ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ဗမာေလးတစ္ေယာက္ (အပုိင္း ၁)

ဒီစာေရးစဥ္မွာ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္ သီခ်င္းကုိ သတိယမိၿပီး ဒီအေၾကာင္း အရာကုိလဲ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ဗမာေလး တစ္ေယာက္ ဆုိၿပီး ေခါင္းစဥ္ တပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲမွာ ပါသလုိပါဘဲ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ဗမာေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ ပါဖူး။ သုိ႔ေသာ္…

ပထမဆုံး ျပည္ပခရီး

မိမိဟာ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ ပထမဆုံး ႏုိင္ငံရပ္ျခား ခရီးလည္းျဖစ္၊ တစ္ဦးတည္း သြားရတဲ႔ ခရီးလည္း အျဖစ္နဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ရွိခဲ႔ပါတယ္။ မိခင္ရဲ႕ မိတ္ေဆြက ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳၿပီး သူ႔အိမ္မွာ ခဏတာ တည္းခုိခြင့္ ျပဳတာမုိ႔ ေရာက္ခါစမွာ အစဥ္ေျပ ခဲ႔ပါတယ္။ ထုိ မိတ္ေဆြက မိမိကုိ ကုိယ္တုိင္ ရပ္တည္ ေနထုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ေစလုိ႔ ေနာက္ ရက္သတၱ တပတ္ အၾကာမွာဘဲ ကုိယ္တုိင္ အိမ္ဌားၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထုိင္ ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီ႔ေနာက္ေတာ့ မိမိ အေနနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္ဖုိ႔၊ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ဗီဇာရဖုိ႔၊ ေနထုိင္ စားေသာက္ဖုိ႔၊ စသည္တုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ စတင္ ႀကိဳးစား လုပ္ကုိင္ ရပါေတာ့တယ္။

ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ သိကြ်မ္းျခင္း

ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ားဟာ လူေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း နာမည္ကုိ အရင္မေမးဘဲ၊ ဘယ္ကလာ သလဲဆုိတာကုိ အရင္ ေမးတတ္ၾကတာ သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ မိမိက “I come from Burma” လုိ႔ ေျပာရင္ သူတုိ႔က သူတုိ႔ ထုိင္းလုိ အေခၚအေဝၚ အရ “ဖားမား” ဆုိၿပီး ျပစ္ျပစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာကာ၊ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္းကုိ ေမးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္ရွိပုံ မေပၚပါဖူး။ ျမန္မာျပည္က လာတယ္ ဆုိတာ သိရင္ဘဲ၊ ပထမ အရမ္းအံ့အား သင့္သြားၾကပုံ ေပၚပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထုိင္း (ဘန္ေကာက္) ကုိ ဘာလာလုပ္သလဲ၊ ဘယ္မွာ ေနသလဲ၊ ဘယ္လုိ ေနသလဲ စသည္ျဖင့္ စပ္စုၾကေတာ့ တာပါဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ဟာ သိပ္ကူညီ တတ္ၾကၿပီး၊ ဒီလုိနဲ႔ သြားရင္း လာရင္း သိကြ်မ္းသြားတဲ႔ ထုိင္းလူမ်ဳိး မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကားက လာဖြင့္ထားတဲ႔ ေကာလိပ္ တစ္ခုမွာ ဝင္ခြင့္ရၿပီး ေက်ာင္းတက္ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ထုိင္းရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းထဲက ဗမာမ်ား

ေက်ာင္းတက္တဲ႔ အခါမွာ ထုိင္းႏိုင္ငံ သမုိင္းဟာ မသင္ မေနရ ဘာသာ တစ္ခု အျဖစ္ သင္ယူၾကရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ သမုိင္း စာအုပ္ ထက္ဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္က ေရွးဗမာမင္းမ်ားရဲ႕ ယုတ္ညံ့ပုံ၊ ရုိင္းစုိင္းပုံ၊ အစ ရွိသည္ျဖင့္ ထုိင္းသမုိင္းမွာ ျမန္မာကုိ အေတာ္ပင္ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကုိ မိမိ အေနနဲ႔ အျပစ္တစ္ခု လုိ႔ေတာ့ မျမင္ပါဖူး။ မိမိတုိ႔ ျမန္မာ ႏုိင္ငံမွာလည္း ကုိယ္က ခံလုိက္ ရတာေတြ ရွိတဲ႔ အခါမွာ အေကာင္း ေရးတာမွ မရွိတာ။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ မ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ဘယ္ ျမန္မာ့ သမုိင္းကမ်ား ခ်ီးက်ဴးပါလိမ့္မလဲ။

ေက်ာင္းသား ဘဝ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ

ဒီလုိနဲ႔ မိမိရဲ႕ ေက်ာင္းသား ဘဝကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ၃ႏွစ္ၾကာ ကုန္ဆုံး ရခဲ႔ပါတယ္။ ဒီလုိ ကုန္ဆုံးခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္မ်ားမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေဖာ္ေရႊမွဳ၊ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ကူညီ ရုိင္းပင္းမွဳမ်ား ရခဲ႔ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလး မ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ႔ အခါမွာ၊ အိမ္က ေငြပုိ႔တာ ေနာက္က်လုိ႔ ေငြျပတ္တဲ႔ အခါ သူတုိ႔ အိမ္မွာ ေခၚၿပီး ထမင္းေကြ်း၊ ရုပ္ရွင္ လုိက္ပုိ႔၊ ဒစ္စကုိ ေခၚသြားနဲ႔ ယုတ္စြဆုံး ဒစ္စကုိမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနရတာ ေတြ႔ရင္ေတာင္ သူတုိ႔ ရည္းစား ေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲကခုိင္းတဲ႔ အထိကုိ အလြန္ ေဖာ္ေရႊ ၾကပါတယ္။ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆုိရင္လဲ ကုိယ့္မွာ ပုိက္ဆံ မရွိတဲ႔ အခါ သူတုိ႔ စုေဆာင္းထားတဲ႔ ေငြကုိ ဘဏ္ကေန ထုတ္ၿပီး သုံးေစတာမ်ဳိး၊ အိပ္ယာထ ေနာက္က်ရင္ အိမ္အထိ လာႏုိးၿပီး သူတုိ႔ ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကုိ ေခၚသြားတာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူတုိ႔ မိသားစုမ်ားနဲ႔ ခရီးထြက္တဲ႔ အခါမ်ဳိးမွာလဲ မိမိကုိ တကူးတက လုိက္ပါေစတာမ်ုိး၊ စသည္ျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ခင္မင္မွဳ ေပးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း ျပင္ပက အျခား မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ရ သိကြ်မ္းရတဲ႔ အခါမ်ုိးေတြမွာလည္း သူတုိ႔ ေငြကုန္ခံ၊ အလုပ္ အပ်က္ခံၿပီး မိမိ လုိအပ္တဲ႔ အကူအညီေတြ လုိက္ေပးတာမ်ဳိးမွာ ေနေရး ထုိင္ေရး စားေရး ေသာက္ေရး မ်ားက အစ၊ ဗီဇာသက္တမ္း တုိးဖုိ႔ ကိစၥမ်ား အဆုံး၊ အစစ အရာရာကုိ ဂရုစုိက္တာမ်ုိး ရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ မိမိ ေက်ာင္းသားဘဝ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ အလြန္ကုိ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါေတာ့တယ္။

၁၀ ႏွစ္ၾကာေသာအခါ

ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ မိမိ အေနနဲ႔ ထုိင္း ႏုိင္ငံဖက္သုိ႔ ေျခဦး မလွည့္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အလုပ္ စလုပ္လာတဲ႔ အခါ စကၤာပူနဲ႔ဘဲ စတင္ ဆက္သြယ္မိျဖစ္ၿပီး၊ စကၤာပူကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ ေလေၾကာင္း တုိက္ရုိက္ ရွိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အျခား ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖက္မွာ ဘာမွ အလုပ္အကုိင္မွ ဆက္စပ္မွဳ မရွိတာ တစ္ေၾကာင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ အဆက္ျပတ္ ေနခဲ႔ၿပီး၊ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္ မွာေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း မ်ားနဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖက္ကုိ အလည္ တစ္ေခါက္ ခဏ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ ပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကုိ ေလယာဥ္က ဆင္းလုိက္တယ္ ဆုိရင္ဘဲ၊ လူစျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရတဲ႔ အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္က စတင္ က်င္လည္ခဲ႔တဲ႔ ေနရာကုိ ျပန္ေရာက္ လာရတဲ႔ အတြက္၊ မိမိရဲ႕ ဒုတိယ အိမ္ တစ္ခုကုိ ျပန္ေရာက္ သြားခဲ႔ သလုိ စိတ္မွာ အလြန္ကုိ ေပါ့ပါးၿပီး သြက္လက္ လန္းဆန္း ခဲ႔ပါတယ္။

ေလဆိပ္က အထြက္ တကၠစီေပၚမွာ

သုိ႔ျဖင့္ ေလဆိပ္မွ အထြက္မွာ တကၠစီ ဌားၿပီး တည္းခုိဖုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ႔ ဟုိတယ္ကုိ သြားခဲ႔ပါတယ္။ စစခ်င္း တကၠစီ ေမာင္းတဲ႔ လူက ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔ ထုံးစံ အတုိင္း နာမည္ အရင္ မေမးခင္မွာ ဘာလူမ်ဳိးလဲ၊ ဘယ္က လာလဲ ဆုိတာကုိ စပ္စုပါေတာ့တယ္။ မိမိလည္း ထုိင္းလုိဘဲ ရီရီေမာေမာနဲ႔ “ဖုမ္ဖာန္ ခြန္ဖားမား” (က်ေနာ္ ျမန္မာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္) လုိ႔လဲ ေျပာလုိက္ေရာ တကၠစီ ေမာင္းတဲ႔ လူဟာ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘဲကုိ မ်က္ႏွာ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒီ႔ေနာက္မွာ မိမိက ထုိင္းလုိ ေျပာလုိက္တဲ႔ အတြက္ သူက မိမိကုိ ထုိင္းလုိ နားလည္လား၊ စကား ေျပာတတ္လား ေမးၿပီး မိမိ အေနနဲ႔ ထုိင္းစကား နားလည္ တယ္ကုိ သိတဲ႔ အခါမွာ အဲဒီ တကၠစီ သမားက မိမိကုိ ထုိင္းလုိ စကားေတြ တလမ္းလုံး မရပ္မနား ေျပာပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတဲ႔ စကားေတြက ခရီး ေရာက္မဆုိက္ မိမိကုိ ေဒါသ အေတာ္ျဖစ္ေစၿပီး၊ အဲဒီ တကၠစီ သမားကုိ ကားေပၚမွာဘဲ ဆြဲမထုိး မိေအာင္ စိတ္ကုိ အေတာ္ ခ်ဳပ္တီး ထားခဲ႔ရပါတယ္။ သူေျပာတဲ႔ အထဲမွာ ဗမာေတြဟာ အစုတ္ပလုပ္ေတြ၊ သူေတာင္းစားေတြ၊ သူခုိးေတြ ဆုိၿပီး ရစရာ မရွိေအာင္ ထက္ပင္ ပုိလုိ႔ ဆုိးဆုိးရြားရြား ေတြေျပာတာေတြ ပါခဲ႔ပါတယ္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း

ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းဆက္၊ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ ခ်ိန္းဆုိၿပီး အျပင္ထြက္ စားေသာက္ဖုိ႔၊ ေနာက္ ညဖက္မွာ ေလွ်ာက္လည္ ပတ္ၾကဖုိ႔ ခ်ိန္းဆုိ လုိက္ပါတယ္။ ငယ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔တဲ႔ အခါမွာေတာ့ အရင္က ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾက၊ ေနာက္ပုိင္း အလုပ္အကုိင္ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာၾကနဲ႔ မိမိကုိယ္ မိမိ အသက္ ျပန္ငယ္သြား သလုိ ခံစားရၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရြင္ မိမိတုိ႔ အေပါင္း အသင္း တစ္သုိက္ အတူတကြ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကုိ ေလွ်ာက္လည္ ပတ္ၾကပါတယ္။

ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ား

၁၀ ႏွစ္တာ ကာလ အတြင္းမွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဟာ အေတာ္ႀကီးကုိ တုိးတက္ ေျပာင္းလည္း သြားၿပီး၊ အခ်ဳိ႕ ေနရာေတြဆုိ မမွတ္မိ ေလာက္ေအာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ မေျပာင္းလဲတဲ႔ တစ္ခု ကေတာ့ လူေတြ႕တုိင္း ဘယ္ကလာလဲ၊ ဘာလူမ်ဳိးလဲ ေမးတဲ႔ အက်င့္ ပါဘဲ။ အဲဒီမွာ မိမိက အဂၤလိပ္ လုိတစ္မ်ဳိး၊ ထုိင္းလုိ တစ္ဖုံ ျမန္မာျပည္က လာတယ္လုိ႔ ေျဖတုိင္း ပထမ ၿပဳံးၿပံဳး ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေမးလာၾက သူေတြဟာ မ်က္ႏွာပ်က္ သြားၿပီး၊ အခ်ဳိ႕ဆုိ သိသိသာသာ ႏွာေခါင္း ရွဳံ႕သြားျပ ၾကပါတယ္။ မိမိလည္း ဘယ္လုိ ျဖစ္တာပါလိမ့္ ဆုိၿပီးသာ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထင္ ေသာ္လည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ ႏုိင္ခဲ႔ပါ။ ဒီလုိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ လမ္းသြားရင္း စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ အတူပါလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က မိမိကုိ – “ဘာလူမ်ဳိးလဲ၊ ဘယ္ကလာလဲလုိ႔ ေနာက္ ေမးရင္ ျမန္မာလုိ႔ မေျဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ထုိင္းလုိ႔ဘဲ ေျဖ၊ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနလုိ႔ ထုိင္းစကား သိပ္မကြ်မ္းတာလုိ႔ ေျပာရင္ မင္းကုိ ဘယ္သူမွ မယုံမွာ မဟုတ္ဖူး” လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။

အဲဒီမွာ မိမိလည္း သူေျပာတာကုိ အေတာ့္ကုိ အံ့အား သင့္သြား ပါေတာ့တယ္။ မိမိ အေတြ႕အႀကံဳ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္တုံးက ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေနခဲ႔စဥ္ ဒီလုိမ်ဳိး တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ႔ဖူးဘဲ၊ အခုမွ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ဒီလုိမ်ဳိး ျဖစ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းကုိ နားမလည္ ႏုိင္ခဲ႔ပါဖူး။ ဒါနဲ႔ဘဲ မိမိ သူငယ္ခ်င္းကုိ သိခ်င္လြန္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔ “ဘယ္လုိ ျဖစ္လုိ႔လဲ ေျပာျပပါဦး သူငယ္ခ်င္းေရ” လုိ႔ ေမးခဲ႔ ရပါေတာ့တယ္။

(ေနာက္မွ ဆက္လက္ ေရးသား ေဖာ္ျပပါမည္)

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး