ျမန္မာလူငယ္ေတြ တရား၀င္ လူကုန္ကူး ခံေနရၿပီ

ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာင္ပိုင္း ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္း

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်ပ္ေငြ ငါးသိန္းနဲ႔အထက္ အကုန္အက်ခံၿပီးေတာ့ တရား၀င္ လာခဲ့ၾကပါလွ်က္ ရန္ကုန္၊ ေကာ့ေသာင္းမွာရွိတဲ့ ျပည္ပ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရး ပြဲစား ကုမၸဏီေတြ၊ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကူး စာအုပ္ ထုတ္ေပးေရး အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ထိုင္းက ပြဲစားကုမၸဏီေတြ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့  တရား၀င္ လူကုန္ကူး ေနၾကတာကို ကိုယ္တိုင္ ခံေနၾကရတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြက ေျပာျပၾကပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ေတြ မရွိတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ လံုၿခံဳ စိတ္ခ်မႈ မရွိတာကို ၾကားဖူးနား၀ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျမန္မာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အစိုးရတရား၀င္ ပ႔ိုေဆာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ ပုဂၢလိက ျပည္ပ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရး ကုမၸဏီေတြက လာေနၾကပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း၊ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕၊ ေအးရိပ္ၿငိမ္ ရပ္ကြက္၊ ကေနာင္လမ္း အိမ္အမွတ္ (၃၃၀)မွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေရႊပင္လယ္ ကုမၸဏီက ဦးသန္းတင္ကို  အလုပ္သမားေတြက တစ္ဦးလွ်င္ က်ပ္ေငြ သံုးသိန္းမွ ေလးသိန္းခြဲ ေပးေခ်ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမား (၅၇)ေယာက္ကို ဒီကုမၸဏီက တစ္ဆင့္ ေကာ့ေသာင္း ႏိုင္ငံကူးလက္ မွတ္ထုတ္ ေပးေရးရံုးသို႔ ပို႔ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္လကုန္ေန႔က ေကာ့ေသာင္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္ေပးေရးရံုးက ၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး (လ၀က)မွ အရာရွိ ဦးေနမ်ိဳး၀င္း၊ အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာန ဦးစီးမွဴး ေဒၚခင္ေအးနဲ႔ ရဲအုပ္ တစ္ဦးတို႔က အဲဒီ အလုပ္သမားေတြကို ထိုင္းက ေနရပ္လိပ္စာ မသိတဲ့ PMP  sup construction ထိပ္တန္း ပန္းရံ လုပ္ငန္းဆိုတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ တရား၀င္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ အလုပ္သမားေတြထဲက မအူပင္က အလုပ္သမား တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုမ်ိဳးသီဟထြန္းက “က်ေနာ္တို႔ကို ေကာ့ေသာင္း အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာန ဦးစီးမွဴး ေဒၚခင္ေအးက ထိုင္းဘက္က PMP ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ စံစူ၀ံ ဆိုသူေရွ႕မွာ လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြ က်ေနာ္တို႔ ေပးဆပ္ရမယ့္ေငြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ရရွိမယ့္ လုပ္အားခနဲ႔ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြကို ဖတ္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ကို ေရာက္တဲ့အခါ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္’’လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

ဦးစီးမွဴး ေဒၚခင္ေအး ဖတ္ျပစဥ္က ထိုင္းဘက္အျခမ္း ၀န္ေဆာင္ခ ဘတ္ေငြတစ္ေသာင္း ေပးရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ဘတ္ေငြ (၁၈၅၈၀)ဘတ္ ေပးဆပ္ရမယ္လို႔ ထိုင္းသူေဌးက ေျပာေနၿပီး တစ္လကို ဘတ္တစ္ေထာင္စီ ျဖတ္မယ္လို႔ မူလက ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ေငြ (၂၀၀၀)စီ ျဖတ္ေတာက္ ခံေနရတယ္။ တစ္ေန႔ လုပ္အားခ ဘတ္ (၃၀၀)ရရွိမယ္လို႔  ေျပာခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ (၂၁၅)ဘတ္ပဲ ရပါတယ္။ စားစရိတ္နဲ႔ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ အလုပ္သမားေတြက ေျပာပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ နားရမယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔မွာ ႏွစ္ပတ္မွ တစ္ရက္ နားခြင့္ရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔ ေတြကိုလည္း သိမ္းထားတာမို႔ အျပင္ကိုလည္း ထြက္လို႔မရပဲ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ေန ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေကာ့ေသာင္းရံုးက ျမန္မာအစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြက တရား၀င္သလို လုပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ထိုင္းဘက္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ေကာ့ေသာင္း ရံုးမွာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ့ PMP ကုမၸဏီက လူဆိုတာကို လံုး၀ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔ အလုပ္သမားေတြက ေျပာပါတယ္။ အလုပ္သမား (၅၇)ဦး အနက္ (၂၅)ဦးဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း ဖူးခက္ၿမိဳ႕ karon (ကရြန္) လမ္းမႀကီး ေဘးမွာရွိတဲ့ katanoi က တႏြိဳင္ All Star ကုမၸဏီ ပန္းရံဆိုဒ္မွာ လုပ္ကိုင္ ေနၾကရပါတယ္။

ဒီလို အေနအထားကို သေဘာေပါက္လာတဲ့ ကိုမ်ိဳးသီဟထြန္းက “ေရႊပင္လယ္ ကုမၸဏီန႔ဲ ေကာ့ေသာင္း ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေရးရံုးက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ PMP ကုမၸဏီတို႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ထိုင္းဘက္ကို လူကုန္ကူး လိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ PMP ကုမၸဏီကတစ္ခါ ထပ္ၿပီးေတာ့ ALL Star ပန္းရံ ကုမၸဏီကို ေရာင္းစား လိုက္တာ ျဖစ္တယ္’’လို႔ ရင္ထုမနာ ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလူငယ္ဟာ ေခတ္ပညာတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိုင္းအေျခစိုက္ UNIAP အပါအ၀င္ အဖြဲ႔အစည္း အေတာ္ မ်ားမ်ားကို ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ေနာက္ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမွတ္ (၁၃၀) ဆူးေလး ဘုရားလမ္း၊ ေက်ာက္တံတား ၿမိဳ႕နယ္က မန္ေနးဂ်င္း ဒါရိုက္တာ ဦးျမင့္ႏိုင္နဲ႔ ေဒၚစန္းစန္းေအး (ႏိုင္ငံျခား အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရး ရဲ၀ံ့နဂါး ကုမၸဏီ)က ထိုင္း-မေလးရွား  နယ္စပ္ တရံၿမိ႕ မွာရွိတဲ့ ရာဘာ ထုတ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရံုသို႔ ေမလ (၂၇)ရက္ေန႔က အလုပ္သမား (၃၈)ဦးကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ရဲ၀ံ့နဂါးကုမၸဏီမွာ ေျပာဆိုခဲ့တဲ့ အလုပ္နဲ႔ လုပ္အားခတို႔ မဟုတ္ပဲ အနံ႔အသက္ ဆိုး၀ါးၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ရာဘာႀကိဳတဲ့ အလုပ္၊ ရာဘာထုတ္ ထုတ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြက မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇြန္လ (၂)ရက္ေန႔မွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ပတ္စ္ပို႔ေတြကို အလုပ္ရံုက သိမ္းထားလိုက္ၿပီး အလုပ္သမားေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီအလုပ္သမားေတြဟာ မေလးရွားကို သြားဖို႔အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းမွာရွိတဲ့ အစိုးရ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေရးရံုး အနီးမွာရွိတဲ့ “သုခစုစံ” ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီမွာ က်ပ္တစ္သိန္း ေပးၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ကတည္းက ျပည္ပ ထြက္ခြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ တင္ထားခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမလ ေရာက္လာသည့္ တိုင္ေအာင္ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ က်ပ္တစ္ေသာင္းစီ အဆံုးရံႈးခံကာ က်န္ေငြကိုျပန္လည္ ေတာင္းခံခဲ့ၾကၿပီး ရဲ၀ံ့နဂါး ကုမၸဏီသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီအလုပ္သမားေတြဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ ရန္ကုန္နဲ႔ ေကာ့ေသာင္းမွာ ျပည္ပ ထြက္ခြာ အလုပ္လုပ္ရဖို႔အတြက္ ေစာင့္ခဲ့ ၾကရတာေၾကာင့္ က်ပ္ေငြ ဆယ္သိန္းထက္ မနည္း ကုန္က်ခဲ့ၾကၿပီလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေငြေၾကးေတြ ရဖို႔အတြက္ မိဘေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရႊနဲ႔ လယ္ေျမေတြကို ေရာင္းခ် ေပါင္ႏွံ ခဲ့ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ျပည္ပမွာ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ရရင္ အဆင္ေျပမွာပဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လာခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ အခုေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ ခိုးေခ်ာင္ ခိုး၀ွက္ဘ၀နဲ႔ ရရာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ ေနၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕မ်ားဆို ငါးဖမ္းေလွေပၚသို႔ ေရာင္းစား ခံလိုက္ရေသးတယ္လုိ႔ ၾကားသိရတယ္။

မိသားစုမွာ ရွိတာေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ် အရင္းအႏွီး ႀကီးႀကီးမားမား ေပးဆပ္ၿပီး လာခဲ့ၾကရတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြ ဒီလို မတရားသျဖင့္ ခံေနၾကရတာကို ဘယ္သူေတြမ်ား ကယ္တင္ ကူူညီႏိုင္ၾကမလဲ။

ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ဘ၀နဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနၾကရအံုးမလဲ။ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ျမန္မာ နယ္စပ္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ လူကုန္ကူး ခံေနၾကရသလဲ ဘယ္ေလာက္အထိ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ဒီလို လူကုန္ကူး ခံရတဲ့ သံသရာက ဘယ္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္မလဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ ျမန္မာေတြ လူကုန္ကူး ခံေနၾကတာကို ထိုင္းန႔ဲ ျမန္မာအစုိးရ၊ ဒါ့အျပင္ ကုလသမဂၢတို႔က ဘယ္ေလာက္အထိ ဆက္လက္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန ၾကဦးမလဲ။ ဒီအဖြဲ႔ေတြ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒ ဆိုတာေကာ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳး ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး အလုပ္သမားေတြ သိခ်င္ ေနၾကပါတယ္။

ျပည္ပကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ သူေတြဆီက အက်ိဳးအျမတ္ကို ရယူထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္းဘက္ကို ေရာင္းကုန္ပစၥည္း တစ္ခုလို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ကိုယ္သားသမီး မိသားစု မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္က တရား၀င္ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းေတြ ပူးေပါင္းၿပီး လူကုန္ကူး ေနၾကတဲ့ လူကုန္ကူးမႈ ကြန္ယက္ေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေဖာ္ထုတ္ အေရးယူ ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္။

ေက်ာ္ေသာင္း

၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လ (၂၉)ရက္

Source: Grassroots Human Right

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး