ပန္းငံုေလးေတြ ပြင့္ၾကပါေစ …

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ အခန္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ပါ၀င္သည့္ ခပ္လတ္လတ္ ဟုိတယ္တခုထဲသို႔ စံုတြဲတတြဲ ၀င္လာသည္။ ညေန ေလးနာရီ၀န္းက်င္။ ဟုိတယ္အမည္ခံ အခ်ိန္ပိုင္း အခန္းငွားသည့္ တည္းခိုခန္းမ်ားရွိ ၀န္ထမ္းအားလံုး နားလည္ၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။ ဧည့္သည္ကို မ်က္လံုးခ်င္း မဆံုေစရ။ လိုအပ္သည့္ စကားသာေျပာရမည္။ အကဲခတ္မၾကည့္ရ။ ဧည့္သည္အေၾကာင္းကို အခ်င္းခ်င္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျပင္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း လံုး၀မေျပာရ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ညဥ့္ငွက္ကေလးမ်ား (ဓာတ္ပံု - Felix Features)

လက္ခံေကာင္တာေရွ႕ ရွိေႂကြျပားမ်ားကို အ၀တ္တံျမက္စည္းႏွင့္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ပြတ္တိုက္ေနသည့္ မအိတာ၏ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ေျခေထာက္ ေဖာင္းေဖာင္းေလး တစံု၀င္လာသည္။ ေျခညွပ္ဖိနပ္ ျဖဴျဖဴေလး စီးထားသည့္ ေျခဖမိုးေပၚမွာ ဘဲေခါင္းစိမ္းေရာင္ လံုခ်ည္ ေပ်ာ့ေလး ပံုက်ေနသည္။ ထိုမွတဆင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ကေလးမ်ားႏွင့္ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္ေလး။ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုပိုက္ထား သည့္ လက္ကေလးမ်ား။ လက္ေမာင္းႏွင့္ ရင္ဘတ္မွာ တံဆိပ္တခ်ိဳ႕တပ္ထားသည့္ အက်ႌျဖဴ ။

မအိတာ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္လိုက္မိသည္။ ဧည့္သည္မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ခပ္ရွန္းရွန္းၾကည့္လိုက္ သည္။ ပုခံုး မေရာက္ တေရာက္ ေျဖာင့္စင္းစင္း ဆံပင္နက္ကေလး ႏွင့္ မိန္းကေလးမွာ အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ထက္ ပိုပံုမရ။ မအိတာသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း ေႂကြျပားမ်ားကိုသာ ခပ္ဖိဖိဆက္ၿပီး တိုက္ေနလိုက္သည္။

တနာရီခြဲခန္႔ ၾကာေသာအခါ ဧည့္သည္မ်ားထြက္သြားသည့္ အခန္းကုိ ရွင္းရန္ မန္ေနဂ်ာ အစ္မက မအိတာကို ေခၚေျပာသည္။ အခန္းထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ခုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚတြင္ ပံုႏွိပ္စာအုပ္တခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ခဲ.ရသည့္ မအိတာ Grade 10 ဆိုတာ ဆယ္တန္းလား၊ ကိုးတန္းလား မသိေပမယ့္ အထဲက စာႏွင့္ ပံုမ်ားေၾကာင့္ န၀မတန္း ဇီ၀ေဗဒ ဖတ္စာအုပ္မွန္းေတာ့ သိပါသည္။ အခန္းရွင္းၿပီး က်န္ခဲ့သည့္ စာအုပ္ကို အပ္ရန္ ယူလာစဥ္ ေစာေစာက အျဖဴအစိမ္း ေကာင္မေလး ေကာင္တာမွာ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“ေၾသာ္ အဲဒါ သမီးစာအုပ္ေတြ မႀကီး။ ရွင္ ဟုတ္ကဲ့။ ေလးအုပ္ပါ။ ယူသြားမယ္ေနာ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မႀကီး။ ဘယ္လိုမွသေဘာ မထားပါနဲ႔ေနာ္။ သမီးလက္ေဆာင္ေပးတာပါ”ဟု ဆုိၿပီး မအိတာ လက္ထဲကို က်ပ္ ၁၀၀၀ တန္ တရြက္ အတင္းထိုးထည့္ရင္း ေျပာ ေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္ သြားသည္။

ဟုိတယ္ႏွင့္ တည္းခိုခန္းမ်ားသို႔ အခ်ိန္ပိုင္းလာေရာက္ၾကေသာ စံုတြဲမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား၏ အသက္သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၀န္းက်င္မ်ားျဖစ္လာၾကသည္ဟု သိရသည္။ သမီးရည္းစား အေနႏွင့္ လာေသာစံုတြဲမ်ားျဖစ္ေစ၊ အခေၾကးေငြႏွင့္ ေခၚလာ ေသာ စံုတြဲမ်ားျဖစ္ေစ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ခပ္ငယ္ငယ္သာ မ်ားသည္။

သမီးရည္းစားအေနႏွင့္ လာသည့္ စံုတြဲမ်ားတြင္ပင္ ေယာက္်ားေလးက မိန္းကေလးထက္ အတန္ငယ္အသက္ႀကီးပံုရၿပီး တျခား စံု တြဲမ်ားသည္ၾကည့္႐ုံႏွင့္ပင္ အသက္ သံုးဆယ္ထက္ မနည္း ကြာဟေၾကာင္း သိႏိုင္သည္ဟု တည္းခိုခန္း ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္ အရ သိရသည္။

ဟိုတယ္သို႔ တဦးတည္း ပံုမွန္လာေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ အေဖာ္ရွာေပးရေသာ ဟုိတယ္၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသားတဦးက“က်ေနာ္ တို႔နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အထဲမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ၁၆ႏွစ္ကေတာ့ အငယ္ဆံုးပဲ။သူတို႔ဘာသာ ေခၚလာတာ ေလး ေတြက ပိုေတာင္ငယ္ေသးတယ္။ အခုေခတ္က အသက္၂၀ေက်ာ္ရင္ အြတ္ၿပီေလ(အရြယ္ဟုိင္းသြားျခင္းကို ဆိုလိုသည္)”ဟုေျပာ သည္။

လိင္အလုပ္သမ အျဖစ္ လုပ္ကုိင္ၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္အမ်ားစုသည္ ဘီယာဆိုင္တြင္ သီခ်င္းဆိုရင္း၊ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ၀န္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း၊ ေကတီဗီႏွင့္ အႏွိပ္ခန္း စသည့္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ထိေတြ႕ ဆက္ဆံရသည့္ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားမွတဆင့္ ထိုလမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ အလြယ္တကူေရာက္လာၾကသည္ဟု ကာယကံရွင္ႏွင့္ နီးစပ္ သည့္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။

မိသားစု စီးပြားေရး အဆင္မေျပမႈကို မႏိုင္၀န္ထမ္းရျခင္းႏွင့္ အမ်ားနည္းတူ သံုးစြဲ၀တ္စားခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵတို႔ သည္ မိန္းကေလး ငယ္ မ်ားအား ထိုလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေစသည့္ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ အုပ္ထိန္းသူေပါ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ အသက္မျပည့္ခင္ အိမ္ ေထာင္ျပဳျခင္း၊ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲျခင္း၊ မက္လုံးေပး စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္း ခံရျခင္းမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

“သမီးက အရင္က မာဆတ္မွာ လုပ္တာ။ တေန႔လံုး ေညာင္းခ်ိထူပူေနေအာင္ ႏွိပ္မွ ေကာ္မရွင္က ဘယ္ေလာက္မွ ရတာ မဟုတ္ ဘူး။ လုပ္ခါစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္သည္က အေအးထဲမွာ ဘာထည့္တိုက္လိုက္လဲ မသိဘူး။ အဲဒီေတာ့မွစိတ္ထဲမွာ ရဲသြားတာ။ မာဆတ္က မဟုတ္ဘဲ ပလိန္းႀကီးလိုင္း၀င္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပဲေပါ့”ဟု ေျပာျပသည့္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ရွိ စႏိုး ၏ ပံုစံက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္။

ပံုပန္းမက်သည့္ ဆံပင္က်ဲက်ဲ၊ ငယ္ႏုသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဘာမွျပင္ဆင္ျခယ္သ ထားျခင္းမရွိသည့္ မိညိဳက စကပ္တိုတိုႏွင့္ ကားမွတ္ တိုင္မွာ ထိုင္ေနသည္။ တရပ္ကြက္တည္းေန အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ႔အေၾကာင္းကို ေဖာက္သည္ခ်သည္။

“ကေလးမေလးက သိပ္က်ပ္မျပည့္ဘူး။ သူ႔အေမအသံုးမက်လို႔ ျဖစ္ရတာ။ ႐ူးတူးေပါေတာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြေမးရင္ အကုန္ေျပာ တာ။ ႏိုင္ငံျခားသားႀကီးက ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႀကီးမွာ ေရခ်ိဳးခိုင္းတာ။ ခ်မ္းလည္း ခ်ိဳးရတယ္တဲ့။ သူ႔ ရြံလို႔ ေနမွာေပါ့။ ဖံြ႕ဖြံ႕ထြားထြားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ဂုဏ္ေလးရွိလို႔ ေခၚၾကတာ”ဟု မိညိဳ မၾကားႏိုင္ေလာက္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အသံကို ႏွိမ့္ၿပီး အနားကပ္ ေျပာသည္။

“အေဘာရွင္းလည္း ႏွစ္ခါျဖစ္ဖူးတယ္ ေလ။ အဲဒါေတာင္ ၾကာၾကာ မနားလိုက္ရပါဘူး။ ပိုက္ဆံျပန္ရွာရတာပဲ။ သနားဖို႔လည္း ေကာင္း ပါတယ္”ဟု အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဆက္ေျပာျပသည္။

လိင္အလုပ္သမ အျဖစ္ အၿမဲတေစ အသက္ေမြးရန္ မရည္ရြယ္ဘဲ တႀကိမ္ အစျပဳလိုက္ရာမွ အစရွိေနာင္ေနာင္ ဆိုသကဲ့သို႔ မထူးဇာတ္ ခင္းၾကရသည့္ မိန္းကေလးငယ္တခ်ိဳ႕လည္း ရွိသည္။

တည္းခိုခန္း လုပ္ငန္းမ်ားရွိေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပုံ - notesfromawanderingtraveller.blogspot.com)

ထုိ မိန္းကေလးမ်ားသည္ အကင္ေရာင္းသည္။ တခ်ိဳ႕က ေဂါက္ကြင္းတြင္ ကယ္ရီလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕က အေရာင္း၀န္ထမ္း။ အေရာင္းအ၀ယ္ပါးၿပီး အကင္မ်ား မကုန္သည့္ ရက္မ်ား ဆက္လာေသာအခါ၊ ေဂါက္ကြင္း လူမလာ၍ လက္ဗလာႏွင့္ အိမ္ျပန္ရ ေသာ အခါမ်ားတြင္ သူတို႔ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ၾကေလသည္။

သို႔ေသာ္ အတန္အသင့္ ျပည့္ေဖာင္းေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ငယ္ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုေငြသည္ သံုးေလးရက္စာ အိမ္ အသံုး စရိတ္ ေျပလည္ေစၿပီး ရံဖန္ရံခါ သေဘာက်သည့္ အ၀တ္ဆန္းကေလးမ်ား ၀ယ္ရသည္ထက္ေတာ့ ဘာမွ မပိုခဲ့ပါ။

“တညလံုး ရွာလာတဲ့ ပိုက္ဆံကို မနက္က်ေတာ့ အေဆာင္မွာအတူတူေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဖဲ႐ႈံးသြားတဲ့ ရက္ေတြလည္းရွိဖူး တယ္”ဟု လူသိမ်ားသည့္ နာမည္ႀကီး တံဆိပ္ ဘီယာ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ၀န္ထမ္း ေကာင္မေလး၏ ေျပာစကားျဖစ္သည္။

အဌမတန္း အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနသူ ခ်စ္ယု(အမည္ အျပည့္အစံုမဟုတ္)၏ လက္ရွိ အလုပ္ခြင္က အႏွိပ္ခန္းတခုတြင္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၂ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည့္ သူမကေတာ့ အလုပ္သြားတိုင္း လိုက္ပို႔ လိုက္ႀကိဳ ေပးေသာ သူ႔ထက္ ၅ ႏွစ္ႀကီးသည့္ သူမ၏ အိမ္ဦးနတ္ကို ခ်စ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

အေဆာင္ငွားခ ေပးရန္ ပိုက္ဆံျပတ္လပ္ခိုက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳကို ေငြက်ပ္ ႏွစ္ သိန္း ႏွင့္ လဲလွယ္ခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူတဦးလည္း ရွိေၾကာင္း ခ်စ္ယု၏ သူငယ္ခ်င္းကတဆင့္ သိရသည္။

နယ္မွရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္ေနထိုင္အလုပ္လုပ္သူ မိန္းကေလးမ်ားသည္ သာမာန္အသံုးစရိတ္အျပင္ အေဆာင္ငွားခႏွင့္ စားစရိတ္ ပါ ပိုမိုကုန္က်ေလသည္။ ထို႔သုိ႔ေသာ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ုံ ၀န္ထမ္း မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ လခစား၀န္ထမ္း မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕သည္ အဖိုးနည္း ၀န္ပါ စပြန္ဆာေပးသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ရေလသည္။

အိမ္တေဆာင္ မီးတေျပာင္မဟုတ္ေသာ္လည္း အေဆာင္ငွားခႏွင့္ စက္႐ုံမွ တလစာနီးပါး ပိုက္ဆံတို႔သည္ အၿမဲတမ္း မဟုတ္သည့္ ရံဖန္ရံခါ လိုက္ေလ်ာမႈမ်ားႏွင့္ ထိုက္တန္ပါသည္ဟု ခ်ဳပ္ထည္ပါးလို႔ ညည္းညဴေနသည့္ မိန္းကေလးငယ္တခ်ိဳ႕က ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းေျဖ သည္။

ဟုိတယ္သို႔ လာေသာ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ရဖန္ မ်ားလာေသာအခါ အလုပ္ထြက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္သည္ဟု မအိတာက ေျပာသည္။

ဧည့္သည္ အ၀င္မ်ားလွ်င္ မုန္႔ဖိုးပိုရသည္မွန္ေသာ္လည္း ထိုမိန္းကေလးမ်ား၏ ပိုက္ဆံကို သူမယူရက္တာ မွန္ေသာသစၥာပါဟု ဆို သည္။ မအိတာ တခါတခါ ေတြးမိတာက သူတို႔ ေနာင္တခ်ိန္ လင္ေကာင္းသားေကာင္းမွ ရပါ့မလား။ အသက္ကငယ္ေတာ့ အမႈ အခင္းေတြမ်ား ျဖစ္မလား၊ က်န္းမာေရးကိစၥေတြ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္မလဲ ဆိုတာပါတဲ့။

မအိတာက သူတို႔ ဟုိတယ္အေနာက္ အျပင္ဘက္က ခံုတန္းမွာထိုင္ရင္း၊ တေထာင္ တန္ အသစ္ကေလးကို ထုတ္ျပရင္း“က်မ အိမ္မွာ မဟာစည္ သာသနာ့ရိပ္သာ အတြက္ ရည္စူးၿပီး တႏွစ္စာထည့္ရတဲ စုဘူး ရွိတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုး ရလာတိုင္း မသံုးဘူး။ စုဘူးထဲ ထည့္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဒီဘ၀က ကြ်တ္ခ်င္လား မကြ်တ္ခ်င္လား မသိဘူး။ က်မကေတာ့ ထည့္တိုင္း အသံ ထြက္ၿပီး ဆုေတာင္းတယ္။ ေနာင္ဘ၀မွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုဘ၀မွာတင္ ဒီလုိမလုပ္စားရဘဲ အဆင္ေျပပါေစ။ ထီရင္လည္း ေပါက္ၾကပါေစ။ ဘ၀ဆက္တိုင္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေ၀းပါေစလို႔”ဟု ေျပာျပသြားပါသည္။     ။

Ref: ဧရာ၀တီ

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး