ဆရာအမ (ေရးသူ - ေမာင္က်ပ္ခိုး)

Illustrated by San Min

(၁)

ဧရာ၀တီသေဘၤာအိုႀကီးသည္ မၾကာမီတြင္ ခရီးဆံုးၿမိဳ႔ကေလးသို႔ ဆိုက္ကပ္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလးတြဲ႕ေသာ ဥၾသသံကို ျပဳ၏။ ဥၾသဆြဲသံကို ၾကားရေသာ္ ခရီးသြား ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ကေလးသူငယ္တို႔သည္ ပဒူအံုကို တုတ္ျဖင့္ထိုးလိုက္သည့္အလား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ ဟဲ့ ကေလးေတြ အိပ္မေနနဲ႔ေလ။ ထေတာ့ ထေတာ့။ ၿမိဳ႕ကပ္ခါနီးၿပီ။ ပစၥည္းေတြ ေမ့က်န္ေနဦးမယ္။ အထုပ္ေတြ သိမ္းၾကစို႔။ ဟဲ့ ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ … အစရွိေသာ အသံတို႔ေၾကာင့္ သေဘာၤတစ္စင္းလံုး ကုလားသိုက္ က်ား၀င္ကိုက္သည့္အလား အရပ္ပ်က္သြားေလ၏။

ရန္ေအာင္မဂၤလာ ဆန္စက္ကို လြန္ေသာ္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ရေလၿပီ။ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဆန္စက္၊ ဆားစက္တို႔၏ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တို႔ အခိုးတလူလူ လႊင့္ထုတ္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ ဆန္စက္တန္းကို ေက်ာ္ေသာ္ ၿမိဳ႕ဦးလြမ္းေစတီကို ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။ မည္သူက မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိုလြမ္းေစတီကို တည္ထား ကိုးကြယ္ရစ္ခဲ့သည္ကို မည္သူမွ် ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔က ဤမည္ေသာ မင္းသမီးကေလးသည္ ဤမည္ေသာ စစ္ထြက္သြားသူ မင္းသားကေလးအား လြမ္းဆြတ္တသၿပီး ရင္ကြဲနာက်ကာ ေသဆံုးခဲ့သည္ကို ေႏွာင္းလူတို႔ သံေ၀ဂယူစိမ့္ျခင္းငွာ၊ အမွတ္ရစိမ့္ျခင္းငွာ က်န္ရစ္သူ မင္းသားကေလးက တည္ထား ကိုးကြယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ျဖင့္ ေျပာဆိုၾကသည္ကို ၾကားဖူးပါ၏။ ထိုပံုျပင္ အမွန္ျဖစ္လွ်င္ ထိုမင္းသားကေလးႏွင့္ မင္းသမီးကေလးတို႔မွာ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္တန္ရာ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုၿမိဳ႕ကေလးကား မြန္လူမ်ိဳးတို႔ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ အရပ္ေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထို လြမ္းပံုျပင္သည္ သမိုင္း အေထာက္အထား အကိုးအကားတို႔ႏွင့္ ညီညြတ္သင့္ျမတ္ျခင္း ရွိ မရွိ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မသိေခ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ အတပ္သိသည္မွာ ထိုလြမ္းေစတီကိုျမင္လွ်င္ ခပ္သိမ္းေသာသူတို႔သည္ လက္အုပ္ၾကာငံုျဖင့္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့ ရသည္သာ ျဖစ္၏။

ၿမိဳ႔အ၀င္ ဓနိေတာတန္း၊ လမုေတာစပ္ အနီးသို႔ ဧရာ၀တီ သေဘၤာအိုႀကီး ခ်ဥ္းနင္း ေရာက္ရွိေလၿပီ။ ညေနေစာင္း ေနေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္မိုးသြပ္တို႔ တေဖြးေဖြးလက္ေနသည္ကို လွမ္းေတြ႕ရ၏။ အိမ္မိုးသြပ္တို႔သည္ ညေနေစာင္း ေနေရာင္ေအာက္၀ယ္ ေရႊေသာအဆင္းကို ေဆာင္၏။ ထိုေရႊေသာအေရာင္တို႔သည္ ေရျပင္က်ယ္ကို တဖန္ ထင္ဟပ္ေလေသာေၾကာင့္ ေရြးျမစ္ျပင္က်ယ္သည္ ေရႊသားအတိၿပီးေသာ ေရႊပင္လယ္ႀကီးပမာ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

ထိုေရႊပင္လယ္ႀကီး၏ အနားသတ္ကုန္းေျမမို႔မို႔အရပ္သည္ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမြးရပ္ေျမပင္ ျဖစ္၏။

ေမြးရပ္ေျမသို႔ တစ္ႏွစ္တစ္၀ါၾကာေသာ္မွ တစ္ေခါက္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ဘယ္ႏွႏွစ္၊ ဘယ္ႏွ၀ါ ရွိၿပီကို မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

(၂)

အုတ္က်ိဳးတစ္ထပ္၊ သဲတစ္ထပ္ ခင္းအပ္သည့္ မညီမညာ လမ္းအိုေဟာင္းကေလးအတိုင္း အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္ေလ၏။ မဒမတိုင္ ျခံစည္းရိုးတို႔တြင္ ႏြယ္ျမက္တို႔ ရစ္ပတ္ဖြဲ႕ေနေလ၏။ ေတာက္တဲ့လက္၀ါးပင္တို႔သည္ ျခံစည္းရိုးတိုင္တို႔ကို အေတာ္ အမွီသဟဲျပဳကာ မိုးယံသို႔ ထိုးတက္ရန္ ျပင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ မဒမတိုင္တို႔မွာ ေဆြးျမည့္ေနေလၿပီ။ အခ်ိဳ႔ကား ေျမတြင္ ဖရိုဖရဲ ပံုရက္သား လဲက်ေနေလ၏။ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္ ဇီဇ၀ါခ်ဳံ၊ ေတာစံပယ္ရုံတို႔ ရွိရာဘက္မွ ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပသြဲ႕သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ပူေလာင္သည့္ ရင္ကို ေအးျမေစ၏။ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီတည္း။

ထိုမဒမျခံစည္းရိုးတန္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ေရနံသုတ္ထားသည့္ အိမ္အိုမည္းမည္း တစ္ေဆာင္ ထီးထီးႀကီး တည္ေန၏။ ထို အိမ္မည္းအိုႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မိသားစု ေနနားကြန္းခိုရာ ေအးျမဆာယာ အရိပ္အာ၀ါသ ျဖစ္၏။ ထို အိမ္မည္းအိုႀကီး၏ ပရ၀ုဏ္အတြင္း ေရာက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ႏွလံုးသည္ အထူးပင္ ေအးခ်မ္းသြားေလ၏။ ထို အိမ္မည္းအိုႀကီးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္အိုႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ေစာင့္လင့္ေနမည္ကို ေတြးမိ၏။

ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာ ရေသ့ေမာင္ႏွံတို႔သည္ မ်က္မျမင္မ်ားျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ပီဠိယကၡမင္းႀကီး၏ ၾကမ္းတမ္းသည့္ ေျခသံကို ၾကားခါမွ်ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ သား သု၀ဏၰသာမ မဟုတ္မွန္းကို ခြဲျခားႏိုင္သည္ဟု သု၀ဏၰသာမဇာတ္ေတာ္တြင္ ဖတ္ဖူးသည္။ ထိုစကားသည္ အလြန္မွန္ေသာ စကားပင္ ျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အမိသည္ မ်က္စိမ်ား ေ၀သီေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ ေျခသံ တဒုန္းဒုန္းကို ၾကားခါမွ်ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လာၿပီျဖစ္မွန္း အတပ္သိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ ေျခမေဆးဘဲနဲ႔ အိမ္ေပၚသို႔ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးတက္ရသလား ဟု ဆီးႀကိဳ ႀကိမ္းေမာင္း၏။ နင္ဟာ အသက္သာ ႀကီးလာတယ္။ မေကာင္းတဲ့ အခ်ိဳးေတြကို အခုထိ မျပင္ႏိုင္ေသးဘူး ဟု ထပ္ဆင့္ ေထာမနာျပဳ၏။ ထို႔ေနာက္ အမသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အထုပ္အပိုးတို႔ကို ဆီးယူၿပီး သင့္ရာ ေနရာတြင္ ခ်ထားေလေတာ့၏။ အမ မည္သို႔ပင္ ဆိုျမည္ေစကာမူ အမ၏ ဆိုျမည္သံသည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ သုတိသာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေခ်၏။

(၃)

ကၽြႏ္ုပ္၏အာရုံတြင္ ဦးဆံုးမွတ္မိဖူးေသာ အမ၏ ရုပ္သြင္ကို ျပန္ေျပာင္း ေတြးေတာၾကည့္လွ်င္ အေတာ္ပင္ ရယ္စရာ ေကာင္း၏။

ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စဥ္က အမ သည္ ရန္လံု ဟု အမည္တြင္ေသာ အင္းေခြးတစ္ေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူး၏။ ရန္လံုသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ပင္ အသက္ႀကီးေသးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွတ္မိတတ္ေသာ အရြယ္၌ အေတာ္ပင္ အိုမင္းေနေလၿပီ ျဖစ္၏။

ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေသာ အမသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာမက သူ၏ အင္းေခြးႀကီးကိုလည္း လိမၼာေရးျခား ရွိေစရန္ သြန္သင္ေသးသည္။ အမ ၏ သြန္သင္မႈေၾကာင့္ ထိုအင္းေခြးႀကီးသည္ သတင္းစာ ယူတတ္သည္။ အမ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အမကို ဆီးႀကိဳတတ္သည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ အမသည္ ေက်နပ္ေတာ္မူပံု မရ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ အင္းေခြးအိုႀကီးကို ေက်ာင္းဆရာမသံုး တန္ဆာပလာမ်ားျဖစ္သည့္ ဆြဲျခင္း၊ ေခါက္ထီး စသည္တို႔ကို ကိုက္ခ်ီယူေဆာင္ေစသည္။ ထိုေခြးအိုႀကီးကလည္း သူ႔သခင္မ ေျပာသမွ်ကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္၏။

ႀကိမ္ဆြဲျခင္းႏွင့္ေခါက္ထီးကို ပါးစပ္တြင္ ကိုက္ခ်ီလာေသာ အင္းေခြးႀကီးတစ္ေကာင္၊ ထိုေခြးလိမၼာႀကီးအား စာသင္ေက်ာင္း၌ တစ္ေန႔တာ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသမွ်ကို တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုရင္း အိမ္ျပန္လာသည့္ ကြ်ဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး။ အေတာ္ပင္ ကို႔ရို႔ကားယားႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္၏။ ထိုရယ္စရာေကာင္းသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္လည္ေတြးေတာမိလွ်င္ အမ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာခ်ိန္အား ေမွ်ာ္ေငးခဲ့ရျခင္းကို လြမ္းဆြတ္မိ၏။

အမ အိုေလၿပီ။ သူ၏ ပါးေရနားေရတို႔ တြန္႔လိပ္ယံုမွ်သာမက ထိုအသားစိုင္ေပ်ာ့တို႔သည္ တြဲလဲက်ကာ ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ အမကား အကၽြႏ္ုပ္ လိမၼာေရးျခား မရွိသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္း ဆံုးမရန္ မအိုေသး။ ထိုမွ်သာမက ကၽြႏ္ုပ္အား ျပဳစုယုယရန္လည္း မအိုေသးေပ။

(၄)

ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးတို႔ကို အရပ္ဆယ့္ေျခာက္မ်က္ႏွာသို႔ ျဖန္႔က်က္မိသည္မွာ အတန္ငယ္ၾကာျမင့္သြား၏။ ဟဲ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ၿပီးရင္ ထမင္းစားမယ္ ဟူေသာ အမ၏ အသံကို ၾကားခါမွ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ရန္ သတိရမိသည္။

ဤေနရာတြင္ စပ္လ်ဥ္းသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ဟု ေခၚဆိုထိုက္သည့္ ေရခ်ိဳးျခင္း အႏုပညာအေၾကာင္းကို ဆိုခ်င္ေသးသည္။ ေရခ်ိဳးျခင္းအႏုပညာဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ ရယ္သြမ္းေသြးျခင္း မျပဳၾကကုန္လင့္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေနသူတို႔၏ ေရခ်ိဳးဟန္ကား အမ်ားႏွင့္ မတူ တမူ ထူးျခားေလ၏။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေရခ်ိဳမထြက္သည့္ ေရငန္အရပ္တြင္ ေရခ်ိဳးျခင္းသည္ကား စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ရသည့္ အမႈတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ ေရတြင္းတူးလွ်င္ ၄ ေတာင္ အနက္ေရာက္လွ်င္ ေရထြက္သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ ထိုေရသည္ ၾကည္လင္လွပါေပ၏။ ေအးျမလွပါေပ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေရထြက္ရာ ေရေၾကာသည္ ပင္လယ္ႏွင့္ စပ္ဆက္ေနျခင္း၊ ပင္လယ္ ပို႔ခ်ခဲ့သည့္ သဲႏုန္းေျမတို႔တြင္ ဆားဓာတ္ႁပြမ္းတီးေနျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ထိုၾကည္လင္ေအးျမသည့္ တြင္းေရကို ေသာက္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သံုးရန္ေသာ္လည္းေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ေႏြႏွင့္ေဆာင္းကာလတို႔တြင္ ေသာက္သံုးရန္အတြက္ မိုးေရကို ရာ၀င္အိုးႀကီးမ်ားျဖင့္ သိုမွီးထားရသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရန္၊ ထမင္းခ်က္ရန္အတြက္မူ ကန္ေရကိုသာ အားထား ရသည္။

ဤသည္ကို အခ်ိဳ႕ေသာ ပ၀တ္ၱိသားတို႔က ဤအရပ္သည္ ေရရွားသည့္ အရပ္ပင္ ဟု မလိုတမာ ဆိုျမည္ၾက၏။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ မွားခ်ိမ့္မည္။ ေရဟူသည္ကုိ ေရခ်ိဳ၊ ေရငန္ ခြဲျခားၿပီးမွ သံုးသပ္ ေ၀ဖန္ရာ၏။ ေရခ်ိဳရွားသည္ဟုသာ ဆိုရာ၏။ ဤကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အလိုတည္း။

ေရခ်ိဳရွားပါးျခင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ေရကို စနစ္တက် သံုးစြဲၾကသည္။ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ဦးစြာ တြင္းေရျဖင့္ ကိုယ္လက္တို႔ကို သန္႔စင္ရသည္။ တြင္းေရသည္ ေရေစးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆပ္ျပာတိုက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္ေဆးေၾကာရန္ မသင့္ေခ်။ ဆပ္ျပာတိုက္လိုလွ်င္၊ မ်က္ႏွာသစ္လိုလွ်င္ ရာ၀င္အိုးႀကီးမ်ားတြင္ သိုေလွာင္ထားသည့္ ကန္ေရကို သံုးရမည္ ျဖစ္၏။ ၿပီးလွ်င္ တြင္းေရျဖင့္ ေခ်းေညွာ္ အညစ္အေၾကး ဆပ္ျပာအျမဳပ္တို႔ကို ေဆးေၾကာႏိုင္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ေအးျမေအာင္ ျပဳႏိုင္သည္။ အဆံုးသတ္တြင္မွ ကန္ေရျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တဖန္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရျပန္၏။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေရခ်ိဳးနည္း အတတ္ပညာကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သာလွ်င္ အထူး တတ္ပြန္သည္။ အျခားေဒသတြင္ ေနသူတို႔ မတတ္ေျမာက္ၾကေပ။

ယခုကာလတြင္ အေနာက္တိုင္းအရပ္တို႔၌ ေရကို စနစ္တက်သံုးစြဲတတ္သူတို႔အား ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္သူမ်ား ဟု အမႊန္းတင္ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ကာ ဆုတံဆိပ္မ်ား ခ်ီးျမင့္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကို ေရႊတံဆိပ္ဆုႀကီးမ်ား တံခြန္စိုက္ ဒိုင္းဆုႀကီးမ်ား အပ္ႏွင္းရန္ လြန္စြာ သင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။

(၅)

ကၽြႏ္ုပ္ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခ်ိန္ႏွင့္ အမ ထမင္းပြဲ ျပင္ၿပီးေသာ အခ်ိန္မွာ ကြက္တိပင္ ျဖစ္၏။ ဗိုက္ဆာေနသည့္ အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အမ၏ ထမင္းပြဲတို႔မွာ တိုင္းရက္သည့္ ကပၸလာ မိုးရြာသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္ ဆိုသည့္အတိုင္းပင္။ ငါးခူ ငါးပိေကာင္ေၾကာ္၊ ပဲဟင္း၊ ငါးပုပ္ျပား ဆီဆမ္း၊ ဘုတ္ေထာင္ရိုးေၾကာ္ .. အလို ငါးပိခ်က္ႏွင့္ ေရေႏြးေျဖာထားသည့္ ကနေဖာ့၊ ဍရင္ေကာက္ညြန္ကေလးမ်ားပင္ တို႔စရာအျဖစ္ ပါလိုက္ေသးသည္။ အေတာ္ပင္ ထည္၀ါသည့္ ထမင္းပြဲႀကီးပင္။

ထမင္းစားၿပီးလတ္ေသာ္ အမ ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သားအမိႏွစ္ဦး အိမ္ေရွ႕ခန္းရွိ ေညာင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ကာ ထမင္းလံုးစီၾက၏။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ကၽြႏ္ုပ္သည္ အိမ္ထရံကို ဦးတည္ခ်က္ မရွိပါဘဲႏွင့္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။

ေရနံ၀ေနၿပီျဖစ္ေသာ မည္းညစ္ညစ္ အိမ္နံရံတစ္ေနရာတြင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ကြက္လပ္တစ္ခုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။ ေရနံသုတ္လွ်င္ အိမ္တြင္း၊ အိမ္ျပင္၊ အိမ္ေအာက္ မက်န္ေအာင္ သုတ္ရသည္မွာ ထံုးစံပင္ ျဖစ္၏။ သို႔စင္လ်က္ အိမ္နံရံထက္တြင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ျမင္ရျခင္းသည္ အေတာ္ပင္ ထူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ ဟို ထရံက အကြက္က ေရနံမေလာက္လို႔ ခ်န္ခဲ့တာလားဗ် ဟု အမအား ေမးမိ၏။ အမသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အေမးကို မည္သို႔မွ် မေျဖေသး။ ကၽြႏ္ုပ္အား ျပံဳး၍သာ ၾကည့္သည္။ အတန္ၾကာမွ ေသေသခ်ာခ်ၾကည့္ပါဦး။ သားရဲ႕။ အမ အဲဒီေနရာကို တမဂၤလာ ခ်န္ထားခဲ့တာကြဲ႕ ဟု ဆိုလိုက္၏။

အမ ၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ အံ့အားသင့္ရသည္။ ပသို႔ေၾကာင့္ အမ ဤသို႔ ျပဳသနည္းဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ အမ က မင္း မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား၊ မင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းတို႔ကို အမ အရပ္တိုင္းေပးရင္ မင္းတို႔ အဲဒီနံရမွာ ကပ္ၿပီးေတာ့ အရပ္ အတိုင္းခံရတာေလကြယ္ ဟု ဆိုေလသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုသည္ ထိုအိမ္နံရံရွိ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ကြက္လပ္ေနရာမွ ေျမျဖဴအမွတ္အသား ေရာင္စံုတို႔ကို ျမင္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ငယ္စဥ္က အမ အရပ္ တိုင္းတာေပးျခင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့မိေလသည္။

အရပ္ပုေသာ အမ သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတို႔အား အရပ္ရွည္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ ငယ္စဥ္က ရိန္းဘားကြင္း ဆြဲခိုင္းသည္။ ေရကူးခိုင္းသည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ အထူး ေလ့က်င့္ရေသာ အရပ္ရွည္နည္း ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။ ယင္းကား အျခားမဟုတ္။ ကစားစရာပစၥည္းမ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကေလးမ်ား လက္လွမ္းမမီသည့္ ေနရာတို႔တြင္ တင္ထားျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္၏။ သူ၏ ရင္ေသြးငယ္တို႔သည္ အျမင့္ေနရာတို႔မွ ကစားစရာပစၥည္းမ်ားကို ေျခဖ်ားေထာက္ကာ၊ လက္ဆန္႔တန္းကာ လွမ္းယူျခင္းျဖင့္ ယင္းတို႔၏ အရိုးအျခင္မ်ား ဆန္႔ထြက္ ရွည္လ်ားလာမည္ ဟူေသာ သီအိုရီကို အမ စြဲၿမဲစြာ ယံုၾကည္၏။ အမ ၏ အရပ္ရွည္နည္း နိႆရည္းတို႔ ေကာင္းစြာ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ေခ်။ မည္သို႔ပင္ အမ အားထုတ္ခဲ့ေစကာမူ ကၽြႏ္ုပ္၏ အရပ္ကား မ်ားစြာ ရွည္လ်ားလာျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ျပင္သစ္ဧကရာဇ္ နပိုလီယံ ဘိုနာပတ္ႏွင့္ လံုးတူေဒါက္တူမွ်သာ ရွိ၏။

ထိုသို႔ေသာ အရပ္ရွည္နည္းတို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ ေန႔စဥ္ ေလ့က်င့္ရသည္။ အမသည္ တစ္လကုန္လွ်င္ တစ္ခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား အိမ္နံရံတြင္ ေက်ာကပ္ေစၿပီးလွ်င္ အရပ္တိုင္းတာေပးတတ္၏။ အရပ္အျမင့္ကို တိုင္းတာမွတ္သားရန္ အသံုးျပဳေသာ ကိရိယာတို႔မွာ ေျမျဖဴခဲႏွင့္ ကိုက္တံတစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ အိမ္ထရံတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ ေက်ာကပ္မိလွ်င္ အမ သည္ ကိုက္တံကို ယူၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေခါင္းေပၚသို႔တင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမျဖဴျဖင့္ ေန႔စြဲ၊ အရပ္အျမင့္၊ အရပ္ပိုင္ရွင္၏ အမည္အတိုေကာက္ စသည္တို႔ကို နံရံတြင္ ေရးျခစ္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ မည္သူက အရပ္ မည္မွ် ပို၍ရွည္လာသည္။ မည္သူက ယခင္လအတိုင္း ဒံုရင္းသာ ျဖစ္သည္ စသျဖင့္ အဆံုးအျဖတ္ ျပဳတတ္သည္။

ထိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ တစ္အိမ္လံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္၏ အရပ္အနိမ့္အျမင့္ ျငင္းခုန္သံ၊ အႏိုင္လုသံတို႔ ပြက္ေလာရိုက္ေလ၏။

ရံဖန္ရံခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ႏွမအလတ္တို႔က အမ အား အမက မမႀကီးကိုက်ေတာ့ မ်က္ႏွာလိုက္ၿပီး အရပ္ပိုတိုင္းေပးတယ္၊ သားတို႔ သမီးတို႔ကိုက်ေတာ့ ေလွ်ာ့တိုင္းတယ္ ဟု ေစာဒကတက္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆိုလွ်င္ အမ သေဘာက် မဆံုးေတာ့ၿပီ။ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေမာေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ကြယ္။ မဟုတ္ရပါဘူး ဟုသာ စကားနည္း ရန္စဲ ဆိုတတ္၏။

ရံဖန္ရံခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္သည္ ေျမျဖဴအေရာင္လုရင္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ အျငင္းအခုန္ ျပဳတတ္ၾကေသးသည္။ အမ သည္ ေက်ာင္းတြင္ ပထ၀ီဘာသာရပ္ သင္ၾကားသူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ထံတြင္ ျဖဴနီ၀ါျပာ ေျမျဖဴခဲမ်ား စံုလင္စြာ ရွိသည္။ အမ၏ ကြန္ပါဘူးထဲမွ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ေရာင္စံုေျမျဖဴခဲကို လက္ဦးမႈရယူကာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ၾကသည္မွာလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္၏ လစဥ္ျပဳေလ့ရွိသည့္ ဧရာမ အေရးေတာ္ပံုႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။

သို႔ျဖင့္ အိမ္နံရံထက္တြင္ ေျမျဖဴအေရာင္စံုခဲ့ေလ၏။ အတိုင္းအတာ အမွတ္အသားတို႔လည္း ထူထပ္ခဲ့ေလ၏။ ထို႔အတူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္လည္း အေတာင္အလက္ စံုခဲ့ေလ၏။

အေတာင္အလက္စံုေသာ္ အသိုက္ၿမံဳကို စြန္႔ခြာၾကသည္မွာ ထံုးစံလိုလိုပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ သိုက္ၿမံဳေဟာင္းဆီမွ ေ၀းရာသို႔ ပ်ံသန္းရင္း ေလဆန္ႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ေလဟုန္ကိုလည္း စီးခဲ့ရသည္။ ေလျပင္းႏွင့္ ဆံုလွ်င္လည္း သင့္ရာအရပ္တို႔၌ ခရီးတစ္ေထာက္ ရပ္နားခဲ့ၾကရျပန္၏။ အေတာင္ကို အားျပဳၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ ခရီးဆက္လက္ႏွင္ရင္း ယင္း အေတာင္အလက္တို႔ ျဖစ္တည္ရာ အမ ၏ ရင္ခြင္ႏွင့္ သိုက္ၿမံဳေဟာင္းဆီကို ဦးလွည့္ပ်ံသန္းရန္ကိုေသာ္မွ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၾကေလ၏။

(၆)

ခရီးကား မည္မွ် ရွည္လ်ားဦးမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မသိ။ မည္သို႔ ၾကံဳရဆံုရဦးမည္ကိုလည္း မေျပာႏိုင္။ မေရရာလွစြာေသာ လူ႔ဘ၀ခရီးကား ရွည္လ်ားလွပါဘိေတာင္း။

အမသည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ပင္ အရပ္တိုင္းတာျခင္း အေၾကာင္းကို ေတြးေတာေနဟန္ တူသည္။ အတန္ၾကာမွ ငါ့ သားသမီးေတြလည္း အေတာ္ႀကီးၿပီးပဲ ေကာက္ခါငင္ကာ ဆိုလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ငါ့မလဲ အရပ္ရွည္နည္းေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာသာ အဖတ္တင္တယ္၊ မင္းတို႔ကေတာ့ ဘာမွ် ပိုထူးမလာဘူး ဟု ဆိုၿပီးလွ်င္ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေလ၏။ အမ ရယ္သည္ကိုျမင္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဘာရယ္ေၾကာင့္ မဆိုတတ္။ ေရာေယာင္ၿပီး ရယ္မိေလ၏။ ၿပီးမွ အမကို အမ ေရ ေနာင္ႏွစ္ ေရနံသုတ္ရင္ ဒီကြက္လပ္ကေလးကို ခ်န္ထားေပးပါဗ်ာ ဟု ဆိုလိုက္မိေလ၏။

ထို အိမ္နံရံမွ ေရာင္စံုေျမျဖဴအမွတ္အသားတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ပံုကိုသာ ေဖာ္ျပေနသည္ မဟုတ္ေခ်။ မိသားစုဘ၀ အခိုက္အတန္႔ကာလအတြင္း ေတြ႔ႀကံဳရင္ဆိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းနည္းခဲ့ရသည္တို႔ကို မွတ္တမ္းတင္ရာလည္း ျဖစ္ေခ်၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သခၤါရတည္းဟူသည့္ သေဘာကို အရိပ္အႁမြက္မွ် နားလည္ေသာ္ျငားလည္း ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ဦးပီပီ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မိသားစုေနအိမ္ နံရံထက္မွ ေျမျဖဴေဆးသားတို႔ မျပယ္လြင့္ေစခ်င္။ ထုိ႔ျပင္ အမ၏ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေမာ သေဘာက်သံတို႔ကိုလည္း မေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္ပါ။ ထို႔အတူ ကၽြႏ္ုပ္အား အမ ဆိုျမည္သံတို႔ကိုလည္း မဆိတ္သုဥ္းေစခ်င္ပါ။ ဤသည္ကား တဏွာ မျပတ္ႏိုင္ၾကသူတို႔၏ အေလ့သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေမာင္က်ပ္ခိုး

ဤေနရာမွ တဆင့္ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို