ကဲလားေလး (ေရးသူ - ေမာင္က်ပ္ခိုး)

(ကာတြန္း သရုပ္ေဖၚ ဝိသႀကံဳ)

(၁)

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ထံုးဓေလ့ အစဥ္အလာအရ မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ လူအျဖစ္ကိုရသည့္ လူသားတို႔၏ ပ်မ္းမွ်သက္တမ္းကို ၇၅ ႏွစ္တမ္းဟု သတ္မွတ္၏။ ထို ၇၅ ႏွစ္တာ ကာလကို သံုးပိုင္း အညီအမွ် ခြဲျခမ္း စိတ္ပိုင္းၿပီးလွ်င္ ပထမ ၂၅ ႏွစ္တာ ကာလကို ပညာသင္ၾကားရမည့္ အရြယ္အပိုင္းအျခား၊ ဒုတိယ ၂၅ ႏွစ္တာ ကာလကို ဥစၥာစီးပြားရွာေဖြရမည့္ အရြယ္အပိုင္းအျခား၊ တတိယ ၂၅ ႏွစ္တာ ကာလကို တရားဘာ၀နာပြားမ်ားရမည့္ အရြယ္အပိုင္းအျခားဟု ေရွးသူေဟာင္းတို႔က သြန္သင္ညႊန္ျပေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ကာလေရစီးေၾကာင့္ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္တို႔သည္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလ၏။

ေျပာင္းလဲျခင္းကို ေရွာင္ပုန္း၍ မရေပ။ ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အတားအဆီးမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးၿပီး ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာသည္သာ ျဖစ္၏။ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ေရစီးကို မ်က္ခ်ည္မျပတ္ အကဲခတ္သံုးသပ္ၿပီး မြန္ျမတ္သည့္ အေလ့ေကာင္းမ်ားကို ထုတ္ႏုတ္သံုးစြဲကာ၊ မိမိတို႔၏ ေရေျမသဘာ၀ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မကိုက္ညီသည့္ အခ်က္မ်ားကို ပယ္ရွားသုတ္သင္ၿပီးလွ်င္ ရွိရင္းစြဲယဥ္ေက်းမႈကို ထပ္ဆင့္ျမင္မားေအာင္ျပဳ၍ တင့္တယ္ေစသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသည့္ လူမ်ိဳးတို႔၏ အေလ့ပင္ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္ ဆိုလိုရင္းကား ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲျခင္း အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ေပ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ေတာမက် ၿမိဳ႕မက် စေကာစက ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေခတၱ ခိုေအာင္းစဥ္အခါက ဆံုခဲ့ဖူးသည့္ သူငယ္တစ္ဦး၏ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္၏။

(၂)

တစ္ခါေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အထက္ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးကို ႏႈတ္လွန္ထိုးမိေသာေၾကာင့္ မင္းျပစ္သင့္ခဲ့ရေလ၏။ ထိုအထက္လူႀကီးသည္ တရားခံေမာင္ၾကပ္ခိုးကို ရာထူးမွခ်ထားေစဟူေသာ အမိန္႔ကို ေဒါသႀကီးစြာျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေလ၏။ ထိုအထက္ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ရာထူးမွခ်ထားျခင္းတည္းဟူေသာ ႀကိမ္ျဖင့္ ေက်ာတစ္ေထာင္၊ ရင္တစ္ေထာင္ ခတ္ယံုမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္ေတာ္ မမူေသး၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ ကရ၀ိတ္ငွက္၏ အသံႏွင့္ တူလွစြာေသာ အသံကိုမၾကားလို၊ ေသာ္တာ လမင္းႀကီးႏွင့္ တူလွစြာေသာ မ်က္ခြက္ႀကီးကို မရႈလိုသည္ျဖစ္ေလရကား  ၿမိဳင္ရပ္သို႔ႏွင္ေစဟူသည့္ နယ္ေျပာင္းအမိန္႔ကိုလည္း တပါတည္း ထုတ္ျပန္လိုက္ေလ၏။ သို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေအာက္ေျပေအာက္ရြာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ၏ မဲဇာဟု ေခၚဆိုထိုက္သည့္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ထိုေတာၿမိဳ႕ကေလသည္ တခါေသာ္ အေတာ္ပင္ စည္ကားခဲ့ဖူးသည္ဟု ၿမိဳ႔ခံတို႔က ဆိုၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္မူ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္ ဆိုဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရွာေလၿပီ။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႏႈတ္ေရးႏႈတ္ရာတြင္ မေခ်ငံယံုမွ်သာမက လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးကဲ့သို႔ မ်က္ေျဖလကၤာ စပ္ဆိုတတ္ေသာသူလည္း မဟုတ္ေလရကား အိမ္နိမ့္ကာလမ်ားကို ထိုေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေပ်ာ္သလို ေနထိုင္ရင္း အက်ိဳးမဲ့စြာ ျဖဳန္းတီးခဲ့ရေလ၏။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရာထူးခ်ခံရသူတို႔၏ အေလ့အတိုင္း ရုံးဆင္းရုံးတက္ လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္း၊ လစာထုတ္ရက္မ်ားတြင္ ဟန္ေရးျပျခင္း စသည့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥတို႔ကိုသာ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ၿပီးလွ်င္ က်န္ရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ ပန္းကမာၻဟု အမည္ရသည့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္တြင္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ေက်ာက္ခ်ထိုင္ကာ ၾကံဳရာသူတို႔ႏွင့္ အေလနေတာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း ကုန္လြန္ေစရ၏။

ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သည္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးစေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတို႔မွ ကာဖီဆိုင္တို႔ကဲ့သို႔ ခမ္းနားျခင္း အလွ်ဥ္း မရွိေခ်။ အမိုးမွာ ဓနိ၊ အကာမွာ ၀ါးထရံျဖစ္၍ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ မုတ္သုန္မိုးေလတို႔၏ လက္သရမ္းမႈေၾကာင့္ ေျမႏွင့္ထိစပ္ေနသည့္ ၀ါးထရံတို႔မွာ ေဆြးျမည့္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္ ဆိုရေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေတာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးတြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတို႔မွ ကာဖီဆိုင္မ်ားထက္ သာသည့္ အခ်က္တစ္ခု ရွိ၏။ ယင္းကား အေတာ္ပင္ႀကီးမားသည့္ ေညာင္ေစာင္းမ်ားကို ထိုင္စရာေနရာအျဖစ္ စီမံထားျခင္းျဖစ္၏။ ထစ္ခနဲဆိုလွ်င္ လက္ပါတတ္သည့္ ကာလသားတို႔၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္သည္ ေခြးေျခပုတို႔ ထိုင္စရာအျဖစ္ မစီမံ၀ံ့ေခ်။ ေခြးေျခပုေတာ၀ါေၾကာင့္ စခန္းေရာက္ရ၊ သက္ေသလိုက္ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရဖန္မ်ားသည့္အခါ ဆိုင္ရွင္သည္ ေခြးေျခပုတို႔ကို စာသင္ေက်ာင္းတြင္ အသံုးျပဳရန္အတြက္ ထက္သန္ေသာ ေစတနာျဖင့္ လွဴဒါန္းလိုက္ၿပီး ေညာင္ေစာင္းကိုသာ ထိုင္စရာအျဖစ္ စီမံထားေလ၏။

ထိုေညာင္ေစာင္းတို႔တြင္ ကာလသားတို႔ ေမာင္းခ်ဓားဦးျဖင့္ ထြင္းကာ အကၡရာတင္ထားသည့္ အသည္းကြဲမွတ္တမ္းမ်ား ရွိ၏။ ထိုအသည္းကြဲမွတ္တမ္းတို႔ကား ရသစံုလင္သည့္ ၀တၱဳေကာင္းႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္။ ေအးေအးျမင့္ ေသာက္ကျမင္းမ ငါ့ကို ျပန္မႀကိဳက္ဘူး အစရွိသည့္ ဖရုႆ၀ါစာဖံုးလႊမ္းေနသည့္ အခ်စ္မွတ္တမ္းတို႔ကို ဖတ္ရႈရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မည္သူမည္၀ါမွန္း မသိရေသာ ကာလသားေနာက္ ေရာေယာင္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ေအးေအးျမင့္တည္းဟူေသာ အမုန္းဘုရင္မႀကီးကို ေဒါသပြားမိ၏။ တဖန္ အသည္းပံုအတြင္း ေရးထိုးထားသည့္ ေက်ာ္ထြန္း + စုစုမာ ထာရ၀ ဟူသည့္ သတ္ပံုယြင္းမွားေနေသာ အခ်စ္ေမာ္ကြန္းတို႔ကို ဖတ္ရႈရလွ်င္မူ ရယ္ရႊင္ပီတိျဖစ္ရေလသည္။ စင္စစ္ အခ်စ္မွတ္တမ္းဟူသည္ကား ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ နာက်ည္းမုန္းတီးျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ႁပြမ္းတီးေနသည့္အရာ မဟုတ္ေလာ။

မိုးဦးက်ကာလတြင္ ပန္းကမာၻလက္ဘက္ရက္ဆိုင္ရွိ ေညာင္ေစာင္းႀကီးမ်ားေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းၿပီး  တစိမ့္စိမ့္ ရြာသြန္းေနသည့္ မိုးစက္တို႔ကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ကာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းခ်က္ႏို႔ဆီျဖင့္ ေဖ်ာ္ထားသည့္ လက္ဘက္ရည္ ခ်ိဳရဲရဲႀကီးကို တက်ဳိက္ ေသာက္လိုက္၊ ျခဴးနဂါး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ရဲခနဲ ေနေအာင္ ဖြာရႈိက္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ အရသာထူး၏။ နံနက္ခင္းအခ်ိန္တြင္ ေနၾကာပန္း ကက္ဆက္ႀကီးမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေတးသံရွင္ စိုးပိုင္၏ ဆိုပါေလ လူအမ်ား လိုက္ၿပီးရြတ္ၾက ဗုဒၶသရဏံ ဂစာၦမိ ဟူသည့္ ေတးသြားကို ညည္းဆိုရင္း ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကို အာရုံျပဳၾကည္ညိဳႏိုင္သည္။ တဖန္ ေလးျဖဴ၏ ေသျခင္းရဲ႕တံခါးမ်ား ေရွ႕မွာ ေသျခင္းရဲ႕ တံခါးမ်ား ဟူသည္ ေတးသံကို ၾကားေသာ္ မရဏံ ေသျခင္းတရားသည္ ေမ ငါ့အား ဓု၀ံ ၿမဲ၏။ မရႆတိ မခၽြတ္ဧကံတည္း ဟူသည္ကို ကေယာင္ကတမ္း ဆင္ျခင္ၿပီးလွ်င္ မရဏႏုႆတိ ကမၼဌာန္း စီးျဖန္းႏိုင္သည္။ ေဖ်ာက္တိေဖ်ာက္ေတာက္ ရြာခ်ေနသည့္ မိုးသံကို နားဆင္ရင္း ျဖစ္ခ်င္ရာမ်ား မျဖစ္ရဘဲ မျဖစ္လိုသည္တို႔သာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ ေလာကဓါတ္အ၀ွန္းကို အျပစ္ဖို႔ရသည္မွာလည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ နိစၥဓူ၀အမႈပင္ ျဖစ္ေလ၏။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မွာ ဦးေလးကိုစိန္ ျဖစ္၏။ အသက္ႀကီးရင့္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔မယားက သူ႔ကို ဦးေလးႀကီးဟု ေခၚဆိုသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အျခားသူမ်ားကပါ ေရာေယာင္ၿပီး ဦးေလးကိုစိန္ဟု ေခၚဆိုၾကသည္ ဟူသတတ္။ ဦးေလးကိုစိန္႔ကေတာ္ဦးစီး၍ ဖြင့္ထားသည့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဦးေလးကိုစိန္သည္ အေဖ်ာ္ဆရာ၊ သူပင္ ေငြကိုင္၊ သူပင္ စားပြဲထိုးျဖစ္၏။ ဆီေခ်းလက္ေသးသစ္ တက္ေနသည့္ ညစ္ေထးေထး စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္၊ အကြက္မေပၚေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ခ်ည္လံုခ်ည္ၾကမ္း၊ ကတံုးဆံေတာက္တို႔နံ႔နံ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို မခၽြတ္စတမ္း ခဲထားတတ္သည့္ အသားညိဳ႕စိမ့္စိမ့္ ေျမလတ္သားႀကီးသည္ ေက်ာက္ျဖဴကိုလည္း မနမ္းႏွင့္ ေအာက္သူကိုလည္း မစမ္းႏွင့္ ဟူသည့္ စကားကို နာယူခဲ့ဟန္ မတူေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္သူႏွင့္ အေၾကာင္းပါၿပီး ေအာက္ရြာသူမယားအလွ သနပ္ခါး ေျခအဆံုးေခါင္းအဆံုး လိမ္းႏိုင္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားရေလ၏။ ဦးေလးကိုစိန္႕ ေလသံအတိုင္းဆိုရလွ်င္ ငါတူရီး ေမာင္ၾကပ္ခိုးရယ္ ငါ့လေခြးတည္းမွပဲ ေအာက္သူကို ယူမိတာ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ပဲကြ။ ယူၿပီးတဲ့ ေန႔ကစၿပီးေတာ့ ေသွ်ာင္မီးထြန္းၿပီး စီးပြားရွာရတာ ဒီေန႔အထိပဲ ဟူ၏။

(၃)

တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပန္းကမာၻလက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ျပဳၿမဲကိစၥတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေညာင္ေစာင္းထက္တြင္ ေနရာယူၿပီးသကာလ ဦးေလးကိုစိန္ေရ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဗ်ိဳ႕ ဟု ေအာ္ဒါေပးလိုက္သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲဟူသည္မွာ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္၊ လက္ဘက္ရည္ခ်ိဳ တိုင္ကီတစ္ခြက္ႏွင့္ ျခဴးနဂါးေဆးေပါ့လိပ္ႏွစ္လိပ္ကို ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ နံနက္ေစာေစာကာလတြင္ ေအာင္အတိတ္၊ ေအာင္နိမိတ္ကို ေစာင့္စားရင္း ေနၾကာပန္းကက္ဆက္ႀကီးမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ မာရ္နတ္မင္းမွာ လက္ရုံးတစ္ေထာင္ရွိသည္ ဟူသည့္ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးသီခ်င္းကို မာရ္နတ္မင္းမွာ အေၾကြးတစ္ေထာင္ရွိသည္။ သူ႔ကုိယ္မွာပင္ လူေမႊးမေျပာင္ေတာ့ၿပီ ဟု ဖ်က္ကာ ဆိုညည္းရင္း စည္း၀ါးလိုက္ေနမိ၏။

ထိုအခိုက္ ဦးေလး လက္ဘက္ရည္ရၿပီ ဟူသည့္ အသံကို ရုတ္ျခည္ ၾကားလိုက္ရေလ၏။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ဦးေလးဟု ေခၚသူ ခပ္ရွားရွားပင္ ျဖစ္၏။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေဖာ္ထိုင္ဖက္တို႔အနက္ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူတို႔က ေမာင္ၾကပ္ခိုးကေလးဟု ေခၚေ၀ၚၾက၏။ ငယ္သူတို႔က ကိုၾကပ္ခိုးႀကီးဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ဦးေလးကိုစိန္ကမူ ငါ့တူရီး ေမာင္ၾကပ္ခိုးဟု တရင္းတႏွီး ဆိုတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အဘယ္သူက စိတ္ပ်ိဳ၍ ကိုယ္ႏုသည့္ ငါ့အား ဦးေလးဟု ေခၚဆိုသနည္းဟု စူးစမ္းဆင္ျခင္လတ္ေသာ္ ဒႏီ္ၱတည္းဟူေသာ လကၡဏာကို အထင္အရွား ျပရာျဖစ္သည့္ ၀ါက်င့္က်င့္ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဦးစြာျမင္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ၀ါက်င့္က်င့္ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔တည္ရာ မူလအရပ္ဌာနကို တဖန္ စူးစမ္းျပန္ေသာ္ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳးမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ သူငယ္ကေလးတစ္ဦးကို ျမင္ရေလသည္။ ထိုသူငယ္ကေလးသည္ ေမာင္ၾကပ္ခိုးကို မိတ္ဖြဲ႕အံ့ေသာငွာ ျပံဳးျပ၏။ သူ၏ အျပံဳးသည္ အသက္အရြယ္ေရာက္၍ ေကာက္က်စ္တတ္ၿပီျဖစ္ေသာ လူႀကီးလူရြယ္တို႔၏ သကာရည္ဆမ္းအျပံဳးႏွင့္ မတူေခ်။ မိန္းမပ်ိဳတို႔ကို ျမင္ေသာ္ ကာလသားတို႔ ျပံဳးျပသည့္ ေဂၚအျပံဳးႏွင့္လည္း ျခားနားသည္။ အေတာ္ထူးသည့္ အျပံဳးပင္ ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဦးေလးကိုစိန္ကို ထိုသူငယ္ကေလးအေၾကာင္း ေမးျမန္းရ၏။ ဦးေလးကိုစိန္ေျပာျပသည့္ ထိုသူငယ္ကေလးအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းပမာ အိပ္ခ်င္စရာမွာ နားေထာင္ခ်င္စရာ မေကာင္းလွေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၾကားဖူးေနက်၊ ဖတ္ဖူးေနက် သရုပ္မွန္၀တၱဳဇာတ္လမ္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ တနယ္တျခားမွ ကုန္ကားစပယ္ရာ အရက္သမားတစ္ဦးႏွင့္ ကားဂိတ္ထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းဟင္းခ်က္သည့္ အေစအပါး သူငယ္မကေလးတစ္ဦးတို႔ သင့္ျမတ္ၾကရာတြင္ သန္းထိုက္ေအာင္ ဟူေသာ သတို႔သားကို ေရႀကီးေသာႏွစ္၌ ဖြားျမင္သည္။ ထိုသူငယ္ သံုးေလးငါးႏွစ္သား အရြယ္သို႔ေရာက္ေသာ္ အဖ စပယ္ရာသည္ ကုန္ကားေပၚမွ လိမ့္က်ၿပီး ေသေလ၏။ ထို႔ေနာက္ က်န္ရစ္သူ အမိငယ္သည္ ကားဂိတ္တြင္ ကြမ္းယာေရာင္းရေကာင္းႏိုး၊ ေနာက္လင္ယူရေကာင္းႏိုးျဖစ္ေနသည့္အခိုက္တြင္ ဦးေလးကိုစိန္သည္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၌ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လက္တိုလက္ေတာင္း အေဖာ္ျပဳရန္ ထိုသူငယ္ကေလးကို သူ၏မိခင္ထံမွ တစ္လလွ်င္ အသျပာေလးရာႏႈန္းျဖင့္ ေျခာက္လစာေပးၿပီး ေခၚေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟူသတတ္။

ထိုေန႔နံနက္ လက္ဘက္ရည္၀ိုင္းတြင္ ထိုသူငယ္ကေလးအေၾကာင္း ဗာရာဏသီခ်ဲ႕သည္ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္ေလ၏။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေဖာ္ထိုင္ဖက္မ်ားအနက္ သူတစ္ဖက္သားကို က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ရာ၌ ဧတဒဂ္ရသူ ေတာေခါင္းကို၀င္းေအာင္က ေအာင္မယ္ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ရုပ္ရည္ကေတာ့ သနားကမားကေလးပဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕သြားကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ဖ်က္ေနတာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္။ ေရွ႕သြားကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက ကဲလားလို အျပင္ကို ေငါထြက္ေနေတာ့ ေအာက္သြားေတြကို မိုးစိုမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ ဟု ျပက္တီးျပက္ေခ်ာ္ စကားဆို၏။ သြားေခါသူတို႔ကို ကဲလားဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥသွ်စ္သီးစားဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေပါက္ေခါဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚသည့္ အေလ့မွာ ထိုအရပ္တြင္ ေနသူတို႔၏ မေကာင္းေသာ အေလ့ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါး၏ အားနည္းခ်က္ကို ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚရာ၌ အေတာ္ပင္ ထူးခၽြန္လွသည့္ လူေသာ့သြမ္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ သူငယ္ကေလးကို ကဲလားေလးဟု ကို၀င္းေအာင္က ကင္ပြန္းတပ္လိုက္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ စိုးစဥ္းမွ် မႀကိဳက္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေဖာ္ထိုင္ဖက္တစ္ဦးႏွင့္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ အခ်င္းမမ်ားလိုေသာေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ကာ ေနလိုက္၏။ သူငယ္ကေလးကမူ သူ႔ကို ကဲလားေလးဟု ကင္ပြန္းတပ္လိုက္သည္ကို ႀကိဳက္သည္ဟုလည္းမဆို၊ မႀကိဳက္ဟုလည္း မေျပာ၊  မ်က္လံုးအျပဴးသား၊ သြားအေခါသားႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လက္ဘက္ရည္၀ိုင္းအနားတြင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ကာ ေနေလ၏။

ထုိနံနက္ခင္းမွာပင္ ပန္းကမာၻ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ကဲလားေလး၏ ဖြားဖက္ေတာ္ စကားလံုးတစ္လံုးလည္း ေရာက္ရွိလာ၏။ ယင္းကား အျခားမဟုတ္။ ကေလးလုပ္သားျပႆနာ ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္သတည္း။ ထိုစကားသည္ မ်ားစြာ ဆန္းၾကယ္ေသာ စကား မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ဗဟုသုတအရာ၌ အေတာ္ပင္ ႏံုခ်ာေသာထ ၿမိဳ႕ခံတို႔အတြက္မူ အေတာ္ပင္ ထူးေသာ စကားပင္ ျဖစ္၏။ ထိုစကားကို ကၽြႏ္ုပ္ စတင္သံုးစြဲလိုက္သည့္အခါ ဗာလဏသီၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ရယ္သြမ္းေသြးၾကကုန္၏။ ကိုၾကပ္ခိုးကေတာ့ အဆန္းေတြ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။ ကေလးလုပ္သားျပႆနာဆိုပဲ ၾကား မၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ ဟု ဆိုၾကေလ၏။ က်ဳပ္တို႔လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘေတြကို ကူညီၿပီး ကၽြဲေက်ာင္း၊ ႏြားေက်ာင္းလုပ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ ကေလးလုပ္သားျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ ကြန္႔သူက ကြန္႔၏။ အလုပ္မလုပ္ရင္ ထမင္း မစားရဘူး ဆိုတဲ့ စကားရွိေသးတာပဲ မႈတ္လား ကိုၾကပ္ခိုးရယ္ ဟူေသာ ဘ၀ေပး ဖီလိုဆိုဖီမ်ားျဖင့္လည္း ႏွိပ္စက္၏။ ကေလးေတြ အလုပ္လုပ္တာ မျမင္လိုဘူးဆိုေတာ့ ကိုၾကပ္ခိုးႀကီးက ကဲလားေလးကို ေမြးစားလိုက္ပါလား ဟု ခနဲ႔သူကလည္း မရွား။ အေတာ္ ဂြက်သည့္ ၿမိဳ႕သားမ်ားပင္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကေလးလုပ္သားျပႆနာဘက္မွ အေလနေတာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဆီသို႔ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲေျပာင္း ေျပာဆိုၿပီး ထိုလက္ဘက္ရည္၀ိုင္းမွ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာခဲ့ရေလ၏။

ေလာကကို လုပ္အားျဖင့္ အလွဆင္အံ့ ဟူေသာ စကားကို လိုရာဆြဲၿပီး ေတြးၾကည့္လွ်င္ ကဲလာေလးသည္ စားပြဲထိုးလုပ္ရင္း ေလာကကို အလွဆင္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္ ယူဆေကာင္း ယူဆႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကကို အလွဆင္သူ အၾကင္ကဲလား၏ ဘ၀ လွပျခင္း ရွိမရွိကုိမူ ကၽြႏ္ုပ္ မေတြး၀ံ့ေခ်။ ထိုၿမိဳ႕သားမ်ားကား လုပ္အားတန္ဖိုးကို လြန္စြာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေသာသူမ်ားပင္ ျဖစ္ေခ်၏ တကား။

(၄)

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္လည္း ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျပဳၿမဲတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ခ်ဥ္းခဲ့ရေလ၏။ ကဲလားသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္ေသာ္ ၀ါက်င့္က်င့္သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထင္ရွားေအာင္ျပဳၿပီး ဦးၾကပ္ခိုးႀကီး ေစာလွေခ်လားဗ် ဟု ဆိုကာ ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္၏။ ထိုအၿပံဳးသည္ လြန္စြာ သန္႔စင္သည့္ အျပံဳးပင္ ျဖစ္၏။ ထိုအျပံဳးခ်ိဳသည္ ဦးေလးကိုစိန္႔လက္ရာ လက္ဘက္ရည္ ခ်ိဳခ်ိဳႀကီးထက္ ပို၍ ခ်ိဳၿမိန္သည္ဟုပင္ ကၽြႏ္ုပ္ ယူဆမိသည္။

ေနာက္တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကဲလားေလးသည္ လက္တိုလက္ေတာင္းအဆင့္မွ ရာထူးတက္ကာ လက္ဘက္ရည္အေဖ်ာ္သင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလ၏။ ဦးေလးကိုစိန္ရယ္ ဦးေလးပ်င္းတိုင္း ကေလးကို မတန္မရာေတြ မခိုင္းပါနဲ႔ဟု ကၽြႏ္ုပ္ဆိုမိသည့္အခါ ဦးေလးကိုစိန္က ဟာကြာ ငါ့တူရီး ေမာင္ၾကပ္ခိုးကလည္း တယ္ခက္ပါကလား။ ဦးေလးက ကဲလားေလးကို ခိုင္းတယ္ဆိုတာ သင္ေပးေနတာကြ။ ပညာသင္ေပါ့ကြာ။ ပညာရွိမွ သူ႔ေရွ႕ေရး စိတ္ေအးရမွာ မဟုတ္လားကြ ဟု ျပန္လည္ေခ်ပသည္။ ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးကိုစိန္၏ စကားကို မည္သို႔မွ် မေခ်ပတတ္ေတာ့ေခ်။ ႏႈတ္မႈပညာကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္မႈပညာကိုေသာ္လည္းေကာင္း ငယ္သည္ဟု မေအာက္ေမ့ရာ။ ကုန္စင္ေအာင္ တတ္မူကား တစ္ခုေသာ အတတ္သည္လည္း အသက္ေမြးေၾကာင္း ျဖစ္ပါသလွ်င္ကတည္း ဟူေသာ နီတိစကားပင္ ရွိေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဦးေလးကိုစိန္ဆိုလိုသည့္ ပညာဟူသည္မွာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပင္ ျဖစ္ေခ်၏။

ကဲလားကေလး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ၎၏ ပညာေတာ္သင္ဘ၀ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္ေနဟန္တူသည္။ လက္ဘက္ရည္အိုး မီးမျပတ္ရေလေအာင္ လံု႔လျပဳ၏။ လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္ရင္း ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ စားပြဲ၀ိုင္းတို႔အၾကား လူးလာေခါက္တံု႔ျပဳကာ စားပြဲထိုးလုပ္ေသးသည္။

ကဲလားကေလးကာ လုပ္သားေကာင္းႀကီး တစ္ဦးပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရႊရွယ္လစ္စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့စဥ္အခါက ကဲလားေလးသာ ရွိခဲ့ပါမူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ ေရႊရွယ္လစ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပင္တည္း။

(၅)

လပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကဲလားေလးသည္ အေဖ်ာ္ဆရာ၊ စားပြဲထိုးတုိ႔ တတ္ေျမာက္အပ္သည့္ အဌာရသမ်ားကို ကုန္စင္ေအာင္ သိစပ္ျမင္ႏွံ႔သြားသည္ကို အံ့ဖြယ္သရဲ ေတြ႕ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးကိုစိန္သည္ ေငြကိုင္အျဖစ္ႏွင့္ အသံုးေတာ္ခံၿပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုး၏ ခပ္သိမ္းေသာ ၀တၱရားမ်ားကို ကဲလားေလးလက္သို႔ အၿပီးတိုင္ အပ္ႏွင္းလိုက္ေလ၏။ တနည္းအားျဖင့္ ဦးေလးကိုစိန္ အၿငိမ္းစားယူေလၿပီဟု ဆိုလွ်င္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လံုး၀ အၿငိမ္းစားယူလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေခ်။  ရံဖန္ရံခါတြင္ ကဲလားေလးက လက္ဘက္ရည္အိုး မီးမျပတ္ေစေရးအတြက္ မီးေသြးမ်ားစြာ အသံုးျပဳသည္ကို ဟန္႔တားတန္က ဟန္႔တားရ၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ကဲလားေလးက ကာလသားတို႔ကို ေလာကြတ္ျပဳ၍ ေဆးလိပ္ခိုးေပးသည္ကို ျမင္လွ်င္ မာန္ရမဲရေသး၏။

ပန္းကမာၻတြင္ လာေရာက္ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကေသာ ကာလသားမ်ားစြာတို႔တြင္ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ေတာ္တည့္ ေကာင္းမြန္သူတို႔လည္း ရွိ၏။ ထို႔အတူ မေကာင္းသူတို႔လည္း ရွိကုန္၏။ ေကာင္းသူထက္ မေကာင္းသူ ပိုမ်ားသည္မွာ ေလာကဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ အလို ဆိုးသြမ္းသူ ကာလသားတို႔က ကဲလားေလးကို ရံဖန္ရံခါတြင္ အေၾကာင္းမဲ့ ေခါင္းကို ေခါက္၏။ ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္ ျပဳ၏။ ဦးေလးကိုစိန္ကလည္း မိတ္မပ်က္ေရးကို အေလးမူေသာေၾကာင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဟန္႔တားျခင္း မျပဳေခ်။

တစ္ေန႔သ၌ ဦးေလးကိုစိန္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ စက္ေတာ္ေခၚခိုက္တြင္ ကာလသားဆိုးတို႔သည္ ကဲလားေလးက လက္ဘက္ရည္ခြက္ မွားခ်မိသည္ကို ယိုးမယ္ဖြဲ႕ၿပီးလွ်င္ ယင္းတို႔၏ စိတ္ယုတ္မာတို႔ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ ကဲလားေလးကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၿပီးလွ်င္ ေဆးလိပ္မီးႏွင့္ ထိုးၾကေလ၏။ ကဲလားေလး၏ ငိုသံကို အိမ္ေရွ႕ခုနစ္အိမ္၊ အိမ္ေနာက္ခုနစ္အိမ္မွ ၾကားရခါမွ ဦးေလးကိုစိန္ စက္ေတာ္ေခၚရာမွ လန္႔ႏိုးေလ၏။ ဦးေလးကိုစိန္ ေငါက္ခါမွ ထိုကာလသားဆိုးတို႔က ကဲလားေလးကို လႊတ္လိုက္၏။

ထိုအခ်င္းအရာ အကုန္အစင္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သိၿပီးခ်ိန္တြင္ ေနပင္ အေတာ္ေစာင္းေနေလၿပီ။ ကဲလားေလးကား ငိုေကာင္းဆဲပင္ ျဖစ္၏။ သူ၏ လက္ဖ်ံ၊ လက္ခံုတို႔တြင္ မီးေလာင္ဖုမ်ား မနည္းလွ။ မသကာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္။ ဦးေလးကိုစိန္ကား ေဒါသထြက္၍ မဆံုးေတာ့ၿပီ။ ကဲလားေလးကို အႏိုင္က်င့္သည့္ ကာလသားမ်ားကို သတ္မည္ ျဖတ္မည္ တကဲကဲ လုပ္ေနသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၀ိုင္းဆြဲထားရ၏။

ေဆးလိပ္မီးဒဏ္ေၾကာင့္ ကဲလားေလး ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ အိပ္ရာမွ မထႏိုင္။ ကဲလားေလးကို ဦးေလးကိုစိန္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ျပဳစုေနသည္ကို ျမင္ခါမွ ဦးေလးကိုစိန္သည္ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးေသာသူ မဟုတ္မွန္း ကၽြႏ္ုပ္ အတန္ငယ္ ရိပ္စားမိေလ၏။

သို႔ႏွင္ပင္ ကဲလားေလး နာလန္ထူစျပဳလာ၏။ နာလန္ထူေသာ္ ကဲလားသည္ အနားမေန။ ျပဳဖြယ္ကိစၥ အ၀၀တို႔ကို ျပဳျမဲအတိုင္း ျပဳ၏။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာတို႔လည္း သက္သာစျပဳလာေလၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အကုန္အစင္ မေပ်ာက္ကင္းေသး။ ကဲလားေလး၏ လက္ခံု လက္ဖ်ံတို႔တြင္ အမာရြတ္မ်ားစြာ က်န္ခဲ့ေလ၏။ ထိုရက္ပိုင္းအတြင္း ဦးေလးကိုစိန္ကို ကဲလားေလးက အကႌ်လက္ရွည္ ပူဆာသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၾကားရ၏။ သူ႔ခမ်ာလည္း ရွက္ရွာေပလိမ့္မည္။ ဦးေလးကိုစိန္ကလည္း ကဲလားေလး၏ အလိုကို ျဖည့္ဆည္းေပး၏။ ေတာေခါင္းကို၀င္းေအာင္က ကဲလားေလး၏ အမာရြတ္မ်ားကို ႀကိတ္မွန္ရြက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ကာ ေျဖေဖ်ာက္ေပး၏။ ႀကိတ္မွန္ရြက္အစြမ္းေၾကာင့္ ကဲလားေလး၏ လက္ခံုမွ အမာရြတ္တို႔ ေျပေပ်ာက္စျပဳလာေသာ္လည္း သူငယ္ကေလး၏ ႏွလံုးအိမ္မွ အမာရြတ္တို႔ကား မည္သည့္အခါတြင္မွ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးမိသည္။

(၆)

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ကဲလားေလး၏ အျပဳအမူတို႔ ေအးခဲ မာေက်ာလာသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သတိထားမိသည္။ ကဲလားေလးတြင္ အျပံဳး အရယ္ နည္းပါးလာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း နံနက္ခင္းတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္စၿမဲပင္။

ထိုႏွစ္သည္ ၾကြက္ေပါေသာႏွစ္ျဖစ္သည္ဟု ၿမိဳ႔ခံတို႔က ဆိုစမွတ္ျပဳၾက၏။ မ်ားစြာေသာ ၾကြက္တို႔သည္ ၀င္းမွည့္စျပဳၿပီျဖစ္သည္ စပါးခင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးၾကကုန္၏။ လယ္ၾကြက္တို႔ ေခတ္ေကာင္းသည္ကို အိမ္ၾကြက္တို႔ မည္သို႔ မည္ပံု သိရွိသြားသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ နားမလည္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္ၾကြက္တို႔ တစ္စခန္းထသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေထာင္သူ ေထာင္ၾက၏။ ၾကြက္သတ္ေဆး ခ်သူ ခ်ၾက၏။ ဖတ္ရခက္ေအာင္ ေရးျခစ္ထားေသာ ၾကြက္ေျပးသည္ဟူသည့္ စမ အကၡရာကို အိမ္ေရွ႔တြင္ ေရးသူလည္း မရွား။ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ၾကြက္ႏွိမ္ႏွင္းနည္းမ်ားကို ျပဳၾက၏။ ၾကြက္ရန္ေၾကာင့္ ေၾကာင္ေမြးသူ အေတာ္ပင္ ေပါေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေစ်းကြက္ဟူေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးသစ္ပင္လွ်င္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသး၏။

တစ္ခုေသာနံနက္၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပန္းကမာၻသို႔ ေရာက္ၿမဲအတိုင္း ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေဟ့ ဟု မွာၿပီးေနာက္ ဆိုပါေလ လူအမ်ား လိုက္ၿပီး ရြတ္ၾက  ဗုဒၶသရဏံ ဂစာၦမိ ဟူသည့္ စိုးပိုင္၏ အဆိုအမိန္႔ကို ႏွလံုးသြင္းေနခိုက္ ကၽြီ . က်လြီ .. က်စ္ က်စ္  ဟူသည့္ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္း ဟု ဆိုလိုက္ေသာ္ ကဲလားသည္ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုကို ကိုင္ကာ စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဆိုင္ေနာက္မွ ထြက္လာေလ၏။ ခဏေနဦး ဦးၾကပ္ခိုးႀကီး ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းမလို႔ဗ်။ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္ ဟု ဆို၏။ သူ႔လက္ထဲတြင္ မြဲစုတ္စုတ္ ၾကြက္တစ္ေကာင္။ ေထာင္ေခ်ာက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခါးရိုးက်ိဳးေနေလၿပီ။ မေသမရွင္ျဖစ္ကာ လူးလြန္႔ေန၏။ ကဲလားသည္ ထိုသည္ကို ျမင္လွ်င္ သေဘာက်စြာ ျပံဳးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေထာင္ေခ်ာက္အတြင္းမွ ၾကြက္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ယူၿပီး ကိုင္ေပါက္လိုက္ေလ၏။ ေဟ့ေကာင္ေလး မလုပ္နဲ႔ ငရဲငအံုေတြ ႀကီးကုန္ပါ့မယ္ ဟူေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟန္႔တားသံ အဆံုး၌ ကဲလားေလးသည္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနသည့္ ၾကြက္၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စံုကိုင္ကာ ဆြဲၿဖဲလိုက္ေလ၏။ ဟာ ဦးၾကပ္ခုိးကလည္း ငရဲႀကီးလည္း ႀကီးဗ်ာ။ ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွ ျဖစ္မယ္ ဟု ဆိုရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလုိက္ေလသတည္း။

(၇)

ပန္းကမာၻသို႔ ကဲလားေလး ေရာက္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးေလးကိုစိန္တို႔ စီးပြားေရး အေျခအေန တိုးတက္လာ၏။ ဆိုင္ထရံမ်ားကိုပင္ အသစ္လဲလွယ္လိုက္သည္။။ တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေသာ ဆိုင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေစရန္ ၀မ္းတမ္းတီဗြီတစ္လံုးႏွင့္ တစ္ပတ္ရစ္ ဗြီစီဒီစက္တစ္လံုးကို ၀ယ္ယူျဖည့္တင္းလိုက္ေလ၏။ ေနၾကာပန္းကက္ဆက္ႀကီးကိုမူ ဘီဘီစီ နားေထာင္ရန္ အတြက္သာ သံုးေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိုးပိုင္လည္း နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာ အစီအစဥ္မွ ထာ၀ရ အနားရ သြားေလ၏။ စိုးပိုင္ေနရာတြင္ ဦးေလးကိုစိန္႔အႀကိဳက္ ပိုးအိစံ ေရာက္လာ၏။ ထို႔ျပင္ စားသံုးသူတို႔၏ ေျပာင္းလဲလာသည့္ လိုအင္ဆႏ္ၵမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးမည့္ အေၾကာ္ဆရာတစ္ဦးလည္း ေရာက္လာေလ၏။ အေၾကာ္ဆရာကား ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ားရွိ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တို႔တြင္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ လူရည္လည္သည္။ စကားေျပာ လည္ပတ္၏။ ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္၊ ထြန္တံုးကို ဘီးစိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာႏိုင္သူပင္ ျဖစ္သည္။

အေၾကာ္ဆရာ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကဲလာေလး၏ ေန႔စဥ္ ၀တၱရားတို႔တြင္ ဂ်ံဳႏွဲျခင္း၊ ဆီအိုး မီးထိုးျခင္းဟူေသာ အခ်က္မ်ား တိုးလာ၏။ ကဲလားေလး၏ ဖင္ေပါ့ျခင္းတည္းဟူေသာ အရည္အခ်င္းထူးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးသကာလ အေၾကာ္ဆရာသည္ ကဲလားေလးကို လက္ေထာက္အေၾကာ္ဆရာအျဖစ္ ရာထူးတိုးျမွင့္ေပးလိုက္ေလ၏။ ကဲလားေလးလည္း ပညာရ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည့္သာပဲ့သာရွိသြားတာေပါ့ဗ်ာ ဟူေသာ အေၾကာ္ဆရာ၏ ေလသံကို ၾကားရသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးကိုစိန္ဆိုခဲ့ဖူးေသာ ပညာရတာေပါ့ ဟူသည့္ စကားကို သတိရမိသည္။  ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ အေၾကာ္ဆရာတို႔၏ သြန္သင္ညႊန္ျပမႈတို႔ေၾကာင့္ ကဲလားေလးတြင္ ပညာရပ္မ်ား တိုးပြားခဲ့သည္ျဖစ္ေလရကား ကဲလားေလးသည္ ပညာတံုးပညာခဲ အစစ္ႀကီးအျဖစ္သို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ကူးေျပာင္းသြားေလ၏ ဆိုေသာ္ မွားမည္ မထင္။

အေၾကာ္ဆရာသည္ ရွစ္စပ္က် ဂ်င္ဂ်င္လည္သူတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဲလားေလးကို အသက္ေမြးမႈပညာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးယံုမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲဟန္ မတူေသး။ ယင္း၏ သာ၀က ကဲလားေလးကို ကာလသားတို႔ သိျမင္အပ္သည့္ အဌာရသမ်ားကိုလည္း သင္ၾကားပို႔ခ်လိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာ္ဆရာသည္ ကာလသားႀကိဳက္ဇာတ္ကားမ်ားကို ႀကိဳးစားပန္းစား ရွာေဖြၿပီးလွ်င္ ကဲလားေလးကို ညနက္ပိုင္း လူေျခတိတ္ခ်ိန္တိုု႔တြင္ ၾကည့္ရႈေလ့လာေစ၏။ အေၾကာ္ဆရာ၏ ည၀ါပို႔ခ်မႈမ်ားကို မည္သူမွ် မရိပ္စားမိခဲ့ၾကေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း မႈခင္းဇာတ္ထုပ္တို႔၏ အဆံုးသတ္ ရာဇ၀တ္ေဘးမွ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ ဟူေသာ စကားအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

တစ္ညသ၌ အေၾကာ္ဆရာသည္ ယင္း၏ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ေလဆာဓာတ္ျပားကို ဗြီစီဒီစက္မွ ျပန္လည္ထုတ္ယူရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့၏။ နံနက္ခင္း ေရာင္နီဦးတြင္ ပိုးအိစံဓာတ္ျပား ဖြင့္ကာ မဂၤလာယူေလ့ရွိေသာ ဦးေလးကိုစိန္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ဗြီစီဒီစက္ကို ခလုပ္ႏွိပ္ လုိက္ေသာ္ မ်က္ႏွာျဖဴစံုတြဲ မဖြယ္မရာျပဳေနသည္ႏွင့္ ၾကံဳရေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ ပဲျပဳတ္သည္လည္း ပန္းကမာသို႔ ပဲျပဳတ္ပို႔ရန္ အခ်ိန္မီ  ေပါက္ခ်လာေလ၏။ ဦးေလးကိုစိန္၊ ပဲျပဳတ္သည္အေဒၚႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴစံုတြဲတို႔ ပက္ပင္းတိုး ေလ၏။ ထိုေန႔နံနက္ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္ မတိုင္မီတြင္ ဦးေလးကိုစိန္တစ္ေယာက္ရယ္ က်က္သေရမရွိတဲ့ဟာေတြကို မနက္ေစာေစာစီစီး ထၾကည့္ေနတယ္ေတာ့ ဟူေသာ ပဲျပဳတ္သည္၏ ေမာင္းခတ္သံသည္ လြန္စြာ မက်ယ္ျပန္႔ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို ဖံုးလႊမ္းေခ်ာက္ခ်ားေလသတည္း။

ထိုသတင္းေၾကာင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားၾက၏။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ရြပိုးထိုးတယ္ ဟူေသာ အသံမ်ားကို ၾကြက္စီၾကြက္စီ ၾကားရ၏။ ထိုအသံမ်ားကို ၾကားရေသာ္ ဦးေလးကိုစိန္႔ကေတာ္၏ ေဒါသသည္ ဒီေရလႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားသဖြယ္ တရိပ္ရိပ္ တလိပ္လိပ္ တက္လာၿပီးလွ်င္ ငယ္ထိပ္သို႔ ေဆာင့္၏။ ငယ္ထိပ္ထက္မွ လွ်ံက်လာေသာ ေဒါသလႈိုင္းတံပိုးႀကီးသည္ လက္ဖ၀ါးျပင္ထက္သို႔ စီးက်သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိန္႔ကေတာ္ ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ဦးေလးကိုစိန္ရွိရာ အရပ္သို႔ ဒုန္းစိုင္း ေရာက္လာျခင္း၏ အဆံုး၌ သူ႔လက္ဖ၀ါးထက္မွ ဆူေ၀ေနသည့္ ေဒါသတို႔သည္ ဦးေလးကိုစိန္၏ ပါးျပင္ထက္သို႔ ျပင္းစြာ သက္ဆင္းေလသတည္း။

ဦးေလးကိုစိန္ကလည္း သူ မဟုတ္ရပါေၾကာင္း ျငင္းေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ပူးလက္ၾကပ္မိသည္ကို ျငင္းပယ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ ေတာက္တေခါက္ေခါက္လုပ္ကာ ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္ယုယၿပီး ေနရေတာ့သည္။ အခဲမေက်သည့္ ဦးေလးကိုစိန္က အေၾကာ္ဆရာကို ႀကိမ္းေမာင္း၏။ အေၾကာ္ဆရာက ကဲလားေလးကို လႊဲခ်သည္။ ကဲလားေလးက ထိုဇာတ္ထုပ္ကို ၾကည့္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာေသာေၾကာင့္ ျပသရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ အေၾကာ္ဆရာတို႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ကာ ကဲလားေလးကို ႀကိမ္းေမာင္းၾကျပန္သည္။

(၈)

သို႔ႏွင္ပင္ တလင္းသိမ္းခ်ိန္ ေရရွားခ်ိန္တို႔ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီး စိန္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ ဗြက္ထခ်ိန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွ လြတ္မည့္ ကၽြတ္မည့္ ဇာတာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ မေပၚေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရဲနီေသာ စိန္ပန္းတို႔ကိုၾကည့္ကာ အနီေရာင္ေလာကကို အျပစ္ဖို႔ရေလသည္။ စိန္ပန္းပြင့္ခ်ိန္တြင္ ကဲလားေလး၏ အမူအရာတို႔ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလဲလာသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တို႔တြင္ ကဲလားေလး၏ ေလခၽြန္သံကို ၾကားရ၏။ စုတ္ထိုးသံကို ၾကားရ၏။

တစ္ခုေသာ ညေနခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ ေဒါသႀကီးဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ ပန္းကမာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ခါးေထာက္ရပ္ၿပီး သယ္ ေျပာ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး .. လူၾကည့္ေတာ့ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေသာက္က်င့္က အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး။ ရာရာစစ … ရုပ္ကိုကတည္းက မြဲတိမြဲေျခာက္နဲ႔ ကၽြန္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့လိုမ်ိဳး အေကာင္က ငါ့ သမီးကို   လက္လိုက္ဆြဲရတယ္လို႔ လာလာခ်ည္ေသး ..  မေအေပး .. ေခြးမ်ိဳး .. ၀က္မ်ိဳး .. ကေလက၀မ်ိဳး .. ဟဲ့ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္မ်ိဳးရဲ႕ စေသာ ဆဲေရးနည္းမ်ားကို တခမ္းတနား ေရရြတ္ၿပီး ဘီလူးဆိုင္းတီးေနသည္ကို ၾကားခါမွ ကဲလားေလး အူျမဴးရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြႏ္ုပ္ သိလိုက္ရေလ၏။

ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးအား အဆဲအရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းငွာ ထိုက္တန္သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ယူဆသည္။ အေတာ္ပင္ အဆဲသန္သည့္ အာဂ အမ်ိဳးသမီးႀကီးပါေပ။ ကဲလားေလးကား မ်က္ႏွာမေကာင္းလွ။ သူ႔အျပစ္ႏွင့္သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး မႈိင္ေနေလ၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္သည္ကိုပင္ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈေလ့ရွိသည့္ ေတာၿမိဳ႕ဓေလ့အတိုင္း ထိုဆဲပြဲႀကီးကို တေစ့တေစာင္း လာေရာက္ ၾကည့္ရႈသူ ခ်ီးျမွင့္သူ အေတာ္ပင္ မ်ား၏။ အဆဲဘုရင္ ဧကရီရွင္မႀကီးကား မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ခါမွ အိမ္ျပန္သြားေလသည္။ ထိုအေရးေတာ္ပံု ေပၚေပါက္ရျခင္းတြင္ အေၾကာ္ဆရာ၏ ပေယာဂ မကင္းေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ အတပ္သိသည္။ ေဂါေဏန ေဂါေဏာ၊ သာမေဏန သာမေဏာပင္ မဟုတ္ေလာ။

(၉)

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ခင္း ပန္းကမာၻသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ေသာ္ ေတြ႔ျမင္ေနက် ကဲလားေလး၏ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳႏုနုကေလးအစား အေၾကာ္ဆရာ၏ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ အဆီျပန္မ်က္ႏွာကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ ကိုၾကပ္ခိုးႀကီးေရ ကဲလားေလးေတာ့ ညနက္ပိုင္းကတည္းကတည္းက ေပ်ာက္ေနတာ အခုထက္ထိေပၚမေတြ႕ေသးဘူး။ သူ႔မေအအိမ္ကို သြားၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေရာက္မလာဘူးတဲ့ဗ်။ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနသလဲ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အခုခ်ိန္ထိကို ေပၚမလာေသးဘူး။ ဦးေလးကိုစိန္႔ကို ေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟူသည့္ အေၾကာ္ဆရာ၏ ဆိုျမည္သံကို ၾကားရ၏။

နံနက္ခင္း ရွစ္နာရီထိုးေသာ္လည္း ကဲလားေလး ေပၚမလာေသး။ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေန၏။ ကိုးနာရီ ဆယ္နာရီခန္႔ရွိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္လည္း ဦးေလးကိုစိန္႔ေနာက္ ေရာေယာင္လိုက္၍ ကဲလားေလးကို ရွာေဖြရေလသည္။ ေတာေခါင္းကို၀င္းေအာင္က ကဲလားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အဆဲခံရတာနဲ႔ ရွက္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီး ေသးသလား မသိဘူး ဟု စိုးရိမ္မကင္း ဆိုေလ၏။ သူ ထုိသို႔ ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေခ်ာင္းစပ္သို႔ဆင္း၍ ကဲလားေလး၏ အမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေခၚကာ ရွာရျပန္သည္။ ၾကြက္သတ္ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ ေသသလား မသိဘူးဟု ကို၀င္းက ဆိုျပန္ေသာ္ ေရတြင္းေရကန္တို႔အနားတြင္ ရွာရျပန္၏။ ကို၀င္းေအာင္ကား ပါးစပ္ အၿငိမ္မေန ျဖစ္တန္သည္မ်ားကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တရစပ္ ဆို၏။ သူေျပာေလတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔လူသိုက္လည္း ဟုတ္လိမ့္ႏိုး ဟုတ္လိမ့္ႏိုးျဖင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရသည္မွာ မြန္းတည့္ခဲ့ေလ၏။ မြန္းတိမ္းေသာ္လည္း ကဲလားေလးကို ရွာမေတြ႕ေသး။ သို႔ျဖင့္ပင္ အသားမဲမဲ သြားေခါေခါ သူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးမွ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ကဲလားေလး ဟူေသာ အမည္မွာလည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေလ၏။

(၁၀)

ကဲလားေလး ေပ်ာက္ဆံုးၿပီးေနာက္ လအနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စပ္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းသည့္ အလုပ္ဌာနကို စြန္႔ခြာ၍ မိဘရပ္ထံသို႔ ျပန္ကာ လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ေလသည္။ တင္းကုတ္ ထရံရိွ ကဲလားမ်ားဆီသို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ က်ေရာက္သည့္အခါ၊ ကဲလားတို႔ကို ေထာက္ကန္ထားသည့္ ၀ါးလံုးမ်ားကို ျဖဳတ္သိမ္းရသည့္ အခါမ်ိဳး၌ မည္သည့္ဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္သြားမွန္း မသိရသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကဲလားေလးဟူေသာ သူငယ္ကေလးကို အထူးပင္ လြမ္းဆြတ္မိသည္။ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းတို႔ကိုလည္း တသမိသည္။ ထုိမွ်သာမက ေနခဲ့ဖူးသည့္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးကိုလည္း ေရာ္ရမ္းမိေလသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီစက္၀ိုင္း တစ္ေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ ေျပာင္းလဲၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စာေရးကေလး ေမာင္ၾကပ္ခိုးအျဖစ္မွ လယ္သမားႀကီး ဦးၾကပ္ခိုးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။

တစ္ခုေသာ ေဆာင္းေႏွာင္းေႏြဦး စပါးသိမ္းၿပီးစအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိဘမ်ားကို လက္တြန္းထြန္စက္၀ယ္မည္ဟု လိမ္ညာအေၾကာင္းျပ၍ ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္ လွမ္းခဲ့ေလ၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ကို ဖူးေျမာ္ရသည္မွာ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ ေက်းေတာသား တစ္ေယာက္၏ ျပဳရိုး ထံုးစံတည့္။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့ ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ဓါတ္ေလွကားစီးရသည္မွာ အလြန္ပင္ အရသာ ရွိလွပါေပ၏။ မိခင္ႀကီး မွာၾကားလိုက္သည့္ ဆြမ္းေတာ္လင္ပန္း၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ပိေတာက္သား စိပ္ပုတီး၊ ေၾကးစည္၊ ရွင္သီ၀လိဆင္းတုေတာ္ အစရွိသည့္ ပရိေဘာဂမ်ားကို ဘုရားေစာင္းတန္းမွ ၀ယ္ယူၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ကိုးယို႔ကားရား ျဖစ္သြားေလ၏။

(၁၁)

ထိုအခိုက္ ဟာ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီး ပစၥည္းေတြ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူသယ္ေပးရမလဲ ဟူသည့္ အသံကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုအသံကို က်တ္မိသလိုလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံၾကားရာ အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္ေသာ္ လူငယ္ကေလးတစ္ဦးကို ေတြ႔၏။ ရပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္သူတုန္းဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ လူငယ္ကေလးက ဟာ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီးကလည္းဗ်ာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါဦး ဟု ဆိုရင္း  ျပံဳးလိုက္ေလ၏။

နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္သည္ ထိုလူငယ္ကေလး၏ မ်က္ႏွာထက္ဆီသို႔ စူးရွစြာ က်ေရာက္ေနေလ၏။ ေတာက္ပေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ အၾကင္လူငယ္၏ အာခံတြင္းမွ သြားမ်ားဆီသို႔ က်ေရာက္ေလေသာ္ ေနေရာင္ကာ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ ေနမင္းကို အံတုရန္အလို႔ငွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ အေရာင္ထြက္သည့္ ပဘႆရေရာင္ျခည္ကို တခဲနက္ လႊတ္၏။ ကဲလားေလးဟု ကၽြႏ္ုပ္ ပလုပ္ျပည့္ ပေလာင္းျပည့္ ေရရြတ္မိသည္။ ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ ကဲလားေလး တေစၦေျခာက္ျခင္း ပင္ေလာ။ သို႔ေသာ္လည္း လူငယ္ကေလးက ဟုတ္တယ္ ဦးၾကပ္ခိုး ကၽြန္ေတာ္ ကဲလားေလးေလဗ်ာ ဟု ဆိုလိုက္ေလ၏။ ကဲလားေလး မေသေသး။

ကဲလားေလး အေျပာအတိုင္း အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ သူသည္ ဆဲသံလႊမ္းေသာ အသည္းကြဲ ညေနခ်မ္း၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ ပန္းကမာၻလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ညတြင္းခ်င္း စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး သူ႔ဖခင္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ေမာင္းႏွင္သည့္ ကုန္ကားတြင္ စပယ္ရာလုပ္ကာ ေတာၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ေ၀းရာ ရွမ္းျပည္သို႔ ေျပးထြက္ခဲ့ေလ၏။ ရွမ္းျပည္တြင္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္ကားတစ္စီးမွ ေနာက္တစ္စီး ကူးေျပာင္းစီးၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။

သူ ထြက္ခြာခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ေတာၿမိဳ႕ကေလး၌ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ စီးပြားေရးအေျခအေန မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဦးေလးကိုစိန္၏ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း ပိတ္လိုက္ရေလၿပီ။ ကဲလားေလး၏ တစ္ခုလပ္ အရြယ္ေကာင္း မိခင္သည္ တစ္ပင္လဲၿပီးေနာက္ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ထူရာမွ မေအတူဖေအကြဲ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ရခဲ့သည္။ မည္သည့္ လင္ႏွင့္မွ ၾကာရွည္ ေပါင္းရကိန္း ရွိဟန္ မတူေသာ မိခင္ႏွင့္ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားကို လုပ္ေကၽြး ျပဳစုရန္တည္းဟူေသာ ဧရာမတာ၀န္ႀကီးသည္ ကဲလားေလး၏ အသားမာတက္ေနသည့္ ပုခံုးသားပ်ိဳထက္ဆီသို႔ အသံမျပဳဘဲ ခုန္ခ်လာေလ၏။

အတိုခ်ဳဥ္း၍ဆိုရေသာ္ ကဲလားေလးသည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလြန္းေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔တက္၍ ရရာအလုပ္ရွာရသည္။ ယခုအခါတြင္ ဘီယာဆိုင္၌ စားပြဲထုိးလုပ္ေနသည္ ဟူ၏။ ကဲလားေလးကား သူ၏ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေလာကဓံရွစ္ပါးအနက္မွ ေလးပါးေသာ ေလာကဓံဆိုးမ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳရသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ အားမာန္ကို မေလွ်ာ့။ စိတ္ဓာတ္ကို မခ်။ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီးရယ္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပညာသင္အျဖစ္နဲ႔ လုပ္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင္ေျပသြားမွာေပါ့ဗ်ာ ဟူ၍ဆိုၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပၿပီး အလုပ္ခြင္ရွိရာသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။

(၁၂)

ကဲလားေလး၏ ပညာသင္ယူျခင္း မည္သည့္အခါတြင္မွ ၿပီးဆံုးမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မေတြးတတ္ပါ။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကဲလားေလးသည္ကား ပညာရွင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း ဆိုႁမြက္ၾကကုန္ေသာ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ယဥ္ေက်းမႈ၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ေပၚထြက္လာသည့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာသင္ယူမႈ (Continuous Learning) ၊ ဘ၀တစ္သက္တာ ပညာသင္ယူမႈ (Lifelong Learning) ဆိုသည္တို႔ကို လက္ေတြ႔က်က် က်င့္သံုးႏိုင္သူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေခ်သတည္း။

ေမာင္က်ပ္ခိုး

ဤေနရာမွ တဆင့္ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို