13:01
Unknown
မိဘေတြကို ၾကည့္ရင္ကိုယ့္ရဲ့ပံုရိပ္ကိုျမင္ရတယ္
မိဘေတြ႐ွိေနၾကေသးရင္….
တစ္ရက္….မီးဖိုေခ်ာင္ဟာအရင္လို မသန္႔႐ွင္းေတာ့ရင္….
တစ္ရက္….ပန္းကန္ေဆးတာမေျပာင္ေတာ့ရင္….
တစ္ရက္….အိုးခြက္ေတြဟာအရင္လိုမေတာက္ေျပာင္ေတာ့ရင္….
တစ္ရက္….ပန္းပင္ေတြဟာေပါင္းျမက္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနရင္….
တစ္ရက္….ၾကမ္းျပင္နဲ႔စင္ေတြမွာ ဖုန္ေတြထူေနရင္….
တစ္ရက္….ဟင္းေတြငန္လာရင္….
တစ္ရက္….အရာရာကိုေမ့လြယ္လာရင္….
တစ္ရက္….အေလ႔ေထေတြဟာပ်က္ျပယ္ကုန္ရင္….
တစ္ရက္….သစ္သီးေတြစားရတာကိုမႀကိဳက္ေတာ့ရင္….
တစ္ရက္….ဆန္ျပဳတ္စားရတာႀကိဳက္လာရင္….
တစ္ရက္….အသြားအလာအရမ္းေႏွးေကြးလာရင္….
သူတို႔ကအေအးမိ႐ံုေလာက္ပဲဆိုၿပီး မေနပါနဲ႔…အဲဒါဟာ…အိုလာတာပါ…..
တစ္ရက္….သူတို႔အျပင္မထြက္ေတာ့ရင္…
သူတို႔တကယ္အိုလာပါၿပီ။
သားသမီးေတြရဲ့ျပဳစုမႈကုိလုိလားတဲ့အခ်ိန္ပါ….
သူတို႔ကိုအခ်ိန္ေပးပါ…
စိတ္႐ွည္ပါ…သည္းခံပါ…
သူတို႔ဘာလုပ္လုပ္အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူတို႔ရဲ့အိပ္ယာေတြကို လဲေပးပါ…..သူတို႔ဒါေတြကို သတိထားမိေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး….
မိဘဆိုတဲ့ ဂုဏ္အတိုင္း တင့္တယ္ေအာင္ထားပါ……
ေရခ်ိဳးေပးပါ….ကိုယ္တိုင္သန္႔စင္ေအာင္သူတို႔မလုပ္ႏို္င္ေတာ့ပါဘူး…..
သူတို႔ေတြစားလုိ႔ရႏိုင္တဲ့ အစားေတြခ်က္ထားေပးဖို႔လည္း မေမ့ပါနဲ႔…..
ေကာင္းေကာင္း၀ါးႏိုင္တ့ဲ သြားေတြမ႐ွိေတာ့ပါဘူး….
ေမြးကင္းစကတည္းက မိဘေတြလုပ္ေပးေနတဲ့ အရာအားလံုးကိုမေမ့ပစ္ပါနဲ႔…..
လမ္းေလွ်ာက္တာေတြ၊ စာေရးတာေတြ၊ အစစအရာရာ အေျခခံကေန သင္ေပးခဲ့တယ္….
သူတို႔တကယ္ ဘာမွအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္…ကိုယ္ျပန္လုပ္ေပးရမဲ့အလွည့္ပါ….
အားလံုးမွတ္ထားၾကပါ….မိဘေတြဟာကုိယ့္ရဲ့ပံုရိပ္ပါ…
အားလံုးလဲတေန႔အိုလာၾကမွာပါ….
အိုတဲ့အခ်ိ္န္မွာ ဘယ္လုိေနထိုင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားထားလား။
အခုလို လူလြတ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ သင့္မိဘကို ဂ႐ုစိုက္ဖူးလား။
သင့္မိဘကေကာ သင့္ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိေစာင့္ေနႏိုင္ဦးမွာလဲ။
(စာၾကြင္း ..။ ။ ..မွတ္သားဖူးတာေလးပါ .... )
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ငါအိုသြားတဲ့အခါ”
ငါအိုသြားတဲ့အခါ ငါဟာ အရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ႔ကို နားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ်ီေပၚ ေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ ဖိနပ္ၾကိဳးေတြ ခ်ည္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကို မရြံပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့ စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီး နားေထာင္ေပးပါ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း တစ္ေထာင့္တည ပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလႈပ္မရွားနိုင္လို႔ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ အကူအညီ လိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေျခာက္တစ္ခါ ေရခ်ဳိးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။
ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက “ဘာေၾကာင့္”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလ်ာက္နိုင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါကုိကူတဲြေပးပါ၊ လမ္းေလ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလ်ာက္က်င္႔ေပးခဲ့ ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။
အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေျပာရာမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးျပီး စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါျပီ။
တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အိုစာသြားတဲ့ ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊ နားလည္ေပးပါ အားေပးပါ၊ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀ တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ့သလို အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ အခ်စ္နဲ႔ ေအးမွ်မႈေတြကို ငါျပံဳးျပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၲာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။””
အရူးလြယ္အိတ္ ၀က္ဆိုက္ သုတက႑မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
Posted in: ၀၇။ ကဗ်ာ
0 comments:
Post a Comment