သန္းေခါင္ေက်ာ္ ငရဲခန္းမွ သူရဲေကာင္းမ်ား

"ဝုန္း" ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အိမ္က သိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားတယ္။ အိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာ ကုိ ထြက္ၿပီး အျပင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိမ္တိုင္းကလူေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး ေခါင္းတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၂ နာရီ စြန္းစြန္း။

ခဏအၾကာ မီးသတ္ကား ဥၾသဆြဲသံ၊ လူနာတင္ကားသံေတြေနာက္မွာေတာ့ လူေတြဟာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဘက္ကုိ ပုိၿပီး စု႐ံုးစု႐ံုး လုပ္လာၾကတယ္။

“ဗုံးကြဲတာတဲ့” ဗံုးလန္႔ခ်ိန္မို႔ ေျပာၾကသူကတမ်ိဳး။ “ဂက္စ္အိုး ေပါက္တာ ထင္တယ္” တေယာက္တမ်ိဳး အမ်ိဳးအမ်ိဳး ထင္ေၾကးေပးေနတာကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လည္း အိမ္ေအာက္ကုိ ဆင္းလာၿပီး အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္ကုိ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ “မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ဘက္က ၾကားတာပဲ မီးသတ္ကားေတြလည္း အဲဒီဘက္ ေမာင္းသြားၾကတယ္”

က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတမ္း အိမ္ေပၚတက္ေျပးၿပီး ကင္မရာယူ၊ အေႏြးထည္ ေကာက္ဝတ္ၿပီး တာေမြပလာဇာ ဘက္ကုိ ေျပးလာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဟိုနားတစု သည္နားတစုနဲ႔ လူေတြ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကုိ ဦးတည္ေျပးသြားရင္း တကၠစီငွားတယ္။ ပထမတစီးက မလုိက္၊ လမ္းေတြ ပိတ္ထားမယ္ထင္တယ္တဲ့။

ေနာက္ ဒုတိယတစီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ “အကုိ က်ေနာ္ ခုန ေပါက္ကြဲတဲ့ဆီ သြားခ်င္တယ္” တၿမိဳ႕လံုး သိေနတဲ့ေပါက္ကြဲမႈအေၾကာင္းကုိေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႔မလို။ တကၠစီသမားက က်ေနာ့္ကို ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ေနတဲ့ဆီကုိ ဦးတည္ေမာင္းေပးပါတယ္။

“က်ေနာ္လည္း ခုနကမွ ဟိုဘက္ကေန ပတ္ေမာင္းလာတာ။ က်ေနာ္ အလံုဘက္မွာ ရိွေနတာ ေျမကုိ တုန္သြား တာပဲ” ကားသမားေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း ခဏပဲ ေမာင္းရေသးတယ္။ စက္ဆန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ မီးၫြန္႔ကျမင္ေနရၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းဖို႔က အဆင္မေျပေတာ့။ လမ္းပိတ္ထားလို႔ ကားေတြတျဖည္းျဖည္း က်ပ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကားကို ရပ္ခုိင္း၊ ပုိက္ဆံရွင္းေပးၿပီးတာနဲ႔ မီးၫြန္႔ရိွတဲ့ေနရာဆီ ဦးတည္ ေျပးသြားေတာ့တယ္။

တေနရာအေရာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတစု ဝိုင္းအံုေနတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ပုဆိုးနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေလာင္းတခုကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တင္ထားတာေတြ႔တယ္။ “ေခါင္းျပတ္သြားတာ” က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲက အလုိလုိသိသြားတာနဲ႔ မီးေလာင္တဲ့ဆီ ဆက္ေျပးလာခဲ့တယ္။

အဝင္ဝမွာလည္း မီးသတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည့္ေနၿပီ။ မီးသတ္ကားေတြ ေက်ာ္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ မီးသတ္သမားေလးေယာက္ မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေလာင္ေနတဲ့ၾကားထဲဝင္ၿပီး မီးသတ္ပုိက္ကုိ ဆြဲသြင္းေနၾကတယ္။

ခဏေနေတာ့ သူတို႔ေတြ မီးစသတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေဝးကေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔ေတြ မီးေတာက္နဲ႔ ပိုနီးတဲ့ေနရာ ဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္းေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္း ကပ္လုိက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုလုိက္႐ိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ကုိ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္တယ္။

က်ေနာ္လည္း ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရတာ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျခအေနမွာ ေနာက္ကုိ ျပန္ဆုတ္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ တဘက္က လူေနအိမ္ေတြ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန္႔သြားရေလာက္ေအာင္ ျမင္ကြင္းက ဆန္းေနတယ္။ အိမ္ေတြအားလံုးရဲ႕ အေပၚပုိင္းေတြဟာ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီးေနတယ္။

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ အိမ္ေတြထဲမွာ သြပ္ျပားအစုတ္အျပတ္ေတြကလည္း တမင္ ထိုးသိပ္ထည့္ထားသလိုပဲ။ လမ္းမ်က္ႏွာစာ မွာရိွတဲ့ အိမ္တိုင္းလုိလို ပ်က္စီးေနတယ္။ ေနာက္အိမ္တန္းရဲ႕ ေနာက္ဘက္က ဒုတိယ အိမ္တန္းကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ပံုစံတူနီးပါး ပ်က္စီးေနတယ္။ ဒီအိမ္ေတြက လူေတြေနသလား က်ေနာ္ ေတြးေနတုန္းရိွေသးတယ္။ လူတေယာက္ေျပာသံက လူေတြအားလံုး လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးကုန္ၿပီတဲ့။ မီးေလာင္တဲ့ အေဆာက္အဦးပတ္လည္ အားလံုး ဒီအတိုင္းပဲဆိုတာ ထပ္သိလုိက္ရတယ္။
ခဏေနေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထန္းေတြ စု႐ံုးစု႐ံုး အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စကားေျပာစက္ေတြကို နားစြင့္ရင္း ေသဆံုး၊ ဒဏ္ရာရ စာရင္းေတြ ၾကားရတယ္။ သံုးနာရီ ၅၄ မိနစ္မွာ က်ား ခုႏွစ္၊ မ ေလးေယာက္ေသ၊ ဒဏ္ရာရရိွသူ ၅၄ ေယာက္။ အဲဒီထဲမွာ အလာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚက အမ်ိဳးသမီးတဦးလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။

“အေမ၊ အေမေရ”၊ “အေမရိွလား” စက္ဆန္းရပ္ကြက္သားတဦးဟာ တိတ္ဆိတ္ၿပီး က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတဲ့ အိမ္တလံုး ထဲကုိ ခက္ခက္ခဲခဲဝင္ၿပီး သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သြပ္ျပားစေတြကလည္း အိမ္အတြင္းမွာ အျပည့္။ ဒါေပမယ့္ သူ မရမက တိုးဝင္ၿပီး သူ႔အေမကုိ ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။

ခဏေနေတာ့ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြက ဓါတ္မီးကုိယ္စီနဲ႔ သူ႔အေမကုိ ကူရွာေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္တေကာင္ခိုေနဖို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္မကင္းႏုိင္တဲ့ အိမ္ထဲက ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ စက္ဆန္း ရပ္ကြက္သားကေတာ့ ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ သြပ္ျပားရွရာေတြနဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္း။

ေသြးပ်က္ေလာက္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ၊ အေမွာင္ၾကားက ဒီသြပ္ျပားေတြနဲ႔ အပ်က္အစီးေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကသလဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပေဟဠိတခု က်န္ေနခဲ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း မီးေလာင္ဝန္းက်င္ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ဓါတ္ပံုဆက္႐ိုက္ေနခဲ့တယ္။ မီးသတ္သမားေတြေရာ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စြန္႔စားလႈပ္ရွားေနရတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္
ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတြ႔ရသလို အဆင့္ျမင့္ ပစၥည္းေတြမသံုးဘဲ သူတို႔ေတြဟာ အႏၲရာယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ႐ိုးရွင္းစြာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ သြပ္ျပားနဲ႔ သံဆူးေတြ ႐ႈပ္ေနတဲ့ မီးေလာင္ျပင္မွာ သူတို႔ေတြ ဓါတ္မီးေတာင္ ကုိယ္စီ မပါၾကဘူး။

ဘာေၾကာင့္ေလာင္တယ္ဆိုတာကို အတိအက်မသိႏုိင္ေသးခ်ိန္မွာေတာ့ မီးသတ္အရာရိွတဦးရဲ႕ ကန္႔ ေပါက္ကြဲမႈ လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားမိတယ္။ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ မီးရဲ႕အေရာင္ကုိ အကဲခတ္ရင္း သူ အေဝးကေန သတိေပးပါတယ္။

“အားလံုး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါ မီးေရာင္က ျပာလာရင္ သတိထားရတယ္ဗ်။” ဟု သူက ဆက္ေျပာတယ္။

ဓါတ္ပံုေကာင္းတပံုရဖို႔ဟာလည္း ဓါတ္ပံုသမားတေယာက္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း အႏၲရာယ္ကုိ မေၾကာက္အား။ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဧရိယာအတြင္းမွာ က်ေနာ္ ဝင္ေနမိတယ္။ အဲဒီလိုပဲ မီးသတ္သမားေတြလည္း မီးၿငိမ္းသတ္ခ်င္တဲ့ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳး ရိွေနၾကမွာပါပဲ။

ဓါတုေဗဓပစၥည္းမ်ားပါ ပါဝင္ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္လုိ႔ သံသယရိွသည့္တိုင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဗူး အသံုးျပဳသူတေယာက္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ကလည္း အံ့ၾသစရာတခု ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲထင္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆုတ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြဆီ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ ဓါတ္မီးေရာင္ စမ္းတဝါးဝါးေအာက္မွာ ရွာေဖြရင္း
ေျမျမဳပ္ေနတဲ့ မီးသတ္ပုိက္ကုိ ေတြ႔ပါေတာ့တယ္။

မီးသတ္ပိုက္ကုိ တစတစ လမ္းေၾကာင္းလုိက္တူးေဖာ္ရင္း အပ်က္အစီးေတြၾကားက သြပ္ျပားတခုေအာက္ကေန တစံုတခုကုိ ဆြဲထုတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွန္း မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ အနီေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ မီးသတ္ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ေနပါတယ္။

“မ်က္ႏွာက ပ်က္ေနၿပီ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး”

“အဲဒီတေယာက္ပဲလား၊ ရွာဦး ေသခ်ာရွာဦး”

“အဖြဲ႔ လူေတြစစ္ၾကပါ”

မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ မီးသတ္တဦးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းတခု ထပ္ေတြ႔တယ္။ ေနာက္ မီးသတ္စီးတဲ့ ဖိနပ္တဘက္၊ တျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ မီးသတ္ဦးထုပ္။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲမႈ
ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့ မီးသတ္ေတြ အပ်က္အစီးေတြၾကားထဲမွာ ရိွေနေသးတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။

ရန္ကုန္တိုင္း မီးသတ္ဗဟိုဌာနမွ အရာရွိတဦးရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ငါးေယာက္ ေသဆံုးၿပီး ၃၇ ေယာက္ ဒဏ္ရာရရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ မီးသတ္ကား ဏ/၅၈၅၃ ဟာလည္း ႀကီးႀကီးမားမားအရာဝတၳဳနဲ႔ ထိမွန္ထားတာမေတြ႔ရေပမယ့္ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီးေနပါတယ္။ ဘယ္လုိေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ဒီလိုပ်က္စီးသြားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေအာင္ပါ။

ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္ ကင္မရာ View Finder အေပါက္က ေနၾကည္ဆဲခဏမွာ Shutter ခလုပ္ကုိ ႏွိပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွခံစားလုိက္ရတာ မရိွေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ Play ခလုပ္ကုိႏွိပ္ၿပီး ပံုျပန္စစ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ျပာေဝသြားေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ေတြက တစတစ ကုန္လြန္သြားတယ္။ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနတဲ့ မီးၫြန္႔ၾကီးကလည္း ရိွေနဆဲ။ ေကာင္းကင္မွာ လည္း မီးခိုးလိပ္ၾကီးေတြက မေကာင္းဆိုးဝါး တေကာင္လုိပဲ။ မီးသတ္သမားေတြ၊ ၾကက္ေျခနီေတြလည္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္၊ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေငးေမာၾကရင္း၊ စုတ္သပ္ရင္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကတယ္။ ရဲဝန္ထမ္းေတြလည္း ဟိုတစ သည္တစ သဲလြန္စ လုိက္ေကာက္ၾကရင္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ လည္း လမ္းသြားလာမႈ အဆင္ေျပေအာင္ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတယ္။

ေလး နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ရိွသြားၿပီ၊ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္ဖို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အလုပ္တခု လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကတဲ့ မီးသတ္ရဲေဘာ္ေတြ၊ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္။

(လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည့္ စက္ဆန္းကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ကြက္ ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မႈတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ မီးသတ္ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳေရးသားသည္။)

လွေက်ာ္

Posted in: ၀၃။ ျမန္မာ့ သတင္း