ႏွစ္သက္မိေသာ မ်က္ရည္မ်ား

အမွန္အတိုင္းသာ၀န္ခံရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ မစားေကာင္းေသာအသီးလို႔ က်ေနာ္ခံယူခဲ႔သည္။ ထိုအယူအဆအတိုင္း ေနထိုင္ ျဖတ္သန္း လာသျဖင္႔ ယခုေခတ္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးငယ္ ဘမ်ဳိးဘိုးတူ စိတ္ဓာတ္ရိွသည္႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သိ သည္။ ေနာက္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားထဲကမွ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကိုသိသည္။ ဒါေတာင္မွ ေပၚဦးဆိုသည္႔ သူ႔နာမည္ အရင္းကိုေတာင္ ႀကီးမွသိျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ၈၈ ဆိုသည့္ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္က ခ်ာတိတ္ေပါက္စ။ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးတံုးမွာ က်ေနာ္က မူလတန္းေက်ာင္းသား။ အေရး အခင္းႀကီးမွာ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရရိွခဲ႔တာ ႏွစ္ခုဘဲရိွသည္။
တစ္ခုက က်ေနာ္တို႔သားအမိ ဗီြဒီယိုသြားသြားၾကည့္သည့္ ဗီြဒီယိုရံုပိုင္ရွင္သမီး စင္ျမင္႔ထက္မွ တရားေဟာျခင္းျဖစ္သည္။
ဖေနာင္႔တစ္ခ်က္ေပါက္ရင္မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္ဆိုၿပီး ေငါက္ေငါက္ငမ္းငမ္း ေဟာေျပာ ျခင္းအား ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိ က်ေနာ္ေၾကာက္ခဲ႔သည္။

ဒုတိယမွတ္မိတာက ေက်ာက္သယ္ေသာကားႀကီးနွင္႔ က်ေနာ္တို႔ေနေသာရြာမွ မႏၱေလးက်ံဳးအထိသြားကာ ဆႏၵျပလူပင္လယ္ႀကီးႏွင္႔ ပူးေပါင္းျခင္း၊ က်ေနာ္႔လက္မွာက ဘယ္သူလာထည္႔ေပးသြားမွန္းမသိေသာ “ကြၽႏု္ပ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပေနသည္” ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ကိုင္ထားခဲ႔သည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသား ခ်ာတိတ္အရြယ္၊ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင္႔ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ လူေတြ ၿပံဳးစိ ၿပံဳးစိ လုပ္သြားတာမွတ္မိသည္။ ေရခဲေခ်ာင္းေတြစားရသည္။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းလည္း စားခဲ႔ရသည္ထင္သည္။ အေအးေတြလည္း ေသာက္ သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အစားစံုကာ က်ေနာ္အျပင္းဖ်ားသည္။ ထိုတြင္ ၈၈ ႏွင့္ က်ေနာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ႔သည္။

“ႏိုင္ငံေရးမ်ား သြားမစေလနဲ႔။ ဘ၀ပ်က္သြားမယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ” ဆိုသည့္၀န္ထမ္း

အေမ႔စကားသံႏွင္႔အတူ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အေတာ္ေ၀းခဲ႔သည္။ ပါတ္၀န္းက်င္သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ႔သူလဲဘယ္သူမွမရိွပါဘူးေလဆိုၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္။

 ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏွဖူးေခါင္းစီးၿပီး၊ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ လုိက္ေအာ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အခ်ိန္မေရြးလာေခၚတာ လိုက္ႏိုင္ရမည္ဟု မွတ္ခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖုိ႔ ငါ႔အသက္ ငယ္ေသးတယ္ဆိုၿပီး ေတြးကာေနခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ကိုကို၊ ေနဘုန္းလတ္တို႔ကိုေတြ႔ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဘယ္နားထားရမွန္းမသိျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာေျပာင္ဘဲတုိက္ရသည္။

မရွက္တမ္းသာ၀န္ခံရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးအသိ ဆင္းရဲလြန္းခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အခုေနာက္ဆံုး ကိုမင္းကိုႏိုင္ ေထာင္မွျပန္လြတ္လာေတာ႔ ေက်ာင္းနံရံမွာ ေဒါင္းအလံေတြျပန္စိုက္မည္ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံကို က်ေနာ္မခိုက္။ မခံစားရ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံ ေရးသမိုင္းမွာ အေရးပါအရာေရာက္သည္ဆိုတာကို အသက္ႀကီးကာမွ သတိထားမိလာသည္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားဟုဆိုလိုက္လွ်င္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကိုဘဲသိသည္။ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ မမီးမီးတို႔ကို သိသလိုလိုရိွေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့မသိ။

သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ရည္ႏွင့္ဆင္တူေသာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုၿပီး ကိုကိုၾကီးကို ရည္ညြန္းၾကေတာ႔ က်ေနာ္သတိထားမိသြားသည္။ စကားေျပာပံုက ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ႏွင္႔မတူ။ ကိုမင္းကိုႏိုင္က တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ေခါင္း ေဆာင္ပီပီ စည္းရံုးႏိုင္စြမ္းရိွပံုရသည္။ ကိုကိုၾကီးက်ေတာ႔ စာဖတ္နာေသာလူတစ္ေယာက္ စကားေျပာေနသလိုမ်ိဳး။ ခ်င္႔ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်ိန္၊ ႏႈိင္းႏႈိင္းဆဆ။

ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔စကားေျပာတာ ၿဗဲလွ်မ္းၾကီးလို႔ဆိုလိုခ်င္တာလားဟုအေမးရိွလာလွ်င္ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘဲေျဖရမည္။ က်ေနာ္႔ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္က ကိုကိုႀကီးကို ပိုသေဘာက်ေနေသာေၾကာင္႔ တစ္ဖက္သတ္မ်က္ႏွာလိုက္ကာ အမွတ္ေပးျခင္းျဖစ္မည္။

အစ္ကို ကိုကိုၾကီး ေထာင္မွထြက္ထြက္ျခင္း အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာေသာစကားရိွသည္။

“က်ေနာ္တို႔ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လူမႈေရး ၊စီးပြားေရးဒုကၡေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြဟာ

 ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးဟာ အေျခ ခံျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားတေယာက္ ခ်င္းစီဟာႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္လို႔ မရဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ တပိုင္တႏုိင္ပါဝင္ၾကမွျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားေတြကိုေျပာခ်င္ပါတယ္”

ကိုကိုၾကီးစကားကို ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ ေဒါင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြပါေသာစကားထက္ ပိုသေဘာက်သည္။ က်ေနာ္႔ရင္ထဲကို ပိုေရာက္သည္။ ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းလိုမတက္ခဲ႔ရေသာ မ်ဳိးဆက္လူငယ္တစ္ေယာက္ဟု က်ေနာ္႔ကိုအျမင္ရိွၾကလွ်င္ က်ေနာ္႔ခံစားခ်က္ကို နားလည္ၾကမည္ ထင္သည္။

အခု ေနာက္ဆံုး သရက္ NLD ရံုးဖြင္႔ပြဲအသြားခရီး ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ အင္တာဗ်ဴးရင္း မ်က္ရည္က်ေနေသာ က်ေနာ္႔လူၾကီး ကိုကိုၾကီးငိုတာ ေတြ႔ရေတာ့ဒါမွငါ႔လူၾကီးကြဟုအားရမိသည္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ငိုရသလားဟု အျပစ္တင္ေကာင္းတင္ႏိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ အျမင္က တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စိတ္ထားႏူးညံ႔ေသာ၊ အႏုပညာအခံစိတ္ရိွေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ကေလးေလးကို ခဏ ခဏ မ်က္ရည္က် မေနလွ်င္ၿပီးေရာ။ လူသားပီပီ ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္လြန္းလာလွ်င္ မ်က္ရည္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း က်ခြင႔္ေပးလိုက္တာ သူတို႔ခံစားခ်က္ကို ေလးစားရာေရာက္ မည္ထင္သည္။

က်ေနာ္႔လူၾကီးက်ေသာမ်က္ရည္ေတြသည္ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္မဟုတ္။ မခံခ်င္စိတ္မ်ားျဖင္႔ ဂလဲ႔စားေျခခ်င္သည္႔ အမုန္းမ်က္ရည္မ်ားမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ႏိုင္ငံအတြက္ သူေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္ေနရၿပီဆိုသည့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈေၾကာင့္ က်ေသာ မ်က္ရည္ေတြဘဲ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူ႔ဆီက ဒီလိုမ်က္ရည္မ်ားမ်ား ထပ္ေတြ႔ခ်င္ပါေသးသည္ဟု ေတြးမိလွ်င္ က်ေနာ္႔ကို ခြင္႔လႊတ္ၾကေစ ခ်င္သည္။

 ဖုိးထက္
မတ္ ၁၊ ၂၀၁၂

Ref: မိုုးမခ

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး