတြက္လည္း ပါတယ္” တဲ့။

“က်ေနာ္တို႔တရြာလံုး
ဒီကိုအကုန္လံုးေျပာင္းလာတာ
ေအာ္ … ႏွစ္မ်ားစြာၾကာေပါ့” တဲ့။

“ျမန္မာျပည္ဆိုတာ
ေဖေဖတို႔ ေနခဲ့တဲ့အိမ္
သမီး အိပ္ေတာင္မမက္
ဒီတသက္ …” တဲ့။

“ရြာကိုျပန္သြားေတာ့
အေမတို႔ကိုသနားမိေပါ့
ဒါေပမယ့္ …
ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်
ဘဝက ေျပာင္းမွမရပဲ” တဲ့။

“ဒုကၡသည္ခံယူၾက
တခ်ိန္ခ်ိန္ၾက
ဘဝဟာလွပ
ကြယ္ …
ႏွစ္မ်ားစြာၾကာပေလ့ေစဟယ္” တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ …
လူသားမ်ဳိးဆက္ပ်က္တုံး
အဲဒီလို …
ေခတ္အဆိုးဆံုးမွာ
ကေလးေတြ အေမး
ငါ အျမဲ ရင္ေလးေနရတယ္
တခါတခါလည္း ဘဝေအး ေသသြားတယ္။

အေရွ ႔ေတာင္အာရွရဲ႕စပါးက်ီ
ဒါ  …
တေခတ္ တခါဆီက
သားတို႔ျမန္မာျပည္လား
ကေလးေတြအကုန္လံုး
ငါ့ကို တခ်ိန္လံုး ေမးၾကတယ္။

မဟုတ္လို႔ မဆို
ဒါေတြ အားလံုးၿပိဳလို႔
အခုဆိုယိုင္လဲ
ငါတို႔ ၿပိဳင္လည္း
အေထာက္အကန္ မရ
ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မယ့္ ျမန္မာျပည္ပါကြယ္။

သက္ခုိင္

၀၀း၃၀ နာရီ (ေမ ၅။ ၂၀၁၀)

Ref: MOEMAKA in (word) PRESS

Posted in: ၀၇။ ကဗ်ာ