ျပည္ပေရာက္ ရဟန္း သံဃာၤေတာ္မ်ားသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (ေရးသူ- ေအာင္ရဲလင္း (စစ္ေတြ)

ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ က်ေနာ္အေနျဖင့္ မေဖာ္ျပခ်င္ မတင္ျပခ်င္ မေရးသားခ်င္ပါ။ ဤအိတ္ဖြင့္ ေပးစာသည္ စာေရးသူတစ္ေယာက္တည္း၏ ခံစားခ်က္မဟုတ္ဘဲ ျပည္ပတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ရင္တြင္းက ျဖစ္ေပၚလာေသာ တူညီေသာ ခံစားခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိရျခင္းသာျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ကာလအတြင္း ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးလည္း ဆင္းရဲမြဲေတ၊ ျပည္သူ လူထု တစ္ရပ္လုံးလည္း အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပား၊ ရဟန္းသံဃာ မ်ားလည္း အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္မည္ ဆုိသည့္ မူကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး၊ ယင္းႏွင့္ပင္ အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္ဆုိသလုိ မွာယြင္းမႈ စနစ္ဆုိး တစ္ခုေၾကာင့္ တေလာကလုံး အေမွာင္က်ခဲ့ရ သည္မွာ ယေန႔ထိတုိင္ ဆက္လက္ျဖစ္ပြား ေနသည္။ အဆုိးဆုံးက ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ ခ်နင္း ဆုိသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီလား။
ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လုံး စားဝတ္ေနေရး အတိ့ဒုကၡေရာက္ ေနခ်ိန္၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအားလုံးကုိ မွားယြင္းေသာ စနစ္ဆုိး အေမွာင္ထုႀကီးတစ္ခုက ဖုံးလႊမ္းထားျခင္း ခံေနရခ်ိန္တြင္ ရဟန္းအသြင္ လကၡဏာကုိ ေဆာင္ထားေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကုိယ္က်ဳိးစီးပြါး အတြက္ အျမတ္ထုတ္ေန ၾကသည့္ ရဟန္းအခ်ဳိ႕ကုိလည္းေတြ႔ရသည္။

ရဟန္းဆုိသည္ အလွဴခံစားရမည္ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႕ၾကားထားေသာ္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္ အခါအေပၚတြင္ မူတည္ၿပီး အေျခအေနကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ကာ လက္ရွိအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ အလွဴခံသင့္ မသင့္ ပညာဥာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္သင့္သည္။

တစ္ကုိယ္ေရ တကာယ မွ်တေလာက္ေသာ အလွဴကုိသာ လက္ခံၿပီး ေလာကတၳစရိယ -ေလာကႀကီးတခုလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဥာတတၳစရိယ- ေဆြမ်ဳိး ၫာတကာ အက်ဳိးစီးပြါးျဖစ္ထြန္းေရး၊ ဗုဒၶတၳစရိယ၊ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ ထြန္းကားေရးစသည့္ ဦးတည္ခ်က္သုံးရပ္ကုိ လက္ကုိင္ ထားၿပီး က်င့္ၾကံပြါးမ်ား အားထုတ္ရမည့္တာဝန္မွာ ဘာသာေရးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္တုိ႔၏ က်င့္စဥ္ တရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္တုိ႔သည္ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္သူလူထုေကာင္းစားေရးႏွင့္ အမ်ဳိးဘာသာ ထြန္းကားေရးအတြက္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကသည္။

ရဟန္းအသြင္ လကၡဏာေဆာင္ေနၾကသည့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္တုိ႔သည္ အထက္ေဖၚျပသည့္ တရားမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ၿပီး ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ မသမာနည္းျဖင့္ ဝင္ေငြရွာ၊ အျမတ္ထုတ္ေနၾကသည့္ ရဟန္းတို႔လည္း အလြန္ပင္မ်ားျပားလြန္းသည္။

အထူးသျဖင့္ ယေန႔ေခတ္ကာလ၌ကား အလွဴခံ ပုဂၢဳိလ္မ်ား အလြန္မ်ားျပားလာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာရဟန္းတုိ႔သည္ ဟုိအေၾကာင္းျပ၊ သည္အေၾကာင္းျပၿပီး ေနရာအႏွံ႔ အလွဴခံထြက္ေနၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရသည္။

ရဟန္းတပါး ဆြမ္းငတ္ၿပီးေသခဲ့သည္ ဟူ၍လည္း (ရခုိင့္လူမ်ဳိးျဖစ္ေသာ အာရွေန၀န္း အသွ်င္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ မွအပ) သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ မေတြ႔ဖူး၊ မၾကားဖူးေသးပါ။

ျပည္သူမ်ားသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း၊ စီးပြါးေရးအက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ ငတ္ျပတ္ၿပီး ေသေၾက ပ်က္စီးၾကရသည္ဟုသာ ေတြ႔ျမင္ ၾကားသိ ေနရသည္။

ဘာသာေရးအေပၚတြင္ ျပည္သူလူထုသည္ အမွန္တကယ္ တာဝန္ေက်ပြန္ၾကပါသည္။
ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္တုိ႔သည္လည္း ျပည္သူလူထုဘက္မွ အမွန္တရားအတြက္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ ေပးသင့္ပါသည္။

ဘာသာေရး၏ အသက္ေသြးေၾကာသည္ ျပည္သူလူထု၏ လက္ထဲ၌သာရွိသည္၊ ျပည္သူတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြါးကုိ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ ဘာသာတရား ကုိလည္း ထိန္းသိမ္းရာ ေရာက္ေပသည္။

ရြာစဥ္၊ ၿမဳိ႕စဥ္လွည့္လည္ကာ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြါးအတြက္ အလွဴခံထြက္ေနျခင္းသည္ ျပည္သူ လူထုကုိ လည္း ဒုကၡေပးရာ ေရာက္သလုိ ဘာသာတရားကုိလည္း ညွဳိးႏြမ္း ထိခုိက္ေစပါသည္။

ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္တုိ႔အေနျဖင့္ မိမိဗုဒၶဘာသာကုိ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္ဆုိလွ်င္ တုိင္းျပည္တရားမွ်တမႈ ရွိေအာင္ ပထမဆုံး လုပ္ေဆာင္ရမည္။ တုိင္းျပည္တရားမွ်တမႈ ရွိလာပါမွ ျပည္သူမ်ား၏ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စားဝတ္ ေနေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ား အဆင္ေျပ လာမည္ျဖစ္ သည္။

အထက္ပါ အေရးကိစၥမ်ား အားလုံးအဆင္ေျပၿပီးမွ မိမိတုိ႔ကုိးကြယ္ရာ ဘာသာတရားကုိလည္း သက္ဝင္ယုံၾကည္ လွဴဒါန္းဆည္းကပ္ လာၾကမည္ျဖစ္သည္။

ယခုကဲ့သုိ႔ ျပည္သူမ်ား အလွဴဒါန္းျပဳႏုိင္ရန္ လက္ထဲမွာေငြရွိရန္ လုိအပ္သည္။ လက္ထဲမွာ ေငြရွိရန္အတြက္လည္း စီးပြါးေရး အဆင္ေျပရန္ လုိအပ္ေပသည္။

စီးပြါးေရးအဆင္ေျပမည္ဟု ဆုိရာတြင္လည္း ပထမဆုံးအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းရန္ လုိအပ္ေပသည္။

ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ ရွိရန္အတြက္လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ လူတန္းစားမ်ားက တရားမွ်တမႈရွိရန္မွာ အဓိကက်ေနေပသည္။

မည္သည့္အေၾကာင္းအရာတြင္မဆုိ တခုႏွင့္တခု၊ တနည္းႏွင့္ မဟုတ္ တနည္း၊ အားလုံး က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္စြာ ဆက္စပ္မႈရွိေနၾကသည့္ အေနအထားကုိေတြ႔ရသည္။

ဆက္စပ္မႈရွိေနၾကေသာ အရာမ်ားသည္လည္း တစ္စုံ တစ္ခုတည္းျဖင့္ သီးျခားရပ္တည္၍မရႏုိင္။

“ဘာသာတရားသည္ ျပည္သူတုိ႔၏ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈကုိမရရွိပဲ သီးသန္႔ ရပ္တည္၍ မရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္လည္း ျပည္သူမ်ားအေပၚတြင္ ဥေပကၡာရႈ ထား၍ မရႏုိင္။”

ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးႏွင့္ အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာသည္ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီ လက္ေအာက္သုို႔ က်ေရာက္ေနခဲ့ရခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ အသွ်င္ဦးဥတၱမ၊ ဆရာေတာ္ဦးစိႏၵာႏွင့္ အျခား ရဟန္းသဃၤာေတာ္မ်ားသည္ တုိင္းျပည္ကုိလုိနီ ကြ်န္ဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေရး၊ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာထြန္းကားေရးအတြက္ ျပည္သူ႔ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ၿပီး တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကေသာ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္ေပးခဲ့ၾကသည္ကုိ အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။

တုိင္းျပည္သည္ ႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္း ဂယက္ရုိက္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံး ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မ်ဳိး၌ ရဟန္းတုိ႔သည္ ျပည္သူလူထုကုိ စာနာေထာက္ထားရန္ လုိအပ္လွေပသည္။

အထူးသျဖင့္ အလုပ္သမားတုိ႔၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပုိင္ခြင့္မ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သည့္ဘက္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားေပးရန္ လိုအပ္ေပသည္။

အတိတ္က ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ၊ နိဗၺာန္ကုိသာ လက္ကုိင္ထားၿပီး ေရွ႕တန္းတင္ ေဟာေျပာေနရုံမွ်ျဖင့္ လက္ရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ဘဝ အေျခအေနကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ျပည္သူတုိ႔၏ လက္ရွိဘဝ အေျခအေနႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကုိသာ ဦးစြာ ေျဖရွင္း ေပးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

ရဟန္းတုိ႔သည္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ျပည္သူလူထုအေပၚတြင္ ျပန္လည္ ၾကည့္ရွဳ ေစာင့္ေရွာက္သင့္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးသည္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ဘဝကုိရုန္းကန္ေနၾကရသည္။

အရာရာအားလုံးကုိ စဥ္းစားေတြးေတာႏုိင္ရန္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကေခ်။
ရဟန္းတုိ႔သည္ကား ျပည္သူမ်ား ေပးလွဴအပ္ေသာ ဆြမ္းကုိ မပင္ပန္း မႏြမ္းနယ္ပဲ ေကာင္းစြာ စားသုံးၾကရၿပီး အရာရာအားလုံးကုိလည္း စဥ္းစားေတြးေတာႏုိင္ရန္ အခ်ိန္မ်ား ေပးႏုိင္ၾကသည္။

ယင္းေၾကာင့္ ရဟန္းတုိ႔သည္ ျပည္သူလူထုတို႔ မလုပ္ႏုိင္ေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ တာဝန္မ်ားကုိ ျပည္သူ႔ကုိယ္စား လုပ္ေဆာင္ေပးရမည္ျဖစ္ေပသည္။

“ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ ကာလပတ္လုံး အတၱ ကုိယ္က်ဳိးကို ၾကည့္ကာ တစ္ကုိယ္တကာယ ေကာင္းစားေရးအတြက္ မည္သည့္အရာ တခုကုိမွ် မလုပ္ခဲ့ပါ၊

ပရဟိတ အမ်ားအက်ဳိးကုိသာ အစဥ္ေရွ႕႐ႈၿပီး တစုိ္က္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။”

ဤအေၾကာင္းတရားမ်ားကုိ ေထာက္႐ႈေသာအားျဖင့္ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္မ်ားသည္ ကုိယ္က်ဳိးကုိ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံၿပီး အမ်ား ျပည္သူအက်ဳိးကုိသာ လုပ္ေဆာင္ရန္တာဝန္ရွိသည္ဟု ေပၚလြင္ထင္ဟပ္ေစသည္။

ယေန႔အခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ လူအမ်ားက ဘာသာေရး၌ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းလာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။

ယင္းကဲ့သုိ႔ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ အလွဴခံ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ေပါမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ဘာသာေရးႏွင့္ ရဟန္း သဃၤာေတာ္မ်ား အေပၚတြင္လည္း ယုံၾကည္မႈ နည္းပါး လာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရေပ သည္။

လွဴခ်င္၊ မလွဴခ်င္မွန္းမသိ အိမ္စဥ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံ ေနၾကေသာ ရဟန္းမ်ား သည္လည္း မ်ားလြန္း လွေပသည္။
ယင္း၏ အက်ဳိးဆက္ကား အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားသည္ ရဟန္းသဃၤာတစ္ပါးပါးကုိ မိမိအိမ္ေရွ႕တြင္ ေတြ႔ျမင္ လိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပဳိင္နက္ အိမ္တံခါးဝ မ်ားကုိ ပိတ္လုိက္ၾက ေတာ့သည္။

အဆုိးဆုံးက ရဟန္းသဃၤာအခ်ဳိ႕တုိ႔သည္ “ျပည္တြင္းေန ျပည္သူမ်ားသည္ စီးပြားေရး စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္ အတည္းေၾကာင့္ အလွဴခံ၍ မရႏုိင္” စသည့္အေတြးေၾကာင့္ ျပည္ပကုိ သာသနာျပဳထြက္မည္ဟု တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားထံ အေၾကာင္းျပၿပီး ျပည္တြင္း၌ပင္ လမ္းစရိတ္ အတြက္ အလွဴခံၾက ျပန္သည္။

ယင္းေနာက္ ျပည္ပသုိ႔ ထြက္ခြာကာ ျပည္ပသုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီးေနာက္ အဆုိပါ ရဟန္းသဃၤာမ်ား သာသနာ ျပဳေနၾကပုံမွာ -
ျမန္မာ့ေရြ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားရွိရာ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံ၊ ပန္းရံဆိပ္၊ ေလွဆိပ္စသည္မ်ားသုိ႔ လွည့္လည္ကာ အလွဴခံသည့္ သာသနာျပဳ လုပ္ရပ္ကုိသာ တစုိက္မတ္မတ္ က်င့္ၾကံ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကုိ ေနရာအႏွံ႔ေတြ႔ရေပသည္။

ဤသုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကုိ ရဟန္းသဃၤာေတာ္မ်ား အေနျဖင့္ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းစဥ္ဟု ဆုိႏုိင္ပါမည္လား။

ဗုဒၶက်င့္စဥ္ႏွင့္ကား လုိက္ေလ်ာညီေထြမႈ ရွိႏုိင္ ပါမည္လား။ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ အသိမိတ္ေဆြ တကာ တကာမမ်ားထံသုိ႕ သြားေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အလွဴခံမည့္ ကိစၥကုိ ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္ၾကသည္၊

“ဒကာတုိ႔ စက္႐ုံလုပ္ငန္းခြင္မွာ အလွဴပြဲ၊ တရားပြဲ လုပ္လုိ႔ရႏုိင္မွာလား လုပ္လုိ႔ရႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒကာက ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္။ ဒကာကုိ ဦးဇင္းက အလွဴခံလုိ႔ရတဲ့ ေငြထဲက သုံးပုံ တပုံေပးမယ္” ဆုိၿပီး ဘုန္းႀကီးက ဒကာကုိ မက္လုံးေပးကာ စည္းရုံး လုိက္သည္။

ဒကာမ်ားကလည္း ဘုန္းႀကီးေျပာသည္ကုိ အားက်ၿပီး “ငါအလုပ္ဆင္းလွ်င္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရမယ္၊ ဘုန္ႀကီးေျပာတာ လုိက္လုပ္ေပးရင္ (၅၀၀၀) အထက္ရမယ္” စသျဖင့္ စဥ္းစားၿပီး ဘုန္းႀကီးေျပာသည္ကုိ လုိက္နာေထာက္ခံၿပီး အနီးအနား မွာရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကုိ တရားပြဲလုပ္ရန္၊ အလွဴပြဲလုပ္ရန္ အတြက္ ႏႈိးေဆာ္ စည္းရုံးေတာ့သည္။

တရားပြဲ၊ အလွဴပြဲမ်ား ျဖစ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္္ ဘုန္းႀကီးကတရားေဟာ ေဟာလုိက္သည့္တရားက ဒါနကုိအေျခခံ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္းတရားပါ။

ေဟာေနသည့္တရားက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရား။ လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ေနသည္ အလုပ္က ေဟာေနသည့္ တရားႏွင့္ ဖီလာကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနသည္။

အေျပာတစ္မ်ဳိး၊ အလုပ္တစ္မ်ဳိးႏွင့္ ရဟန္းမ်ား သာသနာျပဳပုံက အနာဂတ္ သာသနာေတာ္ အတြက္ ရင္ေလးစရာပင္ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ျပည္ပမွာ ေခတ္စားေနေသာ ဒကာႏွင့္ ဆရာ သာသနာျပဳပုံက…
ဝါဆုိကာလ၊ ကထိန္ကာလတုိ႔တြင္ ရဟန္းတုိ႔သည္ ေရြ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား မ်ားရွိရာ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားသုိ႔ ဖုန္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း သကၤန္း ကပ္လွဴရန္ အတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း စသျဖင့္ အလွဴအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ စည္းရုံးၾကသည္။

ျပည္တြင္းမွ နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္မ်ား သည္လည္း ဝါဆုိ၊ ကထိန္ ကာလအတြင္း ျပည္ပကုိလာၿပီး သကၤန္းေရာင္းၾကသည္၊
သကၤန္းတစ္စုံကုိ (၄၀၀) မွ (၅၀၀) ဘတ္ျဖင့္ သကၤန္းမ်ား ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ေရာင္းစားၾကသည္။

သကၤန္းေရာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ တခါတည္း ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရွိရာ လုပ္ငန္းခြင္၌ တရားပြဲပါ က်င္းပၾကသည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အေနၾကာကာ လုပ္ရဲကုိင္ရဲသူ လည္းျဖစ္ ထုိင္းစကားလည္းတတ္ေသာ သူမ်ားသည္ ယခုကဲ့သုိ႔ ရဟန္း အထာမ်ားကုိ သိထားသည့္အျပင္ ယခင္ကလည္း လုပ္ကုိင္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ အလွဴပြဲကာလအတြက္ သကၤန္းမ်ားကုိ ႀကိဳတင္ စုေဆာင္း ထားၾကသည္။

အလွဴပြဲကာလမွာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဒကာမ်ားထံမွ သကၤန္းကုိ အခေၾကးေငြေပးၿပီး ငွါးၾကရသည္၊ အလွဴပြဲ ၿပီးသည္ႏွင့္တခါတည္း ငွားယူထားေသာ သကၤန္းႏွင့္ ငွားရမ္းခ ေငြကုိပါ တပါတည္း ဒကာထံသုိ႔ ျပန္ေပးအပ္ၾကရသည္။

ယင္းကဲ့သုိ႔ ဒကာႏွင့္ ဆရာ နားလည္မႈ ခ်စ္ၾကည္ေရး အလွဴခံမ်ားသည္ ေနရာအႏွံ မ်ားျပားလြန္းသည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္လည္း အလုပ္သမားမ်ားထံသြားၿပီး မိမိဝင္ေငြရရွိေရးအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကြားဝါၾကသည္။

“ဦးဇင္းက ဒီမွာတကၠသုိလ္တက္ေနတာ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ဘြဲ႔ယူဖုိ႔လာတာ၊ ဒီထုိင္းႏုိင္ငံမွာက ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွဘူး ေက်ာင္းတက္ရတာလည္း ေၾကးေရး ေငြေရး အရမ္းကုိ အခက္အခဲရွိတယ္..” စသျဖင့္ ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရြ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ လွည့္ပတ္ကာ အလွဴခံေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ စစ္အာဏာရွင္တုိ႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရားေအာက္ကုိ က်ေရာက္ေနၿပီး ျပည္သူလူထုသည္လည္း စစ္ကြ်န္ဘဝႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနၾကသည္ကုိ ရဟန္းတုိ႔သည္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ေနရဆဲ ျဖစ္ေပသည္။

ရဟန္းတုိ႔အေနျဖင့္ အလွဴခံျခင္း လုပ္ရပ္ကုိသာ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ လက္ခံက်င့္သုံးေနမည္ဆုိပါက အနာဂတ္ သာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ သာသနာ့ အႏၱရာယ္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။

ရဟန္းတုိ႔သည္ မိမိသာသနာကုိ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္၊ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းစဥ္ကုိ သာသနာေတာ္ တုိးတက္ စည္ပင္ ျပန္႔ပြားေစေရးအတြက္ အမွန္တကယ္ လုပ္သင့္သည္ဟု ခံယူထားပါက အရွိကုိ အရွိအတုိင္း၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ျပည္သူ႔ ဘက္ကေန ရပ္တည္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမွန္တရား ေပၚေပါက္ေရး အတြက္ လုပ္ေဆာင္ေပး ရမည္ျဖစ္သည္။

သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းစဥ္ဟူသည္ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ အလွဴခံျခင္းကုိ ဆုိလုိသည္မဟုတ္ေပ။ အမွန္တရား အစဥ္ တုိးတက္ ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ဆုိလုိျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ရဟန္းတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္တာဝန္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွ်သာျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္လည္း ေလာကေဝါဟာရအားျဖင့္ ဖြင့္ဆုိရမည္ ဆုိပါက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ဦးတည္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမား တစ္ဦးအျဖစ္ ဖြင့္ဆုိလ်င္ မွားဖြယ္ရာ ရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ပါ။

ဆရာႏွင့္ ဒကာပူးေပါင္းၿပီး အလွဴပြဲႀကီးေတြ တခမ္းတနား က်င္းပေနမည့္အစား၊ ဆရာႏွင့္ ဒကာလက္တြဲၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ တရားမွ်တမႈႏွင့္ အမွန္တရား ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ တာဝန္သိသိ၊ တာဝန္ရွိရွိႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ၾကမည္ ဆုိပါက ႏုိင္ငံေတာ္လည္း တရားမွ်တ၊ ျပည္သူ ေတြလည္း ဆင္းရဲဒုကၡမ ွလြတ္ေျမာက္၊ သာသနာ ေတာ္ႀကီးလည္း အစဥ္တုိးတက္ လာမည္ပင္ျဖစ္သည္။

ျပည္ပတြင္ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ရဟန္း သံဃၤာေတာ္ အသွ်င္ျမတ္မ်ားက တပည့္ေတာ္၏ ဤအိတ္ဖြင့္ ေပးစာအား အျပဳသေဘာ ေဆာင္ကာ ဖတ္႐ႈၿပီး ဆင္ျခင္ ႏုိင္ပါရန္ ျပည္သူမ်ား အားလုံး ကုိယ္စား တုိက္တြန္း ေတာင္းဆုိ ပါသည္။

စာေရးသူ - ေအာင္ရဲလင္း (စစ္ေတြ)
ေမ ၂၈၊ ၂၀၁၁

ဟစ္တိုင္မွ တဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္

Posted in: ၁၄။ ေပးစာ