12:41
Unknown
သူသူငါငါ ေပါေပါပဲပဲ ရေနတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုကို နံနက္ခင္းလို႕ အမည္တပ္မယ္ဆိုရင္ ျမိဳ႕ျပက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ နံနက္ခင္းက နံနက္ခင္း တစ္ခုထက္ ဘာမွမပိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ မြန္းၾကပ္ ပိတ္ေလွာင္ .. သာမန္ထက္ မထူးခ်င္တဲ့ လူမ်ားစုၾကားမွာ နံနက္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ခဏကို ဘုရားတၿပီး ျဖတ္ေပါင္းမ်ားၿပီ။ အေရထူ မ်က္ႏွာေတြရဲ႕ အေရာင္မြဲအၾကည့္ေတြ၊ ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ လန္းလန္းတက္ေနတဲ့ အာ႐ံု ေနာက္စရာ လႈပ္ရွားမႈေတြ။ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမအတြက္ နံနက္ခင္းမွာ ရွစ္နာရီဆိုတာ နာရီၾကည့္စရာ မလိုပဲ သိရေလာက္ေအာင္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ လူေတြရဲ႕ ေျခသံေတြနဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ခ်က္ခ်က္ ျမည္ေနတယ္။ကမၻာႀကီးပူတာမပူတာ အသာထား၊ သက္ျပင္း အခါခါခ်လို႕ ေျခ္လွမ္းလိုက္တုိင္း မႈတ္ထုတ္ေနရတဲ့ ေလပူေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမရဲ႕ ဟန္လုပ္တဲ့ အျပံဳးေတြက အရည္ေပ်ာ္ကြာလုနီးပါး။ ထားပါ။ သူ က်င္လည္ရမွာက ဒီလိုပဲ သူလိုကုိယ္လို ေဆးကြာက်ေနတဲ့ အေရာင္စံုလူေတြ ၾကားထဲမွာပဲ မဟုတ္လား။
အဲဒီလူေတြက အျပံဳးေတြ ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ၿပီး ေန႕လည္စာကို ရင္ဘတ္ မပါတဲ့ စကားေျပာေတြနဲ႔ ေမွ်ာခ်ဖို႕ ၀န္မေလးဘူး။ တစ္၀ိုင္းထဲ အတူထုိင္ ၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိေမာ့ ခ်ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စာနဲ႔ ခ်ေရးမထားတဲ့ သံသယေတြကို ေက်ာခ်ထား တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရလိုက္ငါးလိုက္ အသားက်ေနတဲ့ စနစ္ေတြကို အားမတန္ မာန္ေလ်ာ့ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမက ေခတ္ကို အေကာင္းမျမင္မိတာနဲ႔ အဆိုးျမင္ သက္သက္ အထင္ခံရျပန္တယ္။
အို .. အသင္ေလာကဆိုၿပီး ဘာညာဘာညာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေအာ္ေမးမိခ်င္သား။ေခါက္႐ိုးက်ိဳးလြန္းလို႔ စုတ္ၿပဲေတာ့မယ့္ ဘ၀ေယာင္ေယာင္ေတြထဲမွာ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုကို ပတ္ေျပးရေနသလို ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား သံသရာလည္ေနဦးမွာလဲလို႔။ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြၾကည့္ေတာ့လည္း အားတက္စရာကမရွိ၊ ေဘးမွာ ယွဥ္ေျပးေနတဲ့သူေတြကလည္း အခ်ိန္မေရြး ေျခထိုးပစ္ဖို႕ ၀န္မေလးတဲ့သူေတြ၊ ေရွ႕နားဆီက ဦးေဆာင္ေျပးေန သူေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ေျပးေကာင္းတုိင္းသာ ေျပးေနတာ ပန္းတိုင္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။ အားလံုးကိုယ္စီ အေမာ ဆို႔ေနၾကတာကလြဲရင္ ဒီၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ မက္ေလာက္စရာ ဘာမ်ားရွိလဲ။
မနက္ ကိုး ည ခုနစ္၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဇယားတစ္ခုမွာ အသားက်ၿပီးသား စိတ္ဓာတ္ကိုေရာ ဘာနဲ႔ ကုန္းေကာက္ရပါ့။ ထားေတာ့။ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမက လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလ်ာ့တတ္တဲ့သူ မွမဟုတ္တာ။ အိမ္အျပန္ဆို ေဘးနား မွာ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ တြတ္ထိုးမီွဖို႕ ပခံုးတစ္ဖက္မရွိလည္း ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ညဥ့္နက္နက္လည္း ရဲရဲရင့္ရင့္ပဲ။ မၾကားတၾကား ေသြးတိုးစမ္းတဲ့ လွတယ္ ဆိုတာကိုပဲ သနားစရာအၾကည့္နဲ႔ သေဘာထားႀကီးႀကီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း ဖိကိုက္ ငါဘာ မ်ားတတ္ႏုိင္ေသးလဲလို႔ ေမးခြန္း ထုတ္ရမယ့္အခ်ိန္မွ မဟုတ္ တာ။ ဒါဟာ ခုေခတ္ခုခါမွာ ”ဂမ္ဆမ္း ဟမ္မီသာ” လိုပဲ ကူးစက္ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာပဲ။ သိကၡာနဲ႔ မာနကိုခပ္ပါးပါး အုပ္လုိ႕ အကာအကြယ္လုပ္ရတာေတာင္ လြယ္တဲ့ ကိစၥမွတ္လို႔။
ပန္းဆိုးတန္းနား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကားႀကီးကားငယ္ရဲ႕ ေလခြၽန္သံေတြနဲ႔ အတူ ဘားလမ္းေထာင့္နားဆီက စလင္းဘတ္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ၿပီး နားသယ္စပ္က ဆံပင္ေတြကုိ နား ေနာက္ဘက္ဆီ လက္နဲ႔ သပ္တင္ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးနဲ႔ ၾကားမွာ မွတ္တုိင္ တစ္ခုပဲျခားေပမယ့္ ေျခလွမ္းစိတ္စိတ္ပဲ ျဖတ္ရင္ ေထာင့္ငါးရာမျပည့္ဘူး။ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမ သက္ျပင္းေတြခ်ပါတယ္။ မျမင္ခ်င္တစ္ဖက္လွည့္ထား႐ံုေပါ့၊ ေရွ႕လူ ပစ္သြားတဲ့ ငွက္ေပ်ာခြံၾကည့္ၿပီး အမိႈက္ပံုးရွာတဲ့ အက်င့္ေတာင္မွ ေပ်ာက္ေနမွပဲ။
ငါး၊ ေလး၊ သံုး.. မီေသးတယ္။ သုည မေရာက္ခင္ထိေတာ့ ရန္ကုန္ ကားေတြ ေက်ာက္ခ်ထားတယ္။ မမီ လည္း လြတ္ေပါ့။ တစ္ဖက္လမ္းဆီက မီးမွိန္မွိန္ျပ ျပေအာက္မွာ ၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္နဲ႔ ၁၄ ေဒၚလာ ထိုင္စား ေနၾကတဲ့ဆီ အၾကည့္လႊဲထား႐ံုပဲ။ လမ္း လယ္တံုးေပၚက နံ႐ိုးပိန္ပိန္နဲ႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္သပ္သပ္ အၾကည့္နဲ႔ ဘ၀ကိုခါးသီး နာက်ဥ္ျပင္းစပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္က ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အမဲသားစတိခ္မွာ ဆံုမွတ္တူတယ္။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာရင္း ရီသံသဲ့သဲ့ ၾကားလို႕ ေလွာင္သလားဆိုၿပီး ရန္မေစာင္လိုက္ပါနဲ့။ ရန္ကုန္ညမွာ ကိုယ့္ ဇာတ္ကိုယ္ခင္းၿပီး တစ္ခန္းရပ္ဟာသ လုပ္ေနတဲ့သူေတြေပါတယ္။ ဘ၀အပူ ခဏေျပဖို႔ အရွက္နဲ႔ ယပ္ခတ္ေနၾကတဲ့ ကားဘီးေစာင့္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရယ္၊ အမ်ားဆိုင္ေနရာမွာ ခတ္ထားတဲ့ ျခံကိုပတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပန္ေဟာင္ေနရတဲ့ အညြန္႔က်ိဳး လူတန္းစား တစ္ရပ္ရယ္။ ဒီလူေတြ အျမင္အာ႐ံုထဲ၀င္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ထိန္ထိန္အလင္းေအာက္ မွာ ေပၚေပၚတင္တင္ အရွက္မဲ့ေနတဲ့ မွတ္တိုင္ကရပ္ၿပီး တစ္ခုပဲဆုေတာင္းတယ္။ ကားျမန္ျမန္ လာပါေစလို႔။
ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ အမည္ မတပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပတ္စီးလူတန္းစား တစ္ရပ္ထဲ မပါ့ခ်င့္ပါခ်င္စိတ္ေမ်ာ၊ ေဘးနား ဘယ္သူထုိင္ထုိင္ တစ္ဖက္လွည့္ ငိုင္ေန႐ံုပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ မ်က္ရည္က်ဲက်ဲ ခပ္၀ဲ၀ဲေတာ့ ျဖစ္မိပါတယ္။ တိုးတိုး က်ပ္က်ပ္လူတန္းစား တစ္ရပ္ၾကားမွာ ရီေ၀ေ၀ ယစ္တစ္တစ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့လည္း ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္မီလို႕ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္နဲ႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္ႏုိင္ၾကရဲ႕။
မရည္ရြယ္မိပဲ မဲ့ျပံဳးျပံဳးမိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကုိယ္ျပန္ ေဆာရီးတ၊ ေနသာဟန္ေဆာင္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပမိန္းမဘ၀။
အခု အဲဒီၿမိဳ႕ျပမိန္းမ အထီးက်န္ဆန္ေနတယ္။
ယုပမ္
ဤေနရာမွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို
0 comments:
Post a Comment