11:50
Unknown
ဟဲ့ …. ဖိုးေရႊ နင္က နင့္ေယာက္ဖထိေတာ့ မခ်ိေအာင္ နာတတ္သလား … ဟင္။ ေအာင္မယ္ … ဟိုေကာင္မ မိဖြားရုံက သူ႕လင္ဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ေနသကိုး။ နင္လဲ အတူတူပဲ။ နင္ဟာ ႏြားနဲ႔ ဖက္ရုန္းတတ္တဲ့သူနဲ႔ေတာ္လို႕သာ၊ ႏြားလို အေကာင္နဲ႔ ညားခဲ့တာပဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ ဟဲ့ … မိေဖ၊ နင့္ဟာနင္ ကျမင္းေၾကာထၿပီး လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ငါဘာေျပာသလဲ။ လင္ယူတာ ထံုးစံဟဲ့။ ဓမၼတာဟဲ့။ ဘာျဖစ္ဦးမွာလဲ။ ညည္းလဲ ညည္းႀကိဳက္တာ ညည္းယူခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ ငါဘာေျပာသလဲ။ သာ၀ရဲ႕ အေမက လာအပ္တဲ့အခါ ငါကအေမြျဖတ္မဟဲ့လို႔မ်ား ေျပာဘူးသလား။ နင္တို႔ကို ငါ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ အိမ္မွာလက္ခံၿပီးေတာ့ အရင္းအႏွီးစိုက္ထုတ္ေပးၿပီး၊ ဟိုဗန္႔ေဗြးကုန္းေတာင္ဘက္က အလံေလးဆယ္ လယ္ႏွစ္ခြက္ကို လုပ္စားဖို႔ ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ နင့္လင္ ေသာက္ျဖစ္မရွိလို႔ စပါးမေအာင္ေတာ့ေကာ ငါက ဘာေျပာဘူးသလဲ။ လယ္သမား သားသမီးတဲ့ေတာ္။ ႏွီးကေလး တစ္ပင္ေတာင္ မထိုးတတ္ဘူး။ ေသာက္ဖ်င္းႏိုင္လိုက္တာလည္းလြန္ေရာ့။ ဟဲ့ … ဒီေကာင္ကေလးဟာ ေမ်ာက္ဟိုဒင္းကို သမန္းရွသလို နန္႔တန္႔ နန္႔တန္႔နဲ႕ ေသာက္ေပါကေလး။ ဒီမွာ လူႀကီးစကားေျပာလို႔ ေျပာမွန္းမသိဘူး။ ဟဲ့ … ေသာက္လိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ သာ၀။ နင့္သား နင္ဆြဲထားစမ္း။ ငါစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ထသတ္ရရင္ သင္းခ်ိဳင္းေရာက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းတုတ္ တဲ့ေနာ္။ တစ္တုတ္ ထဲရွိတယ္။ ေအာင္မယ္ ဟိုမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေကာင္မက ဘာ ျဖစ္ေတာက္ ျဖစ္ေတာက္ လုပ္ေနတာလဲ။ ဟဲ့ … ငါမအိုေသးဘူးဟဲ့။ နားမထိုင္းေသးဘူးဟဲ့။ နင့္ အေဖ ရင္ေမာင္ တို႔လို နားထိုင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ နားထိုင္းမ်ိဳး။ နားထိုင္းမ်ိဳး။ ကိုင္း … ေျပာသဟယ္ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ။ ညည္းက ညည္းလင္ေတာ္ေမာင္ အားကိုးနဲ႔ ငါ့ကို အာမခံနဲ႔။ ေဟ့ … ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း၊ မိေဂါက္။ နင့္ အမ်ိဳးအေၾကာင္းကို ပါးစပ္ဟရင္ အူမ မက်န္ ငါျမင္တယ္။ နင့္ေဒြးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးဟာလည္း အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ လင့္ေနာက္လိုက္ေျပးတယ္ မဟုတ္လား။ ေဟ့ … ဒီမွာ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္စမ္း။ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေခါက္ ယူႏိုင္ေသးတယ္ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နင့္ေဒြးေတာ္လို ပုန္းလွ်ိဳး ၀ွက္လွ်ိဳး လင္ေနာက္ မလိုက္ဖူးမွတ္။ နင့္အမ်ိဳးထဲမွာ အဲသလို လင္ေနာက္လိုက္ေျပးတဲ့ လူေတြ မ်ားလွ်က္ကနဲ႔ နင္နဲ႔ဖိုးေရႊ ညားၾကၿပီဆိုေတာ့ ပုန္းလွ်ိဳး ၀ွက္လွ်ိဳး မညားရေအာင္ လူသိနတ္ၾကား မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေပးစားလိုက္တာ ငါမဟုတ္လားဟဲ့။ ေဟာ … အခုမွ ေခၽြးမပီပီ ေသာက္ေက်းဇူး မသိတတ္ဘူး။ ေအာင္မယ္ သူကမ်ား ငါ့ကို လင္စိတ္မႊန္သေလ့ ဘာေလးနဲ႔။ ေကာင္မက ငါဒီကေနၿပီး ေထြးခံနဲ႔ ေပါက္လိုက္ရင္ နဖူးစုတ္သြားမယ္။ ေဟ့ … ဖိုးေရႊ။ မင္းဟာ နားရြက္မလႈပ္ပါနဲ႔။ နင္ဟာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ ႀကီးေပမယ့္ အခ်ိန္မစီးဘူး။ နင္သိသင့္တယ္။ နင့္ အေဖဆံုးေတာ့ နင္ဘယ္အရြယ္ရွိပလဲ။ နင္မွတ္မိရဲ႕လား။ နင္ဟာ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းတုန္း ရွိေသးတယ္။ ဖြားရုံေတာင္မွ သင္တိုင္းကေလးနဲ႔ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းပဲ။ နင့္ကိုေတာင္ ရွင္မျပဳရေသးဘူး။ အဲ … နင္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္မွာ နင့္ အေဖဆံုးတယ္။ နင့္ အေဖ ကိုရင္ၾကဴး ဆံုးေတာ့ ငါ့ အသက္ သံုးဆယ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ေနတုန္း အရြယ္ဘဲ။ အလွဂုဏ္နဲ႔ ေမာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အရြယ္ပဲ။ နင့္ ဖိုးဖိုးဟာ ရပ္ရြာမွာ လယ္တစ္ေထာင္ခင္းေလာက္ ပိုင္တာမို႔ မုဆိုးမျဖစ္ရေပမယ့္ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုရင္ၾကဴးကို ငါယူတာ မိဘေပးစားလို႔ ယူခဲ့ရတာပါ။ အပ်ိဳျဖန္းဘ၀မွာ လင္ယူတာ ဘာအရသာလဲဆိုတာ ငါမသိခဲ့ပါဘူး။ သားေတြသမီးေတြ ထြန္းကားလာေတာ့မွပဲ အိမ္မွာ နင္တို႔ေမာင္ႏွမ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနၾကတာေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ အိမ္ေထာင္ေရးသုခဆိုတာ ဒါကိုးလို႔ ငါသိခဲ့တယ္။ နင္တို႔ကို သားသမီးဆိုၿပီး၊ ငါဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ရသလဲ သိလားဟဲ့။ ခုေတာ့ နင္တို႔ကို မိဘေမတၱာနဲ႔ ဖူးဖူးမႈတ္ခဲ့ရသမွ် ငါ့မွာ ၀မ္းေရစပ္တာသာ အဖတ္တင္သဟဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ နင္တို႔ သမုတ္ေနတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ ငါ့သားေလာက္ အရြယ္ပါဟယ္။ နင္တို႔ထက္ေတာင္ ငယ္ပါေသးတယ္။ ငါက စိတ္ကူးထဲ ထည့္မလား … ဟင္။ ခုေတာ့ နင္တို႔ကအစ သမုတ္ေတာ့ ေကာင္ကေလးကလည္း ရဲတင္းလာတာေပါ့။ သယ္ … သယ္ … ဟဲ့ ဖိုးေရႊ … ေခြးမသား၊ နင္ ဒီလို မိုက္မိုက္ကန္းကန္း မေျပာနဲ႔။ ေကာင္ကေလးက ရုိးရုိးပါ။ ငါက သားသမီးအရြယ္မို႔ ဘယ္သြားသြား အေဖာ္ေခၚတယ္။ နင္တို႔ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္အေပၚကို လူခ်စ္လူခင္ရွိေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖို႔လိုတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ငါဟာ ဟိုရြားနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြကို ညမေရွာင္ ေန႔မေရွာင္ သြား၀ံ့တာေပါ့။ သူကလည္း သူ႔ကို ငါက လယ္လုပ္သားလို သေဘာမထားဘဲ တူလို သားလို သေဘာထားေတာ့ ငါ့ကို အေမအရင္းလို ေစာင့္ေရွာက္တာေပါ့။ နင္တို႔က နင္တို႔လင္ေတြ နင္တို႔မယားေတြနဲ႔သာ အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာႏိုင္ျဖစ္ေတာ့ ငါလဲ အေဖာ္ရွာရတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ လယ္ေထာက္ခ စပါးေတြဟာ က်ီထဲ၀င္လာတာေပါ့။ နင္တို႔ ေျခေမႊး မီးေလာင္ရရဲ႕လားဟင္။ နင္တို႔ လက္ေမႊး မီးေလာင္ရရဲ႕လားဟင္။ ဟဲ့ … ဖိုးေရႊ … မေအရုိး၊ ငါေျပာတာ နားေထာင္စမ္း။ ေဟ့ … ဟိုမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေသာက္ေကာင္မဟာ ငါစကားေျပာတုန္း ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ငရုတ္သီး မေထာင္းပါနဲ႔။ ဆံုကြဲသြားပမယ္။ ဒီအိမ္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းဟာ ငါ့ပစၥည္း။ ငါရွာတဲ့ပစၥည္း။ နင္တို႔ လုပ္စာမရွိဘူး။ နင္တို႔ဟာ သားသမီးဆိုေပမယ့္ သူရင္းငွားသာသာပဲ ရွိတယ္။ ဒီလယ္ ဒီေခ်ာင္းေတြကို ငါေပးမွ နင္တို႔ရမွာ။ နင္တို႔ကိုယ္နင္တို႔ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ေခၽြးမက ေခၽြးမလိုေနပါ။ သားအမိ ကိစၥထဲမွာ ညည္း ဘာမွ ၀င္စြက္ဖို႔ မလိုဘူး။ ဒီအိမ္မွာ ငါ့သေဘာ။ ငါလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာမယ္။ ခုနစ္အိမ္ မကဘူး၊ ဆယ္အိမ္ၾကားၾကား၊ ညည္းအပူ တျပားသားမွ မပါဘူး။ ၿငိမ္းတုတ္ ဆိုလို႔ တစ္တုတ္ထဲ ရွိသကြဲ႕ေနာ္။ ညည္းကို ငါက ပါးဆြဲမရုိက္၀ံ့ဘူး ေအာက္ေမ့သလား။ နင္တို႔တေတြေၾကာင့္ ေပါ့ဟယ္။ နင္တို႔ကိုသာ မေမြးရဘူဆိုရင္၊ ဟဲ့ … ဖိုးေရႊ၊ ငါ ဘြင္းဘြင္းေျပာမယ္။ နင္ ရွင္ျပဳတဲ့ ႏွစ္တုန္းက ငါ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ရြာထိပ္က ကိုရင္လႈိင္ႀကီးက ငါ့ကို လိုခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ နင္တိ္ု႔ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး ငါ မယူခဲ့ပါဘူး။ ငါ့ သားေတြ မ်က္ႏွာငယ္မယ္။ ငါ့ သမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မယ္။ ကိုရင္ၾကဴး ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဖရုိဖရဲျဖစ္မွာ စိုးတယ္။ နင္တို႔အတြက္ ေနာင္ေရးခက္မွာ စိုးလို႔ ငါကိုယ္တိုင္က သေဘာမတူႏိုင္စရာ မရွိေပမယ့္ မယူခဲ့ပါဘူးဟဲ့။ ဒါတြင္ က ရုိးလား။ ငါ့မွာ သားႀကီး သမီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ အိုတယ္သာဆိုရ အပ်ိဳကရႈံးျပန္ ဆိုတာလို မုဆိုးမဘ၀ေပမယ့္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္လို႔မ်ား မေအာက္ေမ့နဲ႔။ ငါက ေခါင္းေခါက္ၿပီး လင္ေရြးႏိုင္ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ကစပါးပြဲစားေတြ ခဏခဏ စကားကမ္းၾကပါရဲ႕။ ညည္းတို႔ မွတ္မိမွာေပါ့။ ဟသၤာတက စပါးပြဲစား ကိုညိဳစိမ့္ဆိုတာ သနားကမားပါ။ ရုိးဂုဏ္လည္း ရွိပါတယ္။ ပစၥည္း ပစၥယလည္း မေခပါဘူး။ အခုဆိုေတာ့ စတီးစပါးဒိုင္မွာ အ၀ယ္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔သာ ငါယူခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခု ညည္းတို႔တေတြ စိန္နားကပ္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ေနမွာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ညည္းတို႔က ဒီလိုလင္မ်ိဳးကို အေမ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ယူေတာ္မူပါလို႔ေတာင္ ငါ့ကိုႏွဴးၾကဦးမယ္။ နင္တို႔ ဓာတ္ေၾကာကို သိပါတယ္။ နင္တို႔ အေဖ ကိုရင္ၾကဴး မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားၿပီး နင္တို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ နင္တို႔ဟာ ပစၥည္းတို႔၊ ဂုဏ္တို႔ကို အင္မတန္မက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အခု ငါဟာ ေကာင္ကေလးနဲ႔ တြဲေနတာကို မရႈစိမ့္ႏိုင္တာပဲ။ ဒီ ေကာင္ကေလးကသာ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲဆိုရင္ နင္တို႔ကအရင္ ငါ့ကိုေပးစားမွာပဲ။ ဘာမဟုတ္ဘူးလဲ။ အသက္ငယ္ေရာ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ။ ငါကေကာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေသးလို႔လဲ။ ဒီအရြယ္ သနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းတာကို မင္းတို႔က ဘာအမႈနဲ႔ တရားစြဲခ်င္သလဲ။ ငါ တစ္သက္လံုးက နံ႔သာျဖဴ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းလာတာ နင္တိ္ု႔ မသိဘူးလား။ တစ္သက္လံုး မဟာနဖူး သ သ လာတာ နင္တို႔ မျမင္မိဘူးလား။ မ်က္ခံုးေမႊးႏုတ္တာေကာ နင္တို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္သတုန္း။ နင္တို႔ ငါ့ကို ဒီလိုခ်ဳပ္ခ်ယ္လို႔ ရႏိုင္ရုိးလား။ ငါက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ အပ်ိဳကေလးလို တစ္သက္လံုးေနလာတာ နင္တို႔မသိဘူးလား။ ေခြးမ်ိဳး ၀က္မ်ိဳးေတြ။ နင္တို႔ ဒီေလာက္ သ၀န္ေၾကာင္မွန္းသိရင္ အာလာဂပၸခ်စ္တီးနဲ႔တုန္းက ငါယူလိုက္ရ အေကာင္းသား။ ဒါမွ သင္းတို႔ ခ်စ္တီးကို ပေထြးေတာ္ရမယ္။ ကိုင္း … တစ္ခုေျပာစမ္း။ ငါ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္လာၿပီ ငါ ဘယ္ေနရာမွာ ေလာ္မာခဲ့ဘူးသလဲ။ အစစ အရာရာမွာ နင္တို႔တစ္ေတြကို ေထာက္ထားၿပီးေတာ့ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ တစ္ပင္လဲေသာ္ တစ္ပင္မထူခဲ့ပါဘူး။ ခုလို ေျမးေတြရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္သိကၡာ ကိုယ္ေစာင့္ထိန္းခဲ့တယ္။ အယ္ … ဟို ေယာက်ာ္းနဲ႔တြဲတြဲ၊ ဒီေယာက်ာ္းနဲ႔ တြဲတြဲေနတာကေကာ နင္တို႔ိလို အေလလိုက္ဖို႔ တြဲတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုန္သည္ဘာ၀ သူ႕ အထုိက္အလိုက္ ေပါင္းရတာေပါ့။ ဒါကို နင္တို႔က ျမွဴခ်ေနတယ္ ထင္သလား။ ျမွဴခ်ေတာ့လည္း က်တယ္မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း နင္တို႔မွာ လယ္ေတြေခ်ာင္းေတြ တိုးပြားေနတာ မဟုတ္လား။ ငါျမွဴတာကို သတၳဳခ်ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ဖို႔လဲ ဟဲ့။ နင္တို႔ ေကာင္းစားဖို႔ပဲ မဟုတ္လားဟင္။ ကိုင္း … ဘာေျပာခ်င္ေသးသလဲ။ နင္တို႔ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ငါလုပ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုရြာထဲမွာဆိုရင္ နင္တို႔ဟာ ေျမပိုင္ရွင္ ေဒၚၿငိမ္းတုတ္ရဲ႕ သားသမီးမ်ားဆိုၿပီး လူရာ၀င္လာၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့မွ နင္တို႔က ငါ့က္ို ရမယ္ရွာၿပီး အေမြလုခ်င္ၾကသလား။ ေဟ့ … လုစရာ မလိုပါဘူးကြဲ႕။ ဟဲ့ … သာ၀ရဲ႕၊ ငါေတာက္တီေတာက္တဲ့ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တာေျပာတာ။ နင္တို႔ ငါ့ပစၥည္းကို ငါမေသခင္ အေမြခြဲဖို႔ မလိုဘူး။ ငါရွာလာသမွ် နင္တို႔ ေမာင္ႏွမ ဖို႔ခ်ည္းပဲ။ ငါကေတာ့ အေမကိုး။ ျမစ္ဆိုတာဟာ အညာက ေအာက္ကိုစုန္တယ္။ ေအာက္က အထက္ျပန္ဆန္တာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ့စိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုယ္ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္တာေတာင္မွ နင္တို႔ကို အေမြခြဲေပးၿပီးမွ လုပ္မယ္။ အခု နင္တို႔က ငါ့ကို ထြန္းရွိန္နဲ႔ အေနအထိုင္ မေတာ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ေဟ့ … ထြန္းရွိန္ဟာ လက္ညွိဳးထိုးထည္ေတာင္ ကိုက္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရုိးတယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။ ကူူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရတယ္။ နင္တို႔နဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ နင္တို႔ ေၾကြးေတာင္းရင္ ေတာင္းလို႔ရတဲ့ ပို္က္ဆံထဲက ထန္းရည္ဖိုးႏႈတ္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက အေသာက္အစားမရွိ၊ အေလာင္းအစားကင္းတယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘူး။ ငါ့စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္တယ္။ သူ႔ကို စာရင္းအင္းကေလးမွတ္ဖို႔ ငါေခၚထားတာ။ သူက အားအားရွိရင္ မေနတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လယ္ထဲဆင္းေနတယ္။ ဒါေတြဟာ နင္တို႔ သက္သာဖို႔ခ်ည္းပဲ။ အခုေတာ့ နင္တို႔ေျပာပံု ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ နင္တို႔က အဲသလို ၾကပ္ၾကပ္ေျပာေတာ့ ေကာင္ကေလးစိတ္ေတြလည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီအထဲမွာ ရြာထဲက သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၾကျပန္ေတာ့ ေကာင္ကေလးမွာ တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ဆိုၿပီး လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအထဲ နင္တို႔က မီးေလာင္ ေလပင့္ စကားေျပာၾကျပန္တယ္။ ငါလည္း ေသာက္ရွက္ကြဲတာပဲ။ နင္တို႔လည္း ေသာက္ရွက္ကြဲတာပဲ။ ငါက လင္ငယ္ငယ္ကေလး ယူခ်င္လို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔က နင္တို႔ကိုယ္နင္တို႔ ဘာထင္ေနၾကတာတုန္း။ ငါ သနပ္ခါး ေခါင္းဆံုးေျခဆံုး လိမ္းတာကအစ နင္တို႔က မႀကိဳက္ႏိုင္ဘူး။ ငါ အေမ ကိုေတာင္ နင္တို႔က ဘာမေတာ္ဘူး ညာမေတာ္ဘူးဆိုၿပီး ၾသဇာေပးရေအာင္ နင္တို႔ကို ငါကေမြးထုတ္တာလား၊ ငါ့ကို နင္တို႔က ေမြးထုတ္တာလား။ ငါ့ အေပၚမွာ ၾသဇာလာမေပးနဲ႔။ မေနခ်င္ရင္ အိမ္ကဆင္းသြားၾက။ ေအး ငါမေသခင္ အေမြေတာ့ မေတာင္းၾကနဲ႔ဦး။ နင္တို႔ အခုလုပ္ေနတဲ့ လယ္ကို ဆက္လုပ္ၾက။ ငါရွာသမွ် နင္တို႔ဖို႔ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေယာက်ာ္းကို ျမွဴခ်ခ် စားရရင္ နင္တို႔ပဲ။ ကိုင္း ဘာေျပာဦးမလဲ။ မွတ္ပလား။ ဟဲ့ … ဖိုးေရႊ … ဘာလဲ။ ဟဲ့ … သာ၀ … ဘာလဲ။ နင္တို႔ ဘာေခြးစကားေျပာတာလဲ။ ငါလင္ငယ္ငယ္ေႏွာင္းေႏွာင္းကေလးကို ယူခ်င္တယ္လို႔ နင္တိ္ု႔ ေျပာေနတာလား။ နင္တိ္ု႔က ငါ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ လင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေခါက္ယူလို႔ မရဘူးထင္သလား။ ေအး … နင္တို႔ … အဲသလိုေျပာေတာ့ ငါက အရြဲ႕တိုက္ျပလိုက္ရဦး မေပါ့ကြယ္။ ေဟ့ … ဖိုးေဆာင္တို႔ ဖိုးေထာင္တို႔ လာၾကစမ္း။ ဟိုလယ္ထဲက ေကာင္ကေလးကို သြားေခၚစမ္း။ ျမန္ျမန္ေခၚစမ္း။ အို .. ၾကာလိုက္တာ။ ေအး …ထြန္းရွိန္။ ထြန္းရွိန္ေရ။ လာဦးေဟ့။ လာဆို ျမန္ျမန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေသာက္ဂရုစိုက္စရာ မရွိဘူး။ ငါ့ သေဘာ။ လာခဲ့ လာခဲ့။ ဟဲ့ … သာ၀တို႔၊ ဖိုးေရႊတို႔၊ ဖြားရုံတို႔၊ မိေဂါက္တို႔။ နင္တို႔ လယ္တစ္ပြဲစီယူၿပီး ငါ့အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားၾက။ ဆင္းဆို ခုဆင္း။ ဆန္ကုုန္ေျမေလးေတြ။ သူတို႔ကိုငဲ့ၿပီး အရြယ္ရွိတုန္းက ေနာက္လင္မယူခဲဘူး။ ေဟာ ခုမွ ခုမွ ေသြးဆံုးတဲ့ အရြယ္မွာ လင္ငယ္ငယ္ေလးယူျပလိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာ နင္တို႔လို သားသမီးမ်ိဳးလည္း မေမြးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟဲ့။ လာ … မေအေပး ထြန္းရွိန္။ ေၾကာက္ကန္ကန္လုပ္မေနနဲ႔။ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့။ နင္ ငါ့လင္ျဖစ္ၿပီ။
ေမာင္ထင္ ၁၉၅၃
ဤေနရာမွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို
0 comments:
Post a Comment