လက္တကမ္းဝယ္

 (၂၀၁၀-ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလတြင္ တင္ျပီးသားပိုစ့္ကို ျပန္လည္တင္ဆက္ပါသည္ - ခရစၥတလ္)

အပိုင္း(၁)

တစ္ေနဝင္လို႔ တစ္မိုးခ်ဳပ္ ဒီအလုပ္ကိုပဲ တကုပ္ကုပ္။

အဟား ရီရတယ္ ေအာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထြက္လာတာ တစ္ႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာေပါ့။ လူက ပင္ပန္း၊ အစားကလည္း စားသေလာက္မဝႏိုင္။ သူမ်ားေတြလိုလည္း လွလွပပကလည္း မျဖစ္၊ ရည္းစား လည္း မရွိနဲ႔။

စိတ္ထဲကေျပာေနတာပါ။ ေၾသာ္ အျပင္မွာေတာ့ ဘယ္ေျပာရဲပါ့မလဲေလ၊ ျမန္မာစကားသံၾကားရင္ ရဲဖမ္းမွာ စိုး ရေသး။ ထုိင္းသူေ႒းေတြက ဘတ္ဆိုတဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံ မွာ ေနထိုင္ခြင့္ကို လုပ္ေပးမယ္ေျပာျပီး အခုထိလည္း မလုပ္ေပးေသး။ ေအာ္ ဘဝမ်ား ဘယ္လို ခရီးဆက္ရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး၊ မေတြးတာပဲေကာင္းပါတယ္၊ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါ ေစ်းေပါ့။ တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ အိမ္က အေၾကြးေတြ ေၾကဖို႔၊ အေဖေဆးဖိုးေတြအတြက္ အားမာန္တင္း ကာ လုပ္လိုက္အံုးမယ္။ နားခ်ိန္ေလးမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုးရွိေနလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။

“ဟလို.....သန္းသန္းလား၊ ငါ အလုပ္ျပီးျပီ၊ စကားေျပာရေအာင္ ငါ ဖရီးေကာ(free call)၊ လုပ္ထားတယ္၊ ဟင္း .....မအားဘူးလား၊ ဒါဆို ငါက ဘယ္သူနဲ႔ ေျပာရမွာလဲ၊ ပ်င္းတယ္ဟာ ငါ့ကိုစကားေျပာဖို႔ တစ္ေယာက္၊ ေယာက္နဲ႔ခ်ိတ္ေပးေလ။ ေအးရပါတယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းေျပာေနရင္ျပီးေရာ ဟာ။ ေအး ငါ နံပါတ္မွတ္ မယ္ေနာ္။ ေက်းဇူးပဲ ဆက္လိုက္အံုးမယ္”။

“ဟလို....ကိုဒီးလား၊ သမီးက မီးမီးလို႔ေခၚပါတယ္၊ သန္းသန္းရဲ႕ အသိလား အစ္ကိုက။ ဟုတ္ကဲ့၊ သန္းသန္းနဲ႔ က ရင္းႏွီးတယ္ ေတာင္ေက်ာ္ေတြျခင္း(နယ္စပ္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ဝင္ေရာက္လာသူ)အတူတူပါပဲ။ အစ္ကိုက ေရာ၊ ေအာ္ အေပၚလမ္း(passport)ကဆိုေတာ့ ဆရာေတြေပါ့ေနာ္။ ဟုတ္ ကိုဒီး၊ ကိုဒီးလို႔ပဲ ေခၚမယ္ေနာ္။ ရည္းစားလား မရေသးဘူးကိုဒီး၊ ေရာက္ကာစတုန္းက တစ္ေယာက္နဲ႔ ကဲြခဲ့တယ္၊ အခုတစ္ ေယာက္နဲ႔က သူမိန္းမယူသြားလို႔ ျပတ္သြားတယ္ ကိုဒီး။ ဟုတ္...တစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္။ ဆိုင္မွာက သူေ႒းက အခန္းေပးပါတယ္။ သမီးတို႔ အလုပ္သမားေတြ စုေနၾကတာေပါ့။ ဟုတ္ ဆိုင္သိမ္းျပီ။ ပ်င္းတာနဲ႔ ဖုန္းဖရီး ေကာ ယူထားလို႔ ဆက္ေနတာပါ။ ကိုဒီးေရာ စကားေျပာလို႔ရသလား၊ ေအာ္ ဟုတ္၊ လူပ်ိဳၾကီးလား။ ေအာ္ ဟုတ္၊ ကိုဒီး ရည္းစားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။ မရွိဘူးလား...ေအာ္။ မယံုဘူးေနာ္ ဟင္း ...ဟင္း။ မရွိဘူး ဆိုေတာ့ အသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ ေအာ္ မီးမီးထက္ သံုးႏွစ္ပဲ ၾကီးတာေပါ့။ အခုကိုဒီး ဘာလုပ္ေနလဲဟင္၊ ေအာ္ ကိုဒီးကေနာက္ေနျပန္ျပီ.......ဖုန္းေျပာေနမွန္းသိတာေပါ့လို႔။ ကိုဒီးက ဘာအလုပ္လုပ္လဲဟင္။ ေအာ္ စက္ရုံလား။ ဒါဆို လစာေကာင္းမွာေပါ့။ မီးမီးတို႔ကေတာ့ ဘတ္ေျခာက္ေထာင္ေပးတယ္။ သူေ႒းကေလ ပိတ္ရက္က ႏွစ္ရက္ပဲေပးတယ္။ အျပင္လား အဲဒီႏွစ္ရက္ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလည္တယ္ မိုးခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ အဲဒီမွာပဲ အိပ္တာလည္း ရွိတယ္။ ျပန္တာလည္း ရွိပါတယ္။ မီးမီးတို႔ဆိုင္လား ေအာ္ ပသူနမ္မွာေလ။ ဟုတ္ လာလည္လို႔ရတာေပါ့။ ေတြ႕ဖူးရေအာင္ လာလည္ေပါ့ကိုဒီး။ အဟီး မီးမီးက ရုပ္ဆိုးတယ္၊ မလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေယာက်္ားမရေသးတာေပါ့လို႔။ ရွာေပးမယ္လား ေကာင္းသားပဲ။ ကိုဒီးေရာ တစ္ေယာက္တည္းလား။ ေအာ္ ဟုတ္ တူေနျပန္ျပီေနာ္။ အဟီး။ မီးမီး ၾကားဖူးတာရွိတယ္ေနာ္ အသဲကဲြရင္ ပဲြညႇပ္နဲ႔ ဖာရသတဲ့ေနာ္။ ကိုဒီးကို ထားသြားတာလား၊ ေအာ္ ျဖစ္ရမယ္ေတာ့၊ ဘာလို႔တဲ့လဲ ေအာ အဲသလိုလား။ ယူသြားပါေစေပါ့ သူထက္သာျပီး ငယ္တာေလးကို ေရြးယူေလ။ မီးမီးရွာေပးရမလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ အကူအညီလိုရင္ေျပာေနာ္။ အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ မႏူးမနပ္ေလးေတြလည္း ရွိတယ္၊ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ၾကိဳက္တာေျပာ။ ဒါေပ့ါ သိျပီးသား ဒီမွာက ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမဟုတ္ေတာ့ အူတူတူေလးေတြကို မၾကိဳက္ၾကဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ အင္း ဒါေပါ့....ဒါေပ့ါ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ေကာင္းပါျပီ အသက္ဘယ္ေလာက္လဲေျပာထား ေတြ႕ရင္ ဖုန္းခ်ိတ္ေပးအံုးမယ္။ ကိုဒီးအေၾကာင္းလည္း ေျပာထားအံုးေနာ္။ ဒါမွ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ေျပာလို႔ရမွာ။ အမယ္ မေျပာရင္ သန္းသန္းကို ေမးမွာေပါ့။ အင္း အငး္...ဟုတ္ျပီ။ အမယ္ မီးမီးလား ေျပာျပီးျပီေလ။ သန္းသန္းေမးၾကည့္ေပါ့။ မီးမီးတို႔က ရိုးရိုးသားသားပါေနာ္။ ေအာ္ ရည္းစားမ်ား ဘာခက္တာလိုက္လို႔ ဖုန္းနဲ႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ တခါတေလ အျပင္မွာ ေတြ႕တယ္ မုန္႔ထြက္စားၾကတယ္။ အဲေလာက္ပါပဲ။ မီးမီးလား ရည္းစားထားေတာ့ ထားခ်င္ပါတယ္၊ ခဏခဏ ျပတ္ေနေတာ့ ရည္းစားမထားေတာ့ပဲ တခါတည္း ယူလိုက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ အင္း ဒါေပါ့ ကိုဒီးရွာေပး။ ေအာင္မေလး ရခဲ့ရင္ ကိုဒီးကို မိုကထပ္မွာေတာ့ အဝ လိုက္ေကၽြးႏုိင္ပါတယ္ေလ။ အဟီးဟီး။ ရည္းစားလား လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒီအတိုင္းေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ပ်င္းတယ္ေလ။ စားလုိက္ အိပ္လိုက္ အလုပ္လုပ္ကို တေနကုန္လုပ္ေနရေတာ့။ အလုပ္ကလည္း တစ္လလံုးမွ ႏွစ္ရက္ပိတ္တယ္။ ပိတ္တဲ့ရက္ေလးမွာ ေလွ်ာက္သြားပစ္တာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ပိတ္ရင္ ေျပာမယ္ေလ။ ကိုဒီးက အိပ္ေတာ့မလို႔လား။ ဟင့္အင္း မအိပ္ေသးဘူး။ ကိုဒီးျပီးရင္ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာအံုးမွာ။ မဟုတ္ဘူး မိန္းကေလးပါ။ သူက အိမ္အလုပ္လုပ္တယ္။ ဟုတ္။ ကိုဒီး အားခဲ့ရင္ ဆက္မယ္ေလ။ ကိုဒီးမအားမွာစိုးလို႔ သိလား။ ေအာ္ ၂၄နာရီလံုးလား၊ ကိုဒီးက ေနာက္ေနျပန္ပါျပီ။ အခုလို ညဘက္ေျပာတာေပါ့ေနာ္ မီးမီးက ေန႔လည္ အလုပ္လုပ္ရေသးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေခၚလိုက္မယ္။ ဘိုင့္ဘိုင္ေနာ္ ကိုဒီး”။

အင္း........အသိတစ္ေယာက္ေတာ့ တိုးျပီ အဟိ လူပ်ိဳးလားမသိဘူး။ သန္းသန္း ဆီကို ဆက္ျပီး ေမးအံုးမယ္ ဟင္း။

မီးမီးသည္ ထိုင္းအစားအစာအေရာင္းဆိုင္တစ္ခုတြင္ တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ပဲြစားမွ တဆင့္ အလုပ္ဝင္ခဲ့တာျဖစ္၏။ မီးမီးလိုပင္ မိန္းကေလး ငယ္ေလးေပါင္း မ်ားစြာတို႔သည္ အေရးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဘဝကို လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကရေလသည္။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အတြက္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရျခင္းပါတကား။

ဒီလိုနဲ႔ ဝင္ေငြက နည္းပါး၊ အလုပ္က ပင္ပန္း၊ မိမိတို႕ရဲ႕ဘဝမွာ အပန္းေျဖစရာက ေဘာင္က က်ဥ္း၊ ေလ့လာစရာမ်ားနဲ႔က ေဝးလို႔ တျဖည္းျဖည္း အေနအထိုင္အေျပာအဆိုေလး ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲ လာၾကပါတယ္။ ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ေျပာင္းလဲလာေတာ့ အေနအထိုင္ အျပဳအမႈေတြလည္း ေျပာင္းလဲ လာၾကတာ ၾကာလာေတာ့ အမွားေတြသည္ပင္ အမွန္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အမွားကိုလည္း မွားမွန္းမသိ မွားေနၾကရင္းနဲ႔...........။

 စက္ရုံသို႔ အလုပ္ဆင္းရန္ လာေနၾကေသာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား

အပိုင္း(၂)

ဟိုယခင္တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးေတြမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ေလးေတြသြားၾက ငွားၾကတာကို ျမင္ေယာင္မိေနေသးေတာ့တယ္။ ဒီ့အျပင္ ျမင္ေယာင္မိေလတာေတြက ေယာက်္ားေလး လူငယ္ပိုင္းအုပ္စုေလးေတြက လမ္းမီးတိုင္ေအာက္ေလးေတြမွာ သီခ်င္းေတြကို ဂစ္တာေလးေတြနဲ႔ ေတးသြား ကီးေတြခ်ိန္၊ ညိႇတဲ့အသံေလးေတြ ၾကားဖူးခဲ့တာေတြလည္းပါတယ္။ မိုးရြာသီဆို လမ္းထဲမယ္ ေဘာလံုးေတြ ကန္ၾကနဲ႔။ လမ္းထိပ္ေတြမွာ ျခင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔။ အုပ္စုတူရာမွာ ဝါသနာအေလ်ာက္ တူညီတာေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗီဒီယိုေတြ ေခတ္မစားခင္ကေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ ရွိတဲ့လူငယ္ေတြ ဘယ္လုိအရာ ေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ အပန္းေျဖခဲ့ၾကသလဲေပါ့။ အပန္းေျဖမွန္းမသိ စိတ္ေတြကို ဘာေတြနဲ႔ ေစစားလာ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဘာသာေရးဘက္က ေျပာရရင္ ညေနပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံေတြမွာ ဝတ္ရြတ္ဆိုၾကတယ္။ ဘုရားမွာ ေန႔စဥ္အလွည့္က်နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ၾက၊ ဆြမး္ေတာ္ၾကီးတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သန္႔ရွင္း ေအးခ်မ္းလိုက္ပါဘိေတာ့တယ္ေနာ္။ ဒါေလးေတြက လူငယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြကို အပန္းေျဖေစတာမ်ိဳး ျဖစ္ေသာလည္း ဝါသနာေကာင္းေလးေတြနဲ႔ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ အခ်ိဳ႕ေတြ မေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ေနၾကတာကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ပဲြလမ္းသဘင္ဆိုလို႔ ဇာတ္သဘင္ေတြ ေခတ္စားစဥ္ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းဆီက အတိတ္ေတြသည္ လွပခဲ့ ႏူးညံ့ခဲ့၊ အျပစ္ကင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူၾကီး အရြယ္ေရာက္လာၾကမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြသည္ အလြန္အေရးပါတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြကို ျပည့္ဝေနတဲ့ လူအနည္းစုက ပစ္ပယ္မထားထိုက္ ေပဘူးေနာ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းပညာေတြလည္း တိုးတက္လာၾကတဲ့အခါ စာအုပ္ငွားဆိုင္သြားမယ့္ အခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ဆိုင္သြားတတ္လာၾကျပီ။ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမယ့္အစား အြန္လိုင္းမွာ သီခ်င္းေတြ နားဆင္ ေဒါင္းလုပ္ႏိုင္ၾကျပီေလ။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဆိုရင္လည္း ဂိမ္းဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ ေနၾကျပီ။ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားတဲ့ ကုိယ္ကာယအားေတြ တိုးတက္ဖို႔ကို မိဘေတြ စဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား။ ဒီေခတ္ၾကီးထဲ လူျဖစ္လာတဲ့ သူေတြက ဘယ္ေနရာမွ သြားစရာမလို ပင္ပန္းစရာမလုိေအာင္လည္း ကြန္ပ်ဴ တာေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး လုပ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲလာၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးလုပ္ႏိုင္သလားဆို ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြမ်ား ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ၊ လက္တစ္ ကမ္းမွာ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါ။ လူငယ္ပိုင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနၾကသလဲ။ အားလပ္ခ်ိန္ကို ဘယ္လုိအသံုးခ်ေနၾကလဲ။ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ အသံုးခ်မလဲဆိုတာကိုပါ ေလ့လာၾကပါ။ ဘယ္ႏုိင္ငံကိုပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန လူငယ္ေတြ အလုပ္အားရင္ အနားယူၾကတယ္၊ အနားယူျပီးရင္ေရာ ေလွ်ာက္လည္ ၾကမယ္။ အလည္လြန္သြားတာေလးေတြလည္း ဒီေနရာမွာ ရွိေနတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးကို လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံလုိ စပ္စုတဲ့သူမမ်ားဘူး၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘယ္သူသိ တာမွတ္လို႔၊ သူတို႔ေတြ ဒီလိုေနၾကလို႔ ကိုယ္လည္း လုိက္ေနျဖစ္တာမ်ိဳးေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ မထူး ဇာတ္ခင္းတာေလးေတြလည္း ရွိေနၾကတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အတြင္းလိႈက္စားတာေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အျပင္နဲ႔ အဆင္ေျပတာေလးေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ သုိ႔ပါေသာလည္း ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္က်င့္တရားပါ။ ဘယ္သူမွ သိတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြး ေတြနဲ႔ ခပ္ရဲရဲပင္။

ဖုန္းေျပာေတာ့လည္း စကားေတြနဲ႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး။ အျပင္ေတြမွာလည္း ဘယ္သူမွာ သိပါဘူးေလ ဆိုတဲ့စိတ္က အားေဆးတစ္ခုလို။ ကိုယ့္စိတ္က သိေနတာေလာက္ မေကာင္းမႈကို လြန္က်ဴးရတာ ရွက္စရာအေကာင္းဆံုးပင္။ ဘယ္သူမွေတာ့ မသိဘူး၊ ေရာဂါအျဖစ္ေတာ့ လက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ရတတ္ ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားတစ္ခု ေဖာက္ျပားသြားတာက ဆံုးရွဴံးျခင္း တစ္ခု။

ဒီေတာ့ ေမးစရာရွိလာတာက အဲသလိုေတြ မျဖစ္ေအာင္ ဘာနည္းလမ္းေကာင္းေတြ ရွိသလဲေပါ့။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ကို ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔ေတြအတြက္ ေဘာလံုးစုကန္လို႔ ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိတဲ့ေနရာေတြ သြားျပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကမယ္ (ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုပ္စုဖဲြ႔ လုပ္ႏုိင္တာေလးေတြ)၊ သကၤန္း ေတြ ေလွ်ာ္ေပးၾကလို႔ေပါ့။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာျခင္းနဲ႔ ကိုယ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေလ့လာႏိုင္တာေပါ့။ ကိုယ့္အနီးလက္တစ္ကမ္းမွာ ဘာေတြ ေလ့လာလို႔ရႏုိင္မလဲ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတာ စက္ရုံလား၊ စက္ရုံမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဘယ္လိုထုတ္တယ္။ ဘယ္လို စီမံၾကတယ္၊ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း သင္ၾကားႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကို ျမင္တတ္ဖို႔လုိပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္တဲ့သူကလည္း ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြေလ့လာႏိုင္မယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနၾကမွာမွ မဟုတ္ၾကတာ။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမွာ သင္ခန္းစာေတြ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႔ ပညာရပ္ေတြကိုပါ တစ္ပါးတည္း ယူေဆာင္သြားႏိုင္ၾကပါတယ္။ ယူေဆာင္တတ္ဖို႔ကို ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါဝင္စားရမယ္၊ ၾကိဳးစားရမယ္၊ ျမင္တတ္ရမယ္၊ မျမင္တတ္ရင္ ျမင္တတ္သူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္လို႔ ေမးၾကပါ။ ေမးတတ္ျခင္းက အရည္အေသြးပါ။ သိသလိုနဲ႔ မသိတာက က်က်မး္ေနာ္။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတဲ့သူက ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေနသြားဖို႔ကို အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ယူတတ္ရင္ ပညာေတြက ေနရာတိုင္းမွ ရပါတယ္။ လူတိုင္းလည္း အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး အမ်ားနဲ႔ပါ။ ဘာလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ထက္က်ေနမလဲ။ ႏွစ္ခါမရွဳံးေအာင္ ေနထိုင္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္ခ်င္တဲ့ေဇာနဲ႔ ထီထိုးၾကပါတယ္။ ထီကေန ခဲ်ဘက္ကိုလည္း လွည့္ၾကတာေတြလည္း ရွိျပန္တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုထားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ဆို အမ်ားၾကီးရၾကမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ရွင္သန္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္က အဓိပၸါယ္ရွိစြာနဲ႔ ရွင္သန္ဖို႔လုိပါတယ္။

လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္တဲ့သူမ်ားဘက္ကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပစ္မထားၾကပါနဲ႔။ လူသားခ်င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံ သားခ်င္း စာနာစိတ္ေလးေတြထားေပးၾကပါ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ ဂုဏ္ေတြ ျပိဳင္ေနၾကမယ့္ အစား၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုပဲ ကူညီႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိရဲ႕လက္တစ္ကမ္းရွိေနၾကေသာ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ေလးကို ေမတၱာထားလို႔ ကူညီေပးၾကပါ၊ စာနာေပးၾကပါလို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးက တဆင့္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ရပါတယ္ ရွင္။

ကူညီေပးေနဆဲ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေနဆဲရွိၾကေသာ သူအေပါင္းတို႔သည္လည္း မိမိတို႔၏ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေစတနာမ်ား၊ ေမတၱာမ်ားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ အခက္အခဲေတြ မရွိၾကပါေစနဲ႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ။ ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕မ်ားလည္း တစ္ဖဲြ႕ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႕ ညီညြတ္ႏုိင္ၾကပါေစ၊ လုိအပ္တဲ့ဘက္က ျဖည့္ႏိုင္ၾကေစ၊ ကိုယ္တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့အပိုင္းမ်ားက ပံ့ပိုးႏိုင္ၾကပါေစ၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ဟု စိတ္ဝယ္ခံယူလို႔ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း။

ေလးစားစြာျဖင့္
ခါဝႆန္(US)
(၂၁-ဇန္နဝါရီလ-၂၀၁၀) ၁၂း၁၂ ညပိုင္းတြင္ ေရးသားမႈျပီးစီးပါသည္။

ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ခြင့္ရေသာ စာဖတ္သူမ်ားသည္လည္း မိမိလက္တစ္ကမ္းတြင္ရွိေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္လည္း ျမင္တတ္ၾကပါေစ၊ သင္ခန္းစာေတြလည္း ရၾကပါေစ၊ ေကာင္းမြန္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားျဖင့္ ေလာကအလယ္ တင့္တယ္ႏိုင္ၾကပါေစလုိ႔။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ပီတိေတြ လွ်မ္းႏိုင္ၾကဖို႔ အားစိုက္ထုတ္လို႔ ၾကိဳးစားၾကပါစို႔။

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး