ေက်းဇူးတင္ဖူး....တင္တတ္ႏိုင္ပါေစ (ေရးသူ-ႏုႏုရည္ အင္း၀)

အႏုပညာသမားတေယာက္ရဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ 'အၾကည္ဓါတ္' မ႐ွိရင္ အႏုပညာ ဖန္တီးလို႔ မရဖူး။ အဲဒီ စိတ္ႏွလံုး အၾကည္ဓါတ္ကေလး ကလဲ ဘယ္လိုပဲ ေမြးျမဴထားထား... အျမဲ႐ွိေနႏိုင္ဖို႔က အခက္သားလား။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္ထိခိုက္မႈေတြ၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီ 'အၾကည္ဓါတ္' က ခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္သလို အၾကာႀကီးလဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္တယ္။

ခုတေလာ ကၽြန္မ နွလံုးအိမ္ထဲမွာ 'အၾကည္ဓါတ္' က ေလ်ာ့ပါးသြားလိုက္၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိုက္....၊ တကယ့္ကို ႐ွိတဲ့ အၾကည္ဓါတ္က မဆိုစေလာက္ နဲနဲေလးရယ္....။ အိမ္ေ႐ွ႔ တံုတာေလးက သစ္ပင္ သစ္႐ြက္စိမ္းစိမ္းေတြေလး ၾကားထဲမွာ ကၽြန္မထိုင္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ...။

ေဘးနားက စာအုပ္တအုပ္ကို အသိစိတ္မဲ့ ကၽြန္မ ဆြဲယူ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွန္ၾကည့္မိတယ္။ အသံုးခ် စိတ္ပညာ ဆိုင္ရာ စာအုပ္တအုပ္ (Communication) ဆက္သြယ္ျခင္း ဆိုတာတဲ့....။ လူတဦးနဲ႔ တဦးၾကား ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို နားလည္ေစႏိုင္ျခင္း၊ မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေစျခင္း ျဖစ္စဥ္ကို ေခၚသတဲ့။ တဦးနဲ႔ တဦးၾကား ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို 'နားမလည္ႏိုင္ဘူး' ဆိုရင္ ဆက္သြယ္မႈ မေအာင္ျမင္ဖူး၊ 'မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ျခင္း' မ႐ွိရင္လည္း၊ ဆက္သြယ္မႈ မေအာင္ျမင္ ျပန္ဘူးတဲ့။ 'မွ်ေ၀ခံစားျခင္း' (Sharing) ဆိုတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေတြးရရင္၊ ဟင္းေကာင္းေလးတခြက္ ကိုယ္စားရလို႔၊ သူမ်ားလဲ စားပါေစဆိုၿပီး ဟင္းခြက္ကေလး လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္တာလဲ မွ်ေ၀ခံစားျခင္းပဲတဲ့။

ေပ်ာ္စရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကည္ႏူးစရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လြမ္းစရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကို ျပန္ေျပာျပတာလဲ မွ်ေ၀ခံစားျခင္း ပါပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ 'မွ်ေ၀ခံစားျခင္း' ဆိုတာ သူတပါးကို မွ်ေ၀႐ံုတင္မဟုတ္ (Sharing Ourselves) ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မွ်ေ၀ခံစားလို႔လဲ ရပါသတဲ့။ ဥပမာ Sunset ေန၀င္ခ်ိန္ ကေလးကို ခံစားတာမ်ိဳးေပါတဲ့့။ အင္း.... ဟုတ္တာေပါ့..။ ေန၀င္ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္၊ လထြက္ခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္မ ခံစားဖူးတာေပါ့။

မႏၱေလးေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ဖူးတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္၊ ပုဂံရဲ႔ ေနထြက္ခ်ိန္၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္သမန္ရဲ႔ လထြက္ခ်ိန္...။ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေတာင္သမန္ရဲ႔ ေရျပည့္လွ်ံစ အင္းေရျပင္ႀကီးက စိမ္းၾကည္ေအးျမလို႔..။ လထြက္ခါနီး အင္းေရျပင္က မလင္းတလင္းကေလး ေလစိမ္းေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ အင္းလိႈင္းလံုးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ အ႐ိုင္းဂီတသံနဲ႔အတူ အေ႐ွ႔ဖက္ ေကာင္းကင္ နီ၀ါေရာင္ မလင္းတလင္းကေန တေျဖးေျဖး၊ ၀ါ.. ၀ါၿပီး လင္းလာတာ။

ၾကည့္ရင္း၊ ၾကည့္ရင္း ခံစားရင္းနဲ႔ လ၀န္းရဲ႔ အစြန္းေလး ရိပ္ခနဲ၊ အင္းေရျပင္ အစပ္မွာ ေပၚလာတာ။ ကဗ်ာဆန္လွတဲ့ လထြက္ခ်ိန္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ ခံစားရတယ္။ ၾကည့္ႏူးေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း (pleasure) ဆိုတဲ့ အရသာထဲ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ နစ္ေမ်ာ၊ ေပ်ာ္၀င္ ခံစားမိတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ ခံစားသူ ငါးေဖာ္္ထဲမွာပါတဲ့ တေယာက္ေသာသူက (ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခရီးအေ၀းႀကီးကို ထြက္ခြါသြားရ႐ွာတဲ့ "ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီး တေယာက္"။ ကေလးမေရ ေဟာဒီလို ေရျပင္ႀကီးေပၚမွာ ေလွကေလး တစင္းနဲ႔ ငါက်င္လည္ခဲ့ဖူးတယ္...။ ဟိုး အထက္ျမစ္ညာ ေ၀းလံသီေခါင္လွတဲ့ တံငါ႐ြာေလး တ႐ြာမွာေပါ့။ ကေလးမေရ.... အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာဟာ လေရာင္ကို မုန္းတယ္ေအ့။ သိလား..။

လသာညဟာ ငါးမရတဲ့ညေလ...။ လေရာင္ျဖာရင္ ငါးေတြက မလာဘူးရယ္..။ ေဟာဒီလို ေရျပင္ေပၚမွာ လေရာင္ျဖာေနရင္ တံငါကဗ်ာဆရာ သိပ္ကို မုန္း...၊ ကေလးမေရ..။ ေလွကေလးေပၚမွာ ငါကဗ်ာ စပ္ခဲ့တယ္....။

ကဗ်ာဆရာ တံငါ႐ြာတြင္
ကာလညဥ့္နက္ ၀မ္းစာခက္ေတာ့
ပိုက္ကြက္တေဖာင္ ေလွဦးေထာင္နဲ႔
လေရာင္မုန္းသူျဖစ္ေနေပါ့.... တဲ့။

လထြက္ခ်ိန္ကို ကၽြန္မဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ လေရာင္မုန္းသူ တေယာက္ေၾကာင့္ လထြက္ခ်ိန္ကို ကၽြန္မ ပိုၿပီးခံစားႏိုင္ခဲ့ၿပီ...။ လထြက္ခ်ိန္တင္မက.. ကၽြန္မကို (pleasure) ရေစခဲ့တဲ့ အရာေတြ မ်ားစြာ ႐ွိခဲ့ဖူးတာပဲ။

သစ္႐ြက္ကေလးတ႐ြက္..၊ ငွက္ကေလးတေကာင္၊ ပန္းကေလးတပြင့္ရဲ႔ အေရာင္၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အျပံဳးေလးတပြင့္၊ အၾကည့္ေလးတခ်က္..၊ မ်က္ရည္ေလးတစက္ကလဲ (pleasure) ရခဲ့ဖူးတယ္။

(Pleasure) ရဖို႔အတြက္လဲ၊ ခရီးေတြ ထြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၊ သစ္ပင္ရိပ္ ေကာင္းေကာင္းေတြတိုင္း သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္ေအာက္က စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြ ေတြ႔တိုင္း ကားကေလး ထိုးရပ္ၿပီး၊ ဟိုေငး ဒီေငး၊ ဟိုဟာေလးစား၊ ဒီဟာေလးစား၊ ဟိုစကားေလးေျပာ၊ ဒီစကားေလးေျပာ...။

သစ္စိမ္းန႔ံ ေမႊးျမတဲ့ သစ္ပင္ေလးေၾကာင့္လဲ (pleasure) ရဖူးတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းေလးတက်ိဳက္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလးတကိုက္ေၾကာင့္လဲ ရဖူးတယ္။ ပုပၸါးကို ျမင္းျခံလမ္းဘက္က ၾကည့္ရင္ ပိုလွတယ္ဆိုလို႔... အဲဒီ (pleasure) ကို ရဖို႔ အတြက္ ျမင္းျခံလမ္းကေန သြားဖူးတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့...။ လွပါဘိ ပုပၸါး၊ လြမ္းေမာစရာ ေကာင္းပါဘိ ပုပၸါး..။ ကၽြန္မ ပုပၸါးကို စေရာက္ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး၊ ေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အခါတိုင္းလဲ စိတ္ထဲမွာ ခံစားထိခိုက္ ေၾကကြဲေနတတ္တယ္။ ပုပၸါး ေတာင္ႀကီးက စိမ္းညိဳ႔ျပာမိႈင္း.... လို႔.....။ စကားစိမ္း စကား၀ါ ပန္းရနံ႔ေတြကလဲ တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုး ႀကိဳင္လို႔ လိႈင္လို႔။

ပုဂံျပည့္႐ွင္ ေနာ္ရထာအတြက္ ပုပၸါးက ကြမ္းကို ဆက္ဖို႔၊ ပန္းကို ဆက္ဖို႔ လာခဲ့ရတဲ့ ကိုဗ်တၱနဲ႔ ပုပၸါးသူေလး မယ္၀ဏၰတို႔ရဲ႔ ေမတၱာပန္းရန႔ံဟာလည္း ေဟာဒီတေတာလံုး တေတာင္လံုးမွာ သင္းပ်႔ံလို႔ ေနေပလိမ့္မယ္လို႔....။

ဒီေနရာေလးမွာမ်ား ပုဂံက ခ်စ္သူအလာကို မယ္၀ဏၰခမ်ာ ေမွ်ာ္႐ွာေလသလား၊ ေဟာဟို .. စကား၀ါပင္ႀကီး ေအာက္မွာမ်ား ခ်စ္သူႏွစ္ဦး စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသေလလားလို႔လည္း ကၽြန္မ ေလွ်ာက္ေတြးတတ္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ားမွာ ပုပၸါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြထဲမွာ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးသီခ်င္း။ ကန္ျမဲကိုေအးေက်ာ္ေရးၿပီး ေရဒီယိုအဆိုေက်ာ္ ကိုျမေသာင္းဆိုတဲ့ ေတာင္ေတာ္ပုပၸါး သီခ်င္းကိုမ်ား သတိရမိလိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ပုပၸါးေတာင္ထိပ္ကေန ေလာ္စပီကာနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ရင္ ၾကက္သီးေမႊညင္းထၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ လြမ္းရတယ္။ ကိုေအးေက်ာ္ရဲ႔ သီခ်င္းကေလ ဘယ္ေလာက္မ်ား စကားလံုးေတြ လွလိုက္သလဲ ဆိုရင္....။

"xx နဂါးလိမ္ေက်ာ္ဆစ္ကxx စကား၀ါေတာင္ေတာ္ပန္း လြမ္းဆြတ္ပါ့ေမရယ္xx ပန္းခက္က ေ၀တယ္xx ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္xx" တဲ့.....။

ခဲတံအတိုေလးတတို၊ ဗလာစာအုပ္ အစုတ္ေလးတအုပ္၊ ဖေယာင္းတိုင္တို၊ မီးခ်စ္ဗူးေလး တဗူးထည့္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ႏြမ္းေလးလြယ္ၿပီး ကန္ျမဲ႐ြာကေန ျမင္းျခံကို ေဆး႐ြက္ႀကီးအထမ္းႀကီး ထမ္းေရာင္းရ႐ွာတဲ့ သူတဦးရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာဟာ 'ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္' လို စကားလံုးမ်ိဳးရဲ႔ ဖန္တီး႐ွင္ ေတးေရးဆရာရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာတဲ့လား.....။

ကန္ျမဲ႐ြာသား ႏိုင္ငံေက်ာ္ကဗ်ာဆရာႀကီးက ေျပာျပ ခဲ့ဖူးလို႔။ 'ေတာင္ေတာ္ပုပၸါး' လို၊ 'ပန္းရည္ဘဏ္တိုက္' လို သီခ်င္းမ်ိဳးရဲ႔ ဖန္တီး႐ွင္ ေတးေရးဆရာရဲ႔ ဘ၀ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ကၽြန္မ သိခဲ့ရဖူးတယ္။

ပုပၸါးေရာက္တိုင္း ဒီသီခ်င္းကို ဆိုမိျမဲ...။ ဒီသီခ်င္းေၾကာင့္လဲ ပုပၸါးကို ပိုၿပီး ခံစားတတ္ေစခဲ့တာေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ နွစ္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ကၽြန္မ ေ၀းေျမရပ္ျခား၊ ကိုရီးယားဆိုတဲ့ အရပ္မွာတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မကို (pleasure) မနက္စာ (breakfast) စားတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ႏွင္းကေလးေတြ လႊမ္းေနတဲ့ ခူႏြာ (Knua) ေတာအုပ္ ကေလးကို လွမ္းျမင္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မရဲ႔ မနက္စာ စပြဲ႐ွိတယ္။ လက္ဘက္ရည္ခြက္ေလးကို ကိုင္ရင္း မနက္စာ စားပြဲေလးကို ထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဆို ဘာလို႔မွန္း မသိဖူး။ ကၽြန္မအျမဲ (pleasure) ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႔ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ စိတကေလးကို္ ပိုၿပီး ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ေစတဲ့ အရာကေတာ့ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး၊ အႏွစ္သက္ဆံုးနဲ႔ အစြဲလမ္းဆံုး သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္..။ 'ကိုအံ့ႀကီး' ရဲ႔ 'ၿမိဳင္ေဟ၀န္' ၿမိဳင္ထနဲ႔ 'စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး' ျပည္ေတာ္ျပန္ ႏွစ္ပါးသြားေပါ့...။

"xx လြမ္းစရာ့ ၿမိဳင္ကုန္းေဗြx တခိုင္လံုးေ႐ႊxx သင္း၍ ေပ်ာ္ၾကဴးေ၀xx ညွင္းေလ့ေဆာ္ဦးေဗြxx ေႏြဦး... ဆန္းသမို႔xxx" လြမ္းဖြယ္ ဦးအံ့ႀကီးရဲ႔ ျမန္မာဆန္လွတဲ့ အသံ..။ အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ွိတဲ့အသံ။ ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္လို႔ မ၀တဲ့ အသံ။ ႐ြာစား စိန္ေမာင္ကိုႀကီးရဲ႔ လက္သံကလဲ ေကာင္းလိုက္တာ။ တခိုင္လံုးက ၿမိဳင္ေနတာပဲ၊ 'ခၽြင္' ဆိုတဲ့ စည္းသံေလးကလဲ လြင္ေနတာပဲ။ ၀ါးလက္ခုပ္သံေလးကလဲ ခ်ိဳေနတာပဲ။

"xx ဖိုးေ႐ႊေခါင္ ငွက္ငယ္ကရယ္xx မေလးကို ျမည္ကာေခ်ာတယ္xx့ ရယ္ကာေခ်ာ့တယ္xx ရယ္ပါေတာ့ကြယ္x- ျမည္ကာေခ်ာ့တယ္ေလး......" ၾကည့္စမ္းပါအုန္း..၊ ဆရာႀကီးဦးဘသိန္း (မႏၱေလး) ရဲ႔ စကားလံုး အႏု၊ အႏြဲ႔ အလွေလးေတြ။ အဲဒီတုန္းက တစိမ့္စိမ့္ တသိမ့္သိမ့္ ခံစားၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႔ ႏွလံုးအိမ္မွာ အၾကည္ဓါတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးေတာ့တယ္။

"ေတာင္ထိပ္႐ွိ ပတၱျမားေစတီ ဘုရားသို႔ ေရာက္ၾကေသာအခါ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၄ ရက္၊ လ ကလည္း ထိန္ထိန္၀င္းလ်က္၊ ဧရာ၀တီျဖစ္ႀကီးကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရျပန္၊ ေစတီေတာ္၌လည္း ဖေယာင္းတိုင္ မီးမ်ားျဖင့္ ၀င္း၀င္းလက္လက္ ႐ွိေနျပန္၊ တီးလိုက္သည့္ နရည္းသံကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေတာင္ထိပ္၌ ညခ်ိန္တြင္ အသည္းႏွလံုးတို႔ကို ယစ္သြားေစမတတ္ သာယာျပန္၊ ကၽြန္ပ္၏ စိတ္ဓါတ္အခံကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ ျပည့္တင္းေဖာင္းကားလ်က္ ႐ွိေလျပန္ရကား ၾကည္ႏူး ႐ႊင္ျမဴးလိုက္ပံုမွာ တသက္တာတြင္ မေမ့ႏိုင္ဆံုးေသာ ညတည အေနျဖင့္ နွလံုးသားတြင္ တံဆိပ္ခတ္နွိပ္လ်က္ ႐ွိေပေတာ့၏။

အညာသူ အင္း၀သူ ကၽြန္မ၊ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္က စစ္ကိုင္းေတာင္၊ ပတၱျမားေစတီဘုရား ပြဲ ညကို လြမ္းတိုင္းဖတ္မိတဲ့၊ ကၽြန္မကို ပိုလို႔ လြမ္းေစတဲ့ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႔ တသက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား စာအုပ္ထဲက တခုေသာ စာပိုဒ္ေလးေပါ့။

သူတပါးက မွ်ေ၀ခံစားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မွ်ေ၀ခံစားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ကို (pleasure) ရေစတဲ့...၊ တစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းကို ျဖစ္ေစတဲ့...၊ အၾကည္ဓါတ္ကို ရေစတဲ့ အရာအားလံုးကို သစ္႐ြက္ေလးတ႐ြက္၊ မ်က္ရည္ေလးတစက္က စၿပီး သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကို ပိုၿပီးခံစားႏိုင္ေအာင္ ေဖးကူခဲ့တဲ့၊ ပိုၿပီး ခံစားႏိုင္ေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြ ဂီတေတြ စာအုပ္ေတြ ဒ႑ာရီေတြ။

အဲဒီ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ဂီတေတြ စာအုပ္ေတြ ဒ႑ာရီေတြကို ဖန္တီးခဲတဲ့သူေတြ အဲဒီ ဖန္တီးသူ အႏုပညာ႐ွင္ေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ သူေတြ။

အို.... အားလံုးကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္လိုက္တာ....။ ငယ္သူ ႀကီးသူမဟူ တေလးတစား ဦးညြတ္ ေက်းဇူးတင္ပါရေစ...။

ေက်းဇူးတင္ရမွာကို...၊ ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ့ရမွာကိုမ်ား...၊ ၀န္မေလးေစခ်င္ပါဘူး၊ မတြန္႔ဆုတ္ေစခ်င္ ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ေက်းဇူးတင္ဖူးတဲ့ သူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
ေက်းဇူးကိုတင္တတ္ပါေစ....။
ေက်းဇူးလဲ တင္ႏိုင္ၾကပါေစ...။

ႏုႏုရည္ အင္း၀

ဤေနရာမွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို