ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေရး

(ဓာတ္ပံု - Photojournale)

စီးပြားေရး တုိးတက္ေကာင္းမြန္လ်က္ရွိေသာ ထုိင္းနိုင္ငံ အတြင္းသုိ႔ ေရႊျမန္မာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား ၀င္ေရာက္လွ်က္ရိွသည္မွာ ယခုအခါ အလုပ္သမားေရး ေလ့လာေဆာင္ရြက္သူမ်ား အဆုိအားျဖင့္ လူဦးေရ ၄ သန္းေက်ာ္ ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ထုိအထဲမွ ၁ သန္းခဲြမွ်ေလာက္ေသာ ေရႊျမန္မာမ်ားသည္ ထုိင္းအစုိးရမွ ထုတ္ေပးေသာ ၁ ႏွစ္ခံ အလုပ္လုပ္ကုိင္ခြင့္ (ထိုင္းအေခၚ “ဘတ္”)၊ ျပည္နယ္ေဒသမ်ားတြင္ ၁၀ ႏွစ္ခံ ေနထုိင္ခြင့္ႏွင့္ ႏွစ္နိုင္ငံသေဘာတူ ေဆာင္ရြက္ထားေသာ ယာယီနိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ကုိင္ေဆာင္ထားသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

သုိ႔ေသာ္အမ်ားစုမွာ မည္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမွ မရွိဘဲဲ တရားမ၀င္ ေနထုိင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အဘက္ဘက္မွ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံေနၾကရသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္း ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ ဖိႏွိပ္ခံ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံေနရဆဲျဖစ္သည္။

အဘယ့္ေၾကာင့့္ ၀င္ေရာက္လာရပါသနည္းျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အေျခခံ စားေသာက္ကုန္စရိတ္ ၾကီးျမင့္ျခင္း၊ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးျခင္း၊ ရရွိေသာ လုပ္အားလစာႏွင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ေစရန္ ေျဖရွင္းနိုင္မႈမရွိျခင္း၊ အလုပ္အကုိင္ရွိေသာ္လည္း ၀င္ေရာက္မည့္ အရည္အခ်င္း မရွိျခင္း၊ ေကာင္မြန္ေသာ အလုပ္အကုိင္ရွာေဖြရန္ ခက္ခဲေသာ အေျခအေနတုိ႔ကုိ အေျခခံပါသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ေငြေၾကးထက္ ထုိင္းေငြေၾကးက ပုိမုိမာျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြရလြယ္ကူျခင္း၊ ရရွိေသာ လုပ္အားလစာမွာ ျပည္တြင္းမွရရွိေသာ လုပ္အားလစာထက္ မ်ားျခင္း၊ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္ရန္လြယ္ကူျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ကာလတြင္ ထုိင္းေရာက္ေရႊျမန္မာမ်ား ထူထပ္မ်ားျပားလာရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

လာေရာက္ၾကသည့္နည္းလမ္းမ်ား

ေရလမ္း (ေကာ့ေသာင္းဘက္) မွ လာလွ်င္ လူပဲြစားမ်ား တဆင့္ဆက္သြယ္ျပီး လူစုကာ အေယာက္ ၃၀ အထက္တြင္ ေလွတစ္စီးစာ သတ္မွတ္ကာ ေကာ့ေသာင္းမွ ညလူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ေလွေပၚ၌ လွဲအိပ္ေစျပီး အေပၚမွ တာလဘတ္ အမုိးျဖင့္ဖံုးအုပ္ျပီး သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပုိင္မ်ားအား လုိင္းေၾကးေပးေဆာင္၍ ဝင္ပါသည္။ အသက္အႏၲရာယ္ အလြန္မ်ားေသာ ခရီၤးလမ္းျဖစ္ျပီး လမ္းခရီးတြင္ ကၽြန္းမ်ား၌ နားခုိရျခင္း၊ အစာေရစာငတ္ျပတ္ျခင္း ဒဏ္မ်ားကုိခံကာ ထုိင္းနိုင္ငံေတာင္ပုိင္း နန္ယြန္၊ မီးေသြးေဖာင္း အစရွိေသာ ေလွဆိပ္မ်ားသုိ႔ သယ္ေဆာင္ကာ ထုိင္းအာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္လွ်က္ ပုိ႔ေဆာင္ရမည့္ နယ္ေျမေဒသမ်ားသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးေလ့ရွိသည္။

ကုန္းလမ္း (ေကာ့ေသာင္းဘက္) မွ လာလွ်င္လည္း လူပဲြစားမ်ားတဆင့္ (သုိ႔) အသိမိတ္ေဆြမ်ား အကူအညီျဖင့္ ရေနာင္းဘက္ကမ္းသုိ႔ တရား၀င္ (သုိ႔) တရားမ၀င္ ကူးကာ ထုိင္းနိုင္ငံအတြင္းရွိ ပဲြစားမ်ားမွတဆင့္ သက္ဆုိင္ရာ သြားလုိသည့္နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လွ်က္ ရွိေပသည္။ ေကာ့ေသာင္းဘက္မွ ရေနာင္းဘက္သုိ႔ ကူးရာတြင္ တရား၀င္ ၇ ရက္ အလည္အပတ္ စာအုပ္ျပဳလုပ္ရန္ မွတ္ပံုတင္မရွိသူမ်ားက ဘတ္ေငြ ၂၀၀၀ ၀န္းက်င္၊ မွတ္ပံုတင္ (၆/မဟုတ္သူမ်ား) ရွိသူမ်ားအေနႏွင့္ ဘတ္ေငြ ၁၃၀၀ ခန္႔ကုန္က်ခံျပီး ျပဳလုပ္ေပးေသာ ေလွသမား (သုိ႔) ပဲြစား မ်ားမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ရေနာင္းျမိဳ႕ေပၚသုိ႔ေရာက္လွ်င္ စုရပ္တစ္ခုအတြင္း စုေဆာင္းျပီး ကားအမ်ိဳးစံုျဖင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံအတြင္းသုိ႔ သယ္ေဆာင္ေပးျခင္းလည္း ရွိသည္။

တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ လမ္းခရီး၌ အဖမ္းအဆီးခံရျခင္း၊ ယာဥ္တိမ္းေမွာက္ျပီး ေသဆံုးျခင္း၊ ကားအတြင္း က်ပ္တည္းစြာ လုိက္ရျပီး အသက္႐ႈက်ပ္ၿပီး ေသဆံုးျခင္းမ်ားလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။

ျမ၀တီမွ မဲေဆာက္သုိ႔ တရား၀င္ (သုိ႔) တရားမ၀င္ သြားေရာက္ျပီး ကားလမ္းမွ တဆင့္ ဘန္ေကာက္ႏွင့္ တျခားေသာ အလုပ္အကို္င္ရွိရာ ေဒမ်ားသုိ႔ ထုိင္းဘတ္ေငြ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ ေပးကာ ၀င္ေရာက္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ပုိ႔ေဆာင္ရာတြင္ လူပဲြစားမ်ားႏွင့္ ထုိင္း လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ား လက္၀ါးခ်င္းရုိက္ကာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား ထုိင္းနိုင္ငံအတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္မွာ ယခုအခါ တိတိက်က်ေျပာရန္ပင္ ခက္ခဲေသာ ပမာဏ ျဖစ္ေနေပသည္။

ေနာက္ဆက္တဲြ

ထုိသုိ႔ ဒုကၡ ေပါင္းမ်ားစြာခံရျပီး မိမိတုိ႔သြားလုိေသာ ေနရပ္သုိ႔ေရာက္ရွိလွ်င္ ျပီးဆံုးသြားပါမည္လား။ မျပီးေသး။ အလုပ္ခြင္သုိ႔ေရာက္ရွိျပီး မၾကာခဏ ထုိင္းရဲမ်ား၏ ဖမ္းဆီးျခင္းခံရျပီး မတန္တဆေသာ ေငြေၾကး ေပးေဆာင္ျပီးမွ လြတ္ေျမာက္သူ၊ မေပးေဆာင္နိုင္ေသာေၾကာင့္ နယ္စပ္သုိ႔ ျပန္လည္ပုိ႔ေဆာင္ခံရသူမ်ားမွာလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပင္။
တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ အဆင့္ဆင့္ ေရာင္းစာခံရျခင္း၊ မိန္းကေလးမ်ားဆိုလွ်င္လည္း မသမာသူလက္ထဲ ေရာက္သြားပါက မေကာင္းသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ အတင္းအၾကပ္ ေရာင္းစားခံရျခင္းမ်ား ရွိသည္။

သာမန္ လုပ္ငန္မ်ားျဖစ္ေသာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ႏွင့္ အေထြေထြလုပ္ငန္းမ်ား၊ စက္ရံုအလုပ္ရုံမ်ားတြင္လည္း အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ပုိေၾကးမ်ား၊ လုပ္အားလစာမ်ား ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရျခင္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရျခင္း၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး မရရွိျခင္းမ်ားျဖင့္ ေခါင္းငံုခံကာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ကန္ထရုိက္မ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ လိမ္လည္မႈ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေရာ္ဘာျခံမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္ၾကေသာ သူမ်ားမွာလည္း အလုပ္ရွင္မ်ား၏ လွည့္ဖ်ားမႈ၊ နကလိန္ ေခၚ ဓားျပမ်ား၏ ရန္ကုိၾကံဳေတြ႔ေနရသည္။

ျပည္တြင္းမွ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ားေၾကာင့္သာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာ အႏၲရာယ္ကုိ အမႈမထားဘဲ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကျခင္းသာ။

ထုိ႔အျပင္ ၁ ႏွစ္စာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္ တခ်ိဳ႕ေသာအလုပ္ရွင္မ်ား၏ ခ်ဳပ္ကုိင္ျခင္း ခံရျပီး အလုပ္အကိုင္ေျပာင္းလဲရန္ အခက္အခဲမ်ားရွိျခင္း၊ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရွိသူမ်ားလည္း စာအုပ္အသိမ္းခံရျခင္းတို႔ ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္းရွိေသာ္လည္း အလုပ္ရွင္မ်ားက ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာေၾကာင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ား စစ္ေဆးသည့္အခါ ျပသရန္ အေထာက္အထားမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေငြေၾကးမကုန္သင့္ပဲ ကုန္လွ်က္ရွိေနၾကသည္။

ထုိင္းနယ္ေျမခံရဲ အမ်ားစုႏွင့္ ထုိင္းလူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး၊ ထုိင္းအလုပ္ရွင္မ်ား၊ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ပြဲစားမ်ားအပါအဝင္ ပြဲစားအမ်ိဳးမ်ဳိးအဖို႔ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္စရာ စားက်က္ျဖစ္ေနေပေသးသည္။ ထုိင္းႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အလုပ္သမားေရး ေဆာင္ရြက္သည့္အဖဲြ႔မ်ား၏ ထိေရာက္ေသာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မႈမွာလည္း အနည္းငယ္မွ်သာ။

ထုိင္းႏိုင္ငံသုိ႔ေရာက္လွ်င္ အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ ျပဳလုပ္ရန္ အခြင့္အေရးရပါက ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိမွတဆင့္ ယာယီနိုင္ငံကူးလက္မွတ္ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ စသည္တုိ႔ကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ ၂၀၀၀၀ ခန္႔ အကုန္အက်ခံ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အကုန္အက်ခံကာ ျပဳလုပ္ထားေသာလည္း အလုပ္နာမည္မတူျခင္း၊ အလုပ္ရွင္အမည္ မွားယြင္းျခင္း၊ အလုပ္လုပ္သည့္ နယ္နိမိတ္ မမွန္ကန္ျခင္း၊ ယာယီနိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားတြင္ လ၀က စာရြက္မပါရွိျခင္း၊ ရက္ ၉၀ တိုင္း လဝကသို႔ အေၾကာင္းမၾကားမိဘဲ ရက္ေက်ာ္ျခင္း၊ စစ္ေဆးသည့္အခ်ိန္တြင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား လက္ဝယ္္မရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စစ္ေဆးခံရေသာအခါ ေငြညွစ္ခံရျခင္း၊ ဒဏ္ေငြရုိက္ခံရျခင္းမ်ား ႀကံဳေနရဆဲျဖစ္ျပီး ပလုိင္းေပါက္ႏွင့္ ဖားေကာက္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေနႏွင့္ မိမိဘက္မွ စိတ္ခ်ရေအာင္ အေလးထား ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအား ကုိယ္ႏွင့္မကြာ ထားရွိျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ အမည္မတူပါက အလုပ္သမားရံုးတြင္ သြာေရာက္ျပီး အမည္ေျပာင္းျခင္း၊ အလုပ္အကုိင္အမ်ိဳးအစား မွန္ကန္ေအာင္ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ အလုပ္ခြင္ေဒသ တူညီေအာင္ေျပာင္းလဲျခင္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သင့္သည္။

ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ထိုင္းအလုပ္ရွင္

ထုိင္းအလုပ္ရွင္မွ ေအာက္ေျခ အေထြေထြအလုပ္သမားမ်ားကုိ ေခၚယူရာတြင္ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေခၚယူပါက လုပ္ခ ေစ်းၾကီးျခင္း၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ေပးရျခင္းတုိ႔ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းေပါၿပီး လုပ္သမားအခြင့္အေရး ေပးရန္မလုိဘဲ ခုိင္းေစနိုင္ေသာ၊ လြယ္ကူစြာခ်ဳပ္ကုိင္နိုင္ေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ေခၚယူသံုးစဲြေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားက အလုပ္ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္လည္း ထိုင္းအလုပ္ရွင္မ်ားက ေခၚယူလိုၾကသည္။

ျမန္မာအလုပ္သမား တခ်ိဳ႕တေလသာ အလုပ္ရွင္အား ေပးရန္ရွိေသာ အေၾကြးမ်ားကို မေပးဘဲ ထြက္ေျပးျခင္း၊ အလုပ္သစ္ရွာျခင္းတို႔ ရွိသည္။

ကူညီေဆာင္ရြက္ရန္

ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရးအား ဘန္ေကာက္ရွိ ျမန္မာသံရံုး၊ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနေသာ NGO အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ ထုိင္းအာဏာပုိင္မ်ားက လူကုန္ကူးမႈ တာဆီးေရးပညာေပးျခင္း၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးဆုိင္ရာမ်ားနယ္ေျမအလုိက္ ေဟာေျပာပညာေပးျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားၾကားနားလည္မႈ ရရွိေစရန္ ထိေရာက္စြာ ညွိႏွိဳင္းေပးျခင္း၊ ေခါင္းပံုျဖတ္ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားျခင္းတုိ႔ကို ပူးေပါင္းျပီး ထိေရာက္စြာ အကူအညီေပးျခင္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။

နယ္ေျမအလုိက္ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားအၾကား ေႏြးေထြးေသာ ဆက္ဆံေရး ရွိရန္လည္း လိုအပ္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ပတ္၀န္က်င္အတြင္း ထပ္ဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားကုိ ၀ုိင္း၀န္ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။

မင္းလြမ္းေနာင္

Source : ဧရာ၀တီ Blog

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး