“လမင္းျပည့္သာ ဇာတိရြာ”

ဇာတိေက်းရြာ
ဖယ္ၾကဥ္ခြာ
ဆယ္ႏွစ္မက ၾကာခဲ့ၿပီ။

နီးလွ်က္နဲ ့ ေ၀း
၀မ္းစာေရး
ခ်က္ျမွဳပ္ေျမနဲ ့ စိမ္းရသည္။

ၿမိဳ ့ျပရင္ခြင္
လျပည့္လွ်င္
ရင္မွာဆို ့တက္ လြမ္းလွသည္။

လမင္းျပည့္လွ်ံ
ေသာေသာညံ
ပူပန္မရွိ ေပ်ာ္ခဲ့သည္။

ပေလြကိုမွုတ္
ကိုဖိုးတုတ္
ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာရင္ဖြင့္သည္။

ကေလးႏွင့္ေခြး
အတူေျပး
ေကာက္လွုိင္းေဘးမွာ ေပ်ာ္ၾကသည္။

လူႀကီးတစ္သိုက္
၀ိုင္းဖဲြ ့လိုက္
စကားအသိုက္ စည္ၾကသည္။

ပ်ဳိေမတစ္သိုက္
ထုပ္စည္းလိုက္
ေခြ်းၿပိဳက္ၿပိဳက္ပင္ ရႊဲေတာ့သည္။

ခ်က္အရက္ဆိုင္
စကားၿမိဳင္
လမင္းႏိုင္ႏိုင္ ၿပံဳးေတာ့သည္။

ဆဲြလည္းသံေမႊး
ေစတီေဘး
ကိုရင္ေလးတို ့ ေပ်ာ္ၾကသည္။

ညဥ့္နက္လြန္ေလ
၀င္းထိန္ေပ
လမင္းလွလွ ၿပံဳးျပသည္။

ၿပံဳးရယ္ခဏ
သခၤါရ
တရားနဲ ့သာ ေျဖရသည္။

ဇာတိေက်းရြာ
ဖယ္ခ်န္ခြာ
ဆယ္ႏွစ္မက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ။

တစ္ေကာင္ဘြား (ေညာင္ရမ္း)

Ref

Posted in: ၀၇။ ကဗ်ာ