ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအလုပ္သမားတို႔ဘ၀

ေက်ာ္ဇင္မင္း (မဲေဆာက္ညေစ်း)
ဇန္န၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၂

ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ကစၿပီး တစ္စတစ္စ ဆိုသလို ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလာၾကရပါတယ္။ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းကလည္း အရမ္းကိုနည္းလာေတာ့ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကိုထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။

ဒီလိုေျပာေတာ့ ျပည္ပႏိုင္ငံဆိုလို႔ အထင္မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္တင္ျပမယ့္ႏိုင္ငံက ထိုင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေစ်းႀကီးေပးရတဲ့ ဂ်ပန္ လို ဘယ္သြားႏိုင္ၾကမလဲ။ ဒီေတာ့ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး ထိုင္းကို၀င္ရတယ္ေလ။

တာခ်ီလိတ္၊ မဲေဆာက္၊ ဘုရားသံုးဆူဆိုတဲ့ေနရာေတြကေန ၀င္ၾက အလုပ္လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလို တရားမ၀င္လာေတာ့ ထိုင္းရဲက လူ၀င္မႈဥပေဒအရ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးဖမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ေရႊေတြက မေခပါဘူး။ အခက္အခဲကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဘန္ေကာက္မွာဆိုရင္ ေရႊေတြ သိန္းခ်ီေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ နယ္စပ္ျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္ ဆိုရင္လည္း တၿမိဳ႕လံုးလူဦေရရဲ႕ ၃ ခ်ဳိး၂ ခ်ဳိးက ေရႊျမန္မာေတြဘဲလို႔ဆိုရရင္ မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုေတာ္ေတာ္ေကာင္းလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ အလုပ္သမားပါဘဲ။ ထိုင္းသေဌးကို သေဌး သေဌးဆိုၿပီး ေၾကာက္ေနၾကရတဲ့သူေတြပါဘဲ။ ဒီအထဲက အနဲစုကေတာ့ ကိုယ့္ လူမ်ဳိးေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘ၀စြန္႔ အနစ္နာခံၿပီးလုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့ခံလူႀကီးေတြကေတာ့ လူနဲစုအေနနဲ႔ နဲနဲရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အဆင့္အတန္းျမင့္လြန္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ညေစ်းမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

အနဲစုကေတာ့ ကိုယ့္ လူမ်ဳိးေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘ၀စြန္႔ အနစ္နာခံၿပီးလုပ္ေနတဲ့

ႏိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့ခံလူႀကီးေတြကေတာ့

လူနဲစုအေနနဲ႔ နဲနဲရိွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အဆင့္အတန္းျမင့္လြန္းေတာ့

ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ညေစ်းမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သိမယ္မထင္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္သမားဆိုတာက တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ယဥ္ေက်းစြာေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးဆိုတာ ဘာမွမသိရတဲ့ “ကြၽန္” လို႔ေျပာမွ မွန္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အလုပ္လုပ္ေနရင္းက ထိုင္းမွာေနလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ၁ ႏွစ္ေနထိုင္ အလုပ္ လုပ္ခြင့္အတြက္ ေဆးစစ္ခ ဘတ္ (၁၉၀၀) နဲ႔ အလုပ္သမားလုပ္ခြင့္ ဘတ္ (၁၀၀၀) အကုန္အက်ခံၿပီး လုပ္လိုက္ရပါတယ္။ တစ္ရက္မွ (၁၃၀) ဘတ္ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေငြကို (၂၀) ဘတ္အတိုးနဲ႔ေခ်းၿပီး လုပ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီအေႂကြးက လေပါင္းမ်ားစြာ မေၾကႏိုင္ပါဘူး။ ၁၃၀ နဲ႔ စားေရးေသာက္ေရးက ခက္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မရိွတဲ့ဘ၀မို႔ လကုန္ရင္ အိမ္လစာကလည္း ရွာရပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေႂကြးသံသရာက လြတ္တယ္ဆိုတာ ရိွကို မရိွဘူး။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ေအာက္ေျခကလူေတြမွာ ျပႆနာတက္လာပါတယ္။ ဘာ လည္းဆိုေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ဆိုတာပါဘဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သတိရမိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိး အလုပ္သမားေတြဘက္က

မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုိုတဲ့သူေတြကိုပါ။

ဒါနဲ႔ အလုပ္သမားအေရးလုပ္တဲ့သူေတြကိုသြားၾကည့္ေတာ့

အစည္းအေ၀းကမ်ားေနလို႔ မေတြ႕ရပါဘူး။ ေနာက္တေနရာကိုသြားေတာ့လည္း

လူႀကီးက အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုကိုသြားတယ္ဆိုလားပါဘဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခုကိုင္ထားတဲ့ လက္မွတ္ေတြကို သက္တမ္းမတိုးေပးေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကျငာလိုက္ပါၿပီ။ သက္တမ္းတိုးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ရပါမယ္တဲ့။ ပတ္စ္ပို႔မရိွရင္ ဆက္ၿပီးေနထိုင္ဖို႔ ႐ုိင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ (ဆက္ကြၽန္ခံဖို႔ … ကြၽန္ေတာ္႐ိုင္းျပတယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္ပါ တယ္) မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ဖို႔က ဘတ္ (၅၀၀၀) ကုန္က်မယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဘတ္သက္တမ္းဆက္လာတာ ၃ ႏွစ္ရိွၿပီမို႔ ဒီေစ်းနဲ႔ရတာလို႔ေျပာပါတယ္။ ေက်းဇူတင္ပါတယ္ ေအးဂ်င့္ရယ္။ ပတ္စ္ပို႔က ၂ ႏွစ္ရတယ္။ ၆ ႏွစ္ရတယ္ေျပာၾကတာေပါ့။ မသိ ပါဘူး။ ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ရဲ႕သက္တမ္းပါ။ စာအုပ္သက္တမ္းနဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္သက္တမ္းကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ကြဲ ေအာင္ေျပာၾကဖို႔ လိုေသးတယ္ဗ်ာ့။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ရၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ထားပါေတာ့ ရရင္ေနလို႔ရၿပီလားဆိုေတာ့ မရေသးဘူးတဲ့။ လူေဟာင္း ေတြဘတ္သက္တန္းတိုးတဲ့ ၂ လပိုင္း ၂၈ ရက္အတြင္းကို ဘတ္သက္တမ္းတိုးရမယ္တဲ့ ဒုကၡပါဘဲ။ ေဆးစစ္ရမယ္။ စုစုေပါင္း ၂၉၀၀ ကုန္အံုးမယ္ေပါ့။ ဒါက တရား၀င္ေစ်းေနာ္ သူဌးခဆိုတာပါထည့္ရင္ ဒီေလာက္နဲ႔မရဘူး။ ဒါဆို စုစုေပါင္း ေအာက္ထစ္ (၈၀၀၀) ဘတ္ ကုန္ၿပီ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ရက္ (၁၃၀) ရတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီေတာ့ သူေဌးက ေငြစိုက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လစာထဲက ျဖည္းျဖည္း ျဖတ္မယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္သမားေတြ ၀မ္းသာၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဆီမွာေတာ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္အေႂကြးျပဳရမယ္ ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမထည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သ႔ူစိတ္မၾကည္လို႔ ဆဲဆဲဆိုဆို ႐ိုက္ရင္လည္း ခံလိုက္႐ံုဘဲေလ။ ေငြေတာင္စိုက္ေပးတာဆိုေတာ့ မဟာေက်းဇူးရွင္ႀကီးေပကိုး။ ဒါက ေငြစိုက္တဲ့သူေဌးရိွလို႔ ဒီလူေတြက ပတ္စ္ပို႔ကို ေအးဂ်င့္ေတြကတဆင့္ တင္ၿပီးၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔လို စိုက္ေပးမယ့္သူမရိွတဲ့အုပ္စုက မလြယ္လွဘူးေလ။ ေန႔တိုး၊ လတိုး၊ ထပ္ဆင့္တို႔၊ ေန႔ျပန္တိုး၊ အရင္းမေပးႏိုင္သ၍ သြင္းရမယ့္ အတိုး၊ စသည့္ အတိုးေတြေတာင္ ေခ်းလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ထက္ဦးသူေတြက ရိွေနၿပီေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သတိရမိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိး အလုပ္သမားေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုိုတဲ့သူေတြကိုပါ။

ဒါနဲ႔ အလုပ္သမားအေရးလုပ္တဲ့သူေတြကိုသြားၾကည့္ေတာ့ အစည္းအေ၀းကမ်ားေနလို႔ မေတြ႕ရပါဘူး။ ေနာက္တေနရာကိုသြားေတာ့လည္း လူႀကီးက အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုကိုသြားတယ္ဆိုလားပါဘဲ။ မေရရာခ့ဲပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လူႀကီးနဲ႔ မေတြ႕ရရင္ လူငယ္နဲ႕ေတြရပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ေတြတဲ့သူကို ဒီလိုေတြျဖစ္ေနပါတယ္ေျပာျပေတာ့လည္း “ဒါကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ- ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔ရဲ႕ဥပေဒပါ”လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္တာတခုက ဥပေဒဆိုတာကိုပါ။ ဥပေဒဆိုတာ လူကသတ္မွတ္ျပဌာန္းရတာပါ။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဥပေဒ တစ္ခုဆိုတာ လြတ္ေတာ္က ျပဌာန္းတာပါ။ ျပဌာန္းဖုိ႔ဆိုတာကလည္း အမ်ားႏွစ္သက္ရမယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြ နစ္နာမႈအနည္း ဆံုးျဖစ္ရပါ့မယ္။ တကယ္လို႔ ဒီဥပေဒကို ျပည္သူကေသာ္လည္းေကာင္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြကေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ေက်ာင္းသားကေသာ္လည္ေးကာင္း၊ တစ္ဦးဦးက အရမ္းနစ္နာတယ္ဆိုရင္ ကန္႔ကြက္ရမယ္၊ အေရးဆိုရမယ္။ ဒီလိုလုပ္လာရင္ ဒီဥပေဒဆိုတာကို ျပန္ၿပီးစဥ္းစားရမွာပါ။ ဒါကို ဒီမိုကေရစီနည္းက်တယ္လို႔ေျပာရင္ ရမလား မရဘူးလားဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျပာမတတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဘဲထင္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံဟာလည္း ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းအမွန္ေပၚကိုသြားေနသလို ထိုင္းႏိုင္ငံက လည္း ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဒီရက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေလးဘာေလးဖတ္ရလို႔သိထားပါတယ္။

ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြဘဲျဖစ္ပါေစ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အရမ္းဒုကၡေရာက္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။ ဒီအတြက္ စာ နာႏိုင္ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးမယ့္၊ ဦးေဆာင္ေပးမယ္ အမွန္တကယ္ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေကာင္းအဖြဲ႔တစ္ခုေလာက္ မဲေဆာက္မွာရိွရင္ အရမ္းေကာင္းမွာဘဲလို႔ေတြးရင္းနဲ႔ ေနာက္ေန႔မိုးလင္းရင္ေရာက္လာမယ့္ ေနျပန္တိုးသမား ကိုေပးဖို႔ ညဘက္ကုန္ထမ္းအလုပ္ဆင္းဖို႔ ေစ်းကိုထြက္လာခဲ့ရပါတယ္။

 Ref: MoeMaKha

Posted in: ၀၈။ ေဆာင္းပါး