ေမာင္ခ်မ္းသာ (ဆိုက္ကား) ႏွင့္ မႏွင္းပုလဲ (ပဲျပဳတ္)တို႔၏ မဂၤလာေဆာင္ (ေရးသူ- ေမာင္ကိုယု)

တရားသူႀကီး သံုးေယာက္ေ႐ွ႔တြင္ ေမာင္ခ်မ္းသာႏွင့္ မႏွင္းပုလဲတို႔ ခပ္ယို႔ယို႔ေလး ရပ္ေနၾကသည္။
ေမာင္ခ်မ္းသာက ေခါက္႐ိုး မေျပေသးေသာ လံုခ်ည္အသစ္စက္စက္ကို သလံုးသားေပၚေအာင္ ၀တ္ထား၏။ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အက်ႌလက္႐ွည္ အျဖဴကို လက္တ၀က္ ေခါက္၍ ထား၏။
မႏွင္းပုလဲကေတာ့ ေမာ္ေရး႐ွံ သက္တံေရာင္ႏွင့္ အေပၚက အိ႐ွံအျဖဴလက္စကႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမာင္ခ်မ္းသာ၏ ေရာင္းရင္းမ်ားက ၀ါး ဦးထုပ္၊ စစ္ဦးထုပ္ အစိမ္းေပ်ာ့ စသည့္ ေခါင္းေဆာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လက္တြင္ကိုင္၍ စုျပံဳ ရပ္ေနၾက၏။
တရား႐ံုးေ႐ွ႔တြင္ေတာ့ ဆိုက္ကားမ်ား တန္းစီ ရပ္ထားသည္။

ယေန႔သည္ ဆိုက္ကားသမားေလး ေမာင္ခ်မ္းသာႏွင့္ မႏွင္းပုလဲတို႔၏ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ ျဖစ္ပါသည္။
အလယ္ထိုင္ နာယကႀကီးက ေ႐ွ႔ဖတ္စာေရး ကမ္းေပးေသာ ေ႐ႊေရာင္ျဖင့္ ႐ိုက္ထားသည့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကပ္ထူ႐ြက္ ႏွစ္႐ြက္ကို အေသအခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ေန၏။
'အဘ ဦးသူေတာ္၏သား ေမာင္ခ်မ္းသာ အသက္ ၂၆ ႏွစ္၊ ဟုတ္သလား'
နာယကႀကီးက စာခ်ဳပ္တြင္ပါသည္မ်ားကို ဖတ္၍ လွမ္းေမးလိုက္ရာ ေမာင္ခ်မ္းသာက မ၀ံ့မရဲ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
'အလုပ္က ဆိုက္ကား နင္းတယ္ေနာ္'
ေမာင္ခ်မ္းသာ ေခါင္းညိတ္ရျပန္သည္။
'အဘ ဦးကြန္ပါ၏ သမီး မႏွင္းပုလဲ၊ အသက္ ၂၂ ႏွစ္၊ အလုပ္အကိုင္ ပဲျပဳတ္ေစ်းသည္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္'
မႏွင္းပုလဲက ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိသျဖင့္ ေမာင္ခ်မ္းသာကို လွမ္းၾကည့္၏။ ေမာင္ခ်မ္းသာက လက္တို႔၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မႏွင္းပုလဲက တရားသူႀကီးဘက္လွည့္ၿပီး ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
'အခု မင္းတို႔ႏွစ္ဦး သေဘာတူ လက္ထပ္ၾကမယ္ ဟုတ္ၿပီလား'
ႏွစ္ေယာက္လံုးက 'ဟုတ္ကဲ့' ဟု သံၿပိဳင္ ေျဖလိုက္ၾကသည္။
'မႏွင္းပုလဲက အခု လက္ထပ္တာ ဘယ္သူ႔ရဲ႔ ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမွ မ႐ွိဘဲ မိမိရဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵနဲ႔ သေဘာတူတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစံုတေယာက္ရဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ၊ ေသြးေဆာင္မႈ၊ ျဖားေယာင္းမႈေၾကာင့္ လက္ထပ္ရတာလား ဆိုတာကို ေျဖပါ'
မႏွင္းပုလဲက ဘာမွမေျဖဘဲ ေမာင္ခ်မ္းသာ ဘက္သို႔သာ လွည့္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။
ေမာင္ခ်မ္းသာက ပခံုးခ်င္းတိုက္၍ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္၏။
'ကၽြန္မ ႀကိဳက္လို႔ ယူတာ႐ွင့္'
ေနာက္က ဆိုက္ကားအဖြဲ႔က '၀ါး' ခနဲ ရယ္လိုက္သျဖင့္ နာယကႀကီးက ခပ္တည္တည္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ မ်က္ႏွာပိုးသတ္၍ ၿငိမ္သြားၾကသည္။
ဤလက္ထပ္ပြဲကို ကမကထ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေသာ ေ႐ွ႔ဖတ္စာေရးမွာ ရယ္ခ်င္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားကို ေခါင္းငံု႔၍ ဟန္ေဆာင္ထားရသည္။
'ကဲ.. ကဲ.. ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ လာ လာ ဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးၾက'
လက္မွတ္ထိုးရမည့္ ေနရာကို ေ႐ွ႔ဖတ္စာေရးက ေထာက္ျပသည္။ ေမာင္ခ်မ္းသာက အလ်င္ လက္မွတ္ထိုး၏။ ဒုတိယ မႏွင္းပုလဲက တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ လက္မွတ္ထိုးရာ တလံုး တလံုးကို အေတာ္ၾကာၾကာ ေရးေနရ၏။ တရားသူႀကီးမ်ားက စိတ္႐ွည္စြာ ေေစာင့္ၾကည့္ေနၾက၏။
'သက္ေသႏွစ္ေယာက္ လာ လက္မွတ္ထိုးပါ' ဟု ေ႐ွ႔ဖတ္စာေရးက ေခၚလိုက္ရာ၊ ေအာင္ဗလႏွင့္ လွၾကည္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အလုအယက္ ထြက္လာၾကၿပီး သူအလ်င္ ကိုယ္အလ်င္ လုပ္ေနၾကေသးသည္။ ေနာက္မွ လွၾကည္က အလ်င္ လက္မွတ္ထိုးျဖစ္သည္။

xxxxx xxxxx xxxxx

လက္မွတ္ထိုးျခင္းကိစၥ ၿပီးစီးၾကသျဖင့္ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး တြဲ၍ ဆိုက္ကားအဖြဲ႔ ျခံရံၿပီး ႐ံုးတြင္းမွ ထြက္လာၾက၏။
ေအာင္ဗလက သေျပပန္းေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ လက္ကိုင္ထိပ္၌ ထိုးစိုက္ထားေသာ ဆိုက္ကားကို အလ်င္ဆံုးထုတ္၍ လမ္းေပၚတြန္းတင္လိုက္သည္။ ထိုဆိုက္ကားသည္ သတို႔သား ေမာင္ခ်မ္းသာပိုင္ ဆိုက္ကားျဖစ္သည္။ ေအာင္ဗလက ေန႔စဥ္ သူနင္းေနက် ဆိုက္ကားကို ယေန႔အဖို႔ ဆိုက္ကားပိုင္႐ွင္အိမ္က ထုတ္ယူမလာေပ။ ေမာင္ခ်မ္းသာ၏ ဆိုက္ကားကို ယူကာ နင္းေပးရမည္ ျဖစ္၍ ျဖစ္၏။
ေအာင္ဗလနင္းေသာ ဆိုက္ကားေပၚသို႔ ေမာင္ခ်မ္းသာႏွင့္ မႏွင္းပုလဲတို႔ တက္ၾကသည္။ ေမာင္ခ်မ္းသာ က ေ႐ွ႔ထိုင္ခံုမွာ ေနရာယူ၍ မႏွင္းပုလဲက ေနာက္ဘက္ခံုတြင္ ယို႔ယို႔ကေလး ထိုင္လိုက္၏။ သူတို႔ေနာက္မွ ဆိုက္ကား ဆယ့္ႏွစ္စီးက တန္းစီ၍ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ တရား႐ံုး႐ွိ လူအားလံုးတို႔သည္ ထူးဆန္းေသာ မဂၤလာပြဲႀကီးကို ၿပံဳးကာ ၿပံဳး၊ ရယ္ကာရယ္ျဖင့္ ၾကည္ႏူးစြာ လွမ္းၾကည့္ၾကေလ၏။
ဆိုက္ကား စထြက္ေတာ့ ေအာင္ဗလက သူ၏ ညာဘက္လက္ကိုင္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ေခါင္းေလာင္းကို အဆက္မျပတ္တီးရင္း နင္းလာသည္။
'ေဟ့ေကာင္ေအာင္ဗလ၊ ဘာလုပ္တာလဲကြ၊ လူေတြ ၾကည့္ေနၾကၿပီ၊ ႐ွက္စရာႀကီး'
'ေဟ့ေကာင္ ခ်မ္းသာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္လိုက္လာစမ္း၊ တ႐ုတ္မဂၤလာေဆာင္ဆိုရင္ ကားဟြန္းသံေတြ တညံညံနဲ႔ ဒီေလာက္တီးလာတာပဲကြာ'
'သူတို႔က ကားကြ'
'တို႔လည္း တို႔အထြာနဲ႔ တို႔ေပါ့ကြ၊ ဘီးပါတာပဲ၊ သူတို႔က ေမာ္ေတာ္ကား၊ တို႔က ဆိုက္ကား... ဟား... ဟား... ဟား...'
'ငါ မ်က္ႏွာ ပူတယ္ကြ'
'မ်က္ႏွာပူရင္ မင္းနား႐ြက္ကားသားပဲ၊ နား႐ြက္ ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကာထားေပါ့ကြ'
'အစ္ကို... လုပ္ပါဦး၊ အစ္ကို႔ လူေတြက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔၊ ႐ွက္စရာႀကီး'
မႏွင္းပုလဲက ေနာက္မွ လွမ္းေျပာသည္ကို ေနာက္ဆိုက္ကားနင္းလာသူ ၾကည္ျမင့္က ၾကားသြားဟန္တူသည္။
'တို႔ကေတာ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ပဲေဟ့၊ လမ္းေထာင့္က ဆိုက္ကားဂိတ္ဆိုေတာ့ ဆူဆူညံညံ ကားသံ၊ လူသံေတြ ၾကားထဲမွာ ေျပာရ ဆိုရမို႔ ေအာ္ေျပာရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ႐ွက္ရင္ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး လိုက္လာ၊ ေရာက္ေတာ့မယ္'
'ဒီကလဲ ခုနစ္အိမ္ၾကား ႐ွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ၿပီး ေစ်းလိုက္ေရာင္းရတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ပါပဲ ေတာ္၊ အခုဟာက လြန္လြန္းလို႔'
မႏွင္းပုလဲဆီက အသံထြက္လာျခင္းမဟုတ္ပါ။ စိတ္ထဲက ရန္ေတြ႔ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဘက္မွ ဆိုက္ကားမ်ားသည္လည္း ဟြန္းႏွိပ္သူႏွိပ္၊ ေခါင္းေလာင္းတီးသူတီးျဖင့္ တသီတတန္းႀကီး ဆူညံစြာ ထြက္လာၾကေလသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္ လူမ်ား ထြက္ၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ ေမာင္ခ်မ္းသာႏွင့္ မႏွင္းပုလဲမွာ ႐ွက္လြန္း၍ ေခါင္းငံု႔ၿပီးသာ လိုက္လာၾကရေလသည္။

xxxxx xxxxx xxxxx

အိမ္ကေလးေပၚသို႔ စုျပံဳ တက္လာၾကေသာ အဖြဲ႔ႀကီးကို ၾကည့္၍ မႏွင္းပုလဲ၏အေမ ေဒၚေအးမမွာလည္း အလိုလိုု ႐ြ႔ံသလိုလို ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းရင္းဘက္ ဘုရားစင္႐ွိရာ ေအာက္ဘက္သို႔ ယို႔ယို႔ကေလး သြားထိုင္ေနေလသည္။
လူဆယ့္ငါးေယာက္၏ အေလးခ်ိန္ ဒဏ္ေၾကာင့္ အိမ္ကေလးမွာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ခါေနသည္။
'ဟဲ့.... ဟဲ့.... အိ္မ္ၿပိဳပါ့မယ္'
အိမ္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ မႏွင္းပုလဲ၏ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီး အုပ္စုထဲမွ တေယာက္က ေအာ္လိုက္သည္။
'ကဲ... ကဲ... အခန္းအပ္ၿပီး မဂၤလာၾသဘာစကား ေျပာရမယ္'
ေအာင္ဗလက အခန္း၀မွေန၍ သံေနသံထားျဖင့္ ဟန္ပန္ထုတ္၍ မိန္႔ခြန္းေႁခြရန္ ျပင္လိုက္သည္။
'ေဟ့... ေအာင္ဗလ မင္းက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဘာတတ္လို႔ ေျပာမွာလဲ၊ မလိုပါဘူးကြ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့၊ တို႔က မရီဆိုင္ ေျပးၿပီး မဂၤလာေအာင္ပြဲေလး က်င္းပမယ္၊ ဒါပဲ'
လွေအာင္က ကျပင္တြင္ ထိုင္ေနလ်က္က လွမ္းကန္႔ကြက္ေန၏။
'ေနပါဦးကြ၊ ငါ့ ဆိုက္ကား႐ွင္သမီး သမၼတမွာ လက္ထပ္တုန္းက ၾသဘာမဂၤလာစကားေျပာတာ ၾကားဖူးလို႔ပါ့၊ ငါေျပာတတ္ပါတယ္ကြ'
'ကဲ... ဒါဆို ေျပာကြာ ျမန္ျမန္၊ ငါ ေလပ်ိဳ႔လာၿပီ'
ကိုခ်စ္တီးက ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ေလွကားအ၀တြင္ တစ္ဆို႔ႀကီး ရပ္ေနလ်က္က လွမ္းေျပာလိုက္၏။
'ဒီလိုပါ ခင္ဗ်၊ အခု မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲကေတာ့ ဆိုက္ကားပိုင္႐ွင္ ေမာ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ပဲျပဳတ္ပိုင္႐ွင္ မႏွင္းပုလဲတို႔ရဲ႔...'
'ပဲျပဳတ္ေတာင္း ပိုင္တယ္ေျပာပါကြ'
'ဟုတ္ကဲ့၊ ပဲျပဳတ္ေတာင္းပိုင္႐ွင္ မႏွင္းပုလဲတို႔ရဲ႔ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္'
'ေတာ္ၿပီေဟ့ သြားမယ္၊ ခ်မ္းသာ ေပးထားတဲ့ ခဲဖိုးပိုက္ဆံ ဘယ္သူ႔ဆီမွာလဲ ေဟ့'
'က်ဳပ္ဆီမွာပါဗ်'
လွေအာင္က ေျပာရင္း အက်ႌအိတ္ကို ပုတ္ျပလိုက္သည္။
ဆိုက္ကား အဖြဲ႔ႀကီးက ဘဲလ္သံ ဆူညံစြာျဖင့္ ထြက္ခြါသြားၾကေလသည္။ ေမာင္ခ်မ္းသာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခန္း၀တြင္ ေမာေမာပန္းပန္း ထိုင္ခ်လိုက္ၾကေတာ့သည္။
'အဲဒီလူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ လုပ္တာနဲ႔ ႀကိဳးလည္း မတားလိုက္ရပါဘူးေနာ္' ဟု ေဒၚျမျမ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစု ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ထြက္သြားၾကေလသည္။

xxxxx xxxxx xxxxx

ေဒၚေအးမကလည္း အလိုက္သိစြာ ေဘးအဖီ မီးဖိုဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။
မႏွင္းပုလဲသည္ အခန္းတြင္းသို႔ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ႐ွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ေနသည္။ ဤအခန္းသည္ မေန႔ကအထိ သူ႔အေမႏွင့္ သူ အိပ္ေနက် အခန္းျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ဤအခန္းပင္ သူ႔အတြက္ မဂၤလာအခန္း ျဖစ္ေန၏။
အေမ့အိပ္ရာ ဖ်ာလိပ္က အိမ္ေ႐ွ႔ခန္း ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ လိပ္လ်က္သား ေတြ႔ရ၏။
အခန္းတြင္းမွာေတာ့ နံနက္က မိမိကိုယ္တိုင္ အိမ္ေဘးက မျမနဲ႔အတူ ျပင္ဆင္ထားေသာ အိပ္ရာ အသစ္စက္စက္ကို ေတြ႔ရ၏။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ဖ်ာေခ်ာ အသစ္စက္စက္ေပၚတြင္ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းက ဆိုက္ကားအုပ္စုက လက္ဖြဲ႔အျဖစ္၀ယ္ပို႔ထားေသာ ေခါင္းအံုးအသစ္စက္စက္ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေျခရင္းတြင္ အညာေစာင္ အသစ္စက္စက္က ေခါက္လ်က္ ပံုခ်ထားသည္။ စိန္ဂၽြန္းေစ်းက အေမ သြား၀ယ္ေပးထားေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ႏိုင္လြန္ျခင္ေထာင္ ပန္းေရာင္က အေပၚကမိုးလ်က္...။
နံရံေဘးတြင္ မေန႔က ကိုခ်မ္းသာ လာပို႔ထားေသာ ေဆးျပယ္စ ျပဳၿပီျဖစ္သည့္ အနက္ေရာင္ သံေသတၱာ အေဟာင္းတခုကလည္း အခန္းအတြင္း ပစၥည္းအသစ္ ျဖစ္သည္။ မိမိ အ၀တ္မ်ားထည့္သည့္ ထန္းေခါက္ဖာက ေျခရင္းေထာင့္တြင္ ယခင္ေနရာအတိုင္း ျဖစ္၏။ အေမ့သံေသတၱာကလည္း ယခင္ေနရာေဟာင္းမွာ....။
ေမာင္ခ်မ္းသာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မႏွင္းပုလဲကို ၾကည့္ေန၏။
'ဘာၾကည့္တာလဲ'
မႏွင္းပုလဲက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ႏႈတ္ခမ္းစူထားရမည့္အစား ၿပံဳးလိုက္မိ၏။
'အဟင္း... ဟင္း.. ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔'
'ခစ္..ခစ္...ခစ္...'
မႏွင္းပုလဲက ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အဆက္မျပတ္ ရယ္ခ်လိုက္၏။
'ဘာရယ္တာလဲ ဟ'
ေမာင္ခ်မ္းသာက မလံုမလဲ ၿပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ လွမ္းေမးသည္။
'ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ တျခားပါ'
ခုမွ တကယ္ ရယ္စရာ ေတြ႔လိုက္ရ၍ မႏွင္းပုလဲ ရယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္က အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယခု လမ္းမွာ ကိုေအာင္ဗလ ေျပာမွ သတိထားၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကိုခ်မ္းသာ နား႐ြက္ႀကီးက တကယ္ ရယ္စရာ ေကာင္းေအာင္ ကားကားႀကီး ေတြ႔ေနရ၏။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးသူမမ်ားက ေျပာဖူးသည္။ နား႐ြက္ေကာင္းရင္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္ကို...။
'ဟုတ္မွာပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုက ကိုယ္ပိုင္ ဆိုက္ကားနဲ႔ ဘာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ'
မႏွင္းပုလဲ မ်က္ႏွာပိုး ျပန္သတ္သြားသည္။

xxxxx xxxxx xxxxx

'ႏွင္းပုလဲဆိုတဲ့ နာမည္က ဆန္းတယ္ဟ၊ နင္နဲ႔လိုက္တယ္၊ နင့္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ မွည့္ေပးတာလဲ... ဟင္'
'အို အကိုကလဲ၊ ကၽြန္မကို ႏွင္းပုလဲမွာ ေမြးတာေတာ့၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖက လြယ္လြယ္ပဲ ႏွင္းပုလဲလို႔ ေပးလိုက္တာ'
'ဟာ... စိတ္ကူးပ်က္လိုက္တာဟာ၊ ငါက ပုလဲေလးလို နင္က ျဖဴလို႔ ေပးတာလားလို႔ သေဘာက်ေနတာ'
'ကၽြန္မက ျဖဴမွ မျဖဴတာ၊ အစ္ကို ျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲဟာ'
'ငါ့မ်က္စိထဲကေတာ့ ျဖဴေနတာပဲဟာ'
'ပို မေနစမ္းပါနဲ႔'
'မပိုပါဘူးဟ၊ ေဟာဒီမွာ'
'အို.... ၾကည့္စမ္း.... ခစ္..ခစ္..'
အိမ္ေ႐ွ႔ခန္းက အေမ ေဒၚေအးမက ေခ်ာင္းတခ်က္ ဆိုးလိုက္၏။ ဤေတာ့မွ အခန္းထဲမွ မႏွင္းပုလဲတို႔၏ အသံ တိတ္သြားေလသည္။

xxxxx xxxxx xxxxx

ျခေသၤ့မင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ မႏွင္းပုလဲအတြက္ နံျပားေစာင့္ရင္း ေမာင္ခ်မ္းသာႏွင့္ မႏွင္းပုလဲတို႔ လက္ဖက္ရည္ ထိုင္ေသာက္ေနၾက၏။ ဆိုက္ကားေ႐ွ႔ခံုေပၚတြင္ေတာ့ မႏွင္းပုလဲ၏ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကား အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္....။
ေမာင္ခ်မ္းသာသည္ ဤ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးက စ၍ မိမိႏွင့္ မႏွင္းပုလဲတို႔ ေရစက္ဆံုစည္းမိ ၾကသည္ကို ျပန္လည္ေတြးေနမိ၏။
ေမာင္ခ်မ္းသာသည္ တေကာင္ႂကြက္၊ ေဆြမ႐ွိမ်ိဳးမ႐ွိ။ ရန္ကုန္တြင္ ၿမိဳ႔သစ္ေလး၌ ဆိုက္ကားနင္းစားသူ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ႀကိဳးစားမႈ၊ ေခၽြတာမႈ၊ လိမၼာမႈေၾကာင့္ သူတပါးဆိုက္ကားကို ေန႔ေပးအငွား နင္းလာခဲ့ရာမွ ဆိုက္ကားတစီး ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ မိမိႏွင့္ ဘ၀တူ ဆိုက္ကားဆရာ ကိုခ်စ္တီးအိမ္တြင္ တလ ေလးဆယ္ေပးၿပီး ေနခဲ့သူ ျဖစ္၏။
မနက္ေစာေစာ ဆိုက္ကားနင္းထြက္လာၿပီး ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ မွန္မွန္ ေသာက္ေနက် ျဖစ္၏။ မႏွင္းပုလဲကလည္း အျခား ပဲျပဳတ္သည္မ်ားႏွင့္ အတူတူ ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၌ နံျပား၀ယ္ေနက် ျဖစ္၏။
ေမာင္ခ်မ္းသာက မႏွင္းပုလဲကို နံနက္တိုင္း ေတြ႔ေန ျမင္ေနရာမွ မ်က္စိက်လာသလို မႏွင္းပုလဲကလည္း ေမာင္ခ်မ္းသာအေပၚ စိတ္ယိုင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ သူမ်ားတကာလို ေန႔စားအငွားနင္းတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ကားႏွင့္ တကိုယ္ေရ တကာယ ေနသူျဖစ္မွန္း တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေမးရင္း သိလာရေတာ့ အားကိုးလိုစိတ္ကေလးက ၀င္လာမိ၏။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္း သေဘာမွ်လာၾကသည္။
အစ ပထမတြင္ ေမာင္ခ်မ္းသာေနာက္ပိုးပံုကေလးက ရယ္စရာေကာင္း၏။
'ညီမ ပဲျပဳတ္ကေလး ဆီဆမ္းၿပီး နံျပားကေလးနဲ႔ စားခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ပဲျပဳတ္နာမည္က ဘယ္လိုတဲ့တုံး'
'ပဲျပဳတ္ပဲ နာမည္႐ွိမလားေတာ့'
'အို... အို... ေယာင္လို႔၊ လူနာမည္ ေမးတာပါ'
မႏွင္းပုလဲက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ရင္း ရယ္မိသျဖင့္ သီးသြားသည္။
ယခုေတာ့ တူႏွစ္ကိုယ္ တစားပြဲတည္း ထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနရၿပီ ျဖစ္၏။

xxxxx xxxxx xxxxx

'ေဟာဒီ လမ္းထိပ္ ခ်ေပးရင္ ေတာ္ၿပီအကို'
ႏွင္းပုလဲက သူေရာင္းေနက် ႏွစ္ ရပ္ကြက္ လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ခ်မ္းသာကို ဆိုက္ကားရပ္ခိုင္းသည္။
ဆိုက္ကားေပၚမွ လွမ္းဆင္းလိုက္ၿပီး ေပါင္ေပၚ တင္ထားေသာ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ေခါင္းေပၚ ေခါင္းအခုယူ၍ ႐ြက္လိုက္သည္။
'အကို သြားေတာ့ေလ'
'ေနပါဦးဟ၊ နင္ေအာ္တဲ့ အသံေလးၾကားခ်င္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဒီေနရာက လာႀကိဳရမလဲ ဆိုတာ ေမးမလို႔'
'အို... အကိုကလဲ ကၽြန္မဘာသာ ျပန္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္စမ္းပါ၊ အလကား အေမာခံၿပီး လာႀကိဳ လာပို႔ လုပ္ေနရဦးမယ္၊ အကို အဲဒီအခ်ိန္ လူရေနေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ'
'သူမ်ား လႊဲေပးလိုက္မွာေပါ့ဟ၊ ေျပာစမ္းပါ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာေစာင့္ရမလဲ'
'ကဲ... ကဲ... ကိုယ္ေတာ္ရယ္၊ အကိုေတာ့ ပိုက္ဆံမရဘဲ ေမာေနရမွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ၊ ခါတိုင္း တနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လွည့္လိုက္ရင္ ကုန္တတ္တာပဲ'
'ဒီလိုဆို ငါလာေခၚမယ္၊ လုပ္ပါဟ၊ ငါၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္စမ္းပါဦး'
'ပိုလိုက္တာေနာ္'
ႏွင္းပုလဲက မ်က္ေစာင္းေလး ၿပံဳး၍ ထိုးရင္း လမ္းက်ဥ္းဘက္သို႔ လွည့္ထြက္သြား၏။
'ပဲျပဳတ္... နံျပား...'
ေမာင္ခ်မ္းသာအဖို႔ကား ႏွင္းပုလဲ၏ ေအာ္သံသည္ ေမဆြိသီခ်င္းသံထက္ မ်ားစြာေကာင္းကာ နား၀င္ခ်ိဳ သာယာလွပါသည္။
ေက်နပ္စြာၿပံဳး၍ ဆိုက္ကားကို မတ္တတ္ အ႐ွိန္ယူကာ နင္းခ်လိုက္ၿပီးလွ်င္-
'ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး' ဟု သီခ်င္းကို ညည္းကာ ထြက္သြားေလသည္။
မႏွင္းပုလဲသည္ ေနာက္သို႔ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ရာ ဆိုက္ကားဘီး ခ်ိဳင့္ထဲက်သြားသံကို ၾကားရၿပီး ျမဴႏွင္းမ်ား အၾကားတြင္ မႈန္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ လင္ေတာ္ေမာင္အား သူရဲေကာင္းႀကီး စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္ကို မ်က္စိတဆံုး လွမ္းေမွ်ာ္၍ ၾကည့္ေနမိေသာ ဇနီးသည္ကဲ့သို႔ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိေတာ့၏။
'ပဲျပဳတ္... နံျပား....'

ေမာင္ကိုယု
[ျမတ္ေလးမဂၢဇင္း၊ ေမ ၁၉၈၆]
{ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္ထုတ္ ေမာင္ကိုယု- သားျပန္လာရင္ ေပးလိုက္ပါႏွင့္ မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၆ မွ ကူယူးေဖာ္ျပပါတယ္။}

ဤေနရာမွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Posted in: ၁၃။ ၀တၳဳတို