09:43
Unknown
ျမိဳ႕ႀကီးသား ပညာတတ္ လူလည္ေရေပၚဆီ (အီလစ္)ေတြ အေၾကာင္း မၾကာ ခဏ ေရးေနတာကို ေတြ႕ တဲ့ ေက်ာင္းေန ဘက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သတိေပးတယ္။ လူငယ္ေတြက ပညာတတ္ ဆန္႔ က်င္ေရးလို႔ ျမင္သြားရင္ မေကာင္း ဘူးလို႔ ေထာက္ျပတယ္။အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွစ္ခ်က္သူေျပာတဲ့ထဲမွာ အခ်က္ႏွစ္ ခ်က္ပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က ပညာတတ္ လူတန္းစားဆိုတာ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ရာမွာ မပါမျဖစ္ လူတန္းစားျဖစ္တယ္။ သူတို႕ကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ၿပီး ေဘး ဖယ္ထုတ္ထားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အတူလက္တြဲၿပီး လုပ္ေဆာင္ ၾကရမွာျဖစ္တယ္ ဆိုတာက ပထမ အခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအခ်က္က ေတာ့ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေလးေတြက အဓိပၸာယ္ အေကာက္အယူ လြဲ မွားၿပီး ပညာကို တန္ဖိုးမထား ေတာ့ဘဲ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္ ဗလပ်စ္နဲ႔ ဆံရွည္ဘုတ္သိုက္ ထားၿပီး အရက္ဆိုင္ထဲမွာမွ သစၥာတရား ရွာလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ ဘိုဟီးမီးယန္း အေတြး အေခၚေတြ ဝင္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ သာဓကအားျဖင့္ သူတို႕ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ငယ္စဥ္အခါက ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ေအာင္လင္း၊ ျမင့္ေက်ာ္၊ ျမင့္နီ၊ ကရမက္စတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕စာေတြကို စြဲ လမ္းၿပီး ပင္နီတိုက္ပံုဝတ္၊ ခံုဖိနပ္ စီးခဲ့ၾကတာေတြနဲ႔ စားေသာက္ ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး ဘီယာတစ္ခြက္ေပး လို႔ မွာခဲ့ၾကတာေတြကို ရယ္သြမ္း ေသြးရင္းေထာက္ျပတယ္။
ဇာတ္လိုက္ကို အတုယူတာ ဒုတိယအခ်က္ကို သူေထာက္ ျပမွ ငယ္ဘဝကို သတိရၿပီး သူနဲ႔ ေရာရယ္မိတယ္။ ေကာလိပ္ေရာက္ စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရြယ္ မအူ မလယ္ဆိုေတာ့ ဘီယာဆိုတာ တစ္ပိုင္း၊ ႏွစ္ပိုင္းဆိုၿပီး ခြက္ခ်င္နဲ႔ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပုလင္း လိုက္ေရာင္းတာဆိုတာ ဘယ္သိမွာ လဲ။ ဝတၴဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြ အားက်ၿပီး သူတို႔လုပ္သလို လုိက္ လုပ္ခ်င္တာပဲရွိတယ္။ ဘာမွ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္တာနဲ႔ ရာထူးရာခံရွိၿပီး ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ တာေတြကို ဝတၴဳထဲက ဇာတ္လိုက္ ေတြက ရြံမုန္းတယ္ ဆို တာနဲ႔ အေျခာက္တိုက္ လိုက္ၿပီး ဆန္႔က်င္ ေန ၾကတာ။
တကယ္ေတာ့ ဘာမွဆိုင္ တာမဟုတ္ဘူး။ ပညာ တတ္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတာဟာ မေကာင္း တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာ။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဘယ္ နားလည္မွာလဲ။ ကိုယ္ အားက်တဲ့ ဇာတ္လိုက္ ေတြကို အတုယူဖို႔ပဲ သိတာေပါ့။
မ်ားမ်ားဖတ္ ျမန္ျမန္သိအဲဒီတစ္ခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္း ေရာ ကိုယ္ေရာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး ေတြရဲ႕ သာသနာျပဳေက်ာင္းက ဆယ္တန္းေအာင္စ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား သာသာရွိၾကေသးတယ္။လူ႕ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွမသိ ၾကေသးဘူး။ စာဖတ္ဝါသနာပါလို႔ ဝတၴဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ ေတြအ ေၾကာင္းေလာက္သာ သိၾကတာ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ ခြင့္ပိုရတာေၾကာင့္ စာေတြကို ‘ႏြား ငတ္ေရက်’ အငမ္းမရဖတ္ျဖစ္ တယ္။ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ရသမွ် အ ကုန္ဖတ္တယ္။ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြ ေရာ၊ ဂႏၳဝင္ေတြပါဖတ္တယ္။ စာ ဖတ္မ်ားသထက္မ်ား လာေတာ့ အသည္းကြဲမူးလဲ’ ဝတၴဳေတြကို မ ဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ စာေပ တန္ဖိုးမရွိဘူးဆိုတာေတြကို နား လည္လာခဲ့တယ္။ အရက္သမားျဖစ္ မသြားတာ၊ ဘိုဟီးမီးယန္းျဖစ္မသြား တာ၊ ပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ တာေတြဟာ စာမ်ားမ်ားဖတ္ျခင္းရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ ျဖစ္တယ္။
အသည္းကြဲမူးလဲမရွိ သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာျပန္လုပ္ၿပီး ပါေမာကၡဘဝနဲ႔ အၿငိမ္းစားယူခဲ့တယ္။ အခုထိ စာေတြ ဖတ္ေနဆဲျဖစ္တယ္။ သူစိုးရိမ္တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကိုေတာ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။
ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ က ဒို႕လို မင္းတို႔လို မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ အင္တာနက္ေခတ္မွာ လူ ျဖစ္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ ပိုၿပီး တတ္သိ နားလည္ၾကတယ္လို႔ ရွင္းျပလိုက္ တယ္။ အခုေခတ္မွာ ‘အသည္းကြဲ မူးလဲ’ ဝတၴဳေတြ ဘယ္မွာ ေခတ္စား ေတာ့လို႔လဲ။ ဖတ္သူ မရွိေတာ့ ေရးသူလည္း မရွိဘူး။ ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘယ္စာမ်ိဳးဟာ အဆင့္ရွိတယ္။ ဘယ္စာမ်ိဳးက အဆင့္ မရွိတဲ့ အေပ်ာ္ဖတ္သက္ သက္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္း ေကာင္း နားလည္ၾကတယ္။ စာေရး ဆရာေတြထဲမွာလည္း ဘိုဟီးမီး ယန္း စာေရးဆရာဆိုတာ မေတြ႕ ရသေလာက္ပဲ။ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြ စာေကာင္းေပ ေကာင္း သိၾက နားလည္ၾကပါတယ္။
ကြဲကြဲျပားျပား ေရးထားတာသူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ ပညာ တတ္ဆန္႔က်င္ေရးျဖစ္သြားရင္ မ ေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ပထမအခ်က္ကို ေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ပညာတတ္ တာဟာ မေကာင္းတဲ့အရာလံုးဝ မ ဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ ပညာမ်ားမ်ား တတ္ေလ ေကာင္းေလျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာင္ေရးအတြက္ အင္အား တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးေန တာေတြက ပညာတတ္ေတြကို ဆန္႔က်င္တာမဟုတ္သလို ပညာ ရပ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တာလည္း မ ဟုတ္ပါဘူး။ ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ ၾကည့္ရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ပညာတတ္ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလို႔ ကြဲကြဲ ျပားျပားေရးတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္ မယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အ ထက္ဆံုးလႊာကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ တဲ့ ေရေပၚဆီေတြကို ႐ႈတ္ခ်ေရး သားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ပညာတတ္ေတြထဲမွာ ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းရေကာင္းမွန္း မသိသူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ ေနရလို႔ပါ။
သူေဌးအလိုက်ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုပါေတာ့။ အထပ္ျမင့္အေဆာက္ အအံုႀကီးတစ္ခု ေဆာက္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္သူေဌးက အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ေအာင္ ပစၥည္း ‘ခို’ ဖို႔ေျပာတယ္။ ဘိလပ္ေျမ ေလွ်ာ့ပါ၊ သံေခ်ာင္း က်ပ္လံုးအစား ေျခာက္မူးလံုး သံုးပါလို႔ ေျပာလိမ့္ မယ္။ ကုမၸဏီ သူေဌးက ရွစ္ တန္းေတာင္ ေအာင္တဲ့သူ မဟုတ္ ေတာ့ ဘိလပ္ေျမအေၾကာင္း၊ သံေခ်ာင္းအေၾကာင္း ဘာမွ သိ တာမဟုတ္ဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာက သူေဌးေျပာသလို လုပ္ရင္ အေဆာက္အအံုရဲ႕ ခိုင္ခံ့မႈမွာ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး စံခ်ိန္မီ
လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာ ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ အမ်ားစုက အဲဒီလိုမလုပ္ဘူး။ သူေဌးရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ေပးမႈခံရဖို႔ အတြက္ သူေဌးခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အႏၲရာယ္ ရွိမွာကို ထည့္စဥ္းစားမေနေတာ့ ဘူး။
စာနယ္ဇင္းမွာလည္း ရွိတယ္ ဒါဟာ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးမထားတာ ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ အ ေဆာက္အအံုမွာ ေနထိုင္မယ့္သူမ်ား အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းဖို႔ တာဝန္ရွိသူ ျဖစ္တယ္။သူေဆာက္တဲ့အေဆာက္ အအံု စံခ်ိန္မီခိုင္ခံ့ဖို႔ အေလးထားရ မယ္။ အေလးမထားဘဲ သူေဌးအ လိုက် လုပ္ေပးျခင္းဟာ ပညာရွင္ မပီသမႈျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ပညာရွင္ မပီသတာမ်ိဳး စာနယ္ဇင္းသမားေတြ ထဲမွာလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပိုင္ရွင္သူေဌးက ပိုက္ဆံယူၿပီး ဒီ ေမာ္ဒယ္မေလးပံု မ်က္ႏွာဖံုး တင္ ေပးပါဆိုလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ တင္ေပး လိုက္တာပဲ။ ပိုင္ရွင္ သူေဌးက
သူ႕ေယာက္ဖ ကုမၸဏီ ဖြင့္ပြဲ သတင္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြကို မ်က္ႏွာျပည့္ ထည့္ေပးဆိုလည္း ထည့္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အယ္ဒီတာဆိုတာ စာဖတ္ပရိသတ္ ကို မလွည့္စားရဘူး။ လိမ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ထည့္ရင္ ကိုယ္ပါ လူလိမ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ကို လိမ္တာဟာ စာနယ္ ဇင္း သမားအဖို႔ အႀကီးဆံုး ျပစ္မႈ ျဖစ္တယ္။
ရွက္တတ္လာေအာင္ပညာတတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လိမ္တာကို လိမ္မွန္းသိပါတယ္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ေကာင္းတာေတြကို လည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာ တတ္ဂုဏ္သိကၡာကိုထိန္းၿပီး ‘လွ်ာ ေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ၊ မဟုတ္တာ ေတာ့ မလုပ္ဘူး’ ဆိုတဲ့ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ အလြန္႔အလြန္ကို ရွား တယ္။ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ ေတာင္ ရွိပါ့မလား မေသခ်ာဘူး။ အမ်ားစုက ကိုယ့္အလုပ္ကေလး တည္ၿမဲဖို႔၊ ပံုမွန္ရေနတဲ့ဝင္ေငြေလး ေပ်ာက္မသြားဖို႕ကိုသာ အေလးထား ၿပီး အလုပ္ရွင္အႀကိဳက္ လိုက္ေန ၾကတာခ်ည္း ေတြ႕ရတယ္။ ပညာ တတ္မွာ ပညာရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိပါ
တယ္။ ဒီဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းဖို႕ တာဝန္ရွိတယ္။ ပညာမာနဆိုတာ မထားေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းငတ္ပါေစ ပညာကိုေတာ့ အ ေစာ္ကားမခံဘူးဆိုတဲ့ မာနမ်ိဳး ထားသင့္တယ္။ ဒီလို သိကၡာနဲ႔ ဒီလို မာနေတြ မရွိၾကလြန္းလို႔ ရွက္တတ္လာေအာင္ ခဏခဏ ႏိႈးေဆာ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ပညာ တတ္တာကို မ်က္မုန္းက်ိဳးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ဇာတ္လိုက္ကို အတုယူတာ ဒုတိယအခ်က္ကို သူေထာက္ ျပမွ ငယ္ဘဝကို သတိရၿပီး သူနဲ႔ ေရာရယ္မိတယ္။ ေကာလိပ္ေရာက္ စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရြယ္ မအူ မလယ္ဆိုေတာ့ ဘီယာဆိုတာ တစ္ပိုင္း၊ ႏွစ္ပိုင္းဆိုၿပီး ခြက္ခ်င္နဲ႔ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပုလင္း လိုက္ေရာင္းတာဆိုတာ ဘယ္သိမွာ လဲ။ ဝတၴဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြ အားက်ၿပီး သူတို႔လုပ္သလို လုိက္ လုပ္ခ်င္တာပဲရွိတယ္။ ဘာမွ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္တာနဲ႔ ရာထူးရာခံရွိၿပီး ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ တာေတြကို ဝတၴဳထဲက ဇာတ္လိုက္ ေတြက ရြံမုန္းတယ္ ဆို တာနဲ႔ အေျခာက္တိုက္ လိုက္ၿပီး ဆန္႔က်င္ ေန ၾကတာ။
တကယ္ေတာ့ ဘာမွဆိုင္ တာမဟုတ္ဘူး။ ပညာ တတ္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတာဟာ မေကာင္း တဲ့အရာမွ မဟုတ္တာ။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဘယ္ နားလည္မွာလဲ။ ကိုယ္ အားက်တဲ့ ဇာတ္လိုက္ ေတြကို အတုယူဖို႔ပဲ သိတာေပါ့။
မ်ားမ်ားဖတ္ ျမန္ျမန္သိအဲဒီတစ္ခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္း ေရာ ကိုယ္ေရာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး ေတြရဲ႕ သာသနာျပဳေက်ာင္းက ဆယ္တန္းေအာင္စ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား သာသာရွိၾကေသးတယ္။လူ႕ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွမသိ ၾကေသးဘူး။ စာဖတ္ဝါသနာပါလို႔ ဝတၴဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ ေတြအ ေၾကာင္းေလာက္သာ သိၾကတာ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ ခြင့္ပိုရတာေၾကာင့္ စာေတြကို ‘ႏြား ငတ္ေရက်’ အငမ္းမရဖတ္ျဖစ္ တယ္။ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ရသမွ် အ ကုန္ဖတ္တယ္။ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြ ေရာ၊ ဂႏၳဝင္ေတြပါဖတ္တယ္။ စာ ဖတ္မ်ားသထက္မ်ား လာေတာ့ အသည္းကြဲမူးလဲ’ ဝတၴဳေတြကို မ ဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ စာေပ တန္ဖိုးမရွိဘူးဆိုတာေတြကို နား လည္လာခဲ့တယ္။ အရက္သမားျဖစ္ မသြားတာ၊ ဘိုဟီးမီးယန္းျဖစ္မသြား တာ၊ ပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ တာေတြဟာ စာမ်ားမ်ားဖတ္ျခင္းရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ ျဖစ္တယ္။
အသည္းကြဲမူးလဲမရွိ သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာျပန္လုပ္ၿပီး ပါေမာကၡဘဝနဲ႔ အၿငိမ္းစားယူခဲ့တယ္။ အခုထိ စာေတြ ဖတ္ေနဆဲျဖစ္တယ္။ သူစိုးရိမ္တဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကိုေတာ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။
ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ က ဒို႕လို မင္းတို႔လို မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ အင္တာနက္ေခတ္မွာ လူ ျဖစ္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ ပိုၿပီး တတ္သိ နားလည္ၾကတယ္လို႔ ရွင္းျပလိုက္ တယ္။ အခုေခတ္မွာ ‘အသည္းကြဲ မူးလဲ’ ဝတၴဳေတြ ဘယ္မွာ ေခတ္စား ေတာ့လို႔လဲ။ ဖတ္သူ မရွိေတာ့ ေရးသူလည္း မရွိဘူး။ ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘယ္စာမ်ိဳးဟာ အဆင့္ရွိတယ္။ ဘယ္စာမ်ိဳးက အဆင့္ မရွိတဲ့ အေပ်ာ္ဖတ္သက္ သက္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္း ေကာင္း နားလည္ၾကတယ္။ စာေရး ဆရာေတြထဲမွာလည္း ဘိုဟီးမီး ယန္း စာေရးဆရာဆိုတာ မေတြ႕ ရသေလာက္ပဲ။ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြ စာေကာင္းေပ ေကာင္း သိၾက နားလည္ၾကပါတယ္။
ကြဲကြဲျပားျပား ေရးထားတာသူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ ပညာ တတ္ဆန္႔က်င္ေရးျဖစ္သြားရင္ မ ေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ပထမအခ်က္ကို ေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ပညာတတ္ တာဟာ မေကာင္းတဲ့အရာလံုးဝ မ ဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ ပညာမ်ားမ်ား တတ္ေလ ေကာင္းေလျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာင္ေရးအတြက္ အင္အား တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးေန တာေတြက ပညာတတ္ေတြကို ဆန္႔က်င္တာမဟုတ္သလို ပညာ ရပ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တာလည္း မ ဟုတ္ပါဘူး။ ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ ၾကည့္ရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ပညာတတ္ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလို႔ ကြဲကြဲ ျပားျပားေရးတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္ မယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အ ထက္ဆံုးလႊာကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ တဲ့ ေရေပၚဆီေတြကို ႐ႈတ္ခ်ေရး သားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ပညာတတ္ေတြထဲမွာ ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းရေကာင္းမွန္း မသိသူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ ေနရလို႔ပါ။
သူေဌးအလိုက်ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုပါေတာ့။ အထပ္ျမင့္အေဆာက္ အအံုႀကီးတစ္ခု ေဆာက္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္သူေဌးက အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ေအာင္ ပစၥည္း ‘ခို’ ဖို႔ေျပာတယ္။ ဘိလပ္ေျမ ေလွ်ာ့ပါ၊ သံေခ်ာင္း က်ပ္လံုးအစား ေျခာက္မူးလံုး သံုးပါလို႔ ေျပာလိမ့္ မယ္။ ကုမၸဏီ သူေဌးက ရွစ္ တန္းေတာင္ ေအာင္တဲ့သူ မဟုတ္ ေတာ့ ဘိလပ္ေျမအေၾကာင္း၊ သံေခ်ာင္းအေၾကာင္း ဘာမွ သိ တာမဟုတ္ဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာက သူေဌးေျပာသလို လုပ္ရင္ အေဆာက္အအံုရဲ႕ ခိုင္ခံ့မႈမွာ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး စံခ်ိန္မီ
လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာ ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ အမ်ားစုက အဲဒီလိုမလုပ္ဘူး။ သူေဌးရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ေပးမႈခံရဖို႔ အတြက္ သူေဌးခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အႏၲရာယ္ ရွိမွာကို ထည့္စဥ္းစားမေနေတာ့ ဘူး။
စာနယ္ဇင္းမွာလည္း ရွိတယ္ ဒါဟာ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးမထားတာ ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ အ ေဆာက္အအံုမွာ ေနထိုင္မယ့္သူမ်ား အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းဖို႔ တာဝန္ရွိသူ ျဖစ္တယ္။သူေဆာက္တဲ့အေဆာက္ အအံု စံခ်ိန္မီခိုင္ခံ့ဖို႔ အေလးထားရ မယ္။ အေလးမထားဘဲ သူေဌးအ လိုက် လုပ္ေပးျခင္းဟာ ပညာရွင္ မပီသမႈျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ပညာရွင္ မပီသတာမ်ိဳး စာနယ္ဇင္းသမားေတြ ထဲမွာလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပိုင္ရွင္သူေဌးက ပိုက္ဆံယူၿပီး ဒီ ေမာ္ဒယ္မေလးပံု မ်က္ႏွာဖံုး တင္ ေပးပါဆိုလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ တင္ေပး လိုက္တာပဲ။ ပိုင္ရွင္ သူေဌးက
သူ႕ေယာက္ဖ ကုမၸဏီ ဖြင့္ပြဲ သတင္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြကို မ်က္ႏွာျပည့္ ထည့္ေပးဆိုလည္း ထည့္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အယ္ဒီတာဆိုတာ စာဖတ္ပရိသတ္ ကို မလွည့္စားရဘူး။ လိမ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ထည့္ရင္ ကိုယ္ပါ လူလိမ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ကို လိမ္တာဟာ စာနယ္ ဇင္း သမားအဖို႔ အႀကီးဆံုး ျပစ္မႈ ျဖစ္တယ္။
ရွက္တတ္လာေအာင္ပညာတတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လိမ္တာကို လိမ္မွန္းသိပါတယ္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ေကာင္းတာေတြကို လည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာ တတ္ဂုဏ္သိကၡာကိုထိန္းၿပီး ‘လွ်ာ ေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ၊ မဟုတ္တာ ေတာ့ မလုပ္ဘူး’ ဆိုတဲ့ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ အလြန္႔အလြန္ကို ရွား တယ္။ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ ေတာင္ ရွိပါ့မလား မေသခ်ာဘူး။ အမ်ားစုက ကိုယ့္အလုပ္ကေလး တည္ၿမဲဖို႔၊ ပံုမွန္ရေနတဲ့ဝင္ေငြေလး ေပ်ာက္မသြားဖို႕ကိုသာ အေလးထား ၿပီး အလုပ္ရွင္အႀကိဳက္ လိုက္ေန ၾကတာခ်ည္း ေတြ႕ရတယ္။ ပညာ တတ္မွာ ပညာရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိပါ
တယ္။ ဒီဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းဖို႕ တာဝန္ရွိတယ္။ ပညာမာနဆိုတာ မထားေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းငတ္ပါေစ ပညာကိုေတာ့ အ ေစာ္ကားမခံဘူးဆိုတဲ့ မာနမ်ိဳး ထားသင့္တယ္။ ဒီလို သိကၡာနဲ႔ ဒီလို မာနေတြ မရွိၾကလြန္းလို႔ ရွက္တတ္လာေအာင္ ခဏခဏ ႏိႈးေဆာ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ပညာ တတ္တာကို မ်က္မုန္းက်ိဳးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
လူထုစိန္ဝင္း
ဤေနရာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး
0 comments:
Post a Comment