လွဝင္းရီ (ေရးသူ - ေမာင္က်ပ္ခိုး)



(သရုပ္ေဖၚ ပန္းခ်ီထိန္းလင္း)

(၁)

လွ၀င္းရီကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ အေတာ္ပင္ ထင္ရွားေသာသူ ျဖစ္၏။ လွ၀င္းရီ ဟူေသာ အသံကို ၾကားလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ အေၾကာင္းမဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကကုန္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကမူ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀သို႔ နာနာဘာ၀ ေရာက္လာသည့္အလား ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မူကား ေအာ့ႏွလံုးနာဟန္ျဖင့္ တံေတြး ထြီခနဲ ေထြးထုတ္ ၾကေလ၏။

လိုရင္းတိုရွင္း ဆိုရလွ်င္ လွ၀င္းရီသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ တဦးတည္းေသာ ျပည့္တန္ဆာမကေလး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီကို လူတိုင္း သိၾကသည္မွာ မဆန္းေခ်။ ထိုစဥ္အခါက ကၽြႏ္ုပ္ ေနထိုင္သည့္ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ျပည့္တန္ဆာ အေတာ္ ရွားေသာေၾကာင့္ လွ၀င္းရီကို ရွားပါး လူသံုးကုန္ ပစၥည္း တစ္မ်ိဳးအျဖစ္ သတ္မွတ္ေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ သို႔ေစမူ မည္သူကမွ် လွ၀င္းရီကို ရွားပါးပစၥည္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ၾကေခ်။ 

ယခုမူကား လွ၀င္းရီ ေသသြားရွာေလၿပီ။ ညဥ့္နက္ပိုင္းကတည္းက ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္ေရာက္ ေသဆံုးျခင္းျဖစ္ေခ်သေလာ မည္သူကမွ် ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္။ သီလရွင္ဆရာႀကီး ေဒၚေမဓာ၀ီကမူ ညဥ့္ဦးယံ အခ်ိန္အထိ လွ၀င္းရီ၏ ညည္းတြားသံကို ေလသင့္ခိုက္တြင္ တခ်က္တခ်က္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္ဟု အခိုင္အမာ ဆို၏။ အရုဏ္ဦးကာလ၌ ေဒၚေမဓာ၀ီတို႔ သီလရွင္တစ္သိုက္ မီးတင္းကုပ္သို႔ ဆြမ္းခ်က္ရန္ ဆင္းသည့္ အခိုက္တြင္မူ မီးတင္းကုပ္တြင္းရွိ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲေလ်ာင္းေနေသာ လွ၀င္းရီ၏ အတၱေဘာႀကီးေပၚတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တို႔ပင္ လမ္းသလားစ ျပဳေနေလၿပီ။

ေဒၚေမဓာ၀ီတို႔ သီလရွင္တသိုက္သည္ ဦးဆံကိုစြန္႔၍ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္ကို ၀တ္ကာ စိပ္ပုတီး ကိုယ္စီႏွင့္ ရိပ္ႀကီး ခိုေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘ၀တဏွာ မျပတ္ၾကေသး၊ ပုထုဇဥ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္သည့္ ရုပ္အေလာင္းႀကီးကို ျမင္လွ်င္ ေၾကာက္သလိုလို၊ ရြံ႕သလိုလို၊ တြန္႔သလိုလို ျဖစ္သြားၾက၏။ အေလာင္းနားတြင္ ေနရဲသူ မရွိ။ စကား က်ယ္က်ယ္ မဆို၀ံ့။  ေနာက္ေက်ာ မလံုေတာ့။ လွ၀င္းရီ၏ အေလာင္းကို ကုန္းၾကည့္ေနတုန္း အေနာက္ကေန နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀တို႔ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုး၊ ကုပ္ခ်ဳိးလိမ့္ႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေတြးေတာ ၾကံဆၿပီး ေၾကာက္ၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားျခင္း ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ အေလာင္းေကာင္ႀကီးက ရုတ္တရက္ ထထိုင္ၿပီး လွ်ာထုတ္ျပႏိုး၊ မ်က္စိမွိတ္ျပႏိုး ေတြးၾက၏။ ၾကားဖူးနား၀ သရဲဇာတ္လမ္းတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ၿပီး မီးတင္းကုပ္မွ ထြက္ေျပးရန္ပင္ ၾကံစည္ ၾကေသးသည္။ ထြက္ေျပးရန္ ႀကံေသာ္လည္း မေျပး၀ံ့။ အေလာင္းကို ဖုတ္၀င္ၿပီး ထလိုက္လာမွ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီးထဲမွာ ေသာက္က်ိဳးႀကီးနည္းမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသီလရွင္ တသိုက္သည္ လွ၀င္းရီကေလးကို အညာေစာင္ပါးကေလး တထည္ျဖင့္ အသာအုပ္ထားခဲ့ၿပီး မီးခြက္ကိုယ္စီကိုင္၍ ေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အလံုးစံုကို သီလရွင္သံေႏွာကာ ေလွ်ာက္တင္ၾကေလသည္ ဟူသတတ္။ ဆရာေတာ္သည္ ထိုသတင္းကို ၾကားေသာ္ မည္သို႔မွ် မဆို၊ အနိစၥ သေဘာကိုသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆင္ျခင္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ တိုက္အုပ္ကိုယ္ေတာ္၊ တိုက္ၾကပ္ကိုယ္ေတာ္၊ ခန္းေနကိုယ္ေတာ္တို႔အား ဆင့္ေခၚ၍ လွ၀င္းရီ၏ အေလာင္းကို သၿဂိဳဟ္ရန္ စီစဥ္ေစ၏။

(၂)

လွ၀င္းရီ မသာခ်ရန္အတြက္ လာေရာက္ ကူညီၾကရမည္ ဟူသည့္ ဆရာေတာ္ ဦးေ၀ပုလႅ၏ အမိန္႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကာလသားတသိုက္ ေတာရေက်ာင္းရွိရာသို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွ ဖုတ္ဖက္ခါ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ေတာရေက်ာင္း၀င္း အတြင္းသို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္၌ လွ၀င္းရီသည္ မီးတင္းကုပ္မွ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ေျခရင္းရွိ ရင္ကြဲဇရပ္ပ်က္ေပၚတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ စံျမန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုအခိုက္ ေႏြဥၾသသည္ မည္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ၊ ဥၾသ ဥၾသႏွင့္ တၾသတည္း ၾသေနေလရာ လြန္စြာမွပင္ နားၾကားျပင္း ကပ္စရာ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ ဥၾသ တခြန္း ယင္ တစြန္း ဟူသည့္ စကားအတိုင္း ေခါပဏီ ယင္တပ္ႀကီးသည္ လွ၀င္းရီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ လူလြန္႔ ပ်ံသန္းၿပီး တ၀ီ၀ီ ျမည္ေသာ အသံကို ျပဳ၏။

ငယ္စဥ္အခါက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးႏွယ္ အလွေသြးၾကြယ္ခဲ့သူ လွ၀င္းရီသည္ ယခုအခါတြင္ ငါးက်ည္းေျခာက္ က်ပ္တိုက္ အသြင္ကိုေဆာင္၍ ေန၏။ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မသာေကာင္မွာ ေရခဲရိုက္ထားသည့္ ငါးႀကီးပမာ ေတာင့္ေတာင့္ တင္းတင္းႀကီး ျဖစ္ေန၏။

  

ငယ္သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွ၀င္းရီ၏ အနီးသို႔ အသာခ်ဥ္းကာ ၾကည့္ရႈမိသည္။ ျပာႏွမ္းႏွမ္း ႏႈတ္ခမ္းပါးထက္တြင္ အၿပံဳးကေလးတပြင့္ တင္က်န္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ လွ၀င္းရီကား ေသေသာ္လည္း အၿပံဳးမပ်က္ေခ်။ ေသပန္းပြင့္သည္ဟု ဆိုရေကာင္း၏။ “အို ဒြႏၷယာႀကီး သင္ မည္မွ်ပင္ ဆိုခဲ့ေစကာမူ သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေမတၱာမပ်က္ပါ” ဟု ၿပံဳးၿပံဳးကေလး လုပ္၍ ႏႈတ္ဆက္သြားျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေသခါနီး ဂတိနိမိတ္ ထင္ဟပ္လာခ်ိန္တြင္ အတိတ္ နိမိတ္ေကာင္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႕သြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္အားရျဖစ္ကာ ၿပံဳးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ။ သို႔ေသာ္ လွ၀င္းရီ၏ ဘယ္ဘက္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေလးမွာ အနည္းငယ္ တြန္႔၍ ေနေသာေၾကာင့္ လွ၀င္းရီသည္ ေသခါနီးတြင္ ေလာကႀကီးကို စိတ္အနာႀကီး နာက်ည္းကာ မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးျပသြားျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေတြးမိသည္။

ထုိစဥ္ “ဟဲ့ က်ပ္ခိုး အေလာင္းနားမွာ ဘာ မေယာင္ရာ ဆီလူး လုပ္ေနတာတုံး” ဟုသည့္ ဆရာေတာ္၏ အသံကို ရုတ္ျခည္း ၾကားလိုက္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပါးစပ္ထဲရွိရာ “တပည့္ေတာ္ အေလာင္းကို ေစာင့္ေနတာပါဖ်ာ့” ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။ “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အေလာင္းေစာင့္ရေအာင္ ဒီမသာေကာင္ႀကီးကို ဘယ္ေကာင္မွ မ မေျပးဘူး။ မင္း အခု ခ်က္ခ်င္း သစ္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး တလားစပ္ရေအာင္ သစ္အလွဴခံေခ်” ဟူသည့္ ဆရာေတာ့္ အမိန္႔အဆံုး၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေလာင္းအနီးမွ ခြာ၍ သစ္ဆိုင္သို႔ ေျပးရေလ၏။

   

သစ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္ေသာ္ “ေဟ့ေရာင္ က်ပ္ခိုး ဒီတစ္ခါ ဘယ္သူ႔ အလွည့္တုံး” ဟု တခြန္း ေမး၏။ ထို႔ေနာက္ “မင့္ အလွည့္ေရာ နီးၿပီလား” ဟု ေနာက္တခြန္း ဆိုျပန္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ေပါက္လာသည္ႏွင့္ “ဦးေလးရဲ႕ လွ၀င္းရီေလ ဦးေလးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးေနာက္မွ သြားမွာ” ဟု ျပန္ပက္လိုက္၏။ သစ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ “လွ၀င္းရီ” ဟူသည့္ အသံကို ၾကားေသာ္ ျပာယီးျပာယာ ျဖစ္သြားေလ၏။ “မင္းတို႔ ဘယ္လို စီစဥ္ထားသလဲ။ အခု အေလာင္းကို ဘယ္မွာထားသလဲ” ဟု ဆို၏။ “လွ၀င္းရီက ေတာေက်ာင္းထဲက သီလရွင္ ဇရပ္မွာကပ္ေနရတာကို ဦးေလး အသိသားနဲ႔။ အေလာင္းကို ေက်ာင္းထဲက ဇရပ္မွာ မထားလို႔။ ဦးေလးတို႔ အိမ္ဦးခန္းမွာ လာၿပီး ထားရမွာလား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္လည္ ေျဖၾကားလိုက္သည္။ ထုိသို႔ဆိုလိုက္ေသာ္ သစ္ဆိုင္ရွင္က “ဟ က်ပ္ခိုး မင္းဟာေလ အေတာ္ ေျပာရဆိုရ ခက္ပါကလား၊ လွ၀င္းရီက ရိုးရိုးေသတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ အေလာင္းမွာ ပိုးေတြ မႊားေတြ ရွိရင္ ရွိေနအုံးမွာ။ မင္းတို႔ အေလာင္းကို ပလပ္စတစ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာထုပ္။ ၿပီးရင္ အရိုးပါ ျပာက်ေအာင္ မီးသၿဂိဳဟ္ရမယ္” ဟု ဆရာလုပ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ “မင္းတို႔ေတြနဲ႔ သည္အတိုင္း ပစ္ထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ငါကိုယ္တိုင္ ဆရာေတာ့္ကို လာေလွ်ာက္ၿပီး စီစဥ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” ဟု သူသိ သူတတ္ ေလသံျဖင့္ အေက်ာတင္ စကားကို ဆိုေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စကားအပို မဆိုလိုေသာေၾကာင့္ ခပ္မဆိတ္ ေနလိုက္၏။

(၃)

ေသလွ်င္ ကိစၥ ၿပီးၿပီ၊ ျပႆနာ ရွင္းၿပီ ဟု အခ်ိဳ႕သူတို႔ ေျပာဆိုၾကသည္ကို ၾကားဖူးပါ၏။ မည္သို႔ မည္ပံု ၿပီးျပတ္ ရွင္းလင္း သြားသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္သိသည္မွာ လူေသလွ်င္ အေတာ္ပင္ အလုပ္ရႈပ္သည္ ဟူ၍သာ ျဖစ္၏။ ေသေသာသူက ေသၿပီးၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ေသာသူတို႔က ရပ္ကြက္လူႀကီးကို သတင္းပို႔ရသည္။ ေသဆံုးျခင္း အတည္ျပဳေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကို ရပ္ကြက္ရုံးမွ ရယူရမည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးရုံသို႔ သြား၍ ဖြားေသစာရင္း တာ၀န္ခံထံ အစီရင္ခံရမည္။ ဖြားေသစာရင္း တာ၀န္ခံ စိတ္အလို မက်လွ်င္ လက္ဘက္ရည္ဖိုး ထြက္တတ္သည္။ လက္ဘက္ရည္ဘိုး မကုန္လိုပါက တေနကုန္ သြားတတ္သည္။ အလိုက္သိမွ အလုပ္ျဖစ္သည့္ ေလာက မဟုတ္ေလာ။

 

ေသေသာသူ သင္းသင္းသည္ သုသာန္သို႔ သက္သက္သာသာ သြားေသသည္ ဟုသည့္ သ အကၡရာျဖင့္ စီရင္ေရးဖြဲ႕ထားသည့္ ကေလးကဗ်ာကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုးလိုလို ရြတ္ဆိုဖူးၾကသည္။ ယခု ေသသူမွာ သင္းသင္း မဟုတ္၊ လွ၀င္းရီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုသာန္သို႔ သူကိုယ္တိုင္ မသြားတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ရစ္သူတို႔က လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ရေတာ့မည္။ လိုက္ပို႔သည္ဟု ဆိုရာတြင္ အေလာင္းကို သည္အတိုင္း ပို႔၍ မရ။ အနည္းဆံုး ဖ်ာလိပ္ႏွင့္ ပတ္ခ်ရႏ္ သေပါ့ဖ်ာ လိုသည္။ တလားလိုသည္။ သုႆန္သို႔ မပို႔ေဆာင္မီတြင္ အေလာင္း တင္ထားရန္ ၀ါးကပ္လိုသည္။ ၀ါးကပ္လုပ္ရသည္မွာ စည္းကမ္း ေထြျပား လွပါဘိေတာင္း။ ၀ါးကို ခုတ္ခ်င္တိုင္ မခုတ္ရ။ ၀ါးရုံပင္ေစာင့္ ရုကၡစိုးထံတြင္ ခြင့္ပန္ရေသးသည္။ ၀ါးခုတ္ရာတြင္ စံု ဂဏန္း၊ မ ဂဏန္း စသည့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းတို႔ ရွိေသးသည္။  ထို႔ျပင္ လူေသျခင္းႏွင့္ လျပည့္ လကြယ္ျခင္း မည္သို႔ ဆက္စပ္ေနသည္ကို မည္သူမွ် တိတိက်က် မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ရပ္ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း လျပည့္ရက္တြင္ ေသလွ်င္ မည္သို႔ ျပဳရမည္။ လကြယ္ရက္တြင္ ေသလွ်င္ မည္သို႔ ျပဳရမည္။ နဂါးေခါင္း၊ နတ္ေန ေရွာင္ၾကဥ္ရျခင္း စသည့္ ရပ္ဓေလ့စဥ္လာတို႔ ေထြျပားလွေခ်၏။

သို႔ႏွင့္ လိုအပ္ေသာ သစ္၀ါးတို႔ စံုလင္ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ခါေတာ္မီ လက္သမားတသိုက္သည္ ေခါင္းစပ္ၾကရေလ၏။ ေရြေဘာ္ ထိုးသူထိုး၊ တူ ကိုင္သူကိုင္၊ ပြဲလ်က္ ကပ္သူကပ္၊ ပန္းစကၠဴ ညွပ္သူညွပ္၊ ပန္းစာလံုး ေရးသူေရးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ သြား၏။ ထိုသို႔ အလုပ္မ်ားေနခိုက္တြင္ တစ္ေယာက္က “လွ၀င္းရီ အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ ရွိၿပီတုံး” ဟု ေမးလိုက္သည္ကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရ၏။ မည္သူမွ် ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္။ ထိုစဥ္ “အ၀င္း က ငါေအာက္ သံုးႏွစ္ႏွစ္ငယ္တယ္၊ ဒီေတာ့ကာ သူ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲမွာေပါ့” ဟူေသာ ဘဲဥ၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေျဖသံကို ၾကားရေလ၏။ “ေၾသာ္ ဘဲဥ အမွတ္သညာ ေကာင္းလွေခ်လား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ တီးတိုး ေရရြတ္မိသည္။

အရပ္ေကာင္းသျဖင့္ လွ၀င္းရီ အေလာင္းလွသြားသည္ဟု ဆိုေသာ္ ဆိုရေကာင္း၏။ မေကာင္းခံႏိုင္ရိုးလား။ စီစဥ္သူတို႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေလာင္းလွသည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပင္တည့္။ စင္စစ္ တလားတြင္ ကပ္ထားသည့္ ပန္းစကၠဴတို႔မွာ ကပ္ခ်င္တိုင္း ကပ္ထားေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္းလွ၏။ အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စိတ္တိုင္းက် မြမ္းမံထားသည့္ အသည္း ႏွလံုးပံု၊ ေညာင္ရြက္ပံု၊ ၾကာပန္းပံု အစရွိသည့္ အျပင္အဆင္ ဒြါရယာမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ လိုက္ကာစ တရုတ္ပိတ္ ျဖဴၿဖဲၿဖဲ ထက္တြင္ ေရာင္စုံ စကၠဴ ႏွင္းဆီပန္းတို႔ စြင့္စြင့္ကားကား ေနရာယူထားၾက၏။ အလို တလားေပၚမွာ အုန္းရြက္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပ်ံလႊားေလး တေကာင္ နားလို႔ ပါကလား။

(၄)

သံုးရက္ေျမာက္ေသာ္ လွ၀င္းရီကို သုသာန္သို႔ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ရေလ၏။ လွ၀င္းရီ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးသည္ ေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ တရား ဆံုးမစကား၊ သီလရွင္တို႔၏ သံေ၀ဂ လကၤာရြတ္သံတို႔ေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါေပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မသာပို႔သူ တသုိက္ပင္လွ်င္ ယခင္အခါလို ေဟးလား၀ါးလား မလုပ္မိၾကေခ်။ မည္သည့္ ဘံုဘ၀၊ ဌာနသို႔ ေရာက္ေနၿပီမွန္း မသိရသည့္ လွ၀င္းရီအတြက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျပဳဖူးသည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို ျခစ္ခ်ဳတ္ ဆင္ျခင္၍ အမွ်ေပးေ၀လိုက္ၾက၏။

သုသာန္စည္းရိုး တေလွ်ာက္တြင္ အေလ့က်ေပါက္ေနသည့္ ဗုဒၶသရဏံပန္းတို႔ ရဲပေဒါင္းခတ္ေအာင္ ဖူးပြင့္ေန၏။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ဗုဒၶသရဏံပန္းတို႔ လူးလြန္႔ေနသည္မွာ ခုနစ္ေထြ ရုပ္ေသးပြဲစင္တြင္ ေဇာ္ဂ်ီရုပ္ကေလး ကေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေသး၏။

  

လွ၀င္းရီသည္ ေသြးရိုးသားရိုး ေသဆံုးျခင္း မဟုတ္၊ ဆန္းဆန္းျပားျပား ေသဆံုးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အေလာင္းကို အရိုးျပာက်ေအာင္ မီးသၿဂၤဳိဟ္ရမည္ ဟူသည့္ ဆရာေတာ့္ အမိန္႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္သည္ လွ၀င္းရီကို မီးျပင္းတိုက္ရန္ ျပဳရေလသည္။ ေႏြေန႔လယ္အခ်ိန္တြင္ မီးသၿဂၤဳိဟ္ရသည္မွာ အလြန္ ပင္ပန္းလွသည့္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ့္စကားကို ပယ္ရွားရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ သမွည့္၊ ကနစို အျမစ္ဆံုႀကီးမ်ားကို ထင္းအျဖစ္စီမံၿပီး လွ၀င္းရီကို ထိုထင္းပံုႀကီးေပၚတြင္ ေမွာက္ခံု တင္လုိက္၏။

“ကဲ မီးစတိုက္ရေအာင္ က်ပ္ခိုးေရ၊ ေမာ္ေတာ္ကား တာယာေတြ ယူခဲ့အုံး။ ေရနံဆီျဖန္း ၿပီးရင္ ပံုးကို ၀ါးရုံေတာနားမွာ သြားထားေခ်။ ေတာ္ၾကာ ေရနံဆီပံုး မီးထေတာက္လို႔ ငါတို႔ပါ လွ၀င္းရီေနာက္ လိုက္ေနရအုံးမယ္” ဟူသည့္ ကာလသားေခါင္း ဆင္ေပါက္၏ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဟ္ရန္ စတင္ ျပင္ဆင္ၾက၏။

ထိုအခိုက္ “ခဏေနအုံး အေလာင္းကို မီးမတိုက္နဲ႔အုံး” ဟု ဘဲဥ လွမ္းေျပာလိုက္သည္ကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ကို တိုးေ၀ွ႔ေက်ာ္လႊားၿပီး အေလာင္းနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ အလို သူ႔လက္ထဲတြင္ သနပ္ခါးတံုးကေလး ကိုင္လို႔ ပါကလား။ ဘဲဥသည္ ေမွာက္ခံုႀကီးျဖစ္ေသာ လွ၀င္းရီ အေလာင္းနံေဘးတြင္ သနပ္ခါးတံုးကေလးကို ကိုင္၍ ငူငူႀကီး ရပ္ေန၏။ သနပ္ခါးတံုးကို လွ၀င္းရီ၏ ေက်ာက္ကုန္းထက္တြင္ တင္ထားရေကာင္းႏိုး၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ေပါင္တံေပၚတြင္ တင္ထားရေကာင္းႏိုး သို႔တည္းမဟုတ္ အေလာင္းေအာက္သို႔ ထိုးထည့္လိုက္ရေကာင္းႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးေတာကာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနရွာဟန္တူသည္။ အတန္ၾကာမွ သနပ္ခါးတံုးကေလးကို လွ၀င္းရီ၏ လက္ျပင္ထက္တြင္ အသာ ေနရာခ်ထားလိုက္ေလသည္။ အေတာ္ပင္ ကဗ်ာမဆန္သည့္ ဘဲဥ ျဖစ္ေခ်၏။

ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ တဒဂၤမွ် မင္သက္ မိန္းေမာျခင္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္သြား၏။

ကာလသားေခါင္း ဆင္ေပါက္က “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ မင္းမိန္းမ သနပ္ခါးတံုးကို ခိုးလာတာလားကြ။ ေတာ္ၾကာ သနပ္ခါးတံုး ေပ်ာက္တဲ့ အေၾကာင္းကို မင့္မိန္းမႀကီး သိသြားရင္ မင္းကို နားရင္းပါးရင္း တီးေနအုံးမယ္၊ မင္း ေျပးေပါက္မွားေနအုံးမယ္” ဟု က်ီစယ္လိုက္သည္တြင္မွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္လည္း သတိျပန္၀င္ကာ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္မိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲဥသည္ ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လႊာကို ခ်ကာ မ်က္လံုးကို ေပကလပ္ ေပကလပ္ ျပဳ၍ ေနာက္ဆုတ္သြားေလ၏။ 

ဆင္ေပါက္သည္ သူက်ီစယ္ၿပီးခါမွ ႏႈတ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအေနကို ထိန္းရန္ အတြက္ “ဘဲဥရယ္ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲေပါ့ကြာ။ ဒီေတာ့ကာ မင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔။ လာကြာ အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဟ္ရတာ ပူပါတယ္။ အုန္းရည္ေလး ဘာေလး ေသာက္ရေအာင္ အုန္းသီး သြားခူးၾကမယ္” ဟု ဆိုရင္း ဘဲဥ ပုခံုးကို ဖက္ကာ သုသာန္အစပ္ရွိ အုန္းေတာသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။

  

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္လည္း အေလနေတာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို စိတ္ကူးတည့္သလို ေျပာရင္း အေလာင္းကို မီးတိုက္ၾကေလ၏။ သုသာန္ေတာင္ဘက္မွ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အေလနေတာ စကားမ်ားကို နားစြင့္ရင္း တဟဲဟဲ ျမည္သံကို ျပဳေန၏။ မီးရွိန္ေၾကာင့္ တခ်က္တခ်က္တြင္ အေလာင္းရုန္းထလာ၍ တံစူး၀ါးျဖင့္ ထိုးရေသးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္းဆိုလွ်င္ အေလာင္းကို ထင္းပံုေပၚတင္၊ ၿပီးလွ်င္ မီးျပင္းတိုက္၊ မီးညြန္႔ မက်ိဳးေအာင္ ေနာက္ထပ္ ထင္း ထည့္ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ သုသာန္မွ ျပန္ၾကယံုသာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုမူကား ဆရာေတာ့္အမိန္႔ေၾကာင့္ အရိုးက်သည့္ အထိေစာင့္၍ အရိုးေကာက္ၿပီး ေျမျမဳပ္ရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေနအေတာ္ေစာင္းခါမွ ကိစၥၿပီးျပတ္ သြားေလသည္။

“ပစၥည္း ပစၥယေတြ သိမ္းေဟ့၊ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္” ဟု ဆင္ေပါက္ ေဆာ္ၾသလိုက္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မီးၾကြင္းမီးက်န္တို႔ကို ၿငိွမ္းသတ္ၿပီး သုသာန္မွ ဖုတ္ဖက္ခါ၍ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ သုသာန္မွ မထြက္မီတြင္ တေယာက္ေသာသူက ဇီးခက္ကေလး တစ္ခက္ကို ခ်ိဳးယူၿပီး လွ၀င္းရီ၏ အရိုးတို႔ ျမွဳပ္ႏွံထားရာ ေျမပံုကုိ အသာပုတ္၍ “ကဲ လွ၀င္းရီ ေရ၊ ငါတို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့” ဟု ဆိုကာ လိပ္ျပာ ေခၚ၏။ “ေအာင္မယ္ မင္းက လွ၀င္းရီ ဒီည ေခၚသြားအုံး မလို႔လားကြ။ မင္းတို႔အိမ္က လူႀကီးေတြ ပင္လယ္ဆင္းေနတယ္ ဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲ ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အသံမထြက္ေစနဲ႔။ ေဘးအိမ္ေတြ သိသြားအုံးမယ္” ဟု တစ္ေယာက္က ေနာက္လိုက္သည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ အားလံုး ပြဲက်သြား၏။ ဘဲဥ မ်က္ႏွာထား တင္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကၽြႏ္ုပ္မူကား လွ၀င္းရီ လိုက္ပါလာသည္ဟု ဆိုေသာ ဇီးခက္ကေလးကို အားနာနာႏွင့္ ၾကည့္မိ၏။

(၅)

  

ၿမိဳ႕အစပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ဆင္ေပါက္က “ဒီေန႔ မီးသၿဂၤဳိဟ္ရတာ မပင္ပန္းဘူးလားေဟ့။ ဒီေတာ့ကာ ငါတို႔ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ ၀င္ေမာ့လိုက္ၾကရေအာင္” ဟု ဆို၏။ ဆင္ေပါက္၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး သေဘာတူၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕၀င္လမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖီကာ အရက္ျဖဴဆိုင္သို႔ ခ်ဥ္းခဲ့၏။

အရက္တလံုးၿပီး တလံုးေသာက္ရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး ရီတီတီ ရစ္တစ္တစ္ ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ ေထြသြားၾကေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ တေယာက္ေသာသူက “ေဟ့ ဘဲဥ မင္း ငိုင္လွခ်ည္လားကြ” ဟု စကားစလိုက္သည္။ ဘဲဥကား အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ငူငူႀကီး ထိုင္ကာ အရက္ကိုသာ ဖိေသာက္ေနသည္။ ထိုသူကပင္ ဆက္လက္၍ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ မင္း လွ၀င္းရီကေလးကို အလယ္ေရေက်ာ္ဘက္ကို မ သြားတုန္းက မင့္ မိန္းမႀကီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၿပီး က်န္ခဲ့တာ ငါ မွတ္မိေသးတယ္ကြ” ဟု အေၾကာင္း စပ္လ်ဥ္းျခင္း လံုး၀ မရွိဘဲ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္တို႔ကို ျပန္လွန္ကာ ခ်ီးေျခာက္ ေရႏွဴး လုပ္၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘဲဥ နကမၸတိ လုပ္ေနေသးသည္။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ ငါေျပာတာကို ၾကားရဲ႕လားကြ။ ဘာျဖစ္လို႔ တငူငူ တငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနရတာတုံး။ မင္း မလဲကြာ ဖာသည္ကိုမ်ား စာဖြဲ႔ေနရေသးတယ္လို႔ကြာ” ဟူသည့္ ထိုသူ၏ ေျဖသိမ့္စကား အဆံုး၌ ဘဲဥ၏ လက္အတြင္းမွ ငွဲ႔လက္စ အရက္ပုလင္းသည္ ၀ွီခနဲ လြင့္စဥ္ ထြက္လာၿပီး ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ သစၥာႏွံေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ထဲတြင္ ပုလင္းမိုး၊ ဖန္ခြက္မိုး ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်ေလ၏။ ထိုးသူထိုး၊ ဆြဲသူဆြဲ၊ ေျပးသူေျပး၊ လိုက္သူလိုက္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြား၏။ လွ၀င္းရီ လိုက္ပါလာသည္ ဟုဆိုေသာ ဇီးခက္ကေလးသာ အရက္ဆိုင္ တံခါး၀တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

  

သူရံ အရက္ကို ဧေကာ တခြက္ေသာက္မူ သုညံ ဆိတ္ၿငိမ္၏။ ဒြိယံ ႏွစ္ခြက္ေသာက္မူ သူရံ ရဲရင့္၏။ ႀတိေယာ သံုးခြက္ေသာက္မူကား သုနေခါ ေခြးျဖစ္ပါသလွ်င္ကတည္း ဟူသည့္ အရက္သမား ဂါထာကို မည္သူ ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မသိေခ်။  ထိုစကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ကန္လွပါေပ၏။ ဖန္ခြက္၊ ပုလင္းတို႔ႏွင့္ ပစ္ၾက ခတ္ၾကသည္ေၾကာင့္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္သူ အေတာ္မ်ားသြားသည္ကို လက္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရ၏။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဘဲဥကို ဆြဲရင္း ေျပးခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ေမာဟိုက္သြားသည္။ ဘဲဥကို အိမ္ျပန္ပို႔ရန္ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာမ်ား ႀကံဳရဖြယ္ ရွိသည္ကို ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္းမွ တပ္ေခါက္ၿပီး ေတာရေက်ာင္းရွိ ဆြမ္းစားဇရပ္တြင္ တညတာ အိပ္စက္ခိုေအာင္း ရေလ၏။ ဆြမ္းစားဇရပ္ေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္အိုထက္တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ကိုယ္စီႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရင္း တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္ စကားကိုမွ် မဆိုမိၾကေတာ့ေခ်။ အုန္းလက္ ေလတိုးသံ တရွဲရွဲႏွင့္ အေမွာင္ထု ပိန္းပိတ္ဖံုးေနေသာ အကာလ ညအခါတြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ျခဴးနဂါးေဆးေပါ့လိပ္၏ အရသာကို ခံစားရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ စိတ္အစဥ္ကို အတိတ္ဆီသို႔ ရႊက္လႊင့္မိေလသတည္း။

(၆)

  

ေတာရေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ဖုန္းဆိုးကြင္းဟု ေခၚသည့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ တခု ရွိ၏။ ထိုအရပ္သည္ ေရွးယခင္က ၾကပ္တေစၦတို႔ ခိုေအာင္း ေပ်ာ္ျမဴးရာ လယ္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု အဆိုရွိေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ရြာ စည္ကားလာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်သမားတို႔၏ ဘူမိနက္သန္ ေနရာမွန္ ျဖစ္လာ၏။ ထိုလက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်သမားတို႔၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ရာ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသည္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စတင္ ဆုံဆည္းခဲ့ရာ အရပ္ပင္တည္း။

ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသည္ လက္လုပ္လက္စားတို႔ကို အမွီသဟဲျပဳရေသာေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ဆင္းရဲေသာေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ သင္ၾကားပို႔ခ်မည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တဦးတည္းသာ ရွိၿပီး၊ ထိုေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိ ငါးကိုယ္ခြဲ၍ သင္ၾကားသည္။ မိုးက်ခါနီးတြင္ ေက်ာင္းအမိုးအတြက္ ေက်ာင္းသားမိဘတို႔ထံမွ ေက်ာင္းသားတဦးလွ်င္ ဓနိငါးပ်စ္ႏႈန္းျဖင့္ ေကာက္ခံကာ အေနာက္ေတာင္ မုတ္သံုကို အံတုရသည္။ မုတ္သံုေလ သရမ္းလွ်င္ ေက်ာင္းတခုလံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေနတတ္သည္။ အကာမွာ ေက်ာင္းသားတဦးလွ်င္ ၀ါးတလံုးႏႈန္းျဖင့္ ရရွိသည့္ ၀ါးျဖင့္ ရက္လုပ္ထားသည့္ ၀ါးထရံ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ လက္ေဆာ့ၿပီး ထရံၿဖဲျခင္းေၾကာင့္ ထို၀ါးထရံကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အသစ္လဲရသည္။ ၀ါးထရံလဲခ်ိန္တန္လွ်င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ကို ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းတြင္ စုရုံးေစၿပီး “နက္ျဖန္က်ရင္ ၀ါး တေယာက္တလံုး ယူခဲ့ရမယ္။ မယူခဲ့တဲ့ေကာင္ ႀကိမ္နဲ႔ ေဆာ္မယ္” ဟူသည့္ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္  အႏွစ္သာရ ျပည့္၀ေသာ မိန္႔ခြန္းကို ေျခႊတတ္၏။

ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းမွ ေတာင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေတာရေက်ာင္းရွိရာ ဥယ်ာဥ္ကုန္းသည္ ၿမိဳ႕အစြန္တြင္ ထီးထီးႀကီး တည္ေန၏။ ေတာရေက်ာင္းကို လြန္၍ ၾကည့္လွ်င္မူကား ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိင္းမႈိင္း အံုဆိုင္းေနသည့္ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္မ်ားႏွင့္ လြင့္လြင့္မားမား စြင့္ကားေနသည့္ လက္ပံပင္ႀကီး တပင္ကို ေတြ႕ရေပမည္။ ထိုအရပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ သခၤ်ိဴင္းကုန္းရွိရာ အရပ္ ျဖစ္၏။ ထိုသခၤ်ိဳင္းကုန္း  အစပ္နားေလာက္တြင္ တမံတခု ရွိ၏။ တမံ ေျခရင္းတြင္ ၾကယ္ျမင္ လျမင္ အမိုး၊ ေလ၀င္ ေလထြက္ ေကာင္းသည့္ အကာ၊ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ခင္းထားသည့္ တဲကေလး တလံုး ရွိသည္။ ထိုတဲကေလးတြင္ လွ၀င္းရီဟူသည့္ သတို႔သမီးငယ္ကို အဖ သုသာန္ေစာင့္ႀကီးႏွင့္ အမိ ပ်ံက်ေစ်းသည္ႀကီးတို႔က ဖြားျမင္ခဲ့ေလ၏။

 

ထိုစဥ္အခါက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လူဦးေရနည္းပါးသည့္အေလ်ာက္ ေသဆံုးသူလည္း အေတာ္ပင္ နည္းပါး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ၏ အဖသည္ လက္ဖ်ားေငြသီးသည့္ သုသာန္ေစာင့္ႀကီး မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ မသာရွိသည့္ ရက္တြင္သာ က်င္းတူး၊ ေခါင္းစပ္ စသည့္ အလုပ္မ်ိဳး ရွိသည္။ က်န္ရက္မ်ားတြင္မူ တမံထဲတြင္ ကြန္ပစ္၊ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ဗ်ိဳင္းေထာင္၊ အရပ္ထဲလွည့္ကာ အုန္းသီးခူး၊ အိမ္သာက်င္းတူး စသည့္ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို လုပ္ကိုင္ၿပီး အသက္ေမြးရသည္။ အရပ္ထဲတြင္ အမဲ၊ ၀က္ ခိုးေပၚလွ်င္ အူစား ေခါင္းစားႏႈန္းျဖင့္ အမဲေပၚ၊ ၀က္ေပၚရာတြင္ ဦးစီး ေဆာင္ရြက္ ေပးတတ္သည္။

လွ၀င္းရီ၏ အမိမွာ ေစ်းသည္ မည္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္ သုသာန္စည္းရိုးတေလွ်ာက္ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္၊ ခံတက္ရြက္၊ ကေနေဖာ့၊ ဍရင္ေကာက္ညြန္႔ စသည္တို႔ကို ခူးယူ ေရာင္းခ်တတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ခင္ပြန္းသည္ ေ၀စုရလာသည့္ အမဲအူ၊ ေခါင္း စသည္တို႔ကို ျပဳတ္ကာ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းတြင္ အမဲအူျပဳတ္ လာေရာင္းတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ တမံမွ ရသည့္ ငါးကေလးမ်ားကို အရပ္တကာ လွည့္လည္ကာ ေရာင္းခ်တတ္ေသးသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ခင္ပြန္းသည္ ငွက္ေထာင္ခ်ိန္တြင္မူ တုတ္တလုပ္၊ တုတ္ဆီ၊ ေရၾကက္မ အစရွိသည့္ ငွက္ကေလးမ်ား ေတာင္းထဲထည့္ကာ ကုန္းေလးေစ်းတြင္ ေရာင္းခ်တတ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေသးသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းတြင္ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ား အထူးပင္ ေရပန္းစား၏။ ေက်ာင္းသားတဦးလွ်င္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ကိုယ္ေတြ႕ တေစၦသရဲပံုျပင္ သံုးေလးပုဒ္မွ် ရွိသည္။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား ေျပာဆိုၾကသည္တို႔မွာ ကေလးမသာကို တူးေဖာ္ၿပီး ေအာက္လမ္းဆရာတို႔ ေဆးေဖာ္ၾကပံု၊ အစိမ္းမက မည္သူ႔ကို ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္လိုက္ပံု စသည္တို႔ ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ ညအခါ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မအိပ္၀ံ့။ ညအိပ္လွ်င္ ကုတင္ေအာက္တြင္ အစိမ္းမ ေရာက္ေနၿပီလားဟု ေတြးကာ ေၾကာက္ရသည္။ ေခြးအူသံၾကားလွ်င္ ကေလးမသာကို ဖုတ္၀င္ၿပီး ထလာျခင္း ျဖစ္သေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အေလာင္းေဖာ္သည့္ ေအာက္လမ္းဆရာကို အစိမ္းမ ကုတ္လိုက္ခ်ိဳးျခင္း ျဖစ္ေခ်သေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ ၾကပ္တေစၦတို႔ အသိုက္အၿမံဳ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းပင္ေလာ စသည့္ ၾကားဖူးနား၀ ဗဟုသုတတို႔ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေတြးေတာ ႀကံဆ၍ ေၾကာက္အားပိုရသည္။

တေစၦသရဲပံုျပင္မ်ားကို အထူးႏွစ္သက္သည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကေလးတသိုက္ၾကားတြင္ သုသာန္အစပ္တြင္ ေနရသည့္ လွ၀င္းရီသည္ အေတာ္ပင္ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္၏။ “အ၀င္း နင္ ညတုန္းက သရဲနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ေသးသလား” ဟူသည့္ အေမးကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ နံနက္ခင္းတိုင္း ေမးေလ့ရွိ၏။  ထိုအခါတိုင္း၌ လွ၀င္းရီကလည္း တေန႔တမ်ိဳး မရိုးႏိုင္သည့္ ျဖတ္ညွပ္ကပ္ ကိုယ္ေတြ႕ လံၾကဳတ္ဇာတ္လမ္း အဖံုဖံုျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မပ်င္းရေလေအာင္ ေျဖေဖ်ာ္တတ္သည္။  

 

ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းတြင္ ကစားခုန္စားျပဳရန္ေနရာဟူ၍ ေဘာလံုးကြင္း တကြင္းသာ ရွိသည္။ ထိုေဘာလံုးကြင္း၌ ေန႔လယ္ခင္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္တြင္ ေယာက်္ားကေလးမ်ားက ေဂၚလီလွိမ့္၊ သားေရကြင္းပစ္၊ ေဘာလံုးကန္ ၾကသည္။ မိန္းကေလးတို႔က ဖန္ခုန္တမ္း၊ ဇယ္ခတ္တမ္း၊ ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္း ကစားၾကသည္။ တခါေသာ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ မည္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာသည္ မသိ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ပိုမိုရင္းႏွီးလာေစရန္ႏွင့္ က်န္းမာ သန္စြမ္းသည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ အလို႔ငွာ က်ားမ မခြဲျခားဘဲ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္း အတူ ယွဥ္တြဲ ကစားႏိုင္မည့္ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း ကစားနည္းကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ကာ ကစားေစ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ထမင္းရည္ပူ ေလာင္ၿပီ၊ မေလာင္ဘူး” ဟူသည့္ အသံမ်ား ေက်ာင္းထဲတြင္ ၾကြက္ၾကြက္ညံေလ၏။ 

ေန႔ရက္တို႔ ၾကာေညာင္းလာေသာ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔သည္ လူသားပီပီ ထိုကစားနည္းကို မကစားလိုၾကေတာ့ၿပီ။ ထိုအခိုက္တြင္ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားနည္း ေပၚေပါက္လာေလ၏။ ထိုကစားနည္းကို ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းသို႔ စတင္သယ္ေဆာင္ခဲ့သူမွာ မည္သူျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မသိလိုက္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ေလးတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ ျဖစ္တန္ရာ၏ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။  ထိုေလးတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔ စတင္ ကစားသည့္ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားနည္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္တန္းကေလး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ထံသို႔ ခ်က္ခ်င္း ကူးစက္ခဲ့ေလ၏။

   

ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သား အေပါင္းသည္ ေက်ာင္းေခါင္းရင္းရွိ ပိေတာက္ပင္အိုႀကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသတြင္ အိမ္ေထာင္မႈ ဗာဟီရ ကိစၥတို႔ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေလ၏။ အုန္းလက္ႏြားတရွဥ္းျဖင့္ လယ္ထြန္သူ ထြန္၏။ ဆင္ငိုျမက္ကို ပ်ိဳးလုပ္ကာ ပ်ိဳးႏုတ္သူ ႏုတ္၏။ ငပိေရာင္းသူ ေရာင္း၏။ ငပိေရာင္းရသည္မွာ မခက္လွပါ။ သဲႏွင့္ ေရကို သမ မွ်တေအာင္ ေဖ်ာ္စပ္လိုက္လွ်င္ ငပိ ေကာင္းေကာင္း ရသည္သာ ျဖစ္၏။ ပုဏၰရိက္ပန္းမ်ားကို ခူး၍ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္းတမ္း ကစားသူ ကစား၏။ သံုးစြဲသည့္ ေငြေၾကးစနစ္မွာမူ သရက္ရြက္၊ ဗာဒံရြက္ ေငြေၾကးစနစ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုသို႔ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားတို႔ ေန႔လယ္ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ ဃရာ၀ါသ အိမ္ေထာင့္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းရြက္ေနၾကရသည္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး သိရွိသြားသည့္အခါ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ လက္ဖ၀ါးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ တင္ပါးထက္တြင္ အရႈိးရာ ထပ္ေလေတာ့၏။ ထိုညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ဘဲဥ အမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ “ငါ ႀကီးလာရင္ လွ၀င္းရီကို ယူၿပီး လယ္လုပ္မယ္” ဟူသည့္ ႀကိမ္း၀ါးသံကို ကၽြႏ္ုပ္ ယေန႔ထက္တိုင္ ၾကားေယာင္မိေသးသည္။

(၇)

သို႔ႏွင့္ တေဆာင္း၀င္၊ တေႏြကုန္၊ တစ္မိုးက် ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္တန္းႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ သူငယ္တန္းႀကီးတြင္ စာအလြန္ခက္သျဖင့္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားရသည္။ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္း လာသည္ႏွင့္ အမွ် သင္ယူ ေလ့လာစရာတို႔ ပိုမ်ားလာ၏။ အသိဉာဏ္အၾကားအျမင္ တိုးပြားလာ၏။ ပထမတန္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ အသိဉာဏ္ တိုးပြားလာၿပီးျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူႀကီးမ်ားက လွ၀င္းရီကို သုသာန္ေစာင့္ စ႑ာလ၏ သမီးျဖစ္သည္ ဟူေသာ စြဲခ်က္ျဖင့္ ၀ိုင္း၍ ၾကဥ္ထားလိုက္ေလ၏။

လူတဦး တေယာက္ကို လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ဖဲၾကဥ္ထားျခင္းသည္ အေတာ္ပင္ ထိေရာက္ေသာ လက္နက္ျဖစ္သည္ကို ထုိစဥ္ကပင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြြာ သိရွိခဲ့သည္။ ထိုလက္နက္သည္ ေသြးမထြက္သည့္ လက္နက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုးႏွက္ခံရသူ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကို ပ်က္ျပဳန္းမြေၾက သြားေစႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းသူတို႔၏ ေသြးမထြက္သည့္နည္း ၀ါ အဟႎသာလမ္းစဥ္ျဖင့္ ညွဥ္းပန္းျခင္းေၾကာင့္ လွ၀င္းရီတြင္ သြားေဖာ္လာဖက္၊ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိေတာ့ၿပီ။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တြင္ အတန္းထဲတြင္ တဦးတည္း ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ဘဲဥသည္ ကိုယ္စိတ္ ခက္ထန္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသူ တဦးျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ငယ္စဥ္ကပင္ သိ၏။ ဘဲဥသည္ သူ႔ေအာက္ ငယ္သူ ကၽြႏ္ုပ္ကို အစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ စြန္လုရင္း၊ သားေရကြင္းလုရင္း၊ တဦးႏွင့္ တဦး အားစမ္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကသည့္ အခါတိုင္း၌ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ဘဲဥ၏ လက္သံေျပာင္မႈေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ငယ္စဥ္အခါမွ စ၍ သူတထူး၏ ေလးစား ခန္႔ညားျခင္း ခံရသည္။

ယခု လွ၀င္းရီကို ေက်ာင္းသူတို႔ ၾကဥ္ထားသည္ကုိ ဘဲဥျမင္သည့္အခါ ေဒါသူပုန္ ထသြားေလ၏။ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္ရွိသူ ဘဲဥသည္ လွ၀င္းရီ၏ လက္ကို ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ဆြဲကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ထိုင္ခံုသို႔ ေခၚလာ၏။ လွ၀င္းရီ၏ လြယ္အိတ္ကို ဖုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္၏။ “အ၀င္း နင္ ငါတို႔နဲ႔ လာထိုင္ေခ်။ အဲဒီခံုမွာ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ သြားမထိုင္နဲ႔ ၾကားလား” ဟူသည့္ ဘဲဥ၏ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ စကားသည္ လွ၀င္းရီ၊ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွလံုးသားမ်ားကို တဆက္တည္း တသားတည္း ျဖစ္သြားေအာင္ ဂေဟေဆာ္ လိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွ၀င္းရီ၏ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ားကို တဦးတည္း ဒိုင္ခံ နားေထာင္ခြင့္ ရေတာ့သတည္း။

 

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တတန္းၿပီး တတန္း ေက်ာ္လႊားကာ စတုတၳတန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ေက်ာင္းစာမ်ားမွာလည္း တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုမို ခက္ခဲလာသည္။ တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ ေအာင္ရမည္ဟူေသာ မိဘမ်ား၏ ရာဇသံေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခြာရသည္ မရွိ။ ေန႔တြင္လည္း စာ၊ ညတြင္လည္း စာ တစာစာ ေရရြတ္ရင္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးရေလသည္။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးေသာ္လည္း စိတ္မေျဖာင့္။ ေအာင္မွ ေအာင္ပါ့မလား ဟု ေၾကာင့္ၾက ရျပန္၏။ သို႔ႏွင့္ ပိေတာက္ ေရႊ၀ါတို႔ ပြင့္ဖူးသည့္ လတန္ခူးသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔တြင္ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္မည္ ဟူသည္ကို ၾကားသည့္အခါ လက္ထဲမွ ေရျပြတ္ လြတ္က်လုမတတ္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္မိသတည္း။ 

(၈)

ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔။

“ဟဲ့ အိပ္ရာက ထေတာ့ ၊မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္ေခ်၊ မေအာင္ရင္ ေသဖို႔ ျပင္ထား” ဟူသည့္ မာတာမိခင္၏ အၾကင္နာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အိပ္ယာထက္မွ ေလးတိေလးကန္ ထ၍ ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရန္ ထြက္ခဲ့၏။ မိုးေသာက္ခါနီးတြင္ ရြာခ်ထားသည့္ မိုးေၾကာင့္ ေျမသင္းရနံ႔တို႔ သင္းထံုေနသည္။ ေက်ာင္းေခါင္းရင္းမွ ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာလည္း ေရႊေသာအဆင္းကို ေဆာင္၍ ေနသည္။ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ ၀ီရိယ ေကာင္းေသာေၾကာင့္  ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ “ေဟ့ေရာင္ က်ပ္ခိုး မင္းေအာင္တယ္” ဟူသည့္ ဘဲဥ၏ အသံကို ၾကားရပါမွ ကၽြႏ္ုပ္ အသက္၀ေအာင္ ရႈႏိုင္ေတာ့သည္။ “မင္းေရာ ဘယ္ႏွယ့္တုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္သည့္အခါ ဘဲဥက “ငါလဲေအာင္တယ္” ဟု ေျဖ၏။ ထို႔ေနာက္ “အ၀င္းလဲ အခုေလးတင္ပဲ ေအာင္စာရင္း လာၾကည့္ သြားတယ္ကြ။ သူကေတာ့ မေအာင္၀ူး” ဟု သတင္းေပး၏။

စင္စစ္ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲ က်ရႈံးျခင္းသည္ လွ၀င္းရီ အတြက္ အေရးပါေသာ အရာ မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမူကား ထိုစာေမးပြဲ ေအာင္လွ်င္လည္း မိဘမ်ားက ေက်ာင္းဆက္ထားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုစာေမးပြဲသည္ လွ၀င္းရီ၏ ဘ၀အတြက္ မည္သို႔မွ် မထူးျခားသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲတခုသာ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မင္းလမ္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ မင္းလမ္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကို သေဘာၤေဆး အ၀ါေရာင္ သုတ္ထားသည္။ ေက်ာင္းၿခံစည္းရိုးမွာ လူႀကီးတစ္ရပ္ ေက်ာ္၏။ ထို႔ထက္ ပို၍ ထူးသည္မွာကား အရိုက္ၾကမ္းသည့္ ဆရာမ်ား ရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာတို႔သည္ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားကဲ့သို႔ အရိုက္သန္၏။ ပုဆိုး ခ်က္ျပဳတ္ ၀တ္လွ်င္လည္း ရိုက္၏။ ဖိနပ္ ရွပ္တိုက္ စီးလွ်င္ ရိုက္၏။ ပါးကြက္ ကြက္လွ်င္ ရိုက္၏။  အတန္းထဲတြင္ ေျပးလွ်င္ ရိုက္၏။ ေလခၽြန္လွ်င္ ရိုက္၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို ရိုက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အသံက်ယ္က်ယ္ မထြက္ရဲ။

ထိုေက်ာင္းတြင္ ဆရာတို႔၏ ရန္ကို ေၾကာက္ရယံုမွ်သာမက ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ရန္ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရွားရသည္။ ေက်ာင္းသားေဟာင္း အမ်ားစုမွာ ၿမိဳ႕ထဲရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနသူ လူရည္လည္သူတို႔၏  သားသမီးမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္ လူပါး၀၏။ ဆရာမမ်ားကို ကုန္းေခ်ာျခင္း၊ အတိုင္ေၾကာထူျခင္း စသည့္ အတတ္တို႔၌ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ကုန္စင္ တတ္ေျမာက္ထားၿပီးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုလူပါး၀သည့္ ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ဖုန္းဆိုးကြင္းေက်ာင္းမွ ေျပာင္းလာသူ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အဟႎသာ လမ္းစဥ္ျဖင့္ ညွဥ္းပန္းၾကေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ၾကဥ္ထား၏။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ားကို ဖြက္သူဖြက္၊ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ၀ါးၿပီးသား ပီေကမ်ား ကပ္သူကပ္၊ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးတြင္ ထမင္းဘူး ဖြက္သူ မရွား။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ စက္ဘီး ေလေလွ်ာ့သူ မရွား။ အေတာ္ပင္ ဆိုးရြားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေခ်၏ တကား။ တခါတရံ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သည္းမခံႏိုင္၍ လက္ပါမိလွ်င္မူ ရန္လာစသူကပင္ လက္ဦးမႈ ရယူၿပီး ဆရာမမ်ားႏွင့္ တိုင္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သူတပါး ညွဥ္းဆဲသည္ကို ခံယူရင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားဆိုးမ်ား ျဖစ္သြားေလ၏။

ထိုမင္းလမ္းေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုး မေပ်ာ္ပိုက္ၾကေခ်။ ထိုေက်ာင္းသို႔ သြားရသည္မွာ ငရဲတြင္းသို႔ သြားေနရသည့္ အလား၊ အေတာ္  စိတ္ဆင္းရဲစရာ ျဖစ္၏။

ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာေသာ BMX စက္ဘီးကေလးမ်ား အေတာ္ ေခတ္စား၏။ ဘဲဥ၏ မိဘမ်ားက ပဥၥမတန္း ေက်ာင္းသားႀကီး ဘဲဥအတြက္ BMX စက္ဘီး တစ္စီး ၀ယ္ေပးလိုက္သည္။ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို စက္ဘီး ဘားတန္းေပၚတြင္ ထိုင္ေစၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္၍ မေမာႏို္င္ မပန္းႏိုင္္ နင္းတတ္သည္။ BMX စက္ဘီးကေလးျဖင့္ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ လုပ္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ဂုဏ္ရွိလွ၏။ စက္ဘီး စီးရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဘဲဥ၏ စက္ဘီးကို မ်က္စိက်ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတို႔၏ ရန္ကို ေတြးကာ ပူရျပန္သည္။ စာသင္ရသည္မွာ မေျဖာင့္ေတာ့။ စက္ဘီး ေလေလွ်ာ့့သူ၊ ကၽြတ္တိုင္ျဖဳတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္တတ္သူတို႔ေၾကာင့္ အေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲရ ျပန္သည္။

တေန႔ ေက်ာင္းသို႔ သြားခိုက္တြင္ ဘဲဥသည္ မည္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ ေက်ာင္းဘက္သို႔ မသြား။ မင္းလမ္းကို ေရွာင္ကြင္း၍ နိဗၺာန္လမ္းဘက္သို႔ ဦးတည္လိုက္၏။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ မင္း ဘယ္ကို သြားမလို႔တုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ ဘဲဥသည္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ “က်ပ္ခိုး လွ်ာမရွည္နဲ႔” ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဖုန္းဆိုးကြင္း ေက်ာင္းနားသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ဘဲဥကား မရပ္ေသး။ စက္ဘီးကို အသားကုန္ က်ံဳးနင္း ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕အထြက္ရွိ က်ိဳက္ထီးရိုးေလး ေစတီေတာ္နားသို႔ ေရာက္မွ စက္ဘီးကို တံု႔ခနဲ႔ ရပ္လိုက္သည္။ ဘဲဥ ၏ အျပဳအမူတို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ “ေဟ့ေရာင္ ဘဲဥ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနၿပီ၊ ဘယ္လို လုပ္မလဲ” ဟု အလန္႔တၾကား ဆိုမိ၏။ “ဘယ္လိုမွ မလုပ္နဲ႔ ” ဟူသည့္ အေျဖကိုသာ ဘဲဥထံမွ ျပန္ရလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘဲဥက ၿပံဳးတံုးတံုး လုပ္ကာ “ကဲ က်ပ္ခိုး စက္ဘီးေပၚကို ျပန္တက္၊ ငါ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး” ဟု ဆိုေလ၏။

လိုရင္းတိုရွင္း ဆိုရလွ်င္ ထို႔ေန႔တြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေက်ာင္းေျပးၿပီး လွ၀င္းရီဆီသို႔ အလည္အပတ္ သြားၾက၏။ မိုးဦးက်ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုသာန္လမ္းတေလွ်ာက္ ဗြက္ေပါက္ေန၏။ သုႆန္အစပ္ လယ္ကြက္ထဲမွ ဖားတို႔ အံုးအင္ ေတးသီဖြဲ႕သည္ကို ၾကားရ၏။

  

လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္ေရွ႕႔သို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေျခခ်မိလွ်င္ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ပါးေစာင္တြင္ ေဆးေပါ့လိပ္တို ခဲထားေသာ ေယာက်ာ္းႀကီးတဦး  ပိုက္ဖာေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုႏွင့္ ကေလးႏွစ္ဦး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသျဖင့္ သူ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို “မင္းတို႔ ဘယ္ကလာတာတုံး။ ဘာလာ လုပ္တာတုံး။ ဘယ္ကို သြားမလို႔တုံး” စသည့္ သတင္းေထာက္ လက္သံုး “ဘ” ကုန္း ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ တရစပ္ ႏွိပ္စက္၏။ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ရွိသူ ဘဲဥက အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျဖလိုက္ေသာ္ ထိုသူက “မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းက တမံဘက္ကို သူ႔မေအနဲ႔ ထြက္သြားတယ္ကြ။ မင္းတို႔ ဒီက ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေခ်။ မေစာင့္ခ်င္ရင္ လိုက္ေခၚေခ်” ဟု အဘိယာစက ျပဳ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဧည့္သည္ေတာ္ႏွစ္ဦးသည္ တမံဘက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ရ ျပန္၏။

တမံေစာင္း ေရစပ္တြင္ လွ၀င္းရီကို ေတြ႕ရပါၿပီ။ လွ၀င္းရီက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို မျမင္ေသး။ ေရထဲတြင္ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ဘာလုပ္ေနသည္ မသိ။ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေန၏။  ထိုစဥ္ ဘဲဥက “ေဟ့ ၾကပ္ခုိး လွ၀င္းရီ သြားမေခၚလိုက္နဲ႔အုံး။ သူ႔ကို စရေအာင္” ဆို၏။ ဘဲဥ၏ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ပံုမွာ အေတာ္ပင္ ထူး၏။ တမံေစာင္းမွ ရႊံ႕မ်ားကို ခူး၍ ေပါက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္ သူရႈပ္ေနေသာ လွ၀င္းရီသည္ ဘဲဥ ပစ္လိုက္သည့္ ရႊြံ႕စိုင္ခဲ ေခါင္းကို တည့္တည့္ႀကီး ထိမွန္သြားသည့္ အခါတြင္မွ တာေပၚတြင္ ရပ္ေနသူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို သတိျပဳမိသည္။ “ဟဲ့ နင္တို႔ ဘာလာ လုပ္တာတုံး” ဟု ကမန္းကတန္း ဆို၏။ “ခဏေစာင့္အုံး၊ ငါ ေနာက္ထပ္ တစည္း ေလာက္ရေအာင္ ခူးလိုက္အုံးမယ္။ ၿပီးမွ တက္လာခဲ့မယ္” ဟု ေျပာရင္း ေရထဲမွ ကန္စြန္းညြန္႔ တညြန္႕ လွမ္းခူးလိုက္၏။ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ကန္စြန္းညြန္႔တို႔သည္ သန္စြမ္းလွပါေပ၏။ တမံေစာင္းတြင္ ေဗဒါပန္းမ်ား ဖူးပြင့္ေနေသာေၾကာင့္ တမံေစာင္းတြင္ ခရမ္းေရာင္ ကမၺလာႀကီး ခင္းထားသည့္ႏွယ္။

 

မေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တြင္ ေျပာစရာ ဆိုစရာ အေၾကာင္း စံုလင္လွေခ်သည္။ မင္းလမ္းေက်ာင္းမွ ဆရာမ်ား အရိုက္ၾကမ္းျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား လူပါး၀ျခင္းတို႔မွ စ၍ ကုန္းေလးေစ်းတြင္ လွ၀င္းရီ ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းေနရျခင္း စသျဖင့္ အေၾကာင္းအရာ စံုလင္ လွေခ်၏။ ဘဲဥက စက္ဘီး မစီးဖူးေသးသည့္ လွ၀င္းရီကုိ စက္ဘီးျဖင့္ သုသာန္ တပတ္ တင္နင္း၏။ စက္ဘီးစီးရျခင္းေၾကာင့္ လွ၀င္းရီ ေပ်ာ္မဆံုးေတာ့ၿပီ။

ငယ္စဥ္က ကၽြႏ္ုပ္ ငွက္ဖ်ား ခဏ ခဏ မိေသာေၾကာင့္ ရခိုင္ ငွက္ေပ်ာသီး မစားရန္ အိမ္က အထူး ပိတ္ပင္ တားျမစ္ ထား၏။ လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ငွက္ေပ်ာဖီးမ်ားကို ျမင္ရသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္ သြားရည္ တျမားျမား က်မိေတာ့သည္။ လွ၀င္းရီ၏ အေမကလည္း ႏွေျမာတြန္႕တိုျခင္း အလ်ဥ္း မရွိ။ “စားစရာရွိတာကို စားႏိုင္သေလာက္ စား၊ ၀မ္းအျပင္ ပုတ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး” ဟူသည္ကို လက္ကိုင္ျပဳကာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥလည္း ငတ္ငတ္ႏွင့္ တြယ္လိုက္သည္မွာ တေယာက္ တဖီး မကေခ်။လွ၀င္းရီ အေဖႀကီး ခြဲေကၽြးသည့္ အုန္းသီး စားလိုက္၊ လွ၀င္းရီ အေမႀကီး ေကၽြးသည့္ ငွက္ေပ်ာသီး စားလိုက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ အုန္းရြက္ျဖင့္ ပ်ံလႊားငွက္ရုပ္ ခ်ိဳးနည္းကို လွ၀င္းရီ အေဖက သင္ေပးေသးသည္။ အုန္းလက္ပ်ံလႊားကေလးမ်ားႏွင့္ ကစားရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ရ၊ ေမာလည္း ေမာရ။ ေမာရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးမ်ား ေ၀းေ၀းပ်ံေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပးရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

သဂ်ဳေသြးဟု ကေလးမ်ား ေခၚသည့္ အုန္းဆံျခည္ေထြးကို ကၽြႏ္ုပ္ ငယ္စဥ္က အေတာ္ပင္ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူး၏။ ေဖာ့သားစိုင္ သဂ်ဳေသြးကို ကိုက္လိုက္ရသည့္ အရသာကို မည္သည့့္ အရာႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထမင္း မစားဘဲ သဂ်ဳေသြးခ်ည္း ေန႔တိုင္း စားရန္ စိတ္ကူးမိ ခဲ့ဖူးသည္။ လွ၀င္းရီတို႔ အိမ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ မစားရေသာ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီး၊ သဂ်ဳေသြး ကဲ ဘာလို ေသးသတုံး ဟုသာ ေမးလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

(၉)

သို႔ႏွင့္ တေနကုန္ တေနခန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေက်ာင္းေျပးၿပီးေနာက္ ညေန ေက်ာင္းဆင္းတြင္ ေက်ာင္းျပန္သူမ်ားႏွင့္ ေရာင္ေတာ္ျပန္လွိမ့္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ေလ၏။ လွ၀င္းရီ၏ မိဘမ်ားက ေနာက္လည္း လာၿပီးေတာ့ လည္ဦး ဟု အဖန္တလဲလဲ ဖိတ္မႏၱက ျပဳ၏။ လွ၀င္းရီကလည္း သုသာန္အ၀ အထိ လိုက္ပို႔၏။

ဘဲဥတြင္ မေကာင္းေသာ အေလ့တစ္ခု ရွိ၏။ ထို႔အေလ့မွာ မည္သည္ကိုမွ် သိုသိပ္ မ်ိဳ၀ွက္မႈ မရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအက်င့္ထူးေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ျပႆနာ ေပြခဲ့ရေလသည္။ ထိုညေနတြင္ ဘဲဥသည္ ပါးစပ္ အၿငိမ္ မေန။ သူ သဂ်ဳေသြး စားခဲ့ရသည္ကို စကားမရွိ စကားရွာၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေျပာ၏။ ထို သဂ်ဳေသြးမွ မီးခိုး ၾကြက္ေလွ်ာက္လိုက္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းေျပးသည္ကို မိဘမ်ား သိသြားေတာ့သည္။ ဘဲဥ၏ အေမသည္ သူ႔သားကို သူရိုက္ယံုမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္ေတာ္ မမူေသး။ ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္သို႔ တကူးတက ေရာက္လာၿပီး နတ္သံေႏွာကာ ဇာတ္စံုခင္း၏။ “သုသာန္က ဟာေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး စ႑ာလက်င့္ စ႑ာလႀကံ ႀကံတယ္၊ မႀကံေကာင္း မစည္ရာ သုသာန္က အုန္းသီးနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီး ကို တခုတ္တရ သြားစားၾကတယ္တဲ့၊ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား” ဟူသည့္ ဘဲဥအေမ၏ တိုင္ၾကားခ်က္ အဆံုးတြင္ မာတာ မိခင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်ာျပင္ကို ေဗ်ာတင္ေလ၏။

 

ေဗ်ာတီးၿပီးေသာ္ အမသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို တေရာ္ကင္ပြန္းႏွင့္ ေခါင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာ္ေပးသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးရင္း “ငါ့ သားရယ္ မင့္တို႔ႏွယ္ မိုက္လိုက္တာေနာ္။  မလုပ္ေကာင္းတာေတြ ေနာက္မလုပ္နဲ႔။ ဘုန္းနိမ့္ကုန္မယ္။ အာစက္ လွ်ာစက္ေတြ ညံ့ကုန္မယ္။ ေနာက္တစ္ခါ နင္ သုသာန္ဘက္ကို သြားတယ္လို႔ ငါ ၾကားရင္ ေသၿပီသာမွတ္” ဟု ဆိုျမည္ႀကိမ္းေမာင္းေလ၏။

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေက်ာင္းမေျပး၀ံ့ေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းစာမ်ားကလည္း တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ပိုမို ခဲယဥ္းလာသည္။ က်ဴရွင္ႏွင့္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္က်ဴရွင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ျပဳရင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရွစ္တန္း ေအာင္ခဲ့ေလ၏။ သုသာန္ဘက္သို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ မသာပို႔သည္မွာ ကေလးအလုပ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သုသာန္ဘက္သို႔ ေရာက္ရန္ အေၾကာင္း မရွိေခ်။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မင္းလမ္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္၌ လွ၀င္းရီသည္ ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ လက္ေတြ႕သင္ခန္းစာမ်ားကို ဆည္းပူးေနရေလ၏။ စိတ္သေဘာ ေကာင္းလွသည့္ လွ၀င္းရီ၏ မိခင္ႀကီးမွာ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္ ေသသြားရွာေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီတို႔ သားအဖ ႏွစ္ဦးတည္း က်န္ခဲ့၏။ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း အရက္ကို အေဖာ္လုပ္ကာ ထင္တိုင္းက်ဲ၍ ေနေတာ့သည္။ မိခင္ မရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လွ၀င္းရီသည္ မိခင္ႀကီး၏  ေစ်းေတာင္း အေဟာင္းကေလးကို ေခါင္းတင္ကာ ေစ်းေရာင္းရ၏။ ကုန္းေလးေစ်းႏွင့္ သုသာန္မွာ အတန္ငယ္ ေ၀းေသာေၾကာင့္ ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္းကတည္း ထလာရသည္။

 

တခါတရံ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥတို႔ နံနက္ခင္း က်ဴရွင္ သြားခ်ိန္၌ ကုန္းေလးေစ်းထိပ္တြင္ လွ၀င္းရီ ငါးေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တခါတရံတြင္မူ ကုန္စိမ္းေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တခါတရံတြင္မူကား ေရၾကက္မ၊ တုတ္တလုပ္၊ တုတ္ဆီငွက္ကင္မ်ား ခ်ေရာင္းေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေစ်းသည္ႀကီး လွ၀င္းရီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဆံုေလတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကို္ယ္ရႈပ္ေနသည္ေၾကာင့္ စကားေျဖာင့္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ၾကေခ်။ “နင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ငါ ေနေကာင္းပါတယ္” စသည့္ သမားရိုးက် ႏႈတ္ဆက္စကားေလာက္သာ ေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။

   

အခ်ိန္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးခဲ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥလည္း ဆယ္တန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ဆယ္တန္းသည္ ဘ၀ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ ႏွစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနရာညပါ တစာစာႏွင့္ အထူးပင္ ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ ရျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေျဖရန္ နီးကပ္လာေလ၏။ စာေမးပြဲ မေျဖမီ တရက္ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္ က်ဴရွင္အေရွ႕၌ လွ၀င္းရီ ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို မႀကံဳစဖူး ၾကံဳရ၏။ လွ၀င္းရီက “ဟဲ့ နင္တို႔ စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့မယ္ဆို” ဟု ေမး၏။ “နင္တို႔ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီး ဘုရားပန္းကပ္ရေအာင္ သေျပညြန္႔ေလးေတြ ငါ ယူလာတယ္” ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥကို သေျပတစည္းစီ ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ “သေျပပန္းေတြက သန္႔ပါတယ္။ ေညာင္လိမ္ကလာတဲ့ ပန္းသည္ေတြဆီက ငါ ၀ယ္လာတာပါ” ဟု ေျပာျပန္သည္။ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာမိ။ သေျပဟူသည္မွာ ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည္ မဟုတ္ေလာ။

 

သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ရင္တဖိုဖို အသည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးလတ္ေသာ္ ဘဲဥႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုးတြင္ ဂစ္တာေရာဂါ စြဲကပ္လာသည္ေၾကာင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဘဲဥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ ပိုၿပီး ရြပိုးထိုးေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔ သြား၍ ဂစ္တာသင္တန္း တက္ေလ၏။

(၁၀)

တခုေသာ ညေနေစာင္း ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏွမမ်ား မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ၌ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူတို႔၏ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းလွသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ အတန္ၾကာမွ ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႀကီးက “မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္း အ၀င္း အေၾကာင္း ၾကားၿပီးၿပီလား” ဟု ရုတ္ျခည္း ဆိုလိုက္သည္။ “ကေလးမေလး ခမ်ာမွာ သနားစရာပါကြယ္” ဟု ဆက္လက္ ေျပာျပန္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႀကီးမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္လွ်င္လည္း သနားတတ္၊ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ ကိုက္လွ်င္လည္း သနားတတ္၊ ကေလး ေခ်ာ္လဲလွ်င္လည္း သနားတတ္၊ သူေတာင္းစား ပိုက္ဆံလာေတာင္းလွ်င္လည္း သနားတတ္သူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ သနားစရာေကာင္းသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းတို႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ဆန္းၾကယ္သည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ယခု သူဆိုလိုက္ေသာ “သနားစရာေကာင္းသည္” ဟူသည္မွာ လွ၀င္းရီႏွင့္ တနည္းတဖံု ပက္သက္ေနေသာေၾကာင့္ “အ၀င္း ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုံး။ ေနမေကာင္း ထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တယ္ ၾကားမိလို႔လား” ဟု သာမန္ကာ လွ်ံကာ ေမးလိုက္မိသည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ လွ၀င္းရီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ မေျဖမီကတည္းပင္ ျဖစ္၏။

  

“အံ့ပါရဲ႕ေတာ္ တေနကုန္ တေနခန္း ကိုးက်င္းကိုးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သြားေနတာ နင္ လွ၀င္းရီ အေၾကာင္း မၾကားလိုက္ဘူးလား” ဟု အမႀကီးက ဆိုျပန္သည္။ ”လွ၀င္းရီ ဗလကၠာရ အလုပ္ခံရလို႔တဲ့၊ လုပ္တဲ့အေကာင္ကိုလဲ ရဲေတြ ဖမ္းထားၿပီတဲ့။ အဲဒီ မသာေကာင္ကို ေထာင္ခ် မေနနဲ႔။ အလကား ဆန္ကုန္တယ္။ တခါထဲ ေသေအာင္ ရိုက္သတ္ရမယ္။ ဓားနဲ႔ ႏုပ္ႏုပ္စင္းပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ” ဟူသည့္ သူ႔ စကားသံ အဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာ၏။ ေသြးမ်ား ဆူပြက္လာသည္။ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့။ ဘာကိုမွ် ေနာက္ထပ္ မၾကားလိုေတာ့။

 

ေနာက္တေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ယာက ထၿပီး သုသာန္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့၏။ သုသာန္သို႔ သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ဘဲဥကို တမ္းတမိသည္။ စင္စစ္ ဘဲဥ မရွိသည္မွာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ သူရွိေနပါက ဘာျဖစ္မည္မွန္း အတပ္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ျပႆနာ တခုခု ႀကံဳရဖြယ္ ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေတြးမိသည္။ သုသာန္သည္ နံနက္ခင္းတြင္ ခ်မ္းရွာလြန္းေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္ ေနစာလႈံ ေနေလ၏။ ပန္းႏုေရာင္ ထိကရုံး ပန္းကေလးမ်ား ဖူးပြင့္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္၊ လွ၀င္းရီႏွင့္ ဘဲဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ထိကရုံးပင္ကေလးမ်ားကို လက္ႏွင့္ တို႔၍ ထိကရုံးပင္ကေလးမ်ားကို အိပ္ခိုင္းတမ္း ကစားခဲ့ဖူးသည္ကို မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။

သို႔ႏွင့္ လွ၀င္းရီတို႔ တဲကေလး အနားသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္လာ၏။ တဲကေလးမွာ ယခင္အတိုင္းပင္။ လွ၀င္းရီ အေဖ ပစ္ေနက် ပိုက္ကြန္ကေလးမွာ ၿခံစည္းရိုးတြင္ တြဲလ်ားက်ေန၏။ အေ၀းဆီမွ ဘုတ္ငွက္ျမည္သံ တပူပူကို ၾကားရ၏။ သို႔ေသာ္ တဲကေလးမွာ တိတ္ျခင္းမလွ တိတ္လြန္းလွသည္။ တဲေရွ႕ေရာက္ေသာ္လည္း လူသံသူသံ မၾကားရေသး။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တဲေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ အ၀င္းေရ ဟု ေခၚရေကာင္းႏိုး၊ ဗ်ိဳ႕ ဦးေလးေရ ဟု ေခၚရေကာင္းႏိုး အေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားရေသး၏။ အ၀င္းေရ ဟု ေခၚရန္ မသင့္ေခ်။ လွ၀င္းရီ ခမ်ာမွာ ရွက္ေနရွာလိမ့္မည္။ ဦးေလးေရဟု ေအာ္ေခၚျပန္လွ်င္လည္း သမီး၏ အျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရမည့္ အဖ ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ေတြးျမင္မိလာ၍ အားနာသလိုလို ရွိမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဟမ္း ဟု ေခ်ာင္းသံ ေပးလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႔ေသာ္လည္း မည္သည့္ တံု႔ျပန္မႈကိုမွ် ျပန္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းဟန္႔ ရျပန္သည္။ မထူးျခားေခ်။ ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းဟန္႔ျပန္သည္။ အေၾကာင္း မထူးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အ၀င္းေရ ဦးေလးေရ ဟု ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ တခြန္း ေအာ္ေခၚေသာ္လည္း မည္သူမွ် မထူး။ ေနာက္ တစ္ခြန္း။ မည္သူမွ် မထူး။ ေနာက္ထပ္ တခြန္း။ မည္သည့္ အသံမွ် မၾကားရ။ အဖန္တလဲလဲ ေအာ္ေခၚေသာ္လည္း မည္သည္ တံု႔ျပန္သံကိုမွ် မၾကားရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္တြင္ စေနာင့္စနင္း ျဖစ္လာ၏။ မထူးပါဘူးကြာ အိမ္ေပၚတက္ၾကည့္တာ ေကာင္းပါတယ္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္၍ ၿခံတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့၏။ မည္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ အိမ္ေပၚတြင္ မည္သူမွ် မရွိၾကေတာ့ေပ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမကေလး လွ၀င္းရီမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ၏။

(၁၁) 

လွ၀င္းရီတို႔ သားအဖ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ လအတန္ငယ္ၾကာမွ ဘဲဥ ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူျပန္ေရာက္လာသည့္ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦး ကမ္းနဖူးသို႔ ဆင္း၍ ေရဆင္းတံတားဦးရွိ ကင္းတဲ၌ ထိုင္ေနမိသည္။ မည္သည့္ စကားကိုမွ် မဆိုမိၾက။ ျမစ္အတြင္း တလိပ္လိပ္ လြန္႔လူးေနသည့္ လႈိင္းလံုးမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေရာ အခိုက္၀ယ္ မုတ္သုန္မုိုးသည္ ယင္း၏ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္သည့္ ေလျပင္း၊ ငယ္ကၽြမ္းေဆြျဖစ္သည့္ မိုးႀကိဳးလွ်ပ္စီးတို႔ ၿခံရံၿပီးလွ်င္ ေရြးျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ တေ၀ါေ၀ါျမည္သံကိုျပဳကာ ျမစ္ေရျပင္အနားသတ္ရာ လတာျပင္အစပ္နားမွ လမုေတာကို ဖ်က္ဆီးအံ့ေသာငွာ မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္ေလ၏။

မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံသည္ အမ်က္ထေနသည့္ မုတ္သံုမိုးကို ဘီလူးဆုိင္းတီး၍ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနသေယာင္။ ၿပိဳးျပက္လက္သည့္ လွ်ပ္ေရာင္ ၀င္းခနဲ အလက္တြင္ ကမ္းနဖူး ေရဆင္းတံတား၌ ဆိုက္ကပ္ထားသည့္ စပါးေလွ၊ ဆားေလွ စသည္တို႔ လႈိင္းစီး၍ ေနၾကသည္ကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။ မုတ္သံုမိုး၏ လက္သရမ္းျခင္းေၾကာင့္ ႏုနယ္လွစြာေသာ လမုရြက္တို႔သည္ ညစ္ေထးေထး မဲပုပ္ပုပ္ အဆင္းကိုေဆာင္သည့္ လတာျပင္ထက္သို႔ ဦးစိုက္ဂၽြမ္းျပန္ က်ေလ၏။ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ လမုေတာတန္းသည္ ေလအေသာ့တြင္ သြက္သြက္ခါရမ္းေနသည္ကို လွ်ပ္ေရာင္အျပက္တြင္ ျမင္ရ၏။ မိုးသားတိမ္စိုင္တို႔ ေကာင္းကင္တြင္ ပတ္ရစ္ဖြဲ႕ကာ ၿမိဳ႕ကေလးကို လွည့္လည္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေန၏။ 

ထိုစဥ္ ဘဲဥက “ေဟ့ေရာင္ က်ပ္ခိုး။ အ၀င္းတို႔ သားအဖ ဘယ္ကို ထြက္သြားသတုံး။ မင္း သတင္း ရေသးသလား” ဟု ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူ႔အေမးကို ျပန္မေျဖႏိုင္။ အတန္ၾကာမွ ဘဲဥသည္ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း “ေအးေလ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မွ သူတို႔လဲ ဒီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေနခ်င္ေတာ့မွာလဲ” ဟု ဆိုလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥသည္ လွ၀င္းရီအေၾကာင္းကို စကား မစျဖစ္ေအာင္ အထူး သတိထား ဆင္ျခင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလွ်င္မူ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။ ဘဲဥသည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ နည္းတူပင္ ျဖစ္ေနရွာ ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခိုက္ တစိမ့္စိမ့္ ရြာသြန္းေနေသာ မုတ္သံုမိုးသည္ သည္းရာမွာ မည္းလာၿပီးလွ်င္ မစဲႏိုင္ေအာင္ ရြာခ်လိုက္ေလသတည္း။

  

ထိုႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားရန္ ၿမိဳ႕ကေလးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။ မိသားစု အေရး၊ စီးပြားေရး စသည့္ အေထြေထြ ျပႆနာတို႔ေၾကာင့္ ဘဲဥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားရန္ အခြင့္မရေတာ့ေခ်။

 

(၁၂)

ယူနီဗာစီတီေက်ာင္းဆိုသည္ တရား၀င္ အေလလိုက္ခြင့္ရသူတို႔ ေပ်ာ္ပါးရာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေပါင္းအသင္း အသစ္တို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ျခင္း၊ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု ထင္ရေသာ မိန္းကေလးတိုင္းကို ရည္းစား စကားလိုက္ေျပာျခင္း၊ စာလိုက္ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့၏။ သတၱဘာဂ ဖူးစာေရးနတ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေရွးဘ၀က မည္သည့္ အေၾကာင္းေရစက္တို႔ေၾကာင့္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနသည္ မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္ ပိုးပန္းသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ လြဲရေလေအာင္ ေသြးေဆာင္ ျဖားေဆာင္း၏။ ေတာင္က်ေရပမာ ထက္သန္လွစြာေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမတၱာဓာတ္ အရွိန္အဟုန္ကို မည္သည့္ မိန္းကေလးကမွ် ခံယူျခင္း မျပဳၾကေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ လံုမငယ္တို႕သည္ ကၽြႏ္ုပ္ ခ်စ္ေရးဆိုသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ လင္ေနာက္လိုက္သြားၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးတို႔ကမူ ကၽြႏ္ုပ္ ေမတၱာစကား ပန္ၾကားခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ “နင္ ငါ့ ေနာက္ဆက္ၿပီး လိုက္မလာနဲ႔။ နင္ ဆက္လိုက္လာရင္ ဘတ္စ္ကားေရွ႕ ၀င္ရပ္ၿပီး အေသခံလိုက္မယ္” ဟု ဆုိကာ သူတို႔၏ အသက္ျဖင့္ ရင္း၍ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမတၱာကို တံု႔ျပန္သမႈ ျပဳသည္။ အခ်ိဳ႕မူကား စာတိုက္မွ စာပို႔လိုက္ယံုမွ်ႏွင့္ပင္ လူႀကီးမိဘ သက္ေသ စံုလင္စြာျဖင့္ လာေရာက္ ဆဲဆို ရန္ေတြ႕ၾက၏။

   

သို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္သလို ပါးသလို ေနထုိင္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီး တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကူးေျပာင္း၍ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာ္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ တခုကို ကၽြႏ္ုပ္ လက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေလ၏။ ဘြဲ႔လက္မွတ္ တခုရခါမွ်ႏွင့္ တ၀မ္း တခါးလွေအာင္ ႀကံေဆာင္ရန္မွာ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းေၾကာင္း ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္ သိသည္။ အလုပ္ေၾကျငာ ေတြ႕တိုင္း၊ ဌာနဆိုင္ရာတို႔မွ အလုပ္ေခၚေလတိုင္း အေျပးအလႊား သြားကာ အလုပ္ေလွ်ာက္ရသည္မွာ အေမာပင္။ အလုပ္ ခဏခဏ ေလွ်ာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရွိရွိသမွ် အလုပ္ဌာနတို႔မွ ၀န္ထမ္းေရးရာ ဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ပင္ လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ကာ အထူးပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရေသာ ဟူ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ ၀ိဇၹာႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ဘဲဥသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းမေခ်ာ မသီတာကို ခိုးေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘြဲ႕ထူးကို ခံယူလိုက္ေလ၏။ ဖူးစာအေရး၌ ႏံုခ်ာေတာ္ မူေပထေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥတေယာက္ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ ဟူသည္ကို ၾကားသည့္အခါ စိတ္ထဲတြင္ က်ိတ္ၿပီး မနာလို ျဖစ္မိသည္။ သတၱာဘာဂနတ္ကိုလည္း ဆဲေရးမိေသးသည္။ အေတာ္ပင္ စြံသည့္ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း ဟူ၍လည္း ဂုဏ္ယူ ၀မ္းသာမိ၏။

 

ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္မျပန္ဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ႀကံဳသလို က်သလို ေနထုိင္ကာ အလုပ္ ရွာေဖြေရး လုပ္ေနသည့္ ကာလအတြင္း၌ ဘဲဥသည္ စပါးဒိုင္ စာေရးကေလး အျဖစ္မွ စာေရးႀကီး အျဖစ္သို႔ ရာထူးတိုးျမွင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထုိစဥ္က လယ္သမားတိုင္း အစိုးရထံသို႔ တဧကလွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္တင္းႏႈန္းျဖင့္ မျဖစ္မေန တာ၀န္ေက်စပါး သြင္းရသည့္ ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စပါးဒိုင္ စာေရးႀကီးဟူသည္မွာ လက္ဖ်ားေငြသီးသည့္ ရာထူးဌာနႏၲရပင္ ျဖစ္၏။ ဒိုင္မွဴးႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေသာ စာေရးႀကီးဘဲဥသည္ စပါးဒိုင္တြင္ သူ႔ေျခသူ႕လက္ခ်ည္း ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စပါးဒိုင္ စာေရးႀကီးဘဲဥသည္ စပို႔ရွပ္ ထည္လဲ ၀တ္ေတာ့၏။ ေခါင္းလိမ္းဆီ တရႊဲရြဲ၊ အသားအရည္ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္ကာ အေတာ္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ စာေရးႀကီး ကေတာ့္ လက္မွ တခၽြမ္ခၽြမ္ တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္သံတို႔ကို နားၾကားျပင္းကပ္ေအာင္ ၾကားရေတာ့သည္ ဟူ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာမူကား ေျပးရင္းလႊားရင္း အလုပ္ေလွ်ာက္ ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္၏။

အလုပ္ေခၚတိုင္း ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း အဆင္မေျပ။ အလုပ္မရသည့္ အဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ကာ အိမ္ျပန္ခ့ဲေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိ။ စိတ္ဓာတ္က်စရာ အေျခအေနတို႔ျဖင့္ ထပ္၍ ႀကံဳရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥရွိရာ အလယ္ေရေက်ာ္ စပါးဒိုင္သို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္ခဲ့ေလ၏။

စပါးဒိုင္ရွိရာ ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ပဲ့ေထာင္ ေမာင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတာင္လို မို႔ေမာက္ေနသည့္ စပါးပံုႀကီးမ်ား ေတြ႕ရသည္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေခၽြးတဒီးဒီးက်ေနသည့္ အလုပ္သမားတို႔ ပ်ားပန္းခတ္ ေနၾကသည္။ ဘဲဥကို ႀကိဳတင္ အေၾကာင္း မၾကားမိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ဆီးႀကိဳမည့္သူ မရွိ။ အလုပ္သမကေလးတို႔က ေ၀ါကင္းရႈးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားသည့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ရ၏။ စပါးထမ္းေနသည့္ အလုပ္သမားတေယာက္ အနားသို႔ မေယာင္မလည္ ခ်ဥ္းကပ္၍ “ဘဲဥ ဘယ္မွာတုံးဗ်” ဟု ေမးလိုက္ေသာ္ ထိုအလုပ္သမားႀကီးသည္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားေလ၏။ သူကပင္ “ဘယ္က ဘဲဥကို ေျပာတာတုံး” ဟု ျပန္လွန္ ေမး၏။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဒိုင္က စာေရးႀကီးကို ေျပာတာဗ်” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ဆိုလိုက္မွ ထိုသူသည္ အလြန္ရိုက်ိဳးေသာ အမူအရာျဖင့္ “ေၾသာ္ စာေရးႀကီး ကို၀င္းႏိုင္ကို ေျပာတာန႔ဲ တူတယ္” ဟု ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္မရွည္ ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ “ဟုတ္တယ္ ၀င္းႏိုင္ကို ေျပာတာ။ ဒီေကာင္ ဘယ္မွာတုံး” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ထိုအလုပ္သမားႀကီးက “ဆရာေလး ကို၀င္းႏိုင္က အခုေလးတင္ပဲ ကန္ဘဲ့ကို ပဲ့ေထာင္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္” ဟု ေျပာရင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ အိတ္ကို ဆြဲ၏။ ထို႔ေနာက္ “လာပါ ဆရာရယ္။ ဆရာေလး ကို၀င္းႏိုင္ ေတာ္ၾကာေနရင္ ျပန္ေရာက္လာမွာေပါ့။ ဆရာကေတာ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာရင္း အိမ္ကေန ေစာင့္တာက ပိုေကာင္းပါတယ္” ဟု ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ဆြဲ၍  စာေရးႀကီး ဘဲဥ စံျမန္းရာ စပါးဒိုင္ ၀န္ထမ္းတန္းလ်ားဆီသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။

    

၀န္ထမ္းတန္းလ်ားရွိ ဘဲဥ၏ ေနအိမ္ကေလးမွာ ေနခ်င့္စဖြယ္ သာေတာင့္သာယာ ရွိလွပါ၏။ အိမ္ေရွ႕တြင္ စပို႔ရွပ္မ်ား လွမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ၿပံဳးမိေသးသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀သို႔ ေရာက္လွ်င္ အလုပ္သမားႀကီးက “အမေရ ဆရာ့သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕ကေန လာလည္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔တာ” ဟု ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေရွ႕တြင္ ခ်ကာ အလုပ္ခြင္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္သြားေလ၏။ “လာၿပီ ဦးေလးေရ” ဟု ဆိုရင္း အိမ္တြင္းမွ စာေရးႀကီးကေတာ္ ထြက္လာ၏။

  

“ဟင္ အ၀င္း” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ အံ့ၾသစြာ ေရရြတ္မိသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ရတာတုံး ဟု ေတြးမိ၏။ လွ၀င္းရီကလည္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ ဘီလူးသရဲကို ျမင္ေတြ႕ရသည့္အလား ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ “ဟယ္ က်ပ္ခိုး နင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတာတုံး” ဟု ၀မ္းသာအားရ ဆိုၿပီး ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေနရာခ်၏။ “ကဲ ေရေလးဘာေလး ေသာက္အုံး။ နင့္ သူငယ္ခ်င္းလဲ ထမင္းစားခ်ိန္ အမီ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ေနပါအုံး နင္က အေၾကာင္းေလး ဘာေလးေတာင္ မၾကားဘူး။ နင္ လာလည္မယ္မွန္း ႀကိဳသိရင္ ငါ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ထားတာေပါ့။ အခုေတာ့ သျဗဳသီးနဲ႔ ငါးရံ႕ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ထားတာပဲ ရွိတယ္” ဟု ဆို၏။ “တေအာင့္တနား အေမာေျဖအုံး။ ငါ ထမင္း ထပ္ ခ်က္လိုက္အုံးမယ္” ဟု ဆိုၿပီး လွ၀င္းရီသည္ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ၀င္သြားေလ၏။

တခုခု ျဖစ္ေနၿပီမွန္း ကၽြႏ္ုပ္ သိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္း အတပ္ မသိေခ်။ လွ၀င္းရီႏွင့္ ေျပာစရာ ဆိုစရာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း မည္သည့္ စကားကို စၿပီး ဆိုရမည္ကို မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရ ေကာင္းႏိုး၊ ေရေသာက္ရ ေကာင္းႏိုး၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရေကာင္းႏိုးႏွင့္ ေယာင္တီးေယာင္ေတာင္ ျပဳကာ ဘဲဥကို ေစာင့္ရေလ၏။ 

   

တနာရီခန္႔ၾကာေသာ္ ဘဲဥ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း “လာမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာရင္ ငါ ပဲ့ေထာင္နဲ႔ လာေခၚမွာေပါ့” ဟု ဆိုကာ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္၏။ “ကဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ထိုင္ပါအုံး” ဟု ဧည့္သည္ျဖစ္သူ ကၽြႏ္ုပ္က ဘဲဥကို ျပန္ကာ ဧည့္၀တ္ျပဳရသည္။ “ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္တာတုံး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ စကားစလိုက္လွ်င္ ဘဲဥက လက္ကာျပ၏။ “ကဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ မင္းကို စပါးဒိုင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ျပအုံးမွပဲ။ အ၀င္းေရ ထမင္းပြဲ ျပင္ထားႏွင့္ ေဟ့။ ငါတို႔ သိပ္မၾကာဘူး” ဟု ဆိုကာ ကၽြႏ္ုပ္ လက္ကို ဆြဲ၍ ေရဆင္းတံတားဘက္သို႔ ေခၚသြားေလ၏။

 

တံတားဦးတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေရတက္ခ်ိန္မို႔ ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္တြင္ ေဗဒါဖုတ္ကေလးမ်ား ဟိုဒီ ေမ်ာေန၏။ ေဗဒါတို႔တြင္ ပန္းတိုင္ဟူ၍ ေရေရရာရာ မရွိ၊ ေရစီးသန္လွ်င္ သန္သေလာက္ ခရီးေပါက္၏။ တက္ေရ၊ က်ေရကို အမွီသဟဲ ျပဳရေသာ္လည္း ေရလွည့္သင့္လွ်င္ သင့္သလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ လိုရာခရီးကို ေရယဥ္စီး၍ ေမ်ာႏိုင္သည့္ သတၱိထူး ရွိ၏။ ဘဲဥသည္ ေလပူတခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း “တေလာတုန္းက ငါ ပိုးေလာင္းဘက္ကို စပါးကိစၥနဲ႔ သြားရင္း လွ၀င္းရီနဲ႔ အမွတ္မထင္ ျပန္ေတြ႕တယ္။ သူ႔ဖေအႀကီးလည္း ေသသြားၿပီ။ ပိုးေလာင္းမွာ ေကာက္လာစိုက္ရင္းနဲ႔ ေသာင္တင္ေနတာတဲ့။ သူတေယာက္ထဲ ပိုးေလာင္းမွာ ေဘာက္လုပ္ ေဘာက္စား ျဖစ္ေနတယ္။  ဒါနဲ႔ ငါ သူ႔ကို မရမက ေခၚထားလိုက္တယ္။ မင္း အျပစ္တင္ခ်င္ရင္လဲ တင္ကြာ” ဟု ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္ရွိ ဓနိေတာကို အထူးအဆန္းလုပ္၍ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥ၏ စကားကို ၾကားရသည့္အခါ အေတာ္ပင္ လူေမာ စိတ္ေမာ ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုသာ နာနာ ဖြာမိသည္။ အတန္ၾကာမွ “ကဲ ဘဲဥရယ္ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲေပါ့ကြာ၊ ေစာင္မ ၾကည့္ရႈတယ္ ဆိုတာ ဒါပဲေပါ့” ဟု ဆိုမိသည္။ ေစာင္မ ၾကည့္ရႈ ဟူသည္ကို အေတြးေပါက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးလံုး အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္မိ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရယ္သံသည္ ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ သြား၏။ ေခ်ာင္းအစပ္ရွိ လမုေတာကေလးပင္ တုန္ခါသြားေလ၏။

(၁၃) 

လွ၀င္းရီ႕လက္ရာ သျဗဳသီး ငါးရံ႕ခ်ဥ္ေရဟင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ လွ်ာလည္ သြား၏။ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေဆးလိပ္ကိုယ္စီခဲ၍ အိမ္ေရွ႕ရွိ ေညာင္ေစာင္းထက္တြင္  ထမင္းလံုးစီရင္း မွိန္းၾက၏။ ထိုစဥ္ လွ၀င္းရီက “ေဆးလိပ္ခ်ည္းပဲ ေသာက္မေနနဲ႔။ ငွက္ေပ်ာသီး စားအုံး” ဟု ဆိုရင္း ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေရွ႕သို႔ တြန္းပို႔လိုက္၏။ ထုိေသာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ငယ္စိတ္ ျပန္၀င္လာ၍ “အ၀င္းေရ ငါ သဂ်ဳေသြး စားခ်င္တယ္ ဟ” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ဘဲဥသည္ သေဘာက်စြာျဖင့္ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေလ၏။ “ဒီေကာင္ က်ပ္ခိုးဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ကေလးစိတ္ မေပ်ာက္ေသးဘူး” ဟု ဆို၏။ လွ၀င္းရီကလည္း ရယ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ရယ္မိသည္။ ဘဲဥသည္ ရုတ္ျခည္းထၿပီး အလုပ္သမား တန္းလ်ားဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ ခဏၾကာေသာ္ အုန္းသီးႏွစ္လံုး ဆြဲၿပီး ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာ၏။ “အ၀င္းေရ အုန္းသီး ခြဲရေအာင္ ဓားမ သြားယူေခ်” ဆိုရင္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္သည္။ သူ႔အၿပံဳးေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္။ အတိတ္ကိုု ျပန္လည္ သတိရမိသည္။ အတိတ္တြင္ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္ထက္ပင္ ပို၍ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္း၏။

 

အလယ္ေရေက်ာ္ စပါးဒိုင္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ေနသည့္ အခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ဖူးသည့္ အလုပ္တခုတြင္ ခန္႔ထားရန္ ရည္ရြယ္ၿပီးျဖစ္သူ ရုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားျခင္းေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အစမ္းခန္႔ထားလိုက္သည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ရန္ကုန္သို႔ သြားရန္ ကမန္းကတန္း ျပင္ရေလ၏။ ဘဲဥႏွင့္ လွ၀င္းရီတို႔ ႏွစ္ဦးလံုး မ်က္ႏွာ မေကာင္းလွေခ်။  ဘ၀ဟူသည္မွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ခြင့္ မရဟူသည္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြာ ရေလ၏။ “ခြင့္ရရင္ ျပန္လာကြာ” ဟု ဘဲဥက အခါခါ မွာ၏။ လွ၀င္းရီက “က်ပ္ခိုး နင္ သေဘၤာေပၚမွာ စားရေအာင္ ငါ ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထုပ္ထားတယ္” ဟု ဆိုကာ စလူရြက္ျဖင့္ ထုပ္ထားသည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္တစ္တြဲ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္၏။

  

ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ အလယ္ေရေက်ာ္မွ လပြတၱာ၊ လပြတၱာမွ ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ဧရာ၀တီ သေဘာၤႀကီး ခုတ္ေမာင္းသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေႏွးေကြးလွသည္ ဟု ထင္မိသည္။ အလုပ္တြင္ အဆင္ေခ်ာမွ ေခ်ာပါ့မလား ဟု ႀကိဳေတြးၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ျဖစ္မိ၏။ ျမစ္ကမ္းနံေဘး လယ္ကြက္ထဲတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းေနသည့္ ကေလးမ်ားကို ျမင္ေသာ္ လက္ရမ္းျပမိ၏။ အလုပ္သို႔ ထမင္းဘူး ထည့္သြားမွ စရိတ္စက သက္သာေခ်မည္ ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ထိုသို႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္မွ လပြတၱာအိမ္တြင္ လွ၀င္းရီ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္တြဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း သတိရေလ၏။

(၁၄)

အလုပ္ရၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေန႔စဥ္ ရုံးတက္ရုံးဆင္းလုပ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္ျခင္းတို႔ ဆံုးရႈံးခဲ့ေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ အလုပ္ရၿပီး သံုးေလးငါးလခန္႔ အၾကာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ရွိရာသို႔ ဘဲဥ ေရာက္လာေလ၏။ ဘဲဥ၏ မ်က္ႏွာထားမွာ သုန္မႈန္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းတစံုတရာ ထူးၿပီျဖစ္မွန္း ကၽြႏ္ုပ္ ရိပ္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ မေမးခင္မွာပင္ ဘဲဥက “မသီတာ အလယ္ေရေက်ာ္ကို လုိက္လာတယ္။ အ၀င္း ထြက္သြားၿပီ” ဟု တံုးတိတိ ဆိုလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ “ငါ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ မင္းနဲ႔ တလတန္သည္ ႏွစ္လတန္သည္ ၾကာေအာင္ ေနလိုက္အုံးမယ္” ဟု ဆိုေလ၏။ တခါတရံတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကို ဖ်က္စီးတတ္သည့္ ကံ ဟူသည့္ အရာႀကီးကို ဆဲေရးတိုင္းထြာလိုစိတ္ေပါက္မိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကံ ဟူသည္မွာ ကိုယ္ျပဳသည့္ အမႈ ပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကံ တရားကို ဆဲေရးျခင္းသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၿပီး ဆဲေရးရာ ေရာက္သည္ေၾကာင့္ မဆဲမိေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အေတာ္ပင္ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မိသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္တြင္ ဘဲဥ ၾကာၾကာ မေနလိုက္ရေခ်။ အေၾကာင္းမူကား သူ႕ဇနီးသည္ မသီတာ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ လိုက္ေခၚေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဘဲဥတို႔ လင္မယား ျပန္သြားေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွ၀င္းရီအတြက္ စိတ္ပူမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ ဘာတခုမွ် ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။

တခုေသာ ေႏြဦးကာလ ကၽြႏ္ုပ္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခိုက္တြင္ “လွ၀င္းရီတေယာက္ စပါးပြဲစား ဦးစံသိန္းႏွင့္ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၿပီ” ဟူသည့္ သတင္း သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာ္ ဒီေသခါနီး အဖိုးႀကီး ဟာေလ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေရရြတ္မိသည္။ အခ်ိဳ႕က ဦးစံသိန္းက လွ၀င္းရီကို အမိဖမ္းလိုက္တယ္ ဟု ဆို၏။ အခ်ိဳ႕မူကား ဒီ ေကာင္မက အဖိုးႀကီးကို အပိုင္ဖမ္းလိုက္တာ ဟု အမနာပ ဆို၏။ မည္သူ မည္၀ါ မွားသည္။ မွန္သည္ကို ေ၀ဖန္လွ်င္ ဆံုးေတာ့မည္ မဟုတ္။ အဖိုးႀကီး လွ၀င္းရီကို မယားမွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္နဲ႔ ေထာက္ပ့ံ ေပါင္းသင္းရင္ ေတာ္လွၿပီ ဟုသာ သေဘာထားလိုက္သည္။

ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ ဆိုသည့္အတိုင္း ကံၾကမၼာဆိုးသည္ လွ၀င္းရီကို ရႊဲရႊဲစိုနစ္ ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ရေလေအာင္ ရြာခ်ေလ၏။ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဦးစံသိန္းႏွင့္ လွ၀င္းရီ၏ တိတ္တိတ္ပုန္း အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ေျမာင္းျမတြင္ ေနသည့္ ဦးစံသိန္း၏ သမီးမ်ား သိသြားၿပီးေနာက္တြင္ လွ၀င္းရီအတြက္ မိုးသည္းယံုတင္မက မိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ်ေတာ့ေလ၏။ သို႔ႏွင့္ ဦးစံသိန္းလည္း ေျမာင္းျမကို ျပန္ရေလ၏။ တရား၀င္ မယား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မယားစရိတ္ မရလိုက္ေခ်။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ လွ၀င္းရီ ကြမ္းယာေရာင္းေနသလိုလို၊ ကုန္စိမ္းေရာင္းေနသလိုလို မေရမရာ သတင္းမ်ားသာ ၾကားရေတာ့၏။

 

တေန႔သ၌ ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႀကီး ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာ၏။ “လွ၀င္းရီကို ဧရာ၀တီ သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ျပင္ရြာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ၿပီး ကုန္စိမ္းေရာင္းေနတယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ခမ်ာ သနားစရာေလးပါကြယ္” ဟူသည့္ သတင္းကို ၾကားရ၏။ အမႀကီး၏ “ဒီကေလးမေလးရဲ႕ ဘ၀ကလဲ မလြယ္ဘူး။ အခုလဲ သေဘၤာေပၚမွာ ေရပက္ ႀကိဳးခ်ည္ စူကာနီ လုပ္တဲ့ေကာင္က ကေလးမေလးကို ပေရာပရီ လုပ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့တယ္ကြဲ႕” ဟူေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရသည္။

 

ထုိႏွစ္ပိုင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တၿမိဳ႕သို႔ ေငြကိုင္စာေရးကေလးအျဖစ္ႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ အမႈထမ္းရေလ၏။ တေန႔သ၌ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီး ေနမေကာင္းဟု ဆိုသျဖင့္ အိမ္ျပန္ရန္ ကိုင္းတန္း ေဗာတံတားဆိပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့၏။ ထိုအခိုက္ “ဟဲ့ က်ပ္ခိုး” ဟူသည့္ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ အလို လွ၀င္းရီ။ ကိုင္းတန္း ေဗာတံတားတြင္ ဘာလုပ္ေနသည္ မသိ။ ကုန္စိမ္းေရာင္းေနတုန္းပဲလား ဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္၏။ လွ၀င္းရီမွာ ဆားသေဘၤာ ဆလင္ကေတာ္ ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ ခင္ပြန္းသည္မွာ အရက္နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္တတ္ေသာ္လည္း သူ႔အေပၚတြင္ အေတာ္ကေလး အလိုလိုက္ရွာသည္ ဟု ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ ၾကားသိရ၏။

  

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးလံုး အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ သတိရမိေသာ္လည္း စကားဦး မသန္းမိေအာင္ သတိထား ဆင္ျခင္ၾကသည္။ ျပန္ခါနီးတြင္ လွ၀င္းရီက “က်ပ္ခိုး နင့္မလဲ ပိန္လိုက္တာ  ေက်ာနဲ႔ ရင္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီ။ ေဆးလိပ္ေလွ်ာ့ေသာက္အုံး” ဟု တခုတ္တရ သတိေပး၏။ ထုိ႔ျပင္ “နင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ တကယ္ပဲ ေျပာရဆိုရ ခက္ပါတယ္။ ဒီ ေဆးလိပ္ကို မျဖတ္ႏိုင္ၾကဘူး” ဟု ဆုိေသး၏။ သံေယာဇဥ္ ဟူေသာ ေႏွာင္ႀကိဳးသည္ သံမဏိႀကိဳးတို႕ထက္ ခို္င္ခန္႔ၿမဲၿမံသည္ မဟုတ္ေလာ။

   

သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေ၀းခဲ့ၾကရျပန္၏။ ေနာက္တႏွစ္ေႏြဦးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိဘမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ထားရန္ စိုင္းျပင္းေလ၏။ အရပ္တကာလွည့္၍ အပ်ိဳရွိရာအိမ္၀င္ၿပီး သမီးေတာင္းထြက္၏။ နဖူးစာကံေခသည့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မိဘမ်ား စီစဥ္သည့္အတိုင္း လိုက္နာမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ၿပီး မယားယူရန္ အေရးကို ေတြးကာ ေပ်ာ္မိသည္။ စိတ္ကူးယဥ္သည္ဆိုသည္မွာ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၏။ မိဘမ်ားက ဘယ္သူဘယ္၀ါရဲ႕ သမီးကေလးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အမ သြားၿပီး စပ္ၾကည့္အုံးမယ္ ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုသူငယ္မမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္အတြင္းသို႔ ခ်က္ခ်င္း ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာ၏။ အမ သမီးေတာင္းထြက္ရန္ ဖိနပ္စီးေနသည့္ အခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻ၌ ထိုသူငယ္မႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးသြားေလၿပီ။ သားသမီးမ်ား ပြားစည္းၿပီး သကာလ သားရွင္ျပဳ၊ သမီးနားသ မဂၤလာပင္ ဆင္ယင္ က်င္းပၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္၏။ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး ေမာင္းတီး လွဴဒါန္းသည့္ ရွင္ျပဳနားသ မဂၤလာပြဲႀကီး ၿပီးခါစ သားကိုရင္ ရွင္လိင္မျပန္ရေသးခင္ ကာလတြင္ အမ၏ “အဲဒီ သူငယ္မကေလးမွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့သူ ရွိသတဲ့” ဟူသည့္ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻ ပ်က္ရေလ၏။  သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ကမာၻတည္လိုက္၊ ပ်က္လိုက္ျဖစ္ေနသည့္ အခိုက္တြင္ လွ၀င္းရီ အိမ္ေထာင္ပ်က္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ လင္တေယာက္ ရေနျပန္ၿပီ ဟူသည့္ သတင္းကို ၾကားရ၏။ ေနာက္လင္မွာ ေနာက္သေဘၤာတစင္းမွ ျဖစ္ၿပီး ေရပက္ႀကိဳးခ်ည္ စူကာနီ လုပ္သူ စာေရးကေလးတေယာက္ ျဖစ္သည္ ဟု လည္း သတင္းရသည္။ ဒီတေယာက္ႏွင့္လည္း မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေပါင္းသင္းႏိုင္ပါ့မည္နည္း ဟု ေတြးမိေသးသည္။

  

ကၽြႏ္ုပ္ကို အိမ္ေထာင္ခ်ထားရန္ စိတ္အားထက္သန္လွသည့္ မာတာမိခင္သည္ ေနာက္တႏွစ္ ၀ါကၽြတ္လွ်င္ ထံုးစံအတိုင္း သမီးေတာင္းထြက္ျပန္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာမူ အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္၏။ ထိုႏွစ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စန္းလဂ္တို႔ အေတာ္ပင္ ထူးျခား တိုးတက္ လာ၏။ တေယာက္ေသာ မိန္းမေခ်ာကေလး၏ မိဘတို႔က အမ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္သည္ကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ၾကားရ၏။ သို႔ႏွင့္ သူကေလးႏွင့္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ရေတာ့၏။ ေစ့စပ္လက္စြပ္ လဲၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဌာနမွ အထက္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ နယ္ေျပာင္းခြင့္ရရန္ အပူကပ္ရေလ၏။ ေရႊငါးမူးသားဖိုးခန္႔ ကုန္ၿပီးေနာက္တြင္ နယ္ေျပာင္းအမိန္႔က်လာ၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္ေရာက္ေလသတည္း။

လပြတၱာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္ေရာက္ေသာ္ လွ၀င္းရီတို႔ လင္မယား စလူဆိပ္ မိေက်ာင္းအိုင္ ရြာဘက္တြင္  ကုန္စံုဆိုင္ကေလး သြားဖြင့္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဘဲဥမွာလည္း သမီးကေလးတစ္ဦးပင္ ထြန္းကားေနေလၿပီ။ သူ႔သမီးကေလးကလည္း စကား တီတီတာတာ ဆိုတတ္စ အရြယ္သို႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ အတိတ္အေၾကာင္းတို႔သည္လည္း အတိတ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ၊ ေ၀ဒနာ အပူမီးတို႔လည္း ကင္းစင္ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားၿပီ ဟု ထင္ရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာမူ ဃရာ၀ါသ အေရးကိစၥတို႔ကို စိတ္ေစာေနသည္ေၾကာင့္ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္သည္။

တေပါင္း တန္ခူးတြင္ လက္ထပ္ၾကမည္ ဟု ရက္သတ္ထားေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေစ့စပ္ထားသူ မိန္းကေလးသည္ အေအးဓာတ္ပိုကဲသည့္ ျပာသိုလမွာပင္ ငယ္ကကၽြမ္းသည့္ ခ်စ္ဦးသူႏွင့္ ျပန္လည္ ဆံုစည္းမိၿပီး ခိုးရာလိုက္ေျပး သြားေလ၏။ အမမွာ ေဒါသထြက္၍ မဆံုး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ရွက္၍ မဆံုး။ ထိုသတင္းကို ၾကားရသည္ႏွင့္ အိမ္သို႔ ဘဲဥ ေရာက္လာသည္။ ကဲ က်ပ္ခိုးရယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ေသာက္သံုးမက်တဲ့ ေလာကႀကီးဟာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ ဟူေသာ ေျဖသိမ့္ စကားကို ဆိုသည္။ သူ႔ေျဖသိမ့္စကားကို ကၽြႏ္ုပ္ မၾကားလိုေတာ့ၿပီ။သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေယာင္တီး ေယာင္ေတာင္ႏွင့္ပင္ ထိုႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းကာလကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၏။ ထိုႏွစ္ေဆာင္းကား အေတာ္ပင္ ေအး၏။

(၁၅)

  

ေႏြဦးေပါက္ကာလ၌ ကၽြႏ္ုပ္ ငပိဆိပ္ဘက္သို႔ ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ေရာက္သြားေလ၏။ ငပိဆိပ္အရပ္မွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တည္ရွိၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးသည္။ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ၿပီး ငါးပိသည္တို႔၏ ထြက္ကုန္ငါးပိ အနံ႔အသက္ဆိုးမ်ားကို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ မခံႏိုင္၍ ျမဴနီစီပယ္ဌာနသို႔ တိုင္ၾကားရာတြင္ ျမဴနီစီပယ္လူႀကီးမင္းမ်ားက ထိုငါးပိသည္မ်ားကို ၿမိဳ႕ႏွင့္ အေတာ္ေ၀းသည့္ ေနရာတြင္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ သတ္မွတ္ေနရာခ်ထားျခင္းမွ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိသည္။

   

ထုိငပိဆိပ္တြင္ ဓာတ္ဆင္ ဓာတ္ရိုက္ႏွင့္ ကၽြဲေပ်ာက္ ႏြားေပ်ာက္ လူေပ်ာက္ ေဗဒင္ေဟာရာတြင္ ထင္ရွားလွေသာ ၾဆာေအာင္မ်ိဳးျမင့္ ဆိုသူ ေဗဒက၀ိပညာရွိ တစ္ဦးရွိ၏။ သူ႔တြင္ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ထင္တိုင္း ခ်ီးျမွင့္ထားသည့္ ဘြဲ႕ထူးနာမတို႔ မ်ားလွေခ်၏။ ဆိုင္းဘုတ္ မည္သည့္ ၾဆာႀကီး၏ သားတျပည့္၊ မေနာမယ မဟိဒၶိၾဆာႀကီး စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးထားေစကာမူ မယားေလးေယာက္ ရွိဖူးသည္ကို အစြဲျပဳၿပီး ဦးမာဃဟုသာ အမည္တြင္ေလ၏။

 

ထိုေဗဒင္ၾဆာႀကီးသည္ မယားေလးေယာက္ႏွင့္ပင္ တင္းတိမ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ေခ်။ ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို၊ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ကျမင္းေၾကာ ထတတ္သည္။ အေခ်ာင္ႏႈိက္တတ္သည္။ တခုလပ္လည္း မေရွာင္၊ မုဆိုးမလည္း မခ်န္၊ ကေလးမေအႏွင့္လည္း ဘာလိုလို ညာလိုလို၊ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီးမ်ားႏွင့္လည္း မလြတ္ကင္း၊ အပ်ိဳျဖန္းကေလးမ်ားကိုပင္ လက္ဖြဲ႔ေပးရင္း ပေရာပရီ လုပ္တတ္ေသးသည္။ အေတာ္ ေသာက္က်င့္ထူးေသာ ၾဆာႀကီးတစ္ဦး ပါေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ ျမာစြံမႈကို ကၽြန္ုပ္တို႔ ကာလသားတိုင္း မနာလို ၀န္တို ျဖစ္ရ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ေလရာ ျမာစြံသူ ၾဆာႀကီး၏ ေဗဒင္ပညာရပ္ႏွင့္ ပြဲေတြ႕ အေတြ႕အႀကံဳတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ နဖူးစာအေရးတြင္ ကံေခသူတို႔၏ အားကိုးအားထားရာ ျဖစ္လာေလ၏။ ေဗဒင္နည္းႏွင့္ အားကိုးရန္ ရည္ရြယ္ထားျခင္း မရွ္ိေသာ္လည္း သူ႔ထံမွ ကာလသမီးတို႔၏ အလိုစရိုက္ သေဘာတို႔ကို တေစ့တေစာင္း ၾကားနာခြင့္ ရလွ်င္ မနည္း ဟု သေဘာထားၿပီး ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူ႔ထံေမွာက္သို႔ ေဗဒင္ေမးေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုအခိုက္တြင္ လွ၀င္းရီကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕ရေလ၏။ သူတေယာက္တည္း ဘာလုပ္ေနျပန္သည္ မသိရ။ “ဟဲ့ အ၀င္း နင္တို႔ ေတာကေန အလည္ တက္လာတာလား။ နင့္ ေယာက်္ားေရာ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ အေလာတႀကီး ေမးမိသည္။ ထိုသို႔ေမးလိုက္ေသာ္ လွ၀င္းရီသည္ မ်က္ႏွာေသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္ရင္း “ငါနဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးန႔ဲ ကြဲလိုက္ၾကၿပီ” ဟု တည္ၿငိမ္စြာ ဆိုေလ၏။ သူ႔ေနာက္လင္ကေလး၏ နာမည္မွာ ေမာင္မ်ိဳးျဖစ္သည္ကို သူတို႔လင္မယား ကြာရွင္းျပတ္စဲသည့္ အခါတြင္မွ ကၽြႏ္ုပ္ သိရေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ “ငါ အခု ငါးပိဆိပ္မွာ မီးေသြးေရာင္းမလို႔ လုပ္ေနတယ္” ဆိုျပန္သည္။ ”ဆိုင္နာမည္ ေရြးမလို႔ ေဗဒင္လာေမးတာ” ဟု ထပ္ဆင့္ ဆို၏။ သူ ထိုသို႔ ဆိုလိုက္လွ်င္ ေဗဒင္ၾဆာႀကီးကလည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ကာ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံ၏။

  

“အ၀င္းရယ္ မီးေသြးေရာင္းတာပဲ ဆိုင္နာမည္ေတြ ဘာေတြ ေရြးစရာ လိုေသးလို႔လား ကြယ္” ဟု ကၽြႏု္ပ္ ရိုးသားစြာ ေမးမိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ထိုသို႔ ဆိုလိုက္သည္ကို ၾဆာႀကီး စိုးစဥ္းမွ် မႀကိဳက္။ “ဒီမယ္ ေမာင္ရင္ေလးရဲ႕ ဇမၺဴဒီပါလက္ယာေတာင္ကၽြန္း ၾသဘာနိမိတ္ထြန္းသတဲ့ကြဲ႕။ ဒီေတာ့ကာ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ မဂၤလာရွိတဲ့ ရက္ျမတ္ အခ်ိန္အခါ ေနရာ နာမ ေတြကို ေရြးၿပီးမွ လုပ္ငန္းစရတာ ထုံးစံပဲကြဲ႕။ သူ အခု လုပ္မယ့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတာပဲေလ။ ဒီေတာ့ကာ ေတာ္အိေလ်ာ္အိ လုပ္ေနလို႔ ဘယ္သင့္လိမ့္မတုံး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆရာ အခု စီစဥ္ ေပးေနတာေလ” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ဆို၏။ သူ ထိုသို႔ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘုန္းႀကီးရူးႏွင့္ ေလွလူး ဟူသည့္ စကားပံုကို ရုတ္ျခည္ သတိရမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ စကားပံု အသံုးအႏႈန္း ေရြးခ်ယ္မႈ မွားယြင္း သြားခဲ့ေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ သံုးသင့္သည့္ စကားပံုမွာ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ႏွင့္ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳး ဟူသည္သာ ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းတမူကား မယားအမႈေပြလွသူ ၾဆာႀကီးႏွင့္ ဆက္ရက္မကေလး လွ၀င္းရီတို႔၏ ဇာတ္ရႈပ္ခင္းေနၾကသည္ကို ေနာက္တပတ္ခန္႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ၾကားလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ၾဆာႀကီးသည့္ ဟင္းေကာင္းကို စားရလွ်င္ မိတ္ေဆြေကာင္းကို သတိရဘိ၏ ဟူသည့္ ေလာကနီတိလာ စကားကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးသူ ျဖစ္ေလရကား သူ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္း စားရေသာက္ရသည္ကို မိတ္ေဆြတို႔အား လက္တို႔လိုက္ေလ၏။ သို႔ႏွင့္ တဦးႏွင့္တဦး ထပ္ဆင့္ တလဲလဲ မိတ္ဆက္ေပးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီတြင္ မိတ္သစ္ေဆြသစ္မ်ား ထပ္မံ တိုးပြားခဲ့ရေတာ့သည္ ဟူ၏။

အခ်ိဳ႕ေသာ ပညာယွိတို႔က ဤလူ႔ေလာကႀကီးသည္ အေရာင္းအ၀ယ္ တရားတို႔ ထြန္းကားရာ ေလာကဓာတ္ႀကီးသာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်၏တကား ဟု ဆိုၾက၏။ မွန္ေလစြ။ ပညာရွိသူက ပညာကို ေရာင္းခ်၍ အသက္ေမြးသည္။ ဥစၥာရွိသူက ဥစၥာကို ရင္းႏွီး၍ အသက္ေမြးသည္။ ထိုသို႔ အေရာင္းအ၀ယ္တရားတို႔ ထြန္းကားရာ ဤကမာၻႀကီး၀ယ္ ဥစၥာလည္း မရွိ၊ ပညာလည္း မတတ္ေသာ လွ၀င္းရီ ခမ်ာမွာ မိေမြဖေမြ အစစ္ျဖစ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အရင္းအႏွီးျပဳ၍ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု အာရုံအထိအေတြ႕ကို ပုရိသတို႔အား ေရာင္းခ်၍ အသက္ေမြးရေလ၏။

(၁၆)

  

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္မူ လွ၀င္းရီ၏ သတင္းမ်ားကို နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားရေတာ့၏။ ထိုသည္ကို ၾကားမိလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ လွ၀င္းရီကို အေတာ္ပင္ ေဒါပြမိသည္။ ရိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္း ျပဳရန္ပင္ ႀကံမိေသးသည္။ လွ၀င္းရီ၏ သတင္းမွာ အထူးပင္ ေက်ာ္ေဇာလာ၏။ ေက်ာ္ေဇာျခင္း၏ ေနာက္တြင္ ေထာင္နန္းစံရမည့္ ကံတရားသည္လည္း ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာေလ၏။ ဘဲဥကမူ ေကာင္းသည္လည္း မေျပာ၊ ဆိုးသည္လည္း မဆိုေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ဘဲဥကို အေတာ္ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ရေသးသည္။ ဤျပႆနာတို႔၏ မူလဘူတမွာ ဘဲဥ၏ ဆတ္ေဆာ့ျခင္းေၾကာင့္ ဟု ေတြးမိသည္။

  

တေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ ညတုန္းက လွ၀င္းရီ အဖမ္းခံရလို႔တဲ့ ဟူေသာ သတင္းကို နားမခ်မ္းသာဖြယ္ ၾကားရ၏။ ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာ္ လွ၀င္းရီကို ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ေတြ႕ရေလ၏။ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ လွ၀င္းရီကို ေတြ႕ရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလို ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေန႔တြင္ လွ၀င္းရီႏွင့္ အတန္ၾကာေအာင္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့၏။ ငယ္ကကၽြမ္းသည့္ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ေလရေအာင္ မဆိုရက္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ “ကဲ အ၀င္း နင္ ဘာဆက္လုပ္မတုံး” ဟု သာ ေမးျဖစ္၏။ သူလည္း ဘာဆက္လုပ္ရမည္မွန္း မသိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႏွမမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး သကာလ သူတို႔ေပးသည့္ အႀကံအတိုင္း ေစ်းသို႔ ေျပးကာ ပန္းေရာင္ ပိတ္တစ္အုပ္ ၀ယ္ရေလ၏။ ထိုညေနခင္းမွာပင္ လွ၀င္းရီကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမမ်ား ၿခံရံၿပီး သီလရွင္ေလာင္းလွည့္ကာ ျမေတာင္သီလရွင္တိုက္သို႔ ပို႔လိုက္ေလ၏။ အေတာ္ပင္ စိတ္ေအးရေခ်ၿပီ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးရင္း ေက်နပ္မိသည္။

  

သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်နပ္အားရမႈမွာ ၾကာရွည္ မခံလိုက္ေခ်။ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္းတြင္ ဆံပင္ျပန္ေပါက္လာသည့္ႏွင့္ ဆရာေလး ေဒၚသီလ၀တီ တျဖစ္လဲ လွ၀င္းရီ အခ်ိဳးေျပာင္းလာ၏။ သီလရွင္ အ၀တ္အစားတို႔ႏွင့္ မတည့္သလိုလို၊ ဆြမ္းဆန္စိမ္း အလွဴခံထြက္ရသည္ကို ရွက္သလိုလို၊ ရြံ႕သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ ရက္ပိုင္းလပိုင္း အတြင္း၌ လွ၀င္းရီ လူထြက္သြားၿပီ ဟု ၾကားလိုက္ရ၏။

ထို႔ေနာက္ သူ ပုစြန္ေျခာက္ကုန္ကူးေနသည္ဟု ၾကားရျပန္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္  လွ၀င္းရီ မစြမ္းရင္း ကန္စြန္းခင္းၿငိ ဆိုသည့္အတိုင္း မူလလက္ေဟာင္း အလုပ္အကိုင္ကို ျပန္လည္ လုပ္ကိုင္ေနသည္ကိုလည္း ၾကားရျပန္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္မူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လွ၀င္းရီကို စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလရကား သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ ဟုသာ သေဘာထား လိုက္ေတာ့၏။ သေဗၺ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ကမၼအရပ္မွ လာသည့္ ႀကံသကာကဲ့သို႔ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ လူ႔ဘ၀ အရသာကို တပ္မက္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

 

သို႔ႏွင့္ ႏွစ္အတန္ငယ္ ၾကာခဲ့ေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဘ၀ကို ႀကံဳသလို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းေနခိုက္တြင္ ေရႊရွယ္လစ္ေခတ္ႀကီး ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့၏။ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား အသစ္တဖန္ ျပန္ေရးၾကရျပန္၏။ ေဆာင္ပုဒ္အသစ္မ်ား ေပၚထြက္လာျပန္၏။ ေျပာင္းလဲၾက၏။ ေျပာင္းလဲသည္ ဆိုသည္မွာ ေျပာင္းပင္မ်ားကို အပင္ေျခရင္းမွ ကပ္၍ ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည့္ အခါတြင္   လဲက်သြားဘိသကဲ့သို႔ပင္ အတံုးအရုံး လဲက်ၿပီးမွ ျဖစ္ထြန္းလာေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ မွတ္သားမိ၏။

   

(၁၇)

ထိုေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ၿမိဳ႕ကေလး၌ ေျပာင္းလဲလိုက္သည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္ အတူ ငါး၊ ပုစြန္၊ ဂဏန္း အေရာင္းအ၀ယ္ ထြန္းကားလာေလ၏။ လူအ၀င္အထြက္ မ်ားျပားလာ၏။ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ားလည္း အလ်ိဳလ်ိဳ ေပၚေပါက္လာ၏။ ညေနေစာင္းတြင္ ကမ္းနားတန္း၌ မိွတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းလက္ေနသည့္ ညမီးမ်ား၊ ေတးသီငွက္မကေလးမ်ားကို မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ရေတာ့သည္။

  

ထိုအေတာအတြင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္ စီးပြားေရး အေျခအေနတို႔ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီလည္း ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ရွိလာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သို႔ေသာ္ တခုေသာ ညေနေစာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ရုံးဆင္းခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ေဟ့ က်ပ္ခိုး မင္း လွ၀င္းရီ အေၾကာင္း ၾကားၿပီးျပီလား” ဟု အစခ်ီ၍ လွ၀င္းရီ ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေဆးရုံတက္ေနရေၾကာင္း သတင္းေပးသြား၏။ ငယ္သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ လွ၀င္းရီကို သြားမၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္။ သို႔ေသာ္ တဦးတည္း သြားလွ်င္လည္း လူေျပာသူေျပာ ခံရမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ စိုးရြံ႕မိသည္။ ႀကံရာမရသည့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဲဥကို လက္ကုပ္ ေခၚရေတာ့၏။ ဘဲဥကလည္း ကၽြႏ္ုပ္ ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ မဆိုင္းမတြ လိုက္ပါလာ၏။ သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေဆးရုံသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ ေဆးရုံေရာက္ေသာ္ မည္သည့္ အေဆာင္တြင္ ေနသည္ကို မသိရေသးေသာေၾကာင့္ စံုစမ္းရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာသြား၏။

ထဘီအနီ၀တ္ သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ဦးက “ေၾသာ္ လွ၀င္းရီကို လာေတြ႕တာလား။ သူ႕ကို ကူးစက္ေရာဂါအေဆာင္မွာ ထားတယ္။ ေဟာဟိုဘက္ကေန ေလွ်ာက္သြားေခ် ” ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကူးစက္ေရာဂါသည္မ်ား ထားရာ အေဆာင္သို႔ ေရာက္သြား၏။ “လွ၀င္းရီကို လာေတြ႕တာလား။ သူ ေဆးရုံ ဆင္းသြားၿပီ ” ဟု မ်က္ႏွာသိ သူနာျပဳ ဆရာမတစ္ဦးက ေျပာ၏။ သူကပင္ “ဟဲ့ က်ပ္ခိုး နင္တို႔ သူ႕ကို ခင္တာ ငါ သိပါတယ္။ သူ႔ ေရာဂါအေၾကာင္း ၾကားၿပီးၿပီလား ”ဟု ေမးလိုက္၏။ စင္စစ္ ေမးလိုက္သည္ ဆိုသည္မွာ သူ ေျပာလိုသည္မ်ားကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာရန္ အစပ်ိဳးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း သူဆက္ေျပာသည္ကိုသာ နားေထာင္ရ၏။ “ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ဒီေရာဂါမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ နင္တို႔ သိတဲ့ အတိုင္းပဲ ဒီေရာဂါက ကုလို႔ ေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ ေသမယ့္ရက္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနယံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့” ဟု ဆိုလိုက္၏။ သူ႔ေလသံကို ကၽြႏ္ုပ္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္း နားလည္သလိုလို ရွိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာစြာ သိလိုေသာေၾကာင့္ “ႏို႔ ေနပါအုံး ဆရာမရယ္ သူ႔ေရာဂါက ဘာေရာဂါမို႔ မေပ်ာက္ရမွာတုံး ”ဟု ျပန္ေမးမိသည္။ ထိုသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ ထိုသူနာျပဳဆရာမက “ဟဲ့ က်ပ္ခိုး နင္ ေတာ္ေတာ္ နားေ၀းပါကလား။ သူျဖစ္ေနတာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ဟဲ့ ကုရာနတၱိ ေဆးမရွိလို႔ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာကို နင္ မဖတ္ဖူးဘူးလား” ဟု ဆိုေလ၏။ ထိုစကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြား၏။ ဘဲဥ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြား၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း “အို မဟုတ္တာဗ်ာ” ဟု အေၾကာက္အကန္ ဆိုမိ၏။ ဆရာမကေလးကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အလြန္ ေျပာရဆိုရ ခဲခက္သည့္ သတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ေနရဟန္ျဖင့္ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ၿပီးမွ “နင္တို႔ကသာ မဟုတ္တာလို႔ ေျပာေန။ သူ႔ကေတာ့ သူ႔ေရာဂါကို သိၿပီးသြားၿပီ” ဟု ေသြးေအးေအးႏွင့္ ဆိုလိုက္ေလ၏။

ထိုညေနတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘဲဥ ႏွစ္ဦးလံုး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းရႈပ္သြားေလ၏။ စိတ္ျမန္သည့္ ဘဲဥက လွ၀င္းရီရွိရာ ငပိဆိပ္သို႔ ခ်က္ခ်င္း သြားမည္ တကဲကဲ လုပ္ေနသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ မနည္းတားထားရသည္။ ထိုေရာဂါဆိုးအေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္ နားလည္တန္သေလာက္ နားလည္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္မူ လွ၀င္းရီဆီသို႔ မသြားလိုေတာ့ေခ်။ ေရာဂါရွိသူအား ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း မျပဳအပ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးရန္မွာ မလြယ္ကူလွေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔တြင္မူ ဘဲဥႏွင့္အတူ လွ၀င္းရီဆီသို႔ သြားရန္ တိုင္ပင္မိ၏။

သို႔ႏွင့္ လွ၀င္းရီ ရွိရာ ငပိဆိပ္ ရပ္ကြက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ လမ္းအတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေခြးေလေခြးလြင့္ တေကာင္က စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္ကာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳသည္။ လွ၀င္းရီ ေနသည့္ အိမ္ကေလးကား တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္အိမ္မ်ားမွ စူးစူး၀ါး၀ါး အၾကည့္တို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးထံသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ က်ေရာက္လာ၏။ ဘဲဥက အ၀င္းေရ တံခါးေလး ဘာေလး ဖြင့္ဦး။ က်ပ္ခိုးနဲ႔ ငါနဲ႔ နင့္ကို လာေတြ႔တာ ဟု ဆိုရင္း အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ဘဲဥေနာက္မွာ ဖ၀ါးထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရ၏။ ထိုစဥ္ အိမ္ေနာက္ ေရကျပင္ဘက္မွ တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလညင္းသည္ လတာပုပ္နံ႔၊ ခ်ဥ္ဖတ္န႔ံ ၊ ငပိနံ႔၊ ကေစာ္နံ႔  စသည့္ အနံ႔ေပါင္းစံုကို သယ္ယူလာၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာျဖင့္ ကလူ၏သို႔ ျမဴ၏သို႔ လုပ္ေနေသးသည္။ ျပတင္းတံခါးမ်ား ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းမွာ အေတာ္ပင္ ေမွာင္ေန၏။ အေမွာင္ထဲတြင္ အတန္ငယ္ခန္႔ ေနၿပီး မ်က္စိက်င့္သား ရသြားမွ ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ေျခဆင္းလက္ပိုက္ထိုင္၍ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို တအံ့တအား စိုက္ၾကည့္ေနေသာ လွ၀င္းရီကို ျမင္ရ၏။ လွ၀င္းရီကား စကားတစ္ခြန္းမွ် မဆို၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကိုသာ ငိုင္တိငိုင္တိုင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။

ကၽြႏ္ုႏွင့္ ဘဲဥ လွ၀င္းရီ အနီးသို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္သြား၏။ ႏွစ္ဦးသား တိုင္ပင္ထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း လွ၀င္းရီ နံေဘးတြင္ ၿပိဳင္တူ ထုိင္မိသည္။ လွ၀င္းရီကား တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာ၏။ “အ၀င္း နင္ ေနမေကာင္းဘူးဆို ”ဟု ဘဲဥက ေမးလိုက္၏။ လွ၀င္းရီကား မည္သို႔မွ် မေျဖ၊ ဘဲဥကို အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ျဗဳန္းခနဲ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငို၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္တြင္း၌ လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လွ၀င္းရီကို မငိုရန္ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုလိုေသာ္လည္း စကားစ ရွာမေတြ႔ႏိုင္၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တခုခု တစ္ဆို႔ ေန၏။ ဘဲဥလည္း ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနရွာေပလိမ့္မည္။ အတန္ၾကာမွ ဘဲဥက “အ၀င္းရယ္ နင္ ေနျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ”ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ လွ၀င္းရီသည္ ဘဲဥ၏ ပုခံုးထက္တြင္ သူ႕ေမးကို ေမွးတင္ၿပီး ရႈိက္ကာရႈိက္ကာ ငိုေတာ့၏။ ထိုသို႔ ငိုေနရင္း ဘာမွန္းမသိရသည္ စကားတို႔ကို ဗလံုးဗေထြး ဆိုေသးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ အာရုံစုိက္၍ နားေထာင္ေသာ္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းကို မသိရ။ သူတစ္ပါး ႏိုင္စားျခင္းကို ခံလာရသည့္ ကေလးငယ္တဦး ဆို႔ဆို႔နင့္နင္ ငိုရႈိက္ရင္း မိဘမ်ားကို တိုင္တန္း ေျပာဆိုေနသည့္အလား တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း တအိအိႏွင့္ ငိုေနေလ၏။

(၁၈)

ပန္းသတင္းကို ေလညင္းေဆာင္၊ လူ႔သတင္းကို လူခ်င္းေဆာင္၊ လွ၀င္းရီသတင္းကို ေဆးရုံမွ ကြန္ေပါင္ဒါႀကီး ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ လွ၀င္းရီတြင္ ေရာဂါဆိုး ကူးစက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တၿမိဳ႕လံုး သိသြားေလ၏။ သတင္းရွားပါးသည့္ ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ ထံုးစံအတိုင္း ဆံသဆိုင္တြင္လည္း လွ၀င္းရီအေၾကာင္း၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္လည္း လွ၀င္းရီအေၾကာင္း၊ အရက္၀ိုင္းတြင္လည္း လွ၀င္းရီအေၾကာင္း၊ ကုန္စံုဆိုင္တြင္လည္း လွ၀င္းရီအေၾကာင္း၊ ေနရာတိုင္းတြင္ လွ၀င္းရီအေၾကာင္းကို ေျပာၾကဆိုၾက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၾကသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မၾကားခ်င္ဘဲ ၾကားရေတာ့သည္။ လွ၀င္းရီႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသူတို႔ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားၾကေလ၏။

ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနသည့္ လွ၀င္းရီကို ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးၿပီးေနာက္ သူ႔ရင္ေခါင္းသည္ ဖားဖိုကဲ့သို႔ ရႈံ႕ခ်ည္ပြခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနေလ၏။ သူ အသက္ျပင္းျပင္း ရႈလိုက္လွ်င္ ရင္ေခါင္းတြင္းမွ တဂြီဂြီ ျမည္သံကို အတိုင္းသား ၾကားရ၏။ လွ၀င္းရီသည္ သူ႔ဆီမွ ေရာဂါဆိုး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံသို႔ ကူးစက္ျပန္႔ပြားမည္ဟု အသိမွားၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အေတြ႔မခံ၊ ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ လုပ္၍ ေန၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သူ႔အိမ္သို႔ သြားလွ်င္ အေတြ႔မခံ။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။ သို႔ႏွင့္ တေဆာင္းကုန္ ခဲ့ေလ၏။

ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးတြင္ လွ၀င္းရီ၏ က်န္းမာေရးမွာ ပိုမို ဆိုးရြားလာ၏။ အဆုတ္ေရာဂါအျပင္ အျခား ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါတို႔သည္ လွ၀င္းရီ၏ ခႏၶာကိုယ္သို႔ အလံုးအရင္းႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး အခိုင္အမာ စခန္းခ်ေလ၏။ ထ႔ိုျပင္ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ထိုင္စားဘ၀ႏွင့္ ေနရသည္မွာ အတန္ငယ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းလာေလ၏။ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိ၊ ေငြေၾကး ဥစၥာ မရွိ၊ ဒုကၡ အတိၿပီးသည့္ လူ႔ဘ၀ခရီးတြင္ သက္ဆိုးရွည္ေနေသာ လွ၀င္းရီကို ျမင္ရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေနာက္တိုင္း အေလ့ျဖစ္သည့္ (Mercy Killing) ၾကင္နာစြာ သတ္ျဖတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ား ဗမာျပည္တြင္ ျပ႒ာန္းသင့္ၿပီဟု စိတ္ကူးေပါက္မိသည္။

တခုေသာ ေႏြေႏွာင္း ညေနတြင္ လွ၀င္းရီ ရွိရာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္သြား၏။ ဘဲဥမွာမူ သူ႔ဇနီး ေစာင္းခ်ိတ္ရန္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ေရြးျမစ္ျပင္ဘက္မွ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညွင္းသည္ ကမ္းနားတန္းရွိ တံငါအိမ္မ်ားကို ျဖတ္သန္း ေမႊေႏွာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ငါးညွီနံ႔ ဗြက္ပုပ္နံ႔တို႔ အနည္းငယ္ စြက္ေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေအးျမ လတ္ဆတ္ ဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္း ၀င္လုဆဲ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လွ၀င္းရီကို ေတြ႕ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ့၏။ ပ်ိဳမ်စ္ တင့္တယ္မႈတို႔သည္ လပိုင္း ရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ လွ၀င္းရီ၏ ရင္ကို ေျခစံုကန္၍ ရုန္းထြက္သြားၾကေလၿပီ။ ဆံႏြယ္တို႔မွာ သူ႔ နဖူးျပင္ထက္တြင္ ဖရုိဖရဲ က်ဆင္းေနသည္။

ထိုစဥ္ လွ၀င္းရီက “က်ပ္ခိုး ငါ ေသသြားရင္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္” ဟု ရုတ္တရက္ ဆိုလိုက္သည္။ “ဟာ မဟုတ္တာ အဝင္းရယ္ ဘာလို႔ မေရာက္ရမွာလဲ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေျဖသိမ့္လိုက္ေသာ္ လွ၀င္းရီက “မဟုတ္ဘူး က်ပ္ခိုး ငါေသေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ငါေသသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ငါေတြးေနမိတယ္။ ငါ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ  ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာတခုမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ က်ပ္ခိုး ငါ ငယ္ငယ္ကထဲက ငွက္ကေလးေတြကို သတ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားခဲ့တယ္။  ႀကီးလာေတာ့လဲ နင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ” ဟု ဆိုရင္း သက္ျပင္းခ်၍ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုေလ၏။ ထို႔ေနာက္ လွ၀င္းရီက ဆက္လက္၍ “ဒီေတာ့ကာ ေနာင္ဘ၀က်ရင္လဲ ငါ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး” ဟူေသာ စကားကို ဆိုေလ၏။ “မဟုတ္တာ အ၀င္းရယ္ နင္ ထင္သလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး“ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုမိသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ေကာင္းေသာ ေျဖသိမ့္စကားမ်ိဳး ကၽြႏ္ုပ္ မဆိုတတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုစကားကိုသာ အဖန္တလဲလဲ ဆိုရေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ထိုသို႔ ဂြတီးဂြက် ျဖစ္ေနသည္ကို လွ၀င္းရီ ျမင္ေသာ္ ၿပံဳး၏။ ထို႔ေနာက္ “ဒီလိုပါပဲ က်ပ္ခိုးရယ္” ဟု ဆိုရင္း လမုေတာထိပ္ဖ်ားတြင္ ေမးတင္ေနသည့္ ၀င္လုဆဲ ေနလံုးႀကီးကို စူးစုိက္ၾကည့္ကာ ဒီလိုပါပဲ ေနကသိုဏ္းကို ရႈေနေလ၏။ ထိုညေနသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားစျမည္ဆိုခြင့္ရခဲ့ေသာ ေနာက္ဆံုးညေနခင္း ျဖစ္၏။

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ လွ၀င္းရီသည္ ငပိဆိပ္မွ သူ႔အိမ္ကေလးကို ေရာင္းခ်ၿပီး သူ တခါက ခိုလႈံဖူးသည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ ျမေတာင္ သီလရွင္တိုက္တြင္ သြား၍ ေနေလ၏။ သူ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္း သီလရွင္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာေလးတို႔ကလည္း ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္း ဟု ယူဆကာ အသာတၾကည္ လက္ခံႀကိဳဆိုၾကကုန္၏။ ထိုသတင္းၾကား၍ ကၽြႏ္ုပ္ အေတာ္ပင္ ၀မ္းေျမာက္မိသည္။ ထိုေနာက္ပိုင္း လွ၀င္းရီတေယာက္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားရင္ျပင္တြင္ တံျမက္လွည္းက်င္းေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ အထက္စက္ေတာ္ရာရွိ  စက္လကၡဏာ ရုပ္လံုးရုပ္ၾကြတို႔တြင္ ကပ္ေနသည့္ ေရညွိမ်ားကို ဓားတေခ်ာင္းျဖင့္ ခြာခ်ေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္ထီးရိုးေလး ေစတီရင္ျပင္ရွိ ေပါင္းျမက္တို႔ကို သုတ္သင္ေနသည္ကုိလည္းေကာင္း  မၾကာခဏ ေတြ႕ရေလ၏။

(၁၉)

ဂါတ္တဲမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္ ၾကားရမွ ကၽြႏ္ုပ္ အတိတ္နယ္သို႔ စိတ္ေရလ်ဥ္စီး၍ ခရီးလႊင့္လိုက္သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ ဘဲဥလည္း မအိပ္ေသး။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးေနသည္ မသိရေခ်။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ျဖစ္ေနမွာေပ့ါ ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေတြးမိသည္။

ညေလရိုင္းသည္ တ၀ူး၀ူး ေအာ္ျမည္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံသို႔ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာ၏။ ျမည္းငိုက္ေနသည့္ ပု႑ရိက္ပင္တန္းသည္ ညေလရိုင္းေၾကာင့္ တေရးႏိုးလာေလ၏။ ေလထုထဲတြင္ ဆပ္သြားဖူးရနံ႔ တို႔ ႀကိဳင္လႈိင္ေနသည္။ ညလည္း တျဖည္းျဖည္း နက္လာေလၿပီ။ လဆုတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းကင္တခြင္လံုး မည္းေမွာင္ေန၏။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လင္းလက္သည့္ ၾကယ္ကေလးအခ်ိဳ႕သာ ေကာင္းကင္တြင္ ေနရာယူထား၏။

ထိုအခိုက္ ရွဲခနဲျမည္၍ ၀င္းခနဲ အေရာင္ျဖာၿပီးလွ်င္ ဘဲဥ ပါးေစာင္တြင္ ခဲထားေသာ ျခဴးနဂါး ေဆးေပါ့လိပ္သည္ မီး တရဲရဲ လက္လာ၏။ ”မအိပ္ေသးဘူးလား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ ဘဲဥသည္ မည္သို႔မွ် မဆို၊ ေဆးလိပ္ကို မီးစြဲေအာင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဖြာရႈိက္ေနေလ၏။ အတန္ၾကာမွ “အိပ္မရဘူးကြာ၊ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး၊ မ်က္စိေၾကာင္ေနတယ္” ဟု ဆို၏။ ဘဲဥ ဘာ့ေၾကာင့္ အိပ္မရ ျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ အတပ္သိ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဒီလိုပါပဲ ဘဲဥရယ္” ဟုသာ ေျဖသိမ့္စကား ဆိုမိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ဆိုလိုက္သည့္ “ဒီလိုပါပဲ” ဟူသည္ကို ဘဲဥ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ဟန္ ရွိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အား ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ျပၿပီး ျခဴးနဂါး ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီး ၀င္း၀င္ေတာက္ေအာင္ ဖြာ၍ အေမွာင္ထု ပိတ္ဖံုးေနသည့္ အကာလညကို ေက်ာ္လႊားရန္ ႀကိဳးစားေနေလေတာ့သတည္း။

ေမာင္က်ပ္ခိုး

ဤေနရာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို